[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #51 : 3-09 Episode 8

Chapter 3 – Beast King of Borderland

Episode 8 ผู้สีบทอดราชาสัตว์ป่า

“… ขออภัย, ข้ารู้สึกเสียใจจริงๆ”

การนั่งบนพื้นที่มีเพียงขนสัตว์ปูรองทำให้รู้สึกเจ็บก้น, ผมจึงใช้กล่องไม้มาแทนเก้าอี้ ด้านหน้าของผม, ผู้นำหนุ่มแห่งเป่าสิงโต, เรวานนั่งคุกเข่าอยู่ตรงทางเข้าเต้นท์แคบๆ เขาก้มหมอบด้วยเหตุผลบางอย่าง

และแน่นอนว่าสิ่งที่เขาสวมใส่, ย่อมต้องไม่ใช่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั้น—อา, หลังจากที่เขาถูกอุสึโฮะและโคคุโยที่โกรธและซัดปลิว, มันก็หลุดออก—แน่ละ, ว่าผมหันหน้าหนี ตอนนี้, เขาใส่ชุดประจำเผ่าที่คล้ายกับน้องสาวของเขาที่นั่งอยู่ข้างกันด้วยสีหน้าเป็นธรรมชาติ

แต่ทว่า, ต่างจากของอสึมินะที่เป็นสี แดง-ขาว, เขาสวมเสื้อผ้าสีฟ้า-ขาวและที่บนศีรษะก็มีที่คาดหัวสีฟ้า ดังนั้นถ้าจะพูดว่าแตกต่างก็คงแตกต่างอยู่ไม่น้อย

เสริมคำขอโทษของเขา, อสึมินะค้อมศีรษะลงเช่นกัน

“ฮิยูกิ-ซามะ ข้าเองก็ต้องขอโทษด้วยที่พี่ชายข้าไม่รู้หลักสามัญสำนึกทั่วไป”

‘เจ้าสามารถพูดได้เรอะ!’ –ประโยคนั้นติดอยู่ในลำคอของเรวาน แต่เพราะอยู่ต่อหน้าแขกสำคัญอย่างผม เขาจึงได้แต่วางมันลงทั้งที่ตัวสั่นระริก

อา, ผมเข้าใจความรู้สึกของนายดี ผมก็เกือบพูดประโยคเดียวกันไป

“กรรร…” เรวานคำรามอยู่ในลำคอ เขาขบฟันแล้วพูดลอดฟันขณะเหล่ตาไปมองอสึมินะที่นั่งอยู่ข้างๆ “ถ้าให้พูดถึงสาเหตุจริงๆก็เจ้าไม่ใช่หรือ ที่ชักชวนไปแอบมอง เมื่อครู่นี้ข้าเกือบได้ตายจริงๆแล้ว ข้ายังได้เห็นท่านพ่อที่ตายไปแล้วกวักมือเรียกข้าอยู่ที่อีกฝากของสวนดอกไม้ด้วยซ้ำ”

ไม่หรอก, อันที่จริงต้องบอกว่าตายไปแล้วต่างหาก....การถูกโจมตีโดยอุสึโฮะกับโคคุโยนะมีแต่ตาย 100% และ 100% เท่านั้นละ (ยกเว้นจะถูกอิซูโมะหรือคนอื่นๆบนท้องฟ้าหยุดไว้) ผมเลยต้องฟื้นคืนชีพศพที่ลอยฉุ

แต่ถึงอย่างนั้น, ก็สมเป็นผู้สืบทอดราชาสัตว์ป่า, เขาไม่ได้ตายทันทีแม้ว่าจะรับการโจมตีจากทั้งสองคน แถมยังอยู่ในสภาพเกือบตายได้เกือบ 20 วินาทีอีกด้วย การที่เขาสามารถผ่านเรื่องเลวร้ายต่างๆ โดยเฉพาะถูกคนโรคจิตบางคนทำหน้าตาลามกคอยแอบมอง, ช่างน่านับถือจริงๆ

“เป็นเพราะเรวาน-นี่ซามะวางกับดักก่อกวนไปทั่วภูเขาที่ไม่รู้ว่าจะมีใครผ่านมาบ้างไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ?”

คำกล่าวหาของเรวานถูกอสึมินะดีดไปชนผนังอย่างไม่ลังเล

“ถ้าเจ้าไม่ทำเรื่องบ้าๆพวกนั้น ข้าก็ไม่ต้องทำเช่นนี้หรอก!”

เรวานพูดเสียงต่ำ

“…เรื่องในครอบครัว, เราไม่ขอยุ่งแล้วกัน”

หรือบางทีผมควรพูดว่าผมไม่เกี่ยวดีนะ

จากนั้น, เปลี่ยนเรื่อง—ผมโยนคำถามที่คาใจมาตั้งแต่มาถึงใส่เรวาน

“คำถามแรกสุดเลยคือทำไมถึงได้เข้ามาอาศัยอยู่ในภูเขาแบบนี้ละ?”

“เพื่อป้องกันตัวเองจากน้องสาวบ้าๆของข้านะสิ”

เขาตอบกลับอย่างชัดแจ้งเต็มเสียง

…อืม, เป็นเรื่องที่พอเข้าใจอยู่

“เรวาน-นี่ซามะ, ฮิยูกิ-ซามะถามคำถามจริงจังนะเจ้าค่ะ เหตุใดจึงตอบตลกๆเช่นนั้นเล่า จริงจังหน่อยสิเจ้าค่ะ?”

น่าเศร้า, อสึมินะที่เอาทัศนคติของตัวเองเป็นที่ตั้ง, ตำหนิพี่ชายของตน และแน่นอน, ว่าเขาก็หมดความอดทน เรวานตะโกนออกมาในที่สาธารณะโดยไม่ลังเล

“มันไม่ตลกหรอกนะ! ตอนที่ข้าอยู่ในหมู่บ้าน เจ้าเอาของส่วนตัวของข้าไปทิ้งโดยพลการแล้วเอาพวกเครื่องใช้ของคู่สมรสมาแทนที่, ยังมีเรื่องเครื่องนอน 2 ชุดไว้บนเตียง, แล้วก็เจ้ายังคอยจ้องมองข้าผ่านสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตลอด 24 ชั่วโมงอีก แม้แต่ตอนที่ข้าคุยกับพวกผู้หญิงในหมู่บ้านก็ชอบมาขัดจังหวะด้วยการโถมบินใส่! พวกผู้เฒ่ายังยินดีด้วยซ้ำที่ข้าหายไป มิเช่นนั้นเจ้าก็คงไม่ได้ไปฝึกอบรมตอนกลางวันให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที!!”

“ก็แค่การเล่นใสๆของน้องสาวผู้น่ารักเอง”

“ใสบ้าอะไร มีเจตนาไม่ดีชัดๆ!”

แล้วบทสนทนาก็วกเข้าแบบเดิม

“…เราไม่ได้มาฟังเรื่องส่วนตัวของพวกเจ้า เกี่ยวกับสถานการณ์ของที่แห่งนี้, ด้วยฐานะของเจ้าแล้ว คิดว่าสิ่งใดคือปัญหากัน?”

นี่เป็นการเฉไฉ? บางทีพวกเขาอาจจะจงใจเลี่ยงประเด็น? แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม, ผมก็ไม่ได้ถาม—ผู้สืบทอดราชาสัตว์ป่า—ที่อยู่ที่นี้ออกไป

ขณะนึกถึงบทสนทนาที่มีกับราชาสัตว์ป่าเมื่อไม่กี่วันก่อน, ผมก็เลือกจะถามออกไปตรงๆ

◆◇◆◇

‘อาณาจักรเครสที่เป็นศูนย์กลางของสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว, ได้ถอนตัวจากสหพันธ์และเข้าร่วมจักรวรรดิสีเลือดแล้ว’

ราชาสัตว์ป่าทิ้งระเบิดด้วยคำประกาศเรียบๆ ทำให้กษัตริย์คอนราดเบิกตากว้าง, มาโรโดะกระตุกยิ้มสนใจครั้งหนึ่ง,ส่วนเท็นไก “แล้วไงละ, โลกนี้เป็นขององค์หญิงก็ถูกแล้ว” ผมเลยต้องปรามเขานิดหน่อย และสำหรับผม—ผมหมุนหัวไปมาอย่างไม่เข้าใจ

“--ทำไม?”

“ทำไมนะหรือ...ถ้าให้ข้าพูดตรงๆ สำหรับอาณาจักรเครสแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่นๆ นอกจากทำเช่นนี้”

อา, ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“สหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวไม่ได้เป็นขั้วอำนาจที่ใหญ่ที่สุดหรอกหรอ? แล้วทำไมถึงพูดถึงอาณาจักรเครสที่เป็นศูนย์กลางอย่างกับประเทศชายขอบแบบนั้นละ?”

นี่คุณปู่คงไม่ได้จำผิดใช่ไหม?

“ความจริงแล้ว, ถึงจะเรียกว่าเป็นขั้วอำนาจใหญ่ ก็ไม่ได้ต่างไปจากเสือกระดาษหรอก สภาพที่แท้จริงของอาณาจักรเครสและสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวก็แค่กลุ่มชนเผ่าต่างๆรวมกันเท่านั้น”

ราชาสัตว์ป่ายักไหล่น้อยๆ

“และถึงเครสจะมีความหมายในตัวมันเองว่าเป็นอาณาจักร แต่ก็ไม่ได้มีราชาขึ้นปกครอง ด้วยสภาพการรวมตัวกันของชนเผ่าหลายๆเผ่า, เวลามีปัญหาใหญ่จึงจะมีการประชุมของผู้นำเผ่าสำคัญๆมากกว่านะครับ”

คอนราดเสริมต่อ

“แล้ว,『ราชาสัตว์ป่า』คืออะไร?”

“ก็แค่ของปะดับธรรมดาๆทั่วไปเท่านั้นละ”

คอนราดไม่เห็นด้วยกับคำพูดของราชาสัตว์ป่าที่เย้ยหยันตัวเองอย่างรุนแรง

“ผิดแล้วละครับ! 『ราชาสัตว์ป่า』เป็นฉายาที่มอบให้นักรบเผ่ามนุษย์สัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุด โดยพื้นฐานแล้วเผ่ามนุษย์สัตว์ก็ยินยอมเชื่อฟังแต่ผู้แข็งแกร่งกว่า, ซึ่งก็คือ『ราชา』อำนาจที่มากมายขนาดนั้น ไม่เพียงแค่ในอาณาจักรเครส แม้แต่เผ่ามนุษย์สัตว์ในดินแดนใกล้เคียงก็ยังเคารพยกย่อง ถ้าให้ยกตัวอย่างก็ดูจากตอนที่อาณาจักรเครส, ที่ปกครองโดยอดีตราชาสัตว์ป่าตกลงเข้าร่วมสหพันธ์, ก็มีดินแดนข้างเคียงไม่ต่ำกว่า 10 แห่งที่ยินดีเข้าร่วมด้วยเช่นกัน”

ราชาสัตว์ป่าไม่ได้ปฏิเสธ แต่แสดงท่าทางเหมือนใคร่รู้อะไรบางอย่าง...เห็นได้จากคำถามที่เขาถาม

“อันที่จริง, 『ราชาสัตว์ป่า』นั้นปรากฏขึ้นตั้งแต่ยุคสมัยที่สาบสูญ กล่าวกันว่าเป็นฉายาที่ตัดสินและแสดงถึงมนุษย์สัตว์ในตำนาน, ผู้เทียบเคียงพระเจ้า—ซึ่งทำให้ข้านึกถึง, เจ้าคนโง่เขลาที่เรียกขานตัวเองว่า『ราชาสัตว์ป่า』นั้น, แม่หนูคงรู้จักสินะ? เจ้าพอรู้สิ่งใดหรือไม่?”

ถึงน้ำเสียงจะเหมือนไม่ได้ใส่ใจแต่ดวงตากลับทอประกายคมกล้า เขาจ้องเขม็งดูท่าทีของผมอย่างไม่คิดจะปล่อยให้คลาดสายตา ผมไหวไหล่ตอบรับ

“แล้วไงละ, ตำนานก็คือตำนาน ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องรื้อฟื้นถึง『ราชาสัตว์ป่า』รุ่นแรกอะไรในตอนนี้อีก”

เป็นช่วงสั้นๆ, ที่ราชาสัตว์ป่าเงียบเสียงไปราวกับกำลังพินิจพิจารณาคำพูดของผม แล้วเขาก็พ่นลมขึ้นจมูก, ระงับอารมณ์ของตนเอง

“…ก็จริงของเจ้า ตำนานนั้นผ่านไปแล้ว ในตอนนี้สหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว--”

ทันใดนั้นเอง ราชาสัตว์ป่าก็หยุดพูดและหย่อนระเบิดอีกลูกหนึ่งแทน

“อีกไม่นานคงล่มสลาย, ด้วยฝีมือจักรวรรดิกุราเวียร์โอ”

“นะ-นี่มันเรื่องหมายความว่า?!”

คอนราดถึงกับหยุดหายใจ

“อย่างที่ข้าได้กล่าวไป, ผู้นำสหพันธ์ในยามนี้—ถ้าให้เจาะจงก็, ประธานาธิบดีเบาว์ดิ, เป็นผู้ชักพาจักรวรรดิเข้ามา ดูเหมือนกำลังวางแผนการบุกโจมตีเพื่อเรียกคืนอาณาเขตของสหพันธ์”

“มะ-ไม่จริงน่า!?”

“แรกเริ่มเดิมที, เมืองชายขอบของจักรวรรดิเคยเป็นส่วนหนึ่งของสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวมาก่อน บางทีเขาอาจจะหวังจารึกชื่อตัวเองไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์, หรือบางทีแค่อยากทำตามหน้าที่ของตน ไม่สิ, น่าจะละโมบโลภมากอยากเป็นผู้มีอำนาจมากที่สุดในสหพันธ์เสียมากกว่า ทั้งที่ไม่ได้ดูความเป็นจริงเอาเสียเลย... อา, เป็นเรื่องที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ”

“โอ๊ะ—โอ๋ เป็นเช่นนั้นเอง!!”

ทำเป็นเหมือนเสียงร้องของคอนราดเป็นเพียงเสียงนกเสียงกา, อันที่จริงผมก็แอบคิดนะว่าเสียงร้องตกใจมีหลายแบบจริง ถึงอย่างนั้นผมก็มุ่งความสนใจไปที่ราชาสัตว์ป่า

“ดูมั่นใจว่าจะพ่ายแพ้เสียจริงนะ, ไม่มีทางชนะเลยหรือไง?”

“ไม่มี”

ราชาสัตว์ป่าตอบอย่างมั่นใจ

“มันมีด้วยกันสามเหตุผล

อย่างแรก, แผนการบุกย้อนกลับโดยใช้จักรวรรดิเป็นเหยื่อเห็นได้ชัดเกินไป ถึงเบาว์ดิจะนิยามว่าเป็นสงครามสายฟ้าแลบ แต่จักรวรรดิมีพร้อมทุกอย่างอยู่แล้ว

ต่อมา ประเด็นที่สอง, จักรวรรดิและอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์อิออนมีข้อตกลงลับอยู่ อย่างไรอิออนก็เป็นศัตรูกับมนุษย์สัตว์โดยธรรมชาติอยู่แล้ว เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะทุ่มแรงสนับสนุน หรือกรณีที่แย่ที่สุด, มันคงเป็นสงครามกับทั้งสองประเทศ (TL: แทนที่จะได้สู้กับกุราเวียร์โอที่เดียวก็ต้องสู้กับอิออนด้วย)

และข้อสาม, ที่สำคัญที่สุด, ประเทศรอบข้างรวมถึงอาณาจักรเครสที่ต่อต้านสงครามไม่ได้เข้าร่วมด้วย”

“ถ้าครึ่งหนึ่งไม่ต้องการ, ก็ไม่จำเป็นต้องทำสงคราม”

เมื่อผมพูดเช่นนั้น, ราชาสัตว์ป่าก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ก็ดีเยี่ยม แต่น่าเสียดาย, รัฐสภาของสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวนั้นถือหลักการของมนุษย์ที่เรียกว่า『ระบบเสียงข้างมาก』ถ้าคนส่วนมากเห็นด้วยก็จะบรรลุผล อาณาจักรเครสและประเทศข้างเคียงต่างมีประชากรน้อยและไม่สนใจเรื่องทางการเมืองนัก, ดังนั้นจึงไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงเท่าไร”

อีกครั้ง, คอนราดอธิบายเพิ่มเติม

“โดยปกติแล้ว, ตัวแทนสหพันธ์จะถูกเลือกจากตัวแทนแต่ละเมืองตามวาระการทำงาน แต่ในรุ่นที่สี่นี้กลับถูกเลือกจากบุคคลอื่นที่ไม่ใช่สหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว”

“ใช่, รูปแบบสหพันธ์นั้นก็มาจากมนุษย์ที่ทำเพื่อแก้ไขปัญหาในแบบมนุษย์นี่นะ …”

“อืม, ถ้างั้น, มันต่างจากระบบแก้ปัญหาในอาณาจักรเครสยังไงละ?”

ผมชักจะเริ่มสับสน

“ในสถานการณ์แบบนี้, ก็คงจะเปิดการประชุมระหว่างหัวหน้าเผ่า”

“แล้วถ้าไม่สามารถตัดสินใจได้ละ?”

“ก็ต้องถกปัญหาจนกว่าจะตัดสินใจได้, อาจจะเป็นวันหรือสัปดาห์เลยละ”

อา, ก็คงไม่แปลกที่จะไม่ถูกกับระบบรัฐสภานะ

“แล้วเมืองของแม่หนูละ?”

“ทั้งอาณาจักรของพวกเรานั้นถูกตัดสินเพื่อองค์หญิงเท่านั้นไม่มีข้อแม้ใด!”

เท็นไกตอบด้วยท่าทีเหมือนจะคำราม และพร้อมจะลงหมัดทันที

“โฮ, เข้าใจง่ายจริงๆ”

“มีปัญหาอะไรกับการปกครองของฉันงั้นหรอ? ในเมื่อผู้อยู่ใต้การปกครองของฉันทุกคนต่างภักดีต่อฉันอย่างเต็มที่ ถึงไม่ใช่กฏแต่ความต้องการของฉันก็เป็นหนึ่งอยู่ดี”

ถ้าเป็นไปได้, ผมก็ไม่อยากเพิ่มภาระของผมไปมากกว่านี้หรอก …

แต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผมครอบครองฐานะหนึ่งในห้าขั้วอำนาจแล้วหรอกหรอ? เหมือนการพิชิตโลกจะคืบหน้าทีละน้อย

“ย่อมไม่มีปัญหา”

ราชาสัตว์ป่าพยักหน้าอย่างง่ายดาย ปฏิเสธความกังวลของผม “แต่ทว่า—“ เขาพูดต่อ

“ตอนนี้ ข้าก็เหมือนเกษียณตัวออกมาแล้ว จึงไม่อยากเข้าไปยุ่งอีก”

“แล้วใครเป็นผู้นำคนถัดไปละ?”

จากนั้น, ราชาสัตว์ป่าก็เผยรอยยิ้มเยี่ยงสัตว์ป่าเป็นครั้งแรกและกล่าวว่า

“สำหรับเรื่องนั้น, ว่าที่ผู้นำ—ว่าที่ราชาสัตว์ป่าคนถัดไป”

End

Talk: ….คิดไม่ออกว่าพูดอะไรดี เอ, งั้นก็ผ่านแล้วกันเนอะ! เจอกันสัปดาห์หน้าจ้า!