[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #49 : 3-07 Episode 6

Chapter 3 – Beast King of Borderland

Episode 6 มนุษย์สัตว์ผู้เป็นมิโกะ

เที่ยงคืน ณ.ดินแดนรกร้างที่ไม่มีสิ่งใดนอกจากสายลมและเสียงเห่าหอนของสัตว์ป่า, เด็กสาวคนหนึ่งเดินคู่กับร่มสีขาวบริสุทธิ์

ดูแล้วราวกับสาวแรกรุ่น, ผมยาวสลวยดำสนิทราวกับยามค่ำคืนถูกมัดราวกับม้วนไหม ผิวขาวกระจ่างแม้อยู่ในความมืด ดูบริสุทธิ์ไร้มลทินดุจเสกสรรจากแสงจันทร์ และดวงตาอันเปล่งประกาย—ราวกับฝังด้วยโกเมน เธอดูสวยงามจนชวนให้เข้าใจผิดว่าเป็นงานศิลปะชั้นเลิศ

(TL: โกเมน หรือ garnet เป็นพลอยเนื้ออ่อนที่มีหลายสี อยู่ในกลุ่มสีแดงและสีน้ำตาล ส่วนใหญ่มีสีแดงเข้ม)

ชุดเดรสก็งดงามราวกับถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ ชุดเดรสแขนกุดที่มีสีดำเป็นหลัก—เปิดคอกว้าง (décolleté) และชายกระโปรงหรูหราที่ประดับด้วยผ้ามากมาย—รวมถึงช่อดอกกุหลาบ แม้แต่ที่คาดผม และถุงน่องทั้งสีดำสีขาวต่างก็ประทับด้วยลวดลายดอกกุหลาบ

(TL: décolleté เป็นลักษณะของเสื้อหรือชุดของผู้หญิงที่มีคอเสื้อต่ำ มักเปิดเผยบริเวณคอและไหล่)

เป็นเรือนร่างที่แม้แต่ชนชั้นสูงก็ต้องให้ความสนใจ แต่ในเวลานี้และสถานที่แห่งนี้ออกจะแปลกประหลาดไปเสียหน่อย บางทีถ้ามีใครมาเห็น หลังจากรับสเน่ห์ที่แผ่กระจายออกมาแล้วอาจจะวิ่งหนีสุดชีวิต เพราะนึกกลัวว่าเป็นผีหรือมอนเตอร์ก็เป็นได้

ช่างเป็นภาพที่งดงามจริงๆ

◆◇◆◇

“....นึกว่าจะมีโจรดักปล้นไม่ก็มอนเตอร์กลางคืนอยู่ในที่แบบนี้เสียอีก”

ผมถอดหายใจ ขณะทอดมองทิวทัศน์อันรกร้างและแห้งแล้ง

“ถึงยังไงที่นี้ก็เป็นพื้นที่ของเผ่ามนุษย์สัตว์ น่าจะมีพวกพืชไม้ ลำธารหรือบ่อน้ำบ้างนะ”

『ดูจากที่ที่พวกเราอยู่...ช่างชวนให้รู้สึกเวทนาจริงๆเจ้าคะ, องค์หญิง』

อุสึโฮะรำพึง—อยู่ภายในอกของผมจากการใช้『Pet Unison』

“อา ก็นะ ยังไงซะ อาณาจักรนี้-อาณาจักรเครสก็เป็นที่ของพวกมนุษย์สัตว์ที่พ่ายแพ้มนุษย์นี่นะ”

『มีขึ้นมีลงเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต การที่พวกมันล้มเหลวเพราะเรื่องเช่นนี้ ก็นับว่าน่าสมเพชเกินไปแล้ว การฆ่าล้างพวกมันทั้งหมดด้วยน้ำมือของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ยังถือว่าเป็นความเมตตาเกินไปด้วยซ้ำ』

อุสึโฮะพึมพำด้วยน้ำเสียงรำคาญ

…อืม~ ครั้งนี้ผมเลือกพาจิ้งจอกเก้าหางซึ่งเปรียบเสมือนพระเจ้าของพวกเขามา แต่ดูเหมือนจะคิดผิดซะแล้วสิ

ถ้าหากว่า『ผู้สืบทอดของราชาสัตว์ป่า』ที่ผมกำลังจะไปพบเป็นพวกขี้ขลาดหรือปากหมาละก็, บางทีวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายของเผ่ามนุษย์สัตว์…

อา...ถึงราชาสัตว์ป่าจะเขียนจดหมายแนะนำมาแล้วก็เถอะ รู้สึกเหมือนเดินเข้าค่ายทหารพันธมิตรพร้อมกับระเบิดกับที่จุดระเบิดไม่มีผิด

แล้ว, ที่ใต้เท้าของผม—สิ่งที่ควรจะเป็นเงาจากแสงจันทร์, แต่กลับมืดสนิทยิ่งกว่าความมืดยามราตรี—ก็ขยับไหว

“? อา, ดูเหมือนเราจะถึงแล้ว”

มนุษย์ธรรมดาทั่วไปย่อมไม่สามารถมองเห็นได้ แต่ผมกลับเห็นได้อย่างชัดเจน ถึงรั้วและป้อมปราการที่ขอบฟ้า, ควันจากการทำอาหารลอยฟุ้งจากเต้นท์นับสิบ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นคือที่ตั้งของเผ่ากึ่งสิงโตที่อพยพ,『ทายาท』ของราชาสัตว์ป่า

“เอาละ, มาดูกันว่าจะได้ปีศาจหรือว่างูกัน (TL: ประมาณ ออกหัวหรือก้อย) …”

ผมเร่งฝีเท้าขึ้นเล็กน้อย

◆◇◆◇

อย่างที่คิดมีบางคนที่คัดค้าน แต่เมื่อแสดงจดหมายแนะนำที่ลงชื่อของราชาสัตว์ป่า ผมก็ถูกพาไปยังเต้นท์ที่ใหญ่ที่สุด แล้วยังถูกเชิญให้นั่งบนเก้าอี้บนสุดที่มีพรมสีแดงเลือด

ภายในเต้นท์สว่างวูบวาบจากกองไฟ ตรงหน้าผม, ถึงมองไม่เห็นเพราะถูกบังด้วยกระโปรง, ที่นั่งอยู่ด้วยท่านั่งผิดธรรมเนียม-วาริซะ (ชื่อเล่น...ของท่านั่งผู้หญิง ถึงชื่อแบบนั้น แต่มันสะดวกตรงที่ไม่ทำให้ขาชา!) เด็กสาวตาโต อายุราว 13–14 ปี ผมสั้นสีเกาลัด (TL: สีนำตาลแดง) ดูท่าทางสบายอารมณ์และชายชราวัยประมาณ 60 ปีที่ดูราวกับกำลังจะประสาทกิน ทั้งคู่มีหูสิงโตอยู่บนหัว

(TL: วาริซะ หรือ割座เป็นท่านั่งที่พับขาออกจากตัวทั้งสองข้าง มีความหมายว่า ท่านั่งแยก; ผู้แปลอิงเสริมว่าที่ฮิยูกิบรรยายว่าท่านั่งผู้หญิง เพราะโดยส่วนตัวยังถือศักดิ์ศรีว่าตัวเองเป็นผู้ชายอยู่)

ส่วนที่พวกเขาใส่อยู่.....เป็นอะไรที่ดูคล้ายชุดประจำชาวไอนุ

ลวดลายและเส้นด้ายเรียงร้อยมีสีสันมีชีวิตชีวา, มีเชือกผูกสั้นๆด้านหน้าที่เอวเหมือนชุดญี่ปุ่น พวกเขาสวมกางเกงแบบง่ายๆและรองเท้าจากหนังสัตว์

ชุดของเด็กสาวไปทางสีขาวและแดง ในขณะที่ชุดของชายชราเป็นแนวสีเขียวเข้มไม่โดดเด่น, ดูแล้วน่าจะไม่มีข้อแตกต่างระหว่างชายหญิงเท่าไร

(TL: ชาวไอนุ หรือ アイヌ ได้รับการยอมรับจากรัฐบาลญี่ปุ่นว่าเป็นชนพื้นเมืองของประเทศญี่ปุ่นเมื่อปี พ.ศ. 2551 แนะนำให้ดูชุดและข้อมูลเพิ่มเติมจากอากู๋)

จากนั้น, เด็กสาวก็เงยหน้า

หลังจากมองผมนิ่งๆเหมือนตุ๊กตาครู่หนึ่งก็เบนหน้าไปมองหน้าต่าง, ผมก็เปลี่ยนท่านั่งมานั่งดีๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ยินดีที่ได้พบท่าน ข้าทายาทเผ่าสิงโต・ภรรยาว่าที่ผู้นำสีเหลือง, พี่น้องร่วมน้ำนมของข้า เรวาน นาม อสึมินะ เจ้าค่ะ” (TL: พี่น้องร่วมน้ำนมถูกเลี้ยงด้วยแม่คนเดียวกัน น้ำนมเดียวกัน แต่คนละสายเลือดกัน เหมือนคู่คาร์โลกับแอชชิว)

ฟังคำแนะนำตัวแล้วก็ต้องตกใจ

--ว่าไงนะ!? ภรรยา!! เป็นพี่ชายแล้วยังมีสัมพันธ์ใกล้ชิดกันเนี้ยนะ ~~~!!! ยกโทษให้ไม่ได้ เจ้าบ้ากามระยำ!

ทันใดนั้น ความประทับใจที่มีต่อผู้สืบทอดของราชาสัตว์ป่า—เรวาน, สินะ?—ก็ติดลบ 200 แต้มทั้งที่ยังไม่พบ ยิ่งไปกว่านั้น, ถ้ามีคนรักอื่นอีกสัก 5-6 ละก็.....มาเปิดสงครามกันเถอะ!

ชายแก่เงยหน้าแล้วกระแอมเบาๆ เขามองอสึมินะที่ข้างตัว

“—อสึมินะ-ซามะ เล่นพอแล้วกระมั้งขอรับ”

อสึมินะหลบสายตา บางทีอาจเพราะแรงกดดัน เธอจึงหันมามองผมอีกครั้งแล้วค้อมศีรษะลง

“…ขออภัยด้วย ข้าทายาทเผ่าสิงโต・น้องสาวว่าที่ผู้นำสีเหลือง, เรวาน และเป็นหัวหน้ามิโกะ นาม อสึมินะ เจ้าค่ะ–ส่วนตำแหน่งภรรยาเป็นแผนในอนาคต”

เธอแก้ให้ถูกอย่างไม่เต็มใจ

“…”

เด็กผู้หญิงคนนี้นี่มันอะไรกันนะ!? เป็นมิโกะจริงหรอ, จะปล่อยเกินไปไหม?

“เสียมารยาทต่อท่านหญิงแล้ว ก่อนอื่น, ข้าในฐานะที่ปรึกษาแห่งเผ่าสีเหลือง นาม จิซึ ขอขอบพระคุณอย่างยิ่ง, ที่ท่านอุตส่าห์ลำบากเดินทางมายังสถานที่อันห่างไกลเช่นนี้”

ชายแก่--จิซึค้อมศีรษะลงต่ำอีกครั้ง

“ไม่ต้องมากพิธีหรอก แต่, น่าจะมีเขียนอยู่ในจดหมายแล้วนี่ว่าต้องการพบ『ผู้สืบทอดของราชาสัตว์ป่า』นะ?”

ฟังคำของผมแล้ว ทั้งสองคนก็ดูลำบากใจแล้วสบตากัน

“อันที่จริง...ถึงจะน่าอายที่จะพูดไปเสียหน่อย แต่ขณะนี้เรวาน-ซามะไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านหรอกขอรับ ท่านผู้นั้นไปอยู่ตามลำพังที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ใกล้ๆนี้ …”

อาระ, งั้นก็มาเสียเปล่าสินะ?

บางทีเพราะแสดงออกทางสีหน้าหรือด้วยสัญชาตญาณของมิโกะ อย่างไม่ลังเล, อสึมินะยื่นข้อเสนอ

“คือ, ข้ามีหน้าที่ต้องไปส่งอาหารทุกวันอยู่แล้ว ถ้าอย่างไรพรุ่งนี้เช้า ข้าสามารถส่งข้อความให้ท่านได้ ....แต่ถ้า, ท่านรีบละก็ ข้าสามารถพาท่านไปได้”

“ฟุ... เราเบื่อที่จะคอยแล้ว, ถ้าจะไปตอนนี้เลยละ?”

“ได้เจ้าค่ะ—เช่นนั้น, ข้าขอไปเตรียมของก่อน”

มองแผ่นหลังของอสึมินะที่ผุดลุกขึ้นทันที, ก็เผลอพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ

“—เจ้านะ, ไปส่งอาหารถึงในภูเขาทุกวันเลยสินะ? คงลำบากแย่”

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ”

อสึมินะหันกลับมาด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนดอกทานตะวัน

ความประทับใจแรกที่มีต่อเธอคือ เด็กแปลก แต่บางทีผมอาจต้องคิดใหม่

เธอเป็นเด็กดีที่ใส่ใจพี่ชายจริงๆ

แต่, อสึมินะก็พูดต่อทั้งที่ยังมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

“มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ ที่ต้องป้อนอาหารให้สัตว์ที่ยังไม่ติดเราอย่างสม่ำเสมอนะ”

“…”

อะ-อา ผมว่าผมได้ยินอะไรที่ไม่ควรได้ยินซะแล้ว

...ผมคงหูฝาดไป

อืม, ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นละ

◆◇◆◇

ผมคุยกับจิซึอยู่ในเต้นท์ไประหว่างรอ

“ขออภัยที่ให้คอย”

หลังจากที่คุยแกมโม้ได้ไม่นาน อสึมินะก็กลับมาพร้อมตะกร้าเล็กๆบนไหล่

ผมคิดว่าจะมีคนคุ้มกันตามเธอมาด้วย แต่ดูเหมือนจะมีเธอคนเดียว, จึงผิดหวังนิดหน่อย

“ให้เด็กผู้หญิงเดินกลางค่ำกลางคืนคนเดียวจะดีหรือ?”

“สบายมากเจ้าค่ะ ข้าชินแล้ว อีกอย่าง, สำหรับเผ่าสีเหลืองอย่างพวกข้าแล้ว, ความมืดเท่านี้ไม่นับเป็นปัญหาหรอกเจ้าค่ะ”

เธอพูดและกระพริบตา ดวงตาที่เรียวเล็กของเธอทอประกายสีทอง

ดูเหมือนโครงสร้างของสัตว์ที่หากินกลางคืน, ที่ช่วยรวมแสงแล้วขยายมันสินะ แต่ก็ยังไม่ดีเท่าของผมหรอก การเดินทางตอนกลางคืนไม่มีทางเป็นปัญหา (TL: ดวงตาของฮิยูกิสามารถมองกลางคืนได้ไม่ต่างจากกลางวัน ในขณะที่ดวงตาของอสึมินะซึ่งไม่ต่างจากสัตว์ที่หากินตอนกลางคืน จึงต้องอาศัยแสงสว่างอยู่ ถ้าไม่มีแสงเลยหรือแสงน้อยเกินก็จะมองไม่เห็น)

“ยิ่งกว่านั้น, ข้ายังมีคนนำทาง--“

จากในเสื้อตรงบริเวณอก, สัตว์ที่ดูเหมือนสโทธสีขาวพิสุทธิ์ก็กระโดดออกมาและนั่งอยู่ใกล้ขาของอสึมินะ

(TL: สโทธ หรือ Stoat มีอีกชื่อคือ เออร์มิน หรือ Ermine หรือชื่อไทยคือ เพียงพอนหางสั้น เป็นสัตว์จำพวกวีเซลและเพียงพอน ว่องไวมาก ปกติมีสีน้ำตาลและเปลี่ยนเป็นสีขาวในฤดูหนาว มีนิสัยกินไม่เลือก ล่านกกินได้ กินไข่นกก็ได้ ทำให้นกหลายชนิดในนิวซีแลนด์ตกอยู่ในสภาวะสุ่มเสี่ยงใกล้สูญพันธุ์)

『—โอ, ดูเหมือนจะเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์นะเจ้าค่ะ』

อุสึโฮะพึมพำด้วยน้ำเสียงยกย่องอยู่เบาบาง

“นี่คือสหายของข้า ฮาริ-จัง เด็กคนนี้จะคอยบอกเวลามีอะไรผิดปกติหรือมีอันตราย—ฮาริ-จัง, ทักทายท่านหญิงสิ”

เมื่อถูกกระตุ้นโดยอสึมินะ, สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ (ฮาริ) ก็ส่งเสียงดังอย่างระแวดระวัง “ปิปิ!! –คูว…….” มันเบิกตากว้างแล้วหงายท้อง, แสร้งตาย

…เจ้าสัตว์หยาบคาย

“…..เอ๋? เกิดอะไรขึ้น, ทำไมวันนี้ทำท่าทางแปลกๆละ?”

อสึมินะที่กำลังสับสนคว้าหางมันยกลอยขึ้นกลางอากาศ

แต่เมื่อเห็นว่ามันไม่แสดงท่าทางใดทั้งที่ถูกแหย่ เธอก็ซุกฮาริกลับเข้าอก

“ดูเหมือนวันนี้จะฤกษ์ไม่ดีเท่าไร ไว้ให้มันทักทายท่านหญิงภายหลังนะเจ้าค่ะ”

“…อา, ถึงมันไม่ได้ทักทายเราก็ไม่ว่าอะไรหรอก ว่าแต่ไม่มีฮาริไปด้วยจะไม่เป็นไรรึ?”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อย่างไรก็ไม่มีมอนเตอร์อันตรายบนทางนี้ อีกอย่างเส้นทางนี้ก็เป็นเส้นทางที่คุ้นเคยสำหรับภรรยาอย่างข้าอยู่แล้วเจ้าค่ะ”

เธอพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดที่ไม่เหมาะสมที่ผสมอยู่ด้วย—จิซึที่ยืนอยู่ด้วยกระแอม

“ยิ่งไปกว่านั้น—“ อสึมินะหันมาพูดกับผมอย่างเป็นธรรมชาติ “วันนี้ก็มีทุกท่านไปด้วย”

……「ทุกท่าน」หรอ ดูเหมือนจะไม่ใช่มิโกะธรรมดาสินะ รับรู้ถึงพวกที่แอบคุ้มครองผม—ไม่สิ, บางทีอาจจะรู้ถึงอุสึโฮะที่หลอมรวมกับผมด้วย

แน่ล่ะ, คนที่อาจกลายเป็นเป้าโจมตีได้อย่างผมย่อมไม่สิ้นคิดขนาดเดินทางมาตัวโดดๆโดยไม่ระมัดระวังหรอก นอกจากอุสึโฮะที่เป็นหนึ่งเดียวกับผมแล้ว ยังมีโคคุโยที่ซ่อนอยู่ในเงา, อิซูโมะแห่งอาซาเซล หนึ่งในแม่ทัพปีศาจทั้งสิบสามที่มีพลังเทียบเท่ากับอิคารุกะเฝ้าระวังจากบนฟ้า และสวนลอยฟ้าที่ลอยตามมาอยู่ไม่ไกล

(TL: อาซาเซล หรือ Azazel เป็นชื่อของเทพที่มาจากคัมภีร์ฮิบรู ว่ากันว่าเป็นผู้มีศักดิ์รองจากซาตาน เป็นทั้งหัวหน้าแห่งแดนนรก และหัวหน้าของเหล่าทูตตกสวรรค์ทั้ง 9)

เป็นการวางแผนเผื่อไว้เวลามีใครสักคนอย่างอานิมารุปรากฏตัวขึ้นอีก ทุกคนก็จะเข้าจู่โจมได้ทันที แต่ตอนนี้ไม่มีเค้าลางแบบนั้นเลย (TL: เค้าลางว่าต้องต่อสู้)

อา, เอาไว้หลังพบกับคุณ 『ผู้สืบทอด』แล้วก็ค่อยดูว่าจะให้ความร่วมมือดีไหมแล้วกัน

“ถ้างั้น, ก็ไปกันเลยเถอะ!”

ตามหลังอสึมินะที่เดินมุ่งไปอย่างมุ่งมั่น ผมที่กำลังดื่มดำไปกับท้องฟ้ายามค่ำอันปลอดโปร่ง, พึมพำกับตัวเอง

“อา –วันนี้เป็นคืนที่ดีจริง”

End

Author Notes

คราวนี้ฮิยูกิก็เคลื่อนไหวด้วยตัวเองอีกแล้ว (หัวเราะ)

Talk: สัปดาห์นี้กับสัปดาห์หน้าอาจไม่ได้ลงนะคะ แต่ถ้ามีแรงพออาจได้ลง

ถ้าอยากทวงอยากเจอก็มาเจอกันที่งานเกษตรแฟร์ได้นะค่ะ //เนียนโฆษณา //ยิ้ม