ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

    ลำดับตอนที่ #63 : 3-21 Episode 16

    • อัปเดตล่าสุด 5 มิ.ย. 60


    Chapter 3Beast King of Borderland

    Episode 16 ทิ้งคนอื่น, เพื่อประโยชน์ตัวเอง

    ในเต้นท์ของเผ่ามนุษย์งู, พื้นที่ที่เขาสั่งไม่ให้ใครเข้ามาได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาต, มีชายทั้งสองประจันหน้ากัน

    ร่างทั้งร่างปกคลุมด้วยเกล็ดตั้งแต่หัวจรดเท้าในชุดเกราะผ้าเคลื่อนไหวง่าย ที่ข้างเอวทั้งสองมีดาบสั้นมิคาซูกิอยู่ 2 เล่ม, ชายคนนั้นคือ ทหารรับจ้าง ไซริล ผู้ซึ่งเอาชนะในรอบคัดเลือกคู่ที่สองของรอบที่สองก่อนหน้านี้

    เผชิญหน้ากับอีกคน—ให้พูดเจาะจงกว่านั้น, ชายที่อยู่ในสภาพถูกตรึงทั้งแขนและขาด้วยหวงโซ่ที่ยึดติดจากพื้น—ผู้ซึ่งเป็นมนุษย์งูเช่นกัน ไม่สิ, ถึงไม่ใช่คนต่างเผ่า แต่เป็นมนุษย์งูก็คงไม่อยากจะเชื่อสายตาเช่นกัน เพราะว่าชายอีกคนนั้นช่างเหมือนกับไซริลราวกับเป็นคนเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน

    ด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนกัน, ชายทั้งสอง, ด้านหนึ่งยืนมองเหยียดไปที่อีกร่าง ในขณะที่อีกหนึ่งเงยหน้ามองขึ้นจากพื้นอย่างเกลียดชัง ถึงมันจะไม่น่าเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องเช่นนี้, ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี, แต่ก็ไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเขาสองคนในที่นี้

    เจ้าโง่เอ๋ย ถ้ายอมร่วมมือด้วยกันแต่แรกก็คงได้เป็นราชาสัตว์ป่าสบายๆไปแล้วแท้ๆ”

    เสียงที่ฟังดูยังเยาว์วัยดังจากปากร่างที่ยืนอยู่

    เลิกพร่ามเสียที! ให้เอาชนะเพื่อไปเป็นหุ่นเชิดเนี้ยนะ?! เจ้าเด็กเวร, จะหยามศักดิ์ศรีนักรบกันเกินไปหน่อยแล้ว!!”

    อีกร่างพูดโต้กลับมาด้วยน้ำเสียงราวคนอายุ 30 แต่เข้ากับรูปลักษณ์ภายนอก, น้ำเสียงฟังเหมือนใครจะกระอักเลือดเต็มทน (TL: บาดเจ็บเลือดกบปาก?)

    ฮะฮะ ไม่เข้าใจแล้วไง ไม่จำเป็นต้องให้มือเลือดและรอรับประโยชน์จากที่ปลอดภัย, ฉันไม่โง่ที่จะปฏิเสธหรอก

    เพราะพวกบัดซบอย่างแกไม่รู้จักหัวใจของนักรบนะสิ ถ้าต้องให้โยนศักดิ์ศรี, ข้าขอตายดีกว่า

    ราวกับเย้ยหยัน, ไซริลเสียงหนุ่มหัวเราะเยาะเย้ย

    โอ้พระเจ้า, ให้ตายสินี่สินะทำไม...ดี, ถ้าอยากตายขนาดนั้นก็ตามใจ แต่ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก่อนการแข่งจะจบก็อยู่ที่นี้ไปก่อนแล้วกัน –เหอะ, Stun Blow

    อุก
    เพียงสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขี้ยวพิษที่มีเป้าหมายมาที่เขา, ทันใดนั้น, เขาก็จัดการปล่อยสกิลออกมาทำให้อีกฝ่ายหมดสติไปอย่างรวดเร็ว

    หุบยิ้มลงอย่างรวดเร็วแล้วก็เดาะลิ้นอย่างไม่ชอบใจ, ผู้ซึ่งใช้รูปร่างของไซริลก็พลันพล่าเลือนเหมือนภาพวาดที่เปื้อนน้ำ, เพียงพริบตาก็กลายเป็นอีกร่างหนึ่ง เขากลายเป็นมนุษย์หมาป่าวัยรุ่นผมสีฟ้าอ่อน

    เมื่อการจำแลงสิ้นสุดลง, เขาก็ถอนหายใจ

    ผลสิ้นสุดแล้ว? ถึงจะจดจำรูปลักษณ์ไว้ ก็จดจำได้แค่ 24ชั่วโมงและจำแลงได้แค่ 30 นาที, ถ้าไม่ใช่เพราะข้อจำกัดของเจ้าการ์ดจำแลงนี่ละก็ฉันจะฆ่าเจ้างูบ้านี่ทันทีเลย”

    ขณะที่พร่ำบ่นต่อ, จากที่ไหนก็ไม่ทราบ, เขาก็หยิบแผ่นโลหะที่พื้นผิวมันเงาเหมือนกระจกออกมา เขาสะท้อนภาพไซริลตัวจริง (ที่นอนอยู่กับพื้น) ด้วยเวลาไม่ถึง 30 วิและเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดัง เขาก็โยนมันทิ้งเหมือนเป็นของน่ารำคาญ

    ถึงแม้ว่าเขาจะสั่งไม่ให้ทุกคนมายุ่งวุ่นวายที่นี้ แต่เผื่อเหตุไม่คาดฝัน, เจ้าโง่ไซริลตัวจริงจึงถูกซ่อนไว้ในกล่อง

    คิดอย่างนั้นแล้วสายตาก็กวาดไปรอบๆจนเห็นตุ๊กตาตัวเล็กนั่งอยู่กลางข้าวของที่วางระเกะระกะ เขากระโจนไปตรงหน้า นั่งยองๆแล้วมองขึ้นลง

    ทำเลียนแบบเด็กสาว, ตัวตุ๊กตาสูงราว 2.5 นิ้ว ผมสีดำยาวถึงเอว, ดวงตาสีแดงงดงาม, สวมชุดกระโปรงสีดำประดับด้วยดอกกุหลาบ ไม่ต้องสงสัยเลย, มันคือนายเหนือแห่งจักรวรรดิสีเลือด ฮิยูกิแบบSD

    มาอยู่ที่นี้ได้ไง!?’
    และต่อหน้าต่อตาเด็กหนุ่มที่โง่งม, สิ่งแปลกประหลาดที่สุดก็เกิดขึ้น, ตุ๊กตาขยับอย่างนุ่มนวลราวกับมนุษย์ ขยับแขนข้างหนึ่ง, และริมฝีปากก็ขยับเปล่งเสียงใสราวกับเสียงระฆังเงินออกมา

    “…เข้าใจละการ์ดจำแลงสินะ เหมือนช่วงเริ่มเกม Eternal Horizon Online แรกๆจะเป็นของแจกฟรีสำหรับกาชาพรีเมี่ยมสินะ? ตอนนั้นฉันยังไม่ได้เริ่มเล่นเลยไม่ได้, นึกไม่ถึงเลยจริงๆ

    —แก, ฮิยูกิงั้นหรอ? สภาพนั่นมันอะไรกัน?”

    ถามด้วยเสียงเหมือนเสียงหอนของสัตว์ป่า ตุ๊กตาฮิยูกิยักไหล่ท่อนบนเหนือเสื้อ (ด้วยขนาดร่างกายเล็กๆและการแสดงท่าทางใหญ่โต คงไม่ต้องบอกว่าจะน่ารักแค่ไหน), แล้วเธอก็ตอบ

    “พอดีนายช่างของฉันทำทิ้งไว้เล่นๆนะ มันเรียกว่าตุ๊กตาเวทย์หมายเลข 3 จิบิจิบิฮิยูกิ-จัง ฉันเลยเอามาใช้ในการรวบรวมข่าว, มันก็ค่อนข้างสะดวกทีเดียว

    ถึงอย่างนั้นเหมือน จิบิจิบิฮิยูกิ-จัง จะมีแฟนคลับกระตือรือร้นแปลกๆ ช่วงที่ผลิตก็มีสูญหายกับถูกขโมยไปหลายตัวเหมือนกัน, ในช่วงเดียวกันนั้นเอง, เท็นไก, มาโรโดะและคนอื่นๆก็ปฏิเสธแขกเข้าห้อง เหมือนได้เคล็ดลับความงามหายากมา (แน่นอนว่ากรณีนี้นั้นมิโคโตะและคนอื่นๆก็ต้องไปสุ่มตรวจทันที)

    เหอะ, ยังเป็นคนที่น่ารังเกียจเหมือนเคย

    มองคนที่แสดงความเกลียดชังออกมาโดยไม่รู้ตัว, จิบิจิบิฮิยูกิ-จังก็เอนหัว
    ม๊ะ, ก็ฉันเป็นคนไม่ค่อยดีจริงๆนั่นแหละ... แต่ขอโทษทีนะ นายพุดว่าเหมือนปกติสินะ นายเป็นใครกันงั้นหรอ? ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นหน้านายจัง?

    ฟังคำพูดนั้นแล้ว, สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างโกรธเกรี้ยวและอับอาย
    เธอลืมฉัน?! ให้ตายสิ, คนที่ได้ยศก่อนเธอก็คือ, ฉันคนนี้ไง!!”

    ผู้ถือยศหรอ เอ๋, ลบอีก 4 คนที่อยู่ในกิลด์ฉันไป, ก็....”
    ถึงแม้ว่าเธอจะใช้นิ้วนับไล่คนก็แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำได้เลย, มองดูใบหน้าอีกฝ่ายแล้วเธอก็เอียงคอ
    “—อย่างน้อย, ก็บอกชื่อกิลด์ที่สังกัดได้ไหม?”

    อย่ามาตลกนะ!! เธอเคยเจอหน้าฉันกับอานิกิแล้วนะ! คิดจะดูถูกกันหรือไง?!” (TL: อานิกิคือพี่ชาย)
    พร้อมกับเสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราด, เขาวาดดาบคาตานะออกมาในทันที—ด้วยสกิลคาตานะ Iai— เด็กหนุ่มเปลี่ยนจิบิจิบิฮิยูกิ-จังเป็นชิ้นๆ

    แต่ถึงอย่างนั้นความโกรธก็ยังไม่หมดไป ตุ๊กตาถูกเตะอีกครั้ง, แผนที่แผ่นหนึ่งกระเด็นและร่วงลงมาจากกระเป๋า

    หยิบขึ้นมาด้วยความงุนงง, เครื่องหมาย [x] ถูกเขียนไว้ในระยะไม่ไกลนักจากพื้นที่การแข่งขัน

    รออยู่ที่นั่นงั้นหรอ, แล้วจะได้เห็นดีกัน…”

    ◆◇◆◇

    เพียงไม่นาน, ณ.ที่แห่งนั้น—ระบุชัดลงไป, ก็ทุ่งราบที่เรวานเคยสู้, เด็กหนุ่มผู้เล่นที่จำแลงเป็นรูปลักษณ์ของไซริล

    แกอยู่นี้ใช่ไหม, เจ้าเนกามะบัดซบ!”

    (TL: เนกามะ ย่อมาจาก เน็ต โอกามะ หมายถึงผู้ชายที่แสดงตัวในโลกออนไลน์ว่าเป็นผู้หญิง ทั้งนี้ยังรวมถึงผู้ชายที่พยายามล่อลวงคนอื่นด้วยการแสดงทำเป็นผู้หญิง
    โอกามะ คือ ผู้ชายที่อ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง/ผู้ชายที่แต่งตัวเป็นผู้หญิง)

    ฉันไม่ใช่เนกามะ ปกติตอนอยู่ในเกมฉันก็บอกเพศตัวของฉันเองอยู่แล้ว ไม่ได้แกล้งเสแสร้งเป็นผู้หญิงสักหน่อยนี่?”

    ถึงอย่างนั้น, ทำไมคนอื่นๆถึงยังเรียกฮิยูกิ-จังหรือฮิเมะ-ซามะแม้แต่ตอนที่ออฟไลน์ก็ไม่เห็นเข้าใจเลยจริงๆ

    ใช้ตัวละครผู้หญิงทั้งที่ตัวจริงเป็นผู้ชาย, ก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่คนอื่นจะคิดว่าเธอเป็นเนกามะ!”

    อุหว่า, เหตุผลพิลึกเสียจริง เท่าที่รู้ก็มีผู้ชายที่มีตัวละครหญิงในแอดเคาท์ตั้งเยอะ แม้แต่ในหมู่ผู้หญิงเองก็มีตัวละครชายอยู่ในปริมาณสูงเหมือนกัน, แบบนั้นไม่ใช่ว่าทุกคนเป็นเนกามะกับเนนาเบะหรือไง?

    (TL: เนนาเบะ ตรงข้ามกับเนกามะ, หมายถึงผู้หญิงที่แสดงตัวเป็นผู้ชาย)

    ก็ได้, แล้วแต่จะพูดเถอะ” เถียงกับคนโง่ไปก็เปล่าประโยชน์, ผมกลับเข้าสู่เรื่องหลักถ้าไม่ว่าอะไร, ช่วยบอกจุดหมายกับที่มาของนายหน่อยได้ไหม? เอิ่ม... คุณผู้ติดตามของอนิมารุ-ซัง

    นี่ไม่ใช่การยั่วยุจริงๆนะ, ก็ผมจำชื่อไม่ได้นี่น้า แต่เพราะเขาพูดถึงอานิกิผมเลยนึกถึงหนึ่งในรองหัวหน้ากิลด์ของอานิมารุ-ซัง, เพราะความประทับใจที่ผมมีต่อเขามีแค่ใครสักคนที่คอยตามหลังอานิมารุ-ซัง และเหมือนจะไม่เคยมีบทสนทนากับเขาตรงๆมาก่อน (TL: แค่เคยเห็นหน้าแต่ไม่เคยพูดด้วยกัน)

    โอโตมารุต่างหาก! ไม่เหมือนเธอที่ได้รับตำแหน่งมาเพราะความสงสาร, ฉันนะได้รับการยอมรับจริงๆเหมือนอานิกิ พูดง่ายๆคือ เราแตกต่างกัน, ฉันไม่เหมือนแก!”
    พร้อมกับเสียงตะโกน, เด็กหนุ่มเหวี่ยงดาบสั้นมิคาซากิด้วยมือขวาเป็นวงกว้าง ชี้ไปที่พื้นตรงหน้าและฟาดมันลงไป

    สกิลคาตานะLightning Swordตัวดาบฝังลงไปในพื้นลึกมาก, เกิดเสียงคำรามของสายฟ้าดังสนั่น ประกายแสงสีฟ้าของสายฟ้าพุ่งพล่านไปรอบทิศทาง

    สายฟ้าพุ่งโจมตีมาที่ผม, ไม่มีความจำเป็นต้องหลบ, ผมถูกปกป้องด้วยโล่ใหญ่ของโคคุโยที่ปรากฏตัวขึ้นจากเงาในทันที ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ร่างที่ซ่อนอยู่ในเงามืดของก้อนหิน, มิโคโตะและเทวดาในอาณัติของเธอ, ทหารองค์รักษ์ทั้งสี่ก็พลันสะบัดปีกลอยตัว และร่อนลงยืนต่อหน้าผม
    และอยู่บนฟากฟ้า, หนวดซึ่งเจริญมาจากหลายๆแห่งบนร่าง ดวงตาขนาดใหญ่ตรงกลาง ร่างกายคริสตัลหลายเหลี่ยม, หัวหน้าแม่ทัพปีศาจทั้งสิบสาม ยอก-โซธอท, อิคารุกะ รอคอยอยู่ ณ.ที่นั้น

    ขออภัยที่ให้คอย, องค์หญิง!” ราชาออร์คร่างยักษ์, ไกจิน
    โอ้, องค์หญิง! กระผมได้ยืนอยู่ในสนามรบเดียวกับท่านอีกครั้งหนึ่งแล้ว!!” ผู้ติดตามปีศาจ (สัตว์เลี้ยง) ตัวแรกของผม, สุนัขนักดาบ อิกิ
    เป็นเกียรติของกระผมจริงๆ, องค์หญิง สัตว์เลี้ยงตัวที่สองของผม, มนุษย์สีเขียว โซวอิจิ
    ผมจำไม่ได้ว่าเรียกพวกเขามา แต่พวกเขาดูจะไฟแรงมาก ขนาดกระโดดลงมาจากความสูงหลายสิบเมตร

    เหอะ เอาสัตว์เลี้ยงมาด้วยงั้นหรอ, เหอะ, แกก็แค่เจ้าบ้าเนกามะที่กลัวจะต้องสู้ด้วยตัวเอง

    นั่นไม่ใช่นายหรอกหรอ? สายไฟเมื่อกี้ทำให้ฉันนึกได้ นักดาบคู่ผู้ใช้ดาบสร้างสายฟ้า บุตรสายฟ้าไร้เทียมทานคนที่ได้เป็น top rank เพราะระดับพลังของอานิมารุ-ซัง ที่รู้จักกันในนามคุณผู้ติดตามสินะ?”

    อย่ามาพูดจาไร้สาระนะ, เจ้าเนกามะบัดซบ! ยศของฉันได้มาเพราะแข็งแกร่งจริงๆต่างหาก!”

    โอโตมารุเดือดดาล—ถึงแม้ว่าผมจะได้ยินชื่อแล้ว, แต่อะไรละนั่น? อะไรบางอย่างทำให้รู้สึกแปลกๆพิกล เหมือนมีบางอย่างปั่นป่วนอยู่ในลำคอ

    เหตุผลที่เขาโกรธ คงเป็นเพราะเขาก็รู้สึกเหมือนกันอยู่ลึกๆ แต่เพราะไม่ต้องการยอมรับจึงรู้สึกโกรธเคืองมีคนมาจี้จุด, ทั้งที่เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะโกรธแท้ๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้นะ?

    ไม่สิ, บางทีอาจพอเข้าใจได้
    ถ้าหากเป็นผมได้รับยศก่อนเขา และได้ยินแต่เรื่องไม่ดีอยู่ทุกวี่วันละก็, บางทีผมก็อาจโกรธแบบนี้เหมือนกัน?

    แต่ถ้าพูดว่าแตกต่างก็ปฏิเสธไม่ได้ อย่างเมื่อกี้ที่ผมถูกเรียกว่าเนกามะผมก็โกรธแต่ถึงอย่างนั้นด้วยเวลาที่ผ่านมานานขนาดนี้, ความโกรธพวกนั้นน่าจะเลือนหายไปหมดแล้ว

    ผมรู้สึกไม่สบายใจบางอย่าง, เหมือนกับอานิมารุ-ซัง
    การตอบกลับตามธรรมชาติ, กลับดูเหมือนเป็นบทที่ถูกวางไว้แล้วสักอย่าง

    อา, ไว้ค่อยเค้นรายละเอียดตอนที่จับนายได้แล้วกัน จงเชื่อฟังแต่โดยดีจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว ว่าไง, จะยังต่อต้านอย่างไร้ความหมายอยู่อีกหรือ?”

    โคคุโยก้าวออกมาข้างหน้า, มิโคโตะโน้มตัวต่ำ ส่วนองครักษ์คนอื่นก็กระจายตัวออกไปคอยปกป้องผม ส่วนด้านหลังที่เหลือก็เข้าประที่เหมือนพร้อมกระโจนเข้าสนามรบทุกเมื่อ

    ผู้เล่นคนเดียวถูกล้อมรอบด้วยมอนเตอร์ระดับบอสที่แข็งแกร่งมากมายขนาดนี้

    ต้องยอมรับว่านี่เป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวังจริงๆ แต่ใบหน้าของโอโตมารรุกลับก้มลง ไหล่สั่นระริก.....จากการหัวเราะอย่างหนัก

    ไร้เดียงสาจริงๆ, ตั้งใจต้อนให้ฉันเข้ามายังกับดัก, คิดว่าที่ฉันใช้Lightning Sword ไปก่อนหน้านี้ ใช้ไปทำไมกันละห๊า!”

    ตอนนั้นเองพื้นดินก็สั่นไหวราวกับแผ่นดินไหว

    นี่มัน, จากใต้ดิน…?”

    องค์หญิง, ทิศตะวันออกเฉียงเหนือขอรับ, โปรดระวังตัวด้วย
    เวลาเดียวกันกับที่อิคารุกะเตือน, ส่วนที่เป็นพื้นทะเลทรายก็เกิดระเบิดออกมาเป็นบริเวณนับร้อย—หรืออาจสองสามกิโลเมตรเหมือนเกิดการระเบิดของภูเขาไฟ, แล้วบางสิ่งที่ใหญ่มหึมาก็คลานออกมา

    นั่นมัน... ที่ตั้งกิลด์ของอานิมารุ-ซัง , ป้อมปราการเคลื่อนที่มูคาเดะ (ร้อยขา)?”
    ส่วนที่มีขนาดเล็กสุด—ความกว้างของมันก็ยังมากกว่าร้อยเมตร--สร้างเป็นรูปบล็อกและต่อขาจำนวนมากเพื่อใช้ในการเคลื่อนไหว เบ็ดเสร็จก็หลายร้อยกิโลเมตร เป็นเอกลักษณ์ชวนตะลึงเสียจนใครก็พูดไม่ออก
    ผมเคยคิดว่ามีแต่คนโง่เท่านั้นที่ทำ แต่ตอนนี้ต้องพูดว่ามีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะทำ

    ใช่แล้ว! และตอนนี้มันก็เป็นของฉันแล้ว แล้วก็-
    หยิบบางสิ่งจากช่องเก็บของ, คริสตัลสรม่วงก้อนหนึ่งอยู่ในมือโอโตมารุ

    ด้วยสิ่งนี้, ก็จะได้ตัดสินเสียที! –--สนามต่อสู้ โอเพ่น!”
    พูดคีย์เวิร์ดแล้วคริสตัลในมือของเขาก็สลายไป ในเวลาเดียวกัน, ฉับพลันก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศโดยรอบนั้นเปลี่ยนไป

    ---นี่มัน?”

    ฮะฮะฮะ, เจ้าคนขี้ขลาดที่ไม่เคยต่อสู้อย่างแกคงไม่รู้สินะ? นี่เป็นอีกมิติหนึ่ง จนกว่าการต่อสู้จะรู้ผลไม่ว่าใครก็เข้ามาแทรกแซงไม่ได้ ไม่มีกำลังเสริมหรือใครเข้ามาที่นี้ได้! ยกเว้นฉัน

    ด้วยการดีดนิ้ว ป้อมปราการเคลื่อนที่มูคาเดะ ก็เปิดออก กลุ่มสัตว์เลี้ยงมากมายล้นทะลักออกมา, ในนั้นมีระดับบอสด้วยตัวหนึ่ง

    ทั้งหมดนี้มีประมาณพันตัวได้ แกจะทำยังไงละ? ถ้าไม่ขัดขืนละก็, ฉันจะฆ่าแกเอานะ~
    เขาลอกเลียนแบบคำพูดของผมก่อนหน้านี้, แต่แฝงไปด้วยความดูถูก

    ....ฟุ, ไม่ว่ายังไงก็ช่างเถอะ ดูเหมือนนายจะยังไม่ได้ให้ชื่อพวกเขาเลยสินะ

    ห๊ะ…?” โอโตมารุแสดงท่าทางไม่เข้าใจ, นี่พูดเรื่องงี่เง่าอะไรอยู่, ใช่แล้วทำไม, ถึงฉันให้ชื่อไปก็ไม่ได้ทำให้ความสามารถพัฒนาอะไรสักหน่อย, ไร้สาระ

    ฟังคำพูดที่แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เห็นสัตว์เลี้ยงเป็นอะไรมากไปกว่าเครื่องมือ ผมกับผู้ติดตามคนอื่นๆก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเหนื่อยหน่ายใจ แบสองมือขึ้นและไหวไหล่พร้อมกัน
    แค่นั้นพวกเราก็เข้าใจกันแล้ว

    ถ้างั้นละก็, เด็กผู้ชายคนนั้นก็เป็นศัตรูของเราเอง

    เช่นนั้น, พวกเราจะไปปราบปรามข้าทาสเหล่านั้นเองเจ้าค่ะ”
    มิโคโตะโค้งศีรษะพาผู้ติดตามคนอื่นๆมุ่งหน้าไปยังสัตว์เลี้ยงที่ออกมาจากมูคาเดะ

    หนึ่งปราการเคลื่อนที่กับมอนเตอร์อีกพันตัวเทียบกับพวกเราเก้าคน ไม่ว่ายังไงก็ต้องเห็นความแตกต่างเรื่องความแข็งแกร่งเด่นชัดอยู่แล้ว แต่พวกเขาจึงดูไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไร, ยังเดินเล่นก่อนไปสู้ด้วยละ

    “…นี่แกคิดยังไงของแก, สัตว์เลี้ยงของแกโง่กันไปหมดแล้วหรือไง?”

    อา, ถ้าจะบอกว่าพวกเขาโง่ก็คงไม่ผิดอะไร…”
    แม้ว่าจะมีรอยยิ้มขื่นๆ, ผมหยิบดาบเล่มโปรดของผม, กุหลาบแห่งเหล่าคนบาปและเรียกชุดสำหรับต่อสู้จริงจังออกมา

    แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้อยู่กับคนโง่พวกนี้…”
    พูดแล้วผมก็เอากุหลาบแห่งเหล่าคนบาปชี้ยังโอโตมารุ

    เอ้า, จะเริ่มหรือยังละ?”              

     

    End

    Author Notes

    ที่จะพูดถึงคือ, กองกำลังผู้ติดตามของมิโคโตะ (เทวดามีปีกลำดับ 1กับ 2 ) เป็นผู้หญิงล้วนชื่อว่า สึบากิ, อิโนริ, ฮิซากิ และไฮรากิ เป็นสี่สาวพี่น้องละ

    แล้วก็ชื่อตอนทิ้งคนอื่น, เพื่อประโยชน์ตัวเอง”, มาจากประโยคที่ว่า ทิ้งส่วนตน, เพื่อประโยชน์ส่วนรวม” อันหมายความว่าให้ลืมเรื่องตัวเองและทุ่มเททำงานเพื่อผู้อื่น, จึงมีความหมายตรงข้ามกัน ฉันคิดว่านี่ต่างหากที่เหมาะเป็นคำแนะนำให้ใครสักคนนะ

     

    Talk: มาแล้วค่ะ~ พอดีคนแปลไปแปลเรื่องอื่นเพลินไปหน่อย //เขกหัวตัวเอง

    วันนี้พาฮิยูกิมารายงานตัวค่ะ อ๊ะ! แล้วก็เปิดตอน 3-13, 3-15, 3-19 แล้วนะค่ะ สามารถพบกับค่ำคืน(อันแสนสุข?)ของเหล่าชายหนุ่มกันได้เลยค่ะ!!!

     

    ป.ล.รวมแล้ววันนี้อัพเดทไป 4 ตอนนะคะ! ดังนั้นไว้เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการค่ะ!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×