คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : 3-09 Episode 8
Chapter 3
– Beast King of Borderland
Episode 8 ผู้สีบทอดราชาสัตว์ป่า
“… ขออภัย, ข้ารู้สึกเสียใจจริงๆ”
การนั่งบนพื้นที่มีเพียงขนสัตว์ปูรองทำให้รู้สึกเจ็บก้น,
ผมจึงใช้กล่องไม้มาแทนเก้าอี้ ด้านหน้าของผม, ผู้นำหนุ่มแห่งเป่าสิงโต, เรวานนั่งคุกเข่าอยู่ตรงทางเข้าเต้นท์แคบๆ
เขาก้มหมอบด้วยเหตุผลบางอย่าง
และแน่นอนว่าสิ่งที่เขาสวมใส่,
ย่อมต้องไม่ใช่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั้น—อา,
หลังจากที่เขาถูกอุสึโฮะและโคคุโยที่โกรธและซัดปลิว, มันก็หลุดออก—แน่ละ,
ว่าผมหันหน้าหนี ตอนนี้, เขาใส่ชุดประจำเผ่าที่คล้ายกับน้องสาวของเขาที่นั่งอยู่ข้างกันด้วยสีหน้าเป็นธรรมชาติ
แต่ทว่า,
ต่างจากของอสึมินะที่เป็นสี แดง-ขาว,
เขาสวมเสื้อผ้าสีฟ้า-ขาวและที่บนศีรษะก็มีที่คาดหัวสีฟ้า
ดังนั้นถ้าจะพูดว่าแตกต่างก็คงแตกต่างอยู่ไม่น้อย
เสริมคำขอโทษของเขา,
อสึมินะค้อมศีรษะลงเช่นกัน
“ฮิยูกิ-ซามะ ข้าเองก็ต้องขอโทษด้วยที่พี่ชายข้าไม่รู้หลักสามัญสำนึกทั่วไป”
‘เจ้าสามารถพูดได้เรอะ!’ –ประโยคนั้นติดอยู่ในลำคอของเรวาน แต่เพราะอยู่ต่อหน้าแขกสำคัญอย่างผม เขาจึงได้แต่วางมันลงทั้งที่ตัวสั่นระริก
อา,
ผมเข้าใจความรู้สึกของนายดี ผมก็เกือบพูดประโยคเดียวกันไป
“กรรร…” เรวานคำรามอยู่ในลำคอ
เขาขบฟันแล้วพูดลอดฟันขณะเหล่ตาไปมองอสึมินะที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ถ้าให้พูดถึงสาเหตุจริงๆก็เจ้าไม่ใช่หรือ ที่ชักชวนไปแอบมอง
เมื่อครู่นี้ข้าเกือบได้ตายจริงๆแล้ว ข้ายังได้เห็นท่านพ่อที่ตายไปแล้วกวักมือเรียกข้าอยู่ที่อีกฝากของสวนดอกไม้ด้วยซ้ำ”
ไม่หรอก,
อันที่จริงต้องบอกว่าตายไปแล้วต่างหาก....การถูกโจมตีโดยอุสึโฮะกับโคคุโยนะมีแต่ตาย
100% และ 100% เท่านั้นละ
(ยกเว้นจะถูกอิซูโมะหรือคนอื่นๆบนท้องฟ้าหยุดไว้) ผมเลยต้องฟื้นคืนชีพศพที่ลอยฉุ
แต่ถึงอย่างนั้น,
ก็สมเป็นผู้สืบทอดราชาสัตว์ป่า, เขาไม่ได้ตายทันทีแม้ว่าจะรับการโจมตีจากทั้งสองคน
แถมยังอยู่ในสภาพเกือบตายได้เกือบ 20 วินาทีอีกด้วย
การที่เขาสามารถผ่านเรื่องเลวร้ายต่างๆ โดยเฉพาะถูกคนโรคจิตบางคนทำหน้าตาลามกคอยแอบมอง,
ช่างน่านับถือจริงๆ
“เป็นเพราะเรวาน-นี่ซามะวางกับดักก่อกวนไปทั่วภูเขาที่ไม่รู้ว่าจะมีใครผ่านมาบ้างไม่ใช่หรือเจ้าค่ะ?”
คำกล่าวหาของเรวานถูกอสึมินะดีดไปชนผนังอย่างไม่ลังเล
“ถ้าเจ้าไม่ทำเรื่องบ้าๆพวกนั้น ข้าก็ไม่ต้องทำเช่นนี้หรอก!”
เรวานพูดเสียงต่ำ
“…เรื่องในครอบครัว, เราไม่ขอยุ่งแล้วกัน”
หรือบางทีผมควรพูดว่าผมไม่เกี่ยวดีนะ
จากนั้น,
เปลี่ยนเรื่อง—ผมโยนคำถามที่คาใจมาตั้งแต่มาถึงใส่เรวาน
“คำถามแรกสุดเลยคือทำไมถึงได้เข้ามาอาศัยอยู่ในภูเขาแบบนี้ละ?”
“เพื่อป้องกันตัวเองจากน้องสาวบ้าๆของข้านะสิ”
เขาตอบกลับอย่างชัดแจ้งเต็มเสียง
…อืม, เป็นเรื่องที่พอเข้าใจอยู่
“เรวาน-นี่ซามะ, ฮิยูกิ-ซามะถามคำถามจริงจังนะเจ้าค่ะ
เหตุใดจึงตอบตลกๆเช่นนั้นเล่า จริงจังหน่อยสิเจ้าค่ะ?”
น่าเศร้า,
อสึมินะที่เอาทัศนคติของตัวเองเป็นที่ตั้ง, ตำหนิพี่ชายของตน และแน่นอน, ว่าเขาก็หมดความอดทน
เรวานตะโกนออกมาในที่สาธารณะโดยไม่ลังเล
“มันไม่ตลกหรอกนะ! ตอนที่ข้าอยู่ในหมู่บ้าน เจ้าเอาของส่วนตัวของข้าไปทิ้งโดยพลการแล้วเอาพวกเครื่องใช้ของคู่สมรสมาแทนที่,
ยังมีเรื่องเครื่องนอน 2 ชุดไว้บนเตียง,
แล้วก็เจ้ายังคอยจ้องมองข้าผ่านสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตลอด 24 ชั่วโมงอีก
แม้แต่ตอนที่ข้าคุยกับพวกผู้หญิงในหมู่บ้านก็ชอบมาขัดจังหวะด้วยการโถมบินใส่! พวกผู้เฒ่ายังยินดีด้วยซ้ำที่ข้าหายไป
มิเช่นนั้นเจ้าก็คงไม่ได้ไปฝึกอบรมตอนกลางวันให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที!!”
“ก็แค่การเล่นใสๆของน้องสาวผู้น่ารักเอง”
“ใสบ้าอะไร มีเจตนาไม่ดีชัดๆ!”
แล้วบทสนทนาก็วกเข้าแบบเดิม
“…เราไม่ได้มาฟังเรื่องส่วนตัวของพวกเจ้า เกี่ยวกับสถานการณ์ของที่แห่งนี้, ด้วยฐานะของเจ้าแล้ว
คิดว่าสิ่งใดคือปัญหากัน?”
นี่เป็นการเฉไฉ? บางทีพวกเขาอาจจะจงใจเลี่ยงประเด็น? แต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม, ผมก็ไม่ได้ถาม—ผู้สืบทอดราชาสัตว์ป่า—ที่อยู่ที่นี้ออกไป
ขณะนึกถึงบทสนทนาที่มีกับราชาสัตว์ป่าเมื่อไม่กี่วันก่อน,
ผมก็เลือกจะถามออกไปตรงๆ
◆◇◆◇
‘อาณาจักรเครสที่เป็นศูนย์กลางของสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว, ได้ถอนตัวจากสหพันธ์และเข้าร่วมจักรวรรดิสีเลือดแล้ว’
ราชาสัตว์ป่าทิ้งระเบิดด้วยคำประกาศเรียบๆ
ทำให้กษัตริย์คอนราดเบิกตากว้าง, มาโรโดะกระตุกยิ้มสนใจครั้งหนึ่ง,ส่วนเท็นไก
“แล้วไงละ, โลกนี้เป็นขององค์หญิงก็ถูกแล้ว” ผมเลยต้องปรามเขานิดหน่อย และสำหรับผม—ผมหมุนหัวไปมาอย่างไม่เข้าใจ
“--ทำไม?”
“ทำไมนะหรือ...ถ้าให้ข้าพูดตรงๆ สำหรับอาณาจักรเครสแล้ว
ก็ไม่มีทางเลือกอื่นๆ นอกจากทำเช่นนี้”
อา,
ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“สหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวไม่ได้เป็นขั้วอำนาจที่ใหญ่ที่สุดหรอกหรอ?
แล้วทำไมถึงพูดถึงอาณาจักรเครสที่เป็นศูนย์กลางอย่างกับประเทศชายขอบแบบนั้นละ?”
นี่คุณปู่คงไม่ได้จำผิดใช่ไหม?
“ความจริงแล้ว, ถึงจะเรียกว่าเป็นขั้วอำนาจใหญ่
ก็ไม่ได้ต่างไปจากเสือกระดาษหรอก
สภาพที่แท้จริงของอาณาจักรเครสและสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวก็แค่กลุ่มชนเผ่าต่างๆรวมกันเท่านั้น”
ราชาสัตว์ป่ายักไหล่น้อยๆ
“และถึงเครสจะมีความหมายในตัวมันเองว่าเป็นอาณาจักร
แต่ก็ไม่ได้มีราชาขึ้นปกครอง ด้วยสภาพการรวมตัวกันของชนเผ่าหลายๆเผ่า,
เวลามีปัญหาใหญ่จึงจะมีการประชุมของผู้นำเผ่าสำคัญๆมากกว่านะครับ”
คอนราดเสริมต่อ
“แล้ว,『ราชาสัตว์ป่า』คืออะไร?”
“ก็แค่ของปะดับธรรมดาๆทั่วไปเท่านั้นละ”
คอนราดไม่เห็นด้วยกับคำพูดของราชาสัตว์ป่าที่เย้ยหยันตัวเองอย่างรุนแรง
“ผิดแล้วละครับ! 『ราชาสัตว์ป่า』เป็นฉายาที่มอบให้นักรบเผ่ามนุษย์สัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุด
โดยพื้นฐานแล้วเผ่ามนุษย์สัตว์ก็ยินยอมเชื่อฟังแต่ผู้แข็งแกร่งกว่า, ซึ่งก็คือ『ราชา』อำนาจที่มากมายขนาดนั้น
ไม่เพียงแค่ในอาณาจักรเครส
แม้แต่เผ่ามนุษย์สัตว์ในดินแดนใกล้เคียงก็ยังเคารพยกย่อง
ถ้าให้ยกตัวอย่างก็ดูจากตอนที่อาณาจักรเครส,
ที่ปกครองโดยอดีตราชาสัตว์ป่าตกลงเข้าร่วมสหพันธ์, ก็มีดินแดนข้างเคียงไม่ต่ำกว่า 10 แห่งที่ยินดีเข้าร่วมด้วยเช่นกัน”
ราชาสัตว์ป่าไม่ได้ปฏิเสธ
แต่แสดงท่าทางเหมือนใคร่รู้อะไรบางอย่าง...เห็นได้จากคำถามที่เขาถาม
“อันที่จริง, 『ราชาสัตว์ป่า』นั้นปรากฏขึ้นตั้งแต่ยุคสมัยที่สาบสูญ
กล่าวกันว่าเป็นฉายาที่ตัดสินและแสดงถึงมนุษย์สัตว์ในตำนาน, ผู้เทียบเคียงพระเจ้า—ซึ่งทำให้ข้านึกถึง,
เจ้าคนโง่เขลาที่เรียกขานตัวเองว่า『ราชาสัตว์ป่า』นั้น,
แม่หนูคงรู้จักสินะ? เจ้าพอรู้สิ่งใดหรือไม่?”
ถึงน้ำเสียงจะเหมือนไม่ได้ใส่ใจแต่ดวงตากลับทอประกายคมกล้า
เขาจ้องเขม็งดูท่าทีของผมอย่างไม่คิดจะปล่อยให้คลาดสายตา ผมไหวไหล่ตอบรับ
“แล้วไงละ, ตำนานก็คือตำนาน ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องรื้อฟื้นถึง『ราชาสัตว์ป่า』รุ่นแรกอะไรในตอนนี้อีก”
เป็นช่วงสั้นๆ,
ที่ราชาสัตว์ป่าเงียบเสียงไปราวกับกำลังพินิจพิจารณาคำพูดของผม
แล้วเขาก็พ่นลมขึ้นจมูก, ระงับอารมณ์ของตนเอง
“…ก็จริงของเจ้า ตำนานนั้นผ่านไปแล้ว ในตอนนี้สหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว--”
ทันใดนั้นเอง
ราชาสัตว์ป่าก็หยุดพูดและหย่อนระเบิดอีกลูกหนึ่งแทน
“อีกไม่นานคงล่มสลาย, ด้วยฝีมือจักรวรรดิกุราเวียร์โอ”
“นะ-นี่มันเรื่องหมายความว่า?!”
คอนราดถึงกับหยุดหายใจ
“อย่างที่ข้าได้กล่าวไป, ผู้นำสหพันธ์ในยามนี้—ถ้าให้เจาะจงก็, ประธานาธิบดีเบาว์ดิ,
เป็นผู้ชักพาจักรวรรดิเข้ามา ดูเหมือนกำลังวางแผนการบุกโจมตีเพื่อเรียกคืนอาณาเขตของสหพันธ์”
“มะ-ไม่จริงน่า!?”
“แรกเริ่มเดิมที, เมืองชายขอบของจักรวรรดิเคยเป็นส่วนหนึ่งของสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวมาก่อน
บางทีเขาอาจจะหวังจารึกชื่อตัวเองไว้ในหนังสือประวัติศาสตร์,
หรือบางทีแค่อยากทำตามหน้าที่ของตน ไม่สิ,
น่าจะละโมบโลภมากอยากเป็นผู้มีอำนาจมากที่สุดในสหพันธ์เสียมากกว่า
ทั้งที่ไม่ได้ดูความเป็นจริงเอาเสียเลย... อา,
เป็นเรื่องที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้จริงๆ”
“โอ๊ะ—โอ๋ เป็นเช่นนั้นเอง!!”
ทำเป็นเหมือนเสียงร้องของคอนราดเป็นเพียงเสียงนกเสียงกา,
อันที่จริงผมก็แอบคิดนะว่าเสียงร้องตกใจมีหลายแบบจริง
ถึงอย่างนั้นผมก็มุ่งความสนใจไปที่ราชาสัตว์ป่า
“ดูมั่นใจว่าจะพ่ายแพ้เสียจริงนะ, ไม่มีทางชนะเลยหรือไง?”
“ไม่มี”
ราชาสัตว์ป่าตอบอย่างมั่นใจ
“มันมีด้วยกันสามเหตุผล
อย่างแรก,
แผนการบุกย้อนกลับโดยใช้จักรวรรดิเป็นเหยื่อเห็นได้ชัดเกินไป
ถึงเบาว์ดิจะนิยามว่าเป็นสงครามสายฟ้าแลบ แต่จักรวรรดิมีพร้อมทุกอย่างอยู่แล้ว
ต่อมา
ประเด็นที่สอง, จักรวรรดิและอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์อิออนมีข้อตกลงลับอยู่
อย่างไรอิออนก็เป็นศัตรูกับมนุษย์สัตว์โดยธรรมชาติอยู่แล้ว
เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะทุ่มแรงสนับสนุน หรือกรณีที่แย่ที่สุด,
มันคงเป็นสงครามกับทั้งสองประเทศ (TL: แทนที่จะได้สู้กับกุราเวียร์โอที่เดียวก็ต้องสู้กับอิออนด้วย)
และข้อสาม,
ที่สำคัญที่สุด, ประเทศรอบข้างรวมถึงอาณาจักรเครสที่ต่อต้านสงครามไม่ได้เข้าร่วมด้วย”
“ถ้าครึ่งหนึ่งไม่ต้องการ, ก็ไม่จำเป็นต้องทำสงคราม”
เมื่อผมพูดเช่นนั้น,
ราชาสัตว์ป่าก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ถ้าเป็นเช่นนั้นได้ก็ดีเยี่ยม แต่น่าเสียดาย, รัฐสภาของสหพันธ์พระจันทร์เสี้ยวนั้นถือหลักการของมนุษย์ที่เรียกว่า『ระบบเสียงข้างมาก』ถ้าคนส่วนมากเห็นด้วยก็จะบรรลุผล
อาณาจักรเครสและประเทศข้างเคียงต่างมีประชากรน้อยและไม่สนใจเรื่องทางการเมืองนัก,
ดังนั้นจึงไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงเท่าไร”
อีกครั้ง,
คอนราดอธิบายเพิ่มเติม
“โดยปกติแล้ว, ตัวแทนสหพันธ์จะถูกเลือกจากตัวแทนแต่ละเมืองตามวาระการทำงาน
แต่ในรุ่นที่สี่นี้กลับถูกเลือกจากบุคคลอื่นที่ไม่ใช่สหพันธ์พระจันทร์เสี้ยว”
“ใช่, รูปแบบสหพันธ์นั้นก็มาจากมนุษย์ที่ทำเพื่อแก้ไขปัญหาในแบบมนุษย์นี่นะ
…”
“อืม, ถ้างั้น, มันต่างจากระบบแก้ปัญหาในอาณาจักรเครสยังไงละ?”
ผมชักจะเริ่มสับสน
“ในสถานการณ์แบบนี้, ก็คงจะเปิดการประชุมระหว่างหัวหน้าเผ่า”
“แล้วถ้าไม่สามารถตัดสินใจได้ละ?”
“ก็ต้องถกปัญหาจนกว่าจะตัดสินใจได้, อาจจะเป็นวันหรือสัปดาห์เลยละ”
อา, ก็คงไม่แปลกที่จะไม่ถูกกับระบบรัฐสภานะ
“แล้วเมืองของแม่หนูละ?”
“ทั้งอาณาจักรของพวกเรานั้นถูกตัดสินเพื่อองค์หญิงเท่านั้นไม่มีข้อแม้ใด!”
เท็นไกตอบด้วยท่าทีเหมือนจะคำราม
และพร้อมจะลงหมัดทันที
“โฮ, เข้าใจง่ายจริงๆ”
“มีปัญหาอะไรกับการปกครองของฉันงั้นหรอ? ในเมื่อผู้อยู่ใต้การปกครองของฉันทุกคนต่างภักดีต่อฉันอย่างเต็มที่
ถึงไม่ใช่กฏแต่ความต้องการของฉันก็เป็นหนึ่งอยู่ดี”
ถ้าเป็นไปได้,
ผมก็ไม่อยากเพิ่มภาระของผมไปมากกว่านี้หรอก …
แต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผมครอบครองฐานะหนึ่งในห้าขั้วอำนาจแล้วหรอกหรอ?
เหมือนการพิชิตโลกจะคืบหน้าทีละน้อย
“ย่อมไม่มีปัญหา”
ราชาสัตว์ป่าพยักหน้าอย่างง่ายดาย
ปฏิเสธความกังวลของผม “แต่ทว่า—“ เขาพูดต่อ
“ตอนนี้ ข้าก็เหมือนเกษียณตัวออกมาแล้ว จึงไม่อยากเข้าไปยุ่งอีก”
“แล้วใครเป็นผู้นำคนถัดไปละ?”
จากนั้น,
ราชาสัตว์ป่าก็เผยรอยยิ้มเยี่ยงสัตว์ป่าเป็นครั้งแรกและกล่าวว่า
“สำหรับเรื่องนั้น, ว่าที่ผู้นำ—ว่าที่ราชาสัตว์ป่าคนถัดไป”
End
Talk: ….คิดไม่ออกว่าพูดอะไรดี เอ,
งั้นก็ผ่านแล้วกันเนอะ! เจอกันสัปดาห์หน้าจ้า!
ความคิดเห็น