คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : 3-21 Episode 16
Chapter 3
– Beast King of Borderland
Episode 16 ทิ้งคนอื่น, เพื่อประโยชน์ตัวเอง
ในเต้นท์ของเผ่ามนุษย์งู,
พื้นที่ที่เขาสั่งไม่ให้ใครเข้ามาได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาต, มีชายทั้งสองประจันหน้ากัน
ร่างทั้งร่างปกคลุมด้วยเกล็ดตั้งแต่หัวจรดเท้าในชุดเกราะผ้าเคลื่อนไหวง่าย
ที่ข้างเอวทั้งสองมีดาบสั้นมิคาซูกิอยู่ 2 เล่ม, ชายคนนั้นคือ
ทหารรับจ้าง ไซริล ผู้ซึ่งเอาชนะในรอบคัดเลือกคู่ที่สองของรอบที่สองก่อนหน้านี้
เผชิญหน้ากับอีกคน—ให้พูดเจาะจงกว่านั้น,
ชายที่อยู่ในสภาพถูกตรึงทั้งแขนและขาด้วยหวงโซ่ที่ยึดติดจากพื้น—ผู้ซึ่งเป็นมนุษย์งูเช่นกัน
ไม่สิ, ถึงไม่ใช่คนต่างเผ่า แต่เป็นมนุษย์งูก็คงไม่อยากจะเชื่อสายตาเช่นกัน
เพราะว่าชายอีกคนนั้นช่างเหมือนกับไซริลราวกับเป็นคนเดียวกันไม่ผิดเพี้ยน
ด้วยรูปลักษณ์ที่เหมือนกัน,
ชายทั้งสอง, ด้านหนึ่งยืนมองเหยียดไปที่อีกร่าง
ในขณะที่อีกหนึ่งเงยหน้ามองขึ้นจากพื้นอย่างเกลียดชัง
ถึงมันจะไม่น่าเป็นไปได้ที่จะเกิดเรื่องเช่นนี้, ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี,
แต่ก็ไม่มีใครอื่นนอกจากพวกเขาสองคนในที่นี้
“เจ้าโง่เอ๋ย ถ้ายอมร่วมมือด้วยกันแต่แรกก็คงได้เป็นราชาสัตว์ป่าสบายๆไปแล้วแท้ๆ”
เสียงที่ฟังดูยังเยาว์วัยดังจากปากร่างที่ยืนอยู่
“เลิกพร่ามเสียที! ให้เอาชนะเพื่อไปเป็นหุ่นเชิดเนี้ยนะ?! เจ้าเด็กเวร,
จะหยามศักดิ์ศรีนักรบกันเกินไปหน่อยแล้ว!!”
อีกร่างพูดโต้กลับมาด้วยน้ำเสียงราวคนอายุ
30 แต่เข้ากับรูปลักษณ์ภายนอก, น้ำเสียงฟังเหมือนใครจะกระอักเลือดเต็มทน (TL:
บาดเจ็บเลือดกบปาก?)
“ฮะฮะ ไม่เข้าใจแล้วไง
ไม่จำเป็นต้องให้มือเลือดและรอรับประโยชน์จากที่ปลอดภัย, ฉันไม่โง่ที่จะปฏิเสธหรอก”
“เพราะพวกบัดซบอย่างแกไม่รู้จักหัวใจของนักรบนะสิ
ถ้าต้องให้โยนศักดิ์ศรี, ข้าขอตายดีกว่า”
ราวกับเย้ยหยัน,
ไซริลเสียงหนุ่มหัวเราะเยาะเย้ย
“โอ้พระเจ้า,
ให้ตายสินี่สินะทำไม...ดี, ถ้าอยากตายขนาดนั้นก็ตามใจ
แต่ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ก่อนการแข่งจะจบก็อยู่ที่นี้ไปก่อนแล้วกัน –เหอะ, 『Stun Blow』”
“อุก”
เพียงสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขี้ยวพิษที่มีเป้าหมายมาที่เขา,
ทันใดนั้น, เขาก็จัดการปล่อยสกิลออกมาทำให้อีกฝ่ายหมดสติไปอย่างรวดเร็ว
หุบยิ้มลงอย่างรวดเร็วแล้วก็เดาะลิ้นอย่างไม่ชอบใจ,
ผู้ซึ่งใช้รูปร่างของไซริลก็พลันพล่าเลือนเหมือนภาพวาดที่เปื้อนน้ำ,
เพียงพริบตาก็กลายเป็นอีกร่างหนึ่ง เขากลายเป็นมนุษย์หมาป่าวัยรุ่นผมสีฟ้าอ่อน
เมื่อการจำแลงสิ้นสุดลง,
เขาก็ถอนหายใจ
“ผลสิ้นสุดแล้ว? ถึงจะจดจำรูปลักษณ์ไว้
ก็จดจำได้แค่ 24ชั่วโมงและจำแลงได้แค่ 30 นาที, ถ้าไม่ใช่เพราะข้อจำกัดของเจ้า『การ์ดจำแลง』นี่ละก็ฉันจะฆ่าเจ้างูบ้านี่ทันทีเลย”
ขณะที่พร่ำบ่นต่อ,
จากที่ไหนก็ไม่ทราบ, เขาก็หยิบแผ่นโลหะที่พื้นผิวมันเงาเหมือนกระจกออกมา
เขาสะท้อนภาพไซริลตัวจริง (ที่นอนอยู่กับพื้น) ด้วยเวลาไม่ถึง 30 วิและเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดัง
เขาก็โยนมันทิ้งเหมือนเป็นของน่ารำคาญ
ถึงแม้ว่าเขาจะสั่งไม่ให้ทุกคนมายุ่งวุ่นวายที่นี้
แต่เผื่อเหตุไม่คาดฝัน, เจ้าโง่ไซริลตัวจริงจึงถูกซ่อนไว้ในกล่อง
คิดอย่างนั้นแล้วสายตาก็กวาดไปรอบๆจนเห็นตุ๊กตาตัวเล็กนั่งอยู่กลางข้าวของที่วางระเกะระกะ
เขากระโจนไปตรงหน้า นั่งยองๆแล้วมองขึ้นลง
ทำเลียนแบบเด็กสาว,
ตัวตุ๊กตาสูงราว 2.5 นิ้ว ผมสีดำยาวถึงเอว, ดวงตาสีแดงงดงาม,
สวมชุดกระโปรงสีดำประดับด้วยดอกกุหลาบ ไม่ต้องสงสัยเลย,
มันคือนายเหนือแห่งจักรวรรดิสีเลือด ฮิยูกิแบบSD
‘มาอยู่ที่นี้ได้ไง!?’
และต่อหน้าต่อตาเด็กหนุ่มที่โง่งม,
สิ่งแปลกประหลาดที่สุดก็เกิดขึ้น, ตุ๊กตาขยับอย่างนุ่มนวลราวกับมนุษย์
ขยับแขนข้างหนึ่ง, และริมฝีปากก็ขยับเปล่งเสียงใสราวกับเสียงระฆังเงินออกมา
“…เข้าใจละ『การ์ดจำแลง』สินะ เหมือนช่วงเริ่มเกม
Eternal Horizon Online แรกๆจะเป็นของแจกฟรีสำหรับกาชาพรีเมี่ยมสินะ?
ตอนนั้นฉันยังไม่ได้เริ่มเล่นเลยไม่ได้, นึกไม่ถึงเลยจริงๆ”
“—แก, ฮิยูกิงั้นหรอ? สภาพนั่นมันอะไรกัน?”
ถามด้วยเสียงเหมือนเสียงหอนของสัตว์ป่า
ตุ๊กตาฮิยูกิยักไหล่ท่อนบนเหนือเสื้อ (ด้วยขนาดร่างกายเล็กๆและการแสดงท่าทางใหญ่โต
คงไม่ต้องบอกว่าจะน่ารักแค่ไหน), แล้วเธอก็ตอบ
“พอดีนายช่างของฉันทำทิ้งไว้เล่นๆนะ
มันเรียกว่าตุ๊กตาเวทย์หมายเลข 3 『จิบิจิบิฮิยูกิ-จัง』 ฉันเลยเอามาใช้ในการรวบรวมข่าว,
มันก็ค่อนข้างสะดวกทีเดียว”
ถึงอย่างนั้นเหมือน
『จิบิจิบิฮิยูกิ-จัง』 จะมีแฟนคลับกระตือรือร้นแปลกๆ ช่วงที่ผลิตก็มีสูญหายกับถูกขโมยไปหลายตัวเหมือนกัน,
ในช่วงเดียวกันนั้นเอง, เท็นไก, มาโรโดะและคนอื่นๆก็ปฏิเสธแขกเข้าห้อง เหมือนได้เคล็ดลับความงามหายากมา
(แน่นอนว่ากรณีนี้นั้นมิโคโตะและคนอื่นๆก็ต้องไปสุ่มตรวจทันที)
“เหอะ, ยังเป็นคนที่น่ารังเกียจเหมือนเคย”
มองคนที่แสดงความเกลียดชังออกมาโดยไม่รู้ตัว,
จิบิจิบิฮิยูกิ-จังก็เอนหัว
“ม๊ะ, ก็ฉันเป็นคนไม่ค่อยดีจริงๆนั่นแหละ...
แต่ขอโทษทีนะ นายพุดว่า『เหมือนปกติ』สินะ
นายเป็นใครกันงั้นหรอ? ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นหน้านายจัง?”
ฟังคำพูดนั้นแล้ว,
สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างโกรธเกรี้ยวและอับอาย
“เธอลืมฉัน?! ให้ตายสิ, คนที่ได้ยศก่อนเธอก็คือ, ฉันคนนี้ไง!!”
“『ผู้ถือยศ』หรอ เอ๋, ลบอีก 4 คนที่อยู่ในกิลด์ฉันไป,
ก็....”
ถึงแม้ว่าเธอจะใช้นิ้วนับไล่คนก็แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะจำได้เลย,
มองดูใบหน้าอีกฝ่ายแล้วเธอก็เอียงคอ
“—อย่างน้อย,
ก็บอกชื่อกิลด์ที่สังกัดได้ไหม?”
“อย่ามาตลกนะ!! เธอเคยเจอหน้าฉันกับอานิกิแล้วนะ! คิดจะดูถูกกันหรือไง?!” (TL: อานิกิคือพี่ชาย)
พร้อมกับเสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราด,
เขาวาดดาบคาตานะออกมาในทันที—ด้วยสกิลคาตานะ 『Iai』— เด็กหนุ่มเปลี่ยนจิบิจิบิฮิยูกิ-จังเป็นชิ้นๆ
แต่ถึงอย่างนั้นความโกรธก็ยังไม่หมดไป
ตุ๊กตาถูกเตะอีกครั้ง, แผนที่แผ่นหนึ่งกระเด็นและร่วงลงมาจากกระเป๋า
หยิบขึ้นมาด้วยความงุนงง,
เครื่องหมาย [x] ถูกเขียนไว้ในระยะไม่ไกลนักจากพื้นที่การแข่งขัน
“รออยู่ที่นั่นงั้นหรอ, แล้วจะได้เห็นดีกัน…”
◆◇◆◇
เพียงไม่นาน,
ณ.ที่แห่งนั้น—ระบุชัดลงไป, ก็ทุ่งราบที่เรวานเคยสู้, เด็กหนุ่มผู้เล่นที่จำแลงเป็นรูปลักษณ์ของไซริล
“แกอยู่นี้ใช่ไหม, เจ้าเนกามะบัดซบ!”
(TL: เนกามะ
ย่อมาจาก เน็ต โอกามะ หมายถึงผู้ชายที่แสดงตัวในโลกออนไลน์ว่าเป็นผู้หญิง
ทั้งนี้ยังรวมถึงผู้ชายที่พยายามล่อลวงคนอื่นด้วยการแสดงทำเป็นผู้หญิง
โอกามะ
คือ ผู้ชายที่อ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง/ผู้ชายที่แต่งตัวเป็นผู้หญิง)
“ฉันไม่ใช่เนกามะ
ปกติตอนอยู่ในเกมฉันก็บอกเพศตัวของฉันเองอยู่แล้ว
ไม่ได้แกล้งเสแสร้งเป็นผู้หญิงสักหน่อยนี่?”
ถึงอย่างนั้น,
ทำไมคนอื่นๆถึงยังเรียก『ฮิยูกิ-จัง』หรือ『ฮิเมะ-ซามะ』แม้แต่ตอนที่ออฟไลน์ก็ไม่เห็นเข้าใจเลยจริงๆ
“ใช้ตัวละครผู้หญิงทั้งที่ตัวจริงเป็นผู้ชาย,
ก็เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่คนอื่นจะคิดว่าเธอเป็นเนกามะ!”
อุหว่า,
เหตุผลพิลึกเสียจริง เท่าที่รู้ก็มีผู้ชายที่มีตัวละครหญิงในแอดเคาท์ตั้งเยอะ
แม้แต่ในหมู่ผู้หญิงเองก็มีตัวละครชายอยู่ในปริมาณสูงเหมือนกัน, แบบนั้นไม่ใช่ว่าทุกคนเป็นเนกามะกับเนนาเบะหรือไง?
(TL: เนนาเบะ ตรงข้ามกับเนกามะ,
หมายถึงผู้หญิงที่แสดงตัวเป็นผู้ชาย)
“ก็ได้, แล้วแต่จะพูดเถอะ”
เถียงกับคนโง่ไปก็เปล่าประโยชน์, ผมกลับเข้าสู่เรื่องหลัก “ถ้าไม่ว่าอะไร,
ช่วยบอกจุดหมายกับที่มาของนายหน่อยได้ไหม? เอิ่ม... คุณผู้ติดตามของอนิมารุ-ซัง”
นี่ไม่ใช่การยั่วยุจริงๆนะ,
ก็ผมจำชื่อไม่ได้นี่น้า แต่เพราะเขาพูดถึง『อานิกิ』ผมเลยนึกถึงหนึ่งในรองหัวหน้ากิลด์ของอานิมารุ-ซัง,
เพราะความประทับใจที่ผมมีต่อเขามีแค่ใครสักคนที่คอยตามหลังอานิมารุ-ซัง
และเหมือนจะไม่เคยมีบทสนทนากับเขาตรงๆมาก่อน (TL: แค่เคยเห็นหน้าแต่ไม่เคยพูดด้วยกัน)
“โอโตมารุต่างหาก! ไม่เหมือนเธอที่ได้รับตำแหน่งมาเพราะความสงสาร,
ฉันนะได้รับการยอมรับจริงๆเหมือนอานิกิ พูดง่ายๆคือ เราแตกต่างกัน, ฉันไม่เหมือนแก!”
พร้อมกับเสียงตะโกน, เด็กหนุ่มเหวี่ยงดาบสั้นมิคาซากิด้วยมือขวาเป็นวงกว้าง
ชี้ไปที่พื้นตรงหน้าและฟาดมันลงไป
สกิลคาตานะ『Lightning
Sword』 – ตัวดาบฝังลงไปในพื้นลึกมาก, เกิดเสียงคำรามของสายฟ้าดังสนั่น
ประกายแสงสีฟ้าของสายฟ้าพุ่งพล่านไปรอบทิศทาง
สายฟ้าพุ่งโจมตีมาที่ผม,
ไม่มีความจำเป็นต้องหลบ, ผมถูกปกป้องด้วยโล่ใหญ่ของโคคุโยที่ปรากฏตัวขึ้นจากเงาในทันที
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, ร่างที่ซ่อนอยู่ในเงามืดของก้อนหิน, มิโคโตะและเทวดาในอาณัติของเธอ,
ทหารองค์รักษ์ทั้งสี่ก็พลันสะบัดปีกลอยตัว และร่อนลงยืนต่อหน้าผม
และอยู่บนฟากฟ้า, หนวดซึ่งเจริญมาจากหลายๆแห่งบนร่าง
ดวงตาขนาดใหญ่ตรงกลาง ร่างกายคริสตัลหลายเหลี่ยม, หัวหน้าแม่ทัพปีศาจทั้งสิบสาม
ยอก-โซธอท,
อิคารุกะ รอคอยอยู่ ณ.ที่นั้น
“ขออภัยที่ให้คอย, องค์หญิง!”
ราชาออร์คร่างยักษ์, ไกจิน
“โอ้, องค์หญิง! กระผมได้ยืนอยู่ในสนามรบเดียวกับท่านอีกครั้งหนึ่งแล้ว!!” ผู้ติดตามปีศาจ (สัตว์เลี้ยง) ตัวแรกของผม, สุนัขนักดาบ อิกิ
“เป็นเกียรติของกระผมจริงๆ,
องค์หญิง” สัตว์เลี้ยงตัวที่สองของผม, มนุษย์สีเขียว โซวอิจิ
ผมจำไม่ได้ว่าเรียกพวกเขามา
แต่พวกเขาดูจะไฟแรงมาก ขนาดกระโดดลงมาจากความสูงหลายสิบเมตร
“เหอะ
เอาสัตว์เลี้ยงมาด้วยงั้นหรอ, เหอะ, แกก็แค่เจ้าบ้าเนกามะที่กลัวจะต้องสู้ด้วยตัวเอง”
“นั่นไม่ใช่นายหรอกหรอ?
สายไฟเมื่อกี้ทำให้ฉันนึกได้ นักดาบคู่ผู้ใช้ดาบสร้างสายฟ้า 【บุตรสายฟ้าไร้เทียมทาน】คนที่ได้เป็น
top rank
เพราะระดับพลังของอานิมารุ-ซัง ที่รู้จักกันในนาม『คุณผู้ติดตาม』สินะ?”
“อย่ามาพูดจาไร้สาระนะ,
เจ้าเนกามะบัดซบ! ยศของฉันได้มาเพราะแข็งแกร่งจริงๆต่างหาก!”
โอโตมารุเดือดดาล—ถึงแม้ว่าผมจะได้ยินชื่อแล้ว,
แต่อะไรละนั่น? อะไรบางอย่างทำให้รู้สึกแปลกๆพิกล
เหมือนมีบางอย่างปั่นป่วนอยู่ในลำคอ
เหตุผลที่เขาโกรธ
คงเป็นเพราะเขาก็รู้สึกเหมือนกันอยู่ลึกๆ
แต่เพราะไม่ต้องการยอมรับจึงรู้สึกโกรธเคืองมีคนมาจี้จุด,
ทั้งที่เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะโกรธแท้ๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้นะ?
ไม่สิ, บางทีอาจพอเข้าใจได้
ถ้าหากเป็นผมได้รับยศก่อนเขา และได้ยินแต่เรื่องไม่ดีอยู่ทุกวี่วันละก็,
บางทีผมก็อาจโกรธแบบนี้เหมือนกัน?
แต่ถ้าพูดว่าแตกต่างก็ปฏิเสธไม่ได้
อย่างเมื่อกี้ที่ผมถูกเรียกว่า『เนกามะ』ผมก็โกรธแต่ถึงอย่างนั้นด้วยเวลาที่ผ่านมานานขนาดนี้,
ความโกรธพวกนั้นน่าจะเลือนหายไปหมดแล้ว
ผมรู้สึกไม่สบายใจบางอย่าง,
เหมือนกับอานิมารุ-ซัง
『การตอบกลับตามธรรมชาติ』, กลับดูเหมือนเป็นบทที่ถูกวางไว้แล้วสักอย่าง
“อา,
ไว้ค่อยเค้นรายละเอียดตอนที่จับนายได้แล้วกัน จงเชื่อฟังแต่โดยดีจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว
ว่าไง, จะยังต่อต้านอย่างไร้ความหมายอยู่อีกหรือ?”
โคคุโยก้าวออกมาข้างหน้า,
มิโคโตะโน้มตัวต่ำ ส่วนองครักษ์คนอื่นก็กระจายตัวออกไปคอยปกป้องผม
ส่วนด้านหลังที่เหลือก็เข้าประที่เหมือนพร้อมกระโจนเข้าสนามรบทุกเมื่อ
ผู้เล่นคนเดียวถูกล้อมรอบด้วยมอนเตอร์ระดับบอสที่แข็งแกร่งมากมายขนาดนี้
ต้องยอมรับว่านี่เป็นสถานการณ์ที่สิ้นหวังจริงๆ
แต่ใบหน้าของโอโตมารรุกลับก้มลง ไหล่สั่นระริก.....จากการหัวเราะอย่างหนัก
“ไร้เดียงสาจริงๆ,
ตั้งใจต้อนให้ฉันเข้ามายังกับดัก, คิดว่าที่ฉันใช้『Lightning Sword』 ไปก่อนหน้านี้ ใช้ไปทำไมกันละห๊า!”
ตอนนั้นเองพื้นดินก็สั่นไหวราวกับแผ่นดินไหว
“นี่มัน, จากใต้ดิน…?”
“องค์หญิง, ทิศตะวันออกเฉียงเหนือขอรับ,
โปรดระวังตัวด้วย”
เวลาเดียวกันกับที่อิคารุกะเตือน, ส่วนที่เป็นพื้นทะเลทรายก็เกิดระเบิดออกมาเป็นบริเวณนับร้อย—หรืออาจสองสามกิโลเมตรเหมือนเกิดการระเบิดของภูเขาไฟ,
แล้วบางสิ่งที่ใหญ่มหึมาก็คลานออกมา
“นั่นมัน...
ที่ตั้งกิลด์ของอานิมารุ-ซัง , ป้อมปราการเคลื่อนที่『มูคาเดะ』 (ร้อยขา)?”
ส่วนที่มีขนาดเล็กสุด—ความกว้างของมันก็ยังมากกว่าร้อยเมตร--สร้างเป็นรูปบล็อกและต่อขาจำนวนมากเพื่อใช้ในการเคลื่อนไหว
เบ็ดเสร็จก็หลายร้อยกิโลเมตร เป็นเอกลักษณ์ชวนตะลึงเสียจนใครก็พูดไม่ออก
ผมเคยคิดว่ามีแต่คนโง่เท่านั้นที่ทำ
แต่ตอนนี้ต้องพูดว่ามีแต่คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะทำ
“ใช่แล้ว! และตอนนี้มันก็เป็นของฉันแล้ว แล้วก็-”
หยิบบางสิ่งจากช่องเก็บของ,
คริสตัลสรม่วงก้อนหนึ่งอยู่ในมือโอโตมารุ
“ด้วยสิ่งนี้, ก็จะได้ตัดสินเสียที!
–--สนามต่อสู้ ・โอเพ่น!”
พูดคีย์เวิร์ดแล้วคริสตัลในมือของเขาก็สลายไป
ในเวลาเดียวกัน, ฉับพลันก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศโดยรอบนั้นเปลี่ยนไป
“---นี่มัน?”
“ฮะฮะฮะ,
เจ้าคนขี้ขลาดที่ไม่เคยต่อสู้อย่างแกคงไม่รู้สินะ? นี่เป็นอีกมิติหนึ่ง
จนกว่าการต่อสู้จะรู้ผลไม่ว่าใครก็เข้ามาแทรกแซงไม่ได้
ไม่มีกำลังเสริมหรือใครเข้ามาที่นี้ได้! ยกเว้นฉัน”
ด้วยการดีดนิ้ว
ป้อมปราการเคลื่อนที่『มูคาเดะ』 ก็เปิดออก กลุ่มสัตว์เลี้ยงมากมายล้นทะลักออกมา,
ในนั้นมีระดับบอสด้วยตัวหนึ่ง
“ทั้งหมดนี้มีประมาณพันตัวได้
แกจะทำยังไงละ? ถ้าไม่ขัดขืนละก็, ฉันจะฆ่าแกเอานะ~”
เขาลอกเลียนแบบคำพูดของผมก่อนหน้านี้,
แต่แฝงไปด้วยความดูถูก
“....ฟุ,
ไม่ว่ายังไงก็ช่างเถอะ ดูเหมือนนายจะยังไม่ได้ให้ชื่อพวกเขาเลยสินะ”
“ห๊ะ…?” โอโตมารุแสดงท่าทางไม่เข้าใจ, นี่พูดเรื่องงี่เง่าอะไรอยู่, “ใช่แล้วทำไม, ถึงฉันให้ชื่อไปก็ไม่ได้ทำให้ความสามารถพัฒนาอะไรสักหน่อย,
ไร้สาระ”
ฟังคำพูดที่แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เห็นสัตว์เลี้ยงเป็นอะไรมากไปกว่าเครื่องมือ
ผมกับผู้ติดตามคนอื่นๆก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเหนื่อยหน่ายใจ
แบสองมือขึ้นและไหวไหล่พร้อมกัน
แค่นั้นพวกเราก็เข้าใจกันแล้ว
“ถ้างั้นละก็,
เด็กผู้ชายคนนั้นก็เป็นศัตรูของเราเอง”
“เช่นนั้น, พวกเราจะไปปราบปรามข้าทาสเหล่านั้นเองเจ้าค่ะ”
มิโคโตะโค้งศีรษะพาผู้ติดตามคนอื่นๆมุ่งหน้าไปยังสัตว์เลี้ยงที่ออกมาจากมูคาเดะ
หนึ่งปราการเคลื่อนที่กับมอนเตอร์อีกพันตัวเทียบกับพวกเราเก้าคน
ไม่ว่ายังไงก็ต้องเห็นความแตกต่างเรื่องความแข็งแกร่งเด่นชัดอยู่แล้ว แต่พวกเขาจึงดูไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไร,
ยังเดินเล่นก่อนไปสู้ด้วยละ
“…นี่แกคิดยังไงของแก,
สัตว์เลี้ยงของแกโง่กันไปหมดแล้วหรือไง?”
“อา,
ถ้าจะบอกว่าพวกเขาโง่ก็คงไม่ผิดอะไร…”
แม้ว่าจะมีรอยยิ้มขื่นๆ, ผมหยิบดาบเล่มโปรดของผม,
『กุหลาบแห่งเหล่าคนบาป』และเรียกชุดสำหรับต่อสู้จริงจังออกมา
“แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้อยู่กับคนโง่พวกนี้…”
พูดแล้วผมก็เอา『กุหลาบแห่งเหล่าคนบาป』ชี้ยังโอโตมารุ
“เอ้า, จะเริ่มหรือยังละ?”
End
Author Notes
ที่จะพูดถึงคือ,
กองกำลังผู้ติดตามของมิโคโตะ (เทวดามีปีกลำดับ
1กับ 2 ) เป็นผู้หญิงล้วนชื่อว่า
สึบากิ, อิโนริ, ฮิซากิ และไฮรากิ เป็นสี่สาวพี่น้องละ
แล้วก็ชื่อตอน “ทิ้งคนอื่น, เพื่อประโยชน์ตัวเอง”, มาจากประโยคที่ว่า “ทิ้งส่วนตน, เพื่อประโยชน์ส่วนรวม” อันหมายความว่าให้ลืมเรื่องตัวเองและทุ่มเททำงานเพื่อผู้อื่น,
จึงมีความหมายตรงข้ามกัน ฉันคิดว่านี่ต่างหากที่เหมาะเป็นคำแนะนำให้ใครสักคนนะ
Talk: มาแล้วค่ะ~ พอดีคนแปลไปแปลเรื่องอื่นเพลินไปหน่อย //เขกหัวตัวเอง
วันนี้พาฮิยูกิมารายงานตัวค่ะ
อ๊ะ! แล้วก็เปิดตอน 3-13, 3-15, 3-19 แล้วนะค่ะ สามารถพบกับค่ำคืน(อันแสนสุข?)ของเหล่าชายหนุ่มกันได้เลยค่ะ!!!
ป.ล.รวมแล้ววันนี้อัพเดทไป
4 ตอนนะคะ! ดังนั้นไว้เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการค่ะ!!
ความคิดเห็น