คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : 3-20 Episode 15
Chapter 3 – Beast King of Borderland
Episode 15 หินยักษ์ที่ระเบิดออก
ร่างยักษ์ราวกับขุนเขายืนอยู่หน้าสายตา ยูเจนแห่งเผ่าหมีคายใบไผ่สีขาวไว้ในปากอย่างดื่มด่ำในอารมณ์ ก่อจะเหลือบมองเรวานด้วยหางตา
เขาก็เปิดปากด้วยท่าทางปกติ
“เจ้าหนุ่มแห่งเผ่าสิโตเอ๋ย เจ้ามีพ่อแม่หรือไม่?”
เสียงที่ลอดผ่านชายผู้สงบนิ่งช่างมีรสชาติขมยิ่งนัก
“ไม่ ท่านทั้งสองติดโรคระบาด, เดินทางไปยังสวนแห่งสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ (โลกอื่น) แล้ว” (TL:ตายแล้วนั่นเอง)
“งั้นหรอ, ช่างน่าสงสาร –แล้วถ้าตาย, มีผู้หญิงเสียใจหรือเปล่า?
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงอสึมินะ, น้องสาวที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ และฮิยูกิ, ที่เพิ่งรู้จักกัน
“ใบหน้าของนายแสดงออกมาหมดแล้ว ฉันก็ไม่อยากจะพูดไม่ดีอะไร แต่มันเป็นเรื่องที่โง่มากที่เอาชีวิตมาเสี่ยงอยู่บนเส้นด้ายแบบนี้, ทำไมนายถึงไม่ยอมแพ้ไปซะละ?”
ถ้อยคำพูดของยูเจนพูดได้ตรงประเด็น ไม่ใช่เพราะดูถูกคู่ต่อสู้, ไม่ได้ฉวยโอกาสที่ศัตรูไม่ได้ตั้งตัว แต่กลับแนะนำให้ใคร่ครวญอย่างจริงใจ โดยส่วนตัวแล้ว, เขาก็ไม่ใช่ประเภทที่เกลียดหรอกนะ
“แล้วถ้าฉันปฏิเสธละ?”
“....ก็คงช่วยไม่ได้นอกจากจะลงมือกับนาย”
“ไม่ไหวๆ ถึงมันจะเป็นเรื่องง่ายๆและเหมาะสมก็เถอะ แต่ฉันไม่ชอบอะไรแบบนั้น, เพราะฉะนั้นแล้ว”
ด้วยรอยยิ้มกว้างร่างเริง, เรวานก็ขยับแขนขา ย่อเอวและก้าวขาข้างหนึ่งมาข้างหน้า, ตั้งท่าต่อสู้
“…จะสู้งั้นสินะ”
พ่นใบไผ่ไปที่พื้น ยูเจนผายมือทั้งสองข้างออกตั้งท่า
“อา, เริ่มกันเถอะ”
ความตึงเครียดเข้าปกคลุมสนามเช่นเดียวกับอุณหภูมิที่ลดลง ทันใดนั้น, กรรมการก็ให้สัญญาณเริ่มต้น
เพียงบรรยากาศที่แผ่ออกมาของฝ่ายตรงข้าม, เรวานก็รู้สึกราวกับผิวหนังกำลังถูกแผดเผาจากแรงกดดันของยูเจน
--แข็งแกร่ง
เขารู้สึกได้ทันทีแม้ไม่มีใครบอก แต่กระนั้นเรวานก็ไม่ได้กลัวร่างที่ใหญ่กว่า เพราะยังมีจุดที่ไม่สามารถเสริมความแข็งแกร่งได้อย่าง คิ้ว, ลำคอ, ท้องน้อย, สีข้าง, ขาหนีบ หรือเข่า
เป็นที่แน่นอนว่าต่อร่างที่ใหญ่เช่นนี้, ไม่มีทางโจมตีด้วยหมัดตรงทื่อๆได้แน่ มีแต่ต้องโจมตีให้เร็วที่สุดไปยังจุดตายเท่านั้นที่เป็นไปได้ –เป้าหมายคือ โจมตีให้ได้ภายในครั้งเดียว
ยูเจนตั้งการ์ดป้องกันการโจมตีอย่างไม่ใส่ใจและเตรียมโต้กลับ, ไม่แม้แต่จะตั้งใจจะโจมตีเป็นคนแรก อย่างคาดเดาได้ ไม่สิ, เขาแน่ใจเช่นนั้นเลยเสียมากกว่า เพราะเขาดูไม่มีท่าทีต้องการเป็นฝ่ายเปิดเกมแม้แต่น้อย
ใช้ความได้เปรียบด้วยความสามารถของร่างกายแต่กำเนิด, วางอุบายราวกับกำลังแก้โชงิ ไม่เหมือนที่เห็นด้วยสายตา, เขาช่างเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งจริงๆ
(TL: โชงิ หรือ หมากรุกญี่ปุ่น เป็นหมากรุกชนิดหนึ่ง มีกระดาษเป็นแบบ 9x9 มีตัวหมากได้แก่ หอก, ม้า, เงิน, ทอง, ขุน, บิชอป, เรือ และเบี้ย โดยหมากทุกตัวยกเว้นขุนและทองจะสามารถเลื่อนยศได้ ซึ่งจะส่งผลต่อระยะการเดินของหมากตัวนั้นๆ)
◆◇◆◇
『ช่างน่าเบื่อเสียจริงนะเจ้าค่ะ ให้พลังเพื่อจบการต่อสู้โดยเร็วไม่ดีกว่าหรือไง เหอะ, ช่างเสียเวลาเปล่าโดยแท้』
ผู้ที่ทำลายการแย่งชิงไหวพริบอันมีค่าลงคือ อุสึโฮะ, ที่อยู่ในตัวผมด้วย Pet Union ผมยิ้มขื่นๆเมื่อได้ยิน
ตลอดเวลาที่ผมชมการแข่งโดยไม่เปิดเผยตัวตน, โคคุโยก็ซ่อนตัวอยู่ในเงาของผม ส่วนวันนี้บนฟ้าก็เป็นหัวหน้าของแม่ทัพปีศาจทั้งสิบสาม อิคารุกะ แล้วก็มีกลุ่มองครักษ์แฝงตัวตามมาด้วย (...อะไรละนั่น?!) โดยกระจายไปทั่วบริเวณ กลุ่มละสองคน
“อืม แต่การสู้เช่นนี้ก็น่าสนุกดูชมไม่น้อย, การต่อสู้ของนักดาบและมือปืนที่ต้องตัดสินในพริบตานั้น ก็สุดยอดในอีกแบบเช่นกัน”
『ก็คงเป็นเช่นที่ท่านว่าเจ้าค่ะ องค์หญิง แล้วก็, ถึงจะแค่เล็กน้อย, แต่ดิฉันรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี้จะมีหนูซ่อนอยู่หลายตัวเลยนะเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าจะให้ทำเช่นไรดีเจ้าค่ะ?』
“อา, เราไม่เห็นรู้สึกถึงสายตาอะไร คงมาจากประเทศอื่นสินะ”
『ดูเหมือนส่วนใหญ่จะเป็นเช่นนั้นขอรับ บัดนี้คนเหล่านั้นถูกองครักษ์จับกุมไว้แล้ว ขอองค์หญิงอย่าได้ใส่ใจและรับชมตามอัธยาศัยเถิดขอรับ –--องค์หญิง, นี่เป็นข้อความจากอิคารุกะเจ้าค่ะ』
“ฟุ, สายที่ถูกจับพวกนั้นยังมีชีวิตอยู่ไหม?”
ในส่วนของคำตอบนั้น, นิ่งงันไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ...หรือว่า?
“—อย่าห่วงเลยเจ้าค่ะ โคโคโนเอะ, ปุโรหิตนัยน์ตาปีศาจแห่งเจ็ดสัตว์ร้ายแห่งภัยพิบัติ, สามารถถามคำถามและทรมานผู้สิ้นชีพไปแล้วได้เจ้าค่ะ”
ไม่ต้องห่วงอะไรกัน! เป็นการพูดอ้อมๆใช่ไหมว่ากำจัดพวกนั้นไปแล้วนะ?!
ด้วยเหตุนี้ทำให้อีกหลายอาณาจักรขนานนามให้ผมว่า『ราชินีกระหายเลือด』หรือ『จักรพรรดินีปีศาจผู้ชโลมด้วยเลือด』
ทั้งที่ผมไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ!!
『--โอ้, ดูท่าจะเริ่มแล้วนะเจ้าค่ะ』
◆◇◆◇
การเคลื่อนไหวแรกมาจากเรวาน
หากมองถึงความต่างทางด้านการป้องกัน ทั้งการเข้าถึงและน้ำหนัก ไม่ว่าอะไรก็ล้วนเกินความสามารถของเขาทั้งสิ้น ถึงจะคอยมองหาโอกาสต่อไปก็ไม่มีความหมาย
ทีละน้อยที่พวกเขาขยับเข้าใกล้กัน เพียงเท้าของยูเจนเข้าสู่ระยะปะทะ ร่างของเรวานก็เปลี่ยนเป็นลมแรง
ย่างก้าวด้วยความเร็วประดุจเทพ, เรวานเตะเข้าที่ตำแหน่งต่ำโดยตรงหวังสยบเขาในครั้งเดียว แต่น่าเสียดาย, ยูเจนกระโดดหลบอย่างรวดเร็วจนร่างใหญ่สามารถหลบได้ ทั้งยัง, ปล่อยลูกเตะลอยตัดอากาศมาจากทางด้านซ้าย
--เสร็จกัน!
ขณะตกใจกับความเร็วในการตอบสนองของอีกฝ่าย, หลบการโจมตี, คาดการณ์ตำแน่งที่ยูเจนจะถึงพื้น เขาก็ย่นระยะลง (TL: พุ่งไปแถวๆที่ยูเจนจะตก หวังโจมตีไม่ให้ทันตั้งตัว)
“ฟุบ!”
ทันใดนั้น, กรงเล็บทั้งสองของยูเจนก็ตัดอากาศเป็นรูปตัว X
โดยสัญชาตญาณ, เขารับมันด้วยอุปกรณ์ป้องกันที่อยู่บนแขนและขาทั้งสองข้าง ---『คันโชว』และ『บาคุยะ』แล้วเขาก็ถูกพัดออกมา
ฮิยูกิที่ชมการต่อสู้อยู่พึมพำอย่างสนใจ, “เห, ลมแบบนั้น, คงมีสกิลนั้นด้วยสินะ”
เมื่อเรวานเห็นว่าตัวเองกระเด็นออกมา,
“ฮ๊า!”
ในขณะนั้นเอง, ที่ใต้ฝ่ามือของเขาก็ปล่อย『ไฟคิ』ใช้แรงระเบิดขยับไปทั่วลานประลองราวกับกำลังบิน เมื่อลดระดับลงต่ำ, เขาก็โจมตีใส่ยูเจนที่ไม่ทันได้ตั้งตัว, เขาเตะฟันด้วยเท้าของเขา (TL: นึกถึงสึนะจาก Reboxx เลยตอนนี้)
รับลูกเตะไปแล้วร่างใหญ่ของยูเจนก็ส่ายเอน แต่นับว่ายังไกลเกินกว่าจะโค่นเขาได้
ยูเจนผู้ใกล้ตนสนามพยายามกลับไปยังกลางลาน, ด้วยแรงถีบและกระแตกจากลูกเตะ ร่างใหญ่ของเขาลอยขึ้นเล็กน้อย
“นู่”
อีกครั้ง, เรวานผู้อาศัยแรงระเบิดเข้าประชิดตัวยูเจนแล้วเข้าโจมตี
กรร!! แรงกระแทกปะทะเข้ากับร่างของยูเจนในระยะประชิด (TL: ระยะเป็นศูนย์)
ถ้าเขากินไรเข้าไปสักอย่างก่อนหน้านี้, สภาพคงแย่กว่านี้
ความเสียหายที่แทรกซึมเข้าไปในร่างเห็นได้ชัดมาก โดยเฉพาะที่ขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนจะล้มลงเสียให้ได้ แม้แต่กล้ามเนื้อกระบังลมก็ยังต้องทำงานหนักหน่วง, ยูเจนใช้มือทั้งสองข้างยึดติดกับเรวานที่อยู่ตรงหน้าในลักษณะเหมือนกอด
ด้วยระยะเท่านี้เขาย่อมต้องบาดเจ็บอยู่แล้ว แต่ด้วยความแข็งแกร่งของร่างกาย อีกฝ่ายต้องบาดเจ็บมากกว่า!
พลั๊ก! เสียงของเนื้อกระทบกันดังสนั่น
“อะไรกัน!?”
ยูเจนครางเสียงต่ำ เมื่อแขนเล็กที่น่าจะหมดสภาพไปแล้วของเรวานสามารถหยุดมือทั้งสองของเขาได้
“ฝ่ามือประหารคู่!”
คิที่ฝ่ามือของเรวานหยุดมือทั้งสองข้างของยูเจน, อีกทั้งยังเจาะผ่านมันไปด้วย (TL: มือยูเจน)
กระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็ว, ยูเจนถอยแล้วสะบัดมือ มือทั้งสองข้างเสียความแข็งแกร่งไป, ตอนนี้กำลังกำอย่างหลวมๆ
“เอาไงละ? จะต่อไหม?”
คำถามของเรวานจุดรอยยิ้มขื่นๆขึ้นบนใบหน้ายูเจน อย่างช้าๆ, เขาส่ายหัว
“ไม่, พอแล้วละ, ฉันแพ้แล้ว”
นักสู้ชั้นหนึ่งย่อมรู้เวลาที่ควรพอ, ครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงตบมือให้กับทั้งผู้ชนะและผู้แพ้
◆◇◆◇
อสึมินะปีนเข้าไปในพื้นที่แข่งแล้วเกาะติดเรวานซึ่งมีสีหน้ารำคาญอย่างมาก หลังช่วยรักษาแล้ว, เธอก็ยิ้งกว้างและมองไปยังตาของยูเจน
มันออกจะเป็นสถานการณ์ที่สับสนวุ่นวายไม่น้อย ผมละสายตาออกแล้วถอนหายใจ
“ในเมื่อเขาเข้ารอบ คู่ต่อสู้คนถัดไปคงเป็นผู้กล้าเดวิดจากเผ่าเสือดาวไม่ก็ทหารรับจ้างไซริลจากเผ่างู”
จากการพนันขันต่อ, 7 ต่อ 3 มองว่าเดวิลมีพลังเหนือกว่า
“…อา, เราอยากชมการแข่งที่ว่าเสียหน่อย”
ถ้าเป็นไปได้, ผมอยากให้เดวิดชนะ พอดีว่าผมไม่ค่อยชอบงูหรือกิ้งก่าเท่าไร
ถึงแม้ว่าถ้าเทียบงูกับมนุษย์งูแล้ว พวกเขาออกจะคล้ายกับไดโนเสาร์ยืนได้เสียมากกว่า
ถึงอย่างนั้น, เกล็ดที่ปกคลุมทั่วร่างส่องแสงพร่างพราว และดวงตาที่เป็นเอกลักษณ์ของงู—ก็เป็นที่ผมไม่ชอบอยู่ดี
อา, โดยเฉพาะพวกตัวใหญ่แบบเท็นไก มีหวังผมได้เป็นลมสลบไปแน่ (ในเรื่องของขนาดนั้น มีตั้งแต่ 1 ถึง 1.5m แล้วแต่ชนิด) อืม, ถึงรูปลักษณ์ของมังกรมันจะดีกว่าก็เถอะ...ไม่ใช่เพราะว่าผมกลัวหรอกนะ
◆◇◆◇
จากนั้นก็เป็นรอบคัดเลือกคู่ที่สองของรอบที่สอง
แพ้ชนะนั้นตัดสินได้ในพริบตา
การโจมตีอันโหดร้ายรุนแรงของไซริล ผู้ซึ่งใช้ดาบคู่ได้อย่างอิสระคล่องแคล่ว เดวิดถูกสับร่างทั้งหมดเหมือนเป็นปลาดุกและจมอยู่ในแอ่งเลือด
บาดแผลที่ทำให้เลือดไหลท่วมเช่นนี้ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ล้วนแต่เป็นบาดแผลถึงตายทั้งสิ้น
ฉากอันสยดสยองและใช้ระยะเวลาสั้นๆทำให้เหล่าผู้ชมไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงหายใจ, เขาได้รับขานชื่อเป็นผู้ชนะและลงจากเวทีอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ, ถึงจะเพียงชั่วครู่, แต่ผมก็เห็นเขามีรอยยิ้มสนุกสนานอย่างชัดเจน
คนคนนี้…
“อา, ไซริลคนนั้น, แข็งแกร่งมากเลย...”
ผมเหลือบมองอสึมินะที่ตะลึงงันไปและเรวานที่มองแผ่นหลังของไซริลด้วยสายตาหวั่นเกรง แล้วก็ต้องถอนหายใจในใจ
นั่นมัน, สกิลอาวุธคู่สายนักดาบของผู้เล่นไม่ใช่หรือนั่น
ถึงจะไม่รู้ว่า เรื่องเป็นมายังไง แต่นั่นคือผู้เล่นไม่ผิดแน่
เมื่อมีผู้เล่นอื่นเข้าร่วมด้วยแบบนี้, โอกาสเข้ารอบสุดท้ายของเรวานก็ดูจะริบหรี่เต็มที
“ตอนนี้, ก็มาดูสิว่าคิดจะทำอะไรกัน”
แน่นอนว่า, ตอนที่ผมคิดวิธีกำจัดไซริล, ผมก็เหลืออยู่ตัวคนเดียว
End
Talk: อันที่จริง ผู้แปลอู้ไม่อ่านหนังสือสอบ แต่มาแปลนิยายละค่ะ //หัวเราะแห้งๆ
แต่ไหนๆก็แปลจบตอนแล้วก็เลยเอามาลงให้อ่านกันด้วย ช่วงนี้, สำนวนบางช่วงอาจลื่นบ้างอาจติดขัดบ้าง เพราะไม่ได้แปลรวดเดียวแต่หยิบตรงนั้นมาแปลบ้างตรงนี้บ้าง (หาเรื่องอู้ไปเรื่อย)
เฮ้อ อยากให้ความรู้เข้าสมองแต่ไม่ต้องอ่านหนังสือจังค่ะ //ถอนหายใจ
ความคิดเห็น