คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เวลา
เวลา
คุณรู้บ้างไหม ว่าเวลาไม่เคยย้อนกลับ เวลาไม่เคยหยุดรอใครเลยสักคน แม้แต่พวกเขาเหล่านั้น
ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับคุณ เพราะสิ่งสำคัญมันคือนับจากนี้เป็นต้นไปต่างหากล่ะ
ว่า.. คุณได้เห็นคุณค่าของพวกเขาเหล่านั้นหรือไม่
เพราะเวลาไม่เคยกลับมาให้ตัวคุณได้แก้ไขในสิ่งเดิมๆ เป็นรอบที่สองหรอกนะ
เช้าวันนี้ หรือกลางดึก ไม่ว่าคุณจะตื่นสาย หรือขี้เกียจ พวกเขาต่างก็คอยเฝ้าดูคุณอยู่ห่างๆ แม้ในวันนี้ตัวคุณอาจจะรำคาญ ที่พวกเขาดุด่าว่ากล่าว แต่อย่าลืมว่าสักวันหนึ่งพวกเขาจะหายไป
พอมาถึงวันนั้น พวกเขาอาจจะเป็นเพียงแค่รูปภาพหนึ่งใบในอัลบั้มเก่าๆ ของคุณ ที่ตัวคุณอยากให้มีฉากต่อไป ซึ่งรูปเหล่านั้นของพวกเขาก็จะอยู่ในลักษณะท่าทางเดิมๆ ซึ่งคุณไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
เพราะคุณทำได้เพียงแค่จินตนาการถึง หรือนึกถึงคืนวันที่ผ่านมาแล้วเท่านั้น
แม้คุณอาจคิดว่าในสมัยปัจจุบันมีเทคโนโลยีที่ใช้เก็บความทรงจำของคุณได้ดีกว่ารูปถ่าย คุณอาจนึกถึงกล้องวีดีโอหลายยี่ห้อ แต่อย่าลืมว่ามันก็ไม่สามารถมีฉากต่อไปได้เหมือนกัน คุณเคยถ่าย หรือเขาเคยถ่าย เมื่อคุณเปิดมันขึ้นมาดู ทุกอย่างก็จะดำเนินการซ้ำๆ อยู่แบบนั้น ไม่มีฉากต่อไป
และสักวันคุณอาจลืมในสิ่งที่พวกเขาเคยทำ
คุณอาจลืมแม้แต่เสียงของพวกเขา
ลืมกระทั่งรอยยิ้ม
บุคลิก
ท่าทาง
สิ่งที่พวกเขาชอบ
หรือแม้แต่กระทั่งใบหน้าของพวกเขา
และสักวันหนึ่งเมื่อตัวคุณเข้าวัยแก่ชราลง คุณอาจจำไม่ได้ว่าพวกเขาเหล่านั้นคือใคร
เพราะคุณ
มันจะเป็นละครความทรงจำส่วนหนึ่งที่คุณอยากแก้ไข อยากทำให้ดีมากกว่านี้ แต่มันจะเป็นเพียงอดีตที่คุณต้องหวนนึกถึงในเวลาที่คุณลำบากเสมอ
คุณรู้ ว่าคุณคือคนที่พวกเขารักมากที่สุด แต่ในบางครั้งคุณก็เคยทำเรื่องแย่ๆ ให้พวกเขาเศร้าใจอยู่เช่นกัน
รอยยิ้มของพวกเขาหายไปแล้ว
หายไปแค่ชั่วแวบเดียวเท่านั้น และไม่นานพวกเขาเหล่านั้นก็จะกลับมายิ้มให้คุณเสมอ คุณรู้ ว่าพวกเขาโกรธคุณไม่นาน
บางอย่างที่คุณอยากได้ แล้วคุณไม่ได้ คุณร้องขอแล้ว แต่พวกเขาไม่ให้
คุณโกรธ
คุณเกลียด
คุณรู้สึกแย่
แต่คุณลืมไปแล้วหรือว่า พวกเขาได้ให้ชีวิตคุณขึ้นมา
และในบางครั้งคุณได้บางสิ่งตามที่คุณปรารถนา
พวกเขาอาจต้องฝืนยิ้ม และไม่นานคุณก็จะลืมว่าพวกเขาเคยให้อะไรกับคุณ ไม่นานคุณก็จะลืมว่าสิ่งที่คุณหวงแหนไม่ใช่สิ่งของ
พวกเขาอาจพูดรุนแรงกับคุณเป็นบางครั้ง
แต่อย่าลืมว่าทุกครั้งพวกเขาภูมิใจที่มีคุณอยู่ด้วย พวกเขาชอบเห็นสีหน้าเวลาที่คุณยิ้ม พวกเขาชอบดูกริยาท่าทางของคุณ และพวกเขาคอยดูแลเอาใจใส่เสมอ
แต่ในบางครั้ง คุณกับเห็นคนอื่นดีกว่าพวกเขา อยากไปกับคนอื่นมากกว่าพวกเขา
พวกเขารอคุณกลับบ้านทุกวัน แม้คุณจะอยู่ไกลแค่ไหน มีปัญหาในเรื่องใดๆ พวกเขาพร้อมจะฟัง พวกเขาพร้อมจะอยู่ข้างคุณ
พวกเขารอได้
แม้คุณจะมีเหตุผล หรือข้ออ้างร้อยแปดพันประการ
แต่ถ้าวันพรุ่งนี้ คุณตื่นขึ้นมาในตอนเช้า หรือตอนเย็น
คุณไม่อาจเห็นพวกเขาที่เดินเหินได้อีกแล้วล่ะ
จะมีก็เพียงรูปใบหนึ่ง ที่คุณไม่เคยคิดเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ของคุณเลย หรือบางทีคุณก็เก็บเพราะเคยคิดถึงพวกเขาบ้างนิดๆ หน่อยๆ
แต่ถ้ามันไม่มีพวกเขาอีกแล้ว
เพียงแค่รูปหนึ่งใบมันอาจจะน้อยไปก็ได้
รูปหนึ่งอัลบั้ม
รูปหลายอัลบั้ม
คลิปในโทรศัพท์ของพวกคุณ บางทีอาจจะยังไม่มีพวกเขาอยู่ในนั้น
หรือถ้ามีแล้วคุณลบออกไปแล้วล่ะ
คุณจะยังจำเสียงของพวกเขาได้ไหม
จะยังจำสีหน้าของพวกเขาได้ไหม
ซึ่งในเวลานั้น คุณอาจจะอยากให้พวกเขากลับมาด่าว่าคุณเช่นเดิม
แม้เพียงคำพูดเดียวก็ยังดี
คุณรู้
รู้เสมอ
ว่ามันเป็นไปไม่ได้
มันจะไม่มีเวลาให้คุณย้อนกลับไปแก้ตัวอีก
มันจะสายไป
ดังนั้น สิ่งที่ทำได้ ในขณะที่ตัวคุณยังพร้อม
คุณทำดีเพื่อพวกเขาทุกวันได้
เป็นลูกที่ดีเพื่อพวกเขาทุกวันได้
แล้วคุณจะรู้ว่า ความทรงจำของคุณมีค่าแค่ไหน ในเวลาที่พวกเขาหายไป
คุณตอบตัวเองได้แล้ว ว่าคุณรักพ่อแม่ของคุณที่สุดในโลกหรือเปล่า?
จบไปอีกบทแล้วค่ะ 2 วันลงที 1 ตอน ก็น่าจะโอเค-เนอะ คิคิ
สำหรับบทนี้ แรงบันดาลใจคือ พ่อแม่ของข้าพเจ้าเอง และอยากทดลองเขียนมุมมองบุคคลที่ 2 ที่หลายๆ คนบอกว่าดึงอารมณ์คนอ่านยากยิ่งมาทดสอบดู เพื่อเปิดต่อมความอยากเขียนของผู้อ่านให้ลุกขึ้น ด้วยอาการซึ้ง(มั๊ง)
บางตามตรงนะ ยากจริงๆ แหละ - -*
ความคิดเห็น