ร้อยเล่ห์ ซาตาน

ลำดับตอนที่ #29 : เธอไปแล้ว 100 %

        เวลาสิบเอ็ดโมงสี่สิบห้านาที  คุณเจนนิเฟอร์เดินออกจากห้องทำงานของนราวดีที่เธอมานั่งทำงานแทนเจ้าของ

ห้องตัวจริงในช่วงนี้  เพื่อไปหาบุตรชายที่ห้องทำงาน  พอเธอเดินไปถึงหน้าห้องทำงานอำนาจก็เคาะประตูหน้า

ห้องสามครั้งแล้วเปิดประตูให้เธอเข้าไป เธอเดินไปนั่งที่โซฟาภายในห้องทำงานและมองบุตรชายนั่งอ่านเอกสาร

ไปเรื่อย ๆ คริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมามองว่าใครเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา   โดยที่อำนาจไม่ได้รายงานให้

เขาทราบว่าใครเข้ามา  แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกัน หลังจากนั้นสิบห้านาทีอำนาจก็เดินเข้ามาพร้อมอาหาร

กลางวัน  หลังจากอำนาจเดินออกไปแล้วคุณเจนนิเฟอร์จึงเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อน

             ''  คริส... มาทานอาหารกันลูก  ดูสิสเต็กน่าท๊าน.... น่าทาน  มีสลัดด้วย  ''

             ''  ผมยังไม่หิวเลยครับ  คุณแม่ทานก่อนเลย  ผมขอทำงานก่อน  ''

             ''  ได้ไง... ลูก  แม่อุตส่าห์เดินมาถึงห้องทำงานลูก  แม่ไม่ยอมทานคนเดียวเด็ดขาด  ''  นางพูดพร้อม

เดินไปจูงคริสโตเฟอร์มานั่งที่โซฟา

             ''   คุณแม่ซื้อมาจากร้านใกล้ ๆ นี่ใช่มั้ยครับ  ''  ถามหลังจากเห็นหน้าตาของอาหารแล้วทานไปคำแรก

รู้สึกว่าคุ้น ๆ เหมือนร้านที่เขาเคยพานราวดีไปนั่ง 
      
             ''  ไม่รู้เหมือนกันลูกว่าร้านไหน  แม่แค่บอกแม่บ้านที่นี่ว่าแม่อยากทานสเต็กกับสลัด  แม่บ้านก็เดินไปซื้อ

มาให้  ''  นางแกล้งบอกทั้ง ๆ ที่ จริง ๆ แล้ว นางรู้ว่าสเต็กร้านนี้ คริสโตเฟอร์เคยพานราวดีไปทาน 

             ''  เหรอครับ  ผมว่าร้านนี้แหละ ''  

             ''  ทำไมคริสว่าใช่หล่ะลูก  ''

             ''  ผมไปทานร้านนี้บ่อยครับ  เลยจำรสชาดได้  ''

             ''  เหรอ... รสชาดหรือความทรงจำ  ''  นางพึมพำเบา ๆ  แต่คริสโตเฟอร์ได้ยินไม่ชัด

             ''  คุณแม่ว่าอะไรนะครับ  ผมได้ยินไม่ถนัด  ''

             ''  ไม่มีอะไรหรอกลูก  ทานต่อเถอะ ''  หลังจากนั้นสองคนแม่ลูกก็ไม่ได้สนทนากันอีก  คริสโตเฟอร์ก็ทาน

ไปอีกสาม - สี่คำ  ก็เลิกทาน 

             ''  อิ่มแล้วเหรอลูก  ''

             ''  ครับ... คุณแม่ ผมไม่ค่อยหิวครับ คุณแม่ทานต่อเถอะ  ผมจะลุกไปนั่งทำงานที่โต๊ะ  ''

   หลังจากนั้นยี่สิบนาทีคุณเจนนิเฟอร์ก็เดินออกจากห้องทำงานของบุตรชายไป  

             ''  อำนาจ  วันนี้ตาคริสอารมณ์ดีมั้ย  ''

             ''  เหมือนเมื่อวานนี้ครับ  แต่ไม่รุนแรงเท่า  คงรู้ว่าคุณผู้หญิงมาทำงานที่นี่วันนี้  เลยไม่กล้าครับ  ''

             ''  จัดตาดูเจ้านายเธอให้ดี  และอย่าลืมรายงานฉัน  ''

             ''  ครับ... คุณผู้หญิง  ''  หลังจากนั้นคุณเจนนิเฟอร์ก็ไปนั่งทำงานที่ห้องของนราวดีเหมือนตอนเช้าที่

ผ่านมา  

  ฝ่ายนราวดีก็มาได้ห้องเช่าที่เป็นห้องของเพื่อนณรงค์เดช  หลังจากที่เมือวานเธอไปดูกับเขาหลายที่แต่ไม่ถูกใจ

เธอ  ตอนกลางคืนหลังจากส่งเธอที่คอนโดวิไลวรรณแล้ว  ณรงค์เดชก็โทร ฯ มาหาเธอ  เพราะเธอเปลี่ยนเบอร์

โทรศัพท์ใหม่แล้ว เขาโทรมาบอกเธอว่าเพื่อนเขามีห้องว่างซึ่งยังไม่ได้ให้ใครเช่าตอนนี้  เพราะเมื่อก่อนเพื่อนเขา

อยู่เอง  แต่เพิ่งย้ายออกไปอยู่บ้านที่ซื้อใหม่  เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว  เขาเพื่งนึกได้เลยลองโทรไปถามเพือน  แล้ววันนี้

ทั้งสี่คนจึงมาดูห้องด้วยกัน   หลังจากตกลงกันเรียบร้อย  วิไลวรรณก็แยกไปทำงาน  เพื่อนของณรงค์เดชก็กลับ

ไปแล้ว  เหลือแต่ณรงค์เดชกับนราวดีสองคนที่ช่วยกันทำความสะอาดเล็กน้อยในห้อง  เพราะห้องไม่ได้สกปรก

มากนัก  
             
           ''   แก้มจะย้ายมาวันไหน  ''

           ''  น่าจะเป็นพรุ่งนี้ตอนเย็น ๆ หรือ ค่ำ ๆ ค่ะ  ''

           ''  ทำไมต้องค่ำ ๆ หล่ะ  ''

           ''  แก้มต้องให้คุณแม่หลอกให้คุณพ่อออกจากบ้านก่อนค่ะ  แก้มถึงจะเข้าไปเก็บของ  ''

           ''  แก้มจะไปเกาหลีแน่เหรอ  แก้มก็ไม่ได้ทำงานที่บริษัทนั่นแล้ว  ทำไมแก้มต้องปด้วย  ''

          ''  พี่เดชไม่ต้องห่วงค่ะ  แก้มไปกับคุณแม่  เขาไม่มีทางรู้  หรือถ้ารู้เขาก็ไม่สนใจอยู่แล้ว  เรากลับกันดีกว่าค่ะ '' 

          ''  แก้มทานก๋วยเตี๋ยวร้านนี้นะ  ท่าทางน่าอร่อย  คนเยอะเลย  ''  ณรงค์เดชชวนหลังจากขับรถผ่านแล้วเห็นคนนั่งในร้าน

และรถที่จอดริมถนนเยอะ

          ''  ค่ะ... แก้มไม่ได้นั่งทานก๋วยเตี๋ยวในร้านริมถนนแบบนี้นานแล้ว  ''

          ''  แก้มอยากทานอะไร  ''

        ''  บะหมี่ต้มยำหมูค่ะ  และขอลวกจิ้มรวมลูกชิ้นปลาด้วย น้ำเก็กฮวย ''

        ''  ผมขอเส้นใหญ่เย็นตาโฟ  เกี๊ยวทอด  และชาดำเย็น  ''  ณรงค์เดชและนราวดีช่วยกันสั่งกับเด็กที่เข้ามา

รับออเดริด์   หลังจากทั้งสองคนได้ของที่สั่งแล้วก็นั่งทานโดยไม่ได้พูดอะไรกันอีก  จนอิ่มณรงค์เดชก็ขับรถมาส่ง

นราวดีที่คอนโดของวิไลวรรณ

         ''  คุณแม่คะ คุณแม่สบายดีมั้ยคะ  ''   เธอโทรหาคุณเจนนิเฟอร์ 

         ''  แม่สบายดีลูก  หนูแก้มหล่ะ  สบายดีมั้ย  ''

         ''  ก็ดีค่ะ  คุณแม่คะแก้มได้ห้องเช่าแล้ว แก้มโทรมาขอความช่วยเหลือค่ะ  ''

         ''  ที่ไหนลูก  แล้วปลอดภัยมั้ย  ''

         ''  ห้องเพื่อนพี่เดชค่ะ  ปลอดภัยแน่นอน  ''

         ''  แก้มจะให้แม่ช่วยอะไร  ''

         ''  พรุ่งนี้แก้มจะเข้าบ้านไปเก็บของ  คุณแม่ช่วยให้คุณพ่อออกไปจากบ้านช่วงบ่ายได้มั้ยค่ะ  ''

         ''  ไม่ต้องห่วงลูก  เดี๋ยวแม่จัดการให้  ''

         ''  ขอบคุณค่ะ  ''

         ''  แก้มอย่าลืมนะลูก  วันมะรืนนี้  ''

         ''  ค่ะ  แก้มไม่ลืม  เราไปเจอกันที่สนามบินเลยนะคะคุณแม่  ''

         ''  จ๊ะ ... พรุ่งนี้โทร ฯ คุยกันอีกทีนะลูก  แล้วถ้าคุณพ่อออกจากบ้านแม่คิดต่อไป  ''

         ''  ค่ะ  ขอบคุณค่ะ  ''  หลังจากนั้นทั้งสองคนก็วางหูโทรศัพท์               

       หลังเลิกงานคุณเจนนิเฟอร์ก็นั่งรถกลับบ้านทันที  พอมาถึงบ้านเห็นคุณดิลกนั่งดูทีวีอยู่คนเดียวในห้องพักผ่อน  เธอจึง

เดินเข้าไปหาสามี  

            ''  คุณดิลกคะ  ตั้งแต่พรุ่งนี้คุณไปทำงานแทนตาคริสสักสองถึงสามวันนะคะ  ''

         ''  คาคริสไปไหนหล่ะ  ''

         ''  ฉันจะให้ตาคริสไปดูแลความเรียบร้อยของ  sweet & sexy  magazine ที่เขาใหญ่ค่ะ  ''

         ''  คุณจะให้ตาคริส  ไปดูแลการถ่ายแบบ sweet & sexy แทนหนูแก้ม  ''

         ''  ก็ตอนนี้หนูแก้มรับงานอื่น  ไม่ได้เข้าบริษัทหนึ่งอาทิตย์ ฉันค้องรับผิดชอบงานนี้แทนหนูแก้ม  และฉันมี

นัดไปทำสัญญากับลูกค้าวันมะรืนนี้พอดีค่ะ  ดังนั้นตาคริสต้องไปเขาใหญ่แทนฉัน  หรือคุณดิลกจะไปเขาใหญ่

แล้วให้ตาคริสอยู่ดูแลบริษัท  ฉันให้คุณเลือกก็ได้  ''  เธอให้สามีเลือก

          ''  ผมแก่แล้ว  ผมอยู่บริษัทแล้วกัน  ให้ตาคริสไปเขาใหญ่  ''

          ''  ค่ะ ... ดีแล้วให้ตาคริสไปเขาใหญ่แหละ  ''

          ''  แล้วลูกรู้หรือยัง ''

          ''  รู้แล้วค่ะ  ฉันบอกแล้ว  ''

   หลังจากนั้นคุณเจนนิเฟอร์ก็เดินขึ้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า  แล้วลงมาทานอาหารเย็นกันสองคนกับคุณดิลก 

เพราะวันนี้คริสโตเฟอร์มีนัดกับลูกค้า 


       เกือบเที่ยงคืนคริสโตเฟอร์ก็ขับรถมาถึงบ้านเขาเงยหน้ามองขึ้นไปบนห้องของนราวดีหลังจากลงจากรถ  เขา

มองเห็นห้องที่เงียบสนิทไม่มีแสงไฟส่องออกมา  เพราะเขารู้จากมารดาว่า  เธอไปถ่ายแบบที่ต่างจังหวัด  และที่

เขาติดต่อเธอไม่ได้เพราะเธอทำโทรศัพท์มือถือหาย  พอคิดถึงเรื่องนี้ก็นึกไปถึงเหตุการณ์ที่มารดาเรียกเขาไปพบ

ที่ห้องทำงานของเธอเมื่อตอนเย็นก่อนที่เขาจะออกไปพบลูกค้า

       ''  คุณแม่เรียกผมมามีงานด่วนหรือครับ  ''

       ''  ใช่... ลูก  คริสไปดูการถ่ายแบบที่เขาใหญ่แทนแม่ทีนะ  พอดีแม่มีงานด่วนวันมะรืนนี้  ''

       ''  ผมต้องไปกี่วันครับ   และคุณแม่มีงานด่วนอะไร ''

       ''  ลูกต้องไปเขาใหญ่สักสองถึงสามวันนะ  และแม่จะไปคุยและทำสัญญากับคุณคิมที่เกาหลีมะรืนนี้  ''

       ''  คุณแม่ไปเกาหลี  แล้วคุณพ่อหล่ะครับ  ''

       ''  คุณพ่อจะดูแลงานที่บริษัท  ''

       ''  คุณแม่ไปกับใครและไปกี่วันครับ  ''

       ''  แม่ไปกับวารี  แม่คิดว่าจะไปไม่เกินหนึ่งอาทิตย์จ๊ะ  ''

       ''  ผมถามคุณแม่ได้ไหมครับ  ''

       ''  คริส .... อยากรู้อะไร  ''

       ''  แก้มไปไหนครับ   ทำไมไม่มาทำงาน  เขาไม่รู้เหรอครับว่าตอนนี้ที่บริษัทมันยุ่ง  ''

       ''  แก้มรับงานถ่ายแบบที่ต่างจังหวัดไว้ก่อนแล้ว  และแม่ก็เป็นคนอนุญาตแก้มเอง  พอดีกับที่เลขาฯ คุณคิม

เขาเพิ่งติดต่อมาเมื่อตอนบ่ายนี้เอง  แม่ให้วารีเขาเช็คเที่ยวบินไปเกาหลี  พอดีว่างแม่ก็เลยตัดสินใจไปเอง ''  นาง

ตอบ

        ''  คุณแม่ แน่ใจนะครับ  ว่าคุณแม่ไปกับวารี  ''

        ''  ตาคริสนี่ ... พูดจาแปลก ๆ นะ  ถ้าแม่ไม่ไปกับวารี  แกจะให้แม่ไปกับใคร  ถ้าแกไม่เชื่อแกไปเกาหลีก็ได้ 

แม่จะไปเขาใหญ่เอง ''  นางแกล้งโมโหกลบเกลื่อนบุตรชาย  และท้าให้เขาไปเกาหลี  

        ''  ผมเชื่อคุณแม่ครับ  ผมจะไปเขาใหญ่เอง ''  คริสโตเฟอร์เอ่ยในที่สุด  

        ''  ดีมากจ๊ะลูก  ''  นางตอบรับพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอก  นางยังคิดอยู่เลยถ้าคริสโตเฟอร์เลือกไป

เกาหลีนางจะทำอย่างไร  

        ''  แม่จะทำงานต่อ  คริสออกไปพบลูกค้าได้แล้วลูก  ''  หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องทำงานไป 

   หลังจากยืนเหม่อคิดเรื่องเมื่อตอนเย็นได้สิบห้านาทีชายหนุ่มจึงรู้สึกตัวว่ายืนนานเกินไปแล้วจึงเดินเข้าบ้านไป


     เช้าวันรุ่งขึ้นคริสโตเฟอร์ตื่นนอนตั้งแต่ตีห้า  รีบอาบน้ำแต่วตัวเพื่อไปบริษัทแต่เช้าเพราะวันนี้เขาต้องนั่งรถตู้

ไปเขาใหญ่กับทีมงาน sweet & sexy magazine   ก่อนออกจากบ้านเขาเดินลากกระเป๋าเดินทางที่ป้าแววเตรียม

ไว้ให้ตั้งแตเมื่อคืนเดินไปที่ห้องนอนของนราวดี  เขาไปนั่งอยู่บนเตียงนอนได้สักพัก  และเหมือนมีอะไรดลใจให้

เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอ  และก็ต้องถอนใจอย่างโล่งอกที่เสื้อผ้าของเธอยังอยู่  และนี่เขาเป็นอะไร   รู้สึก

ใจหายยังไงไม่รู้ถึงต้องเดินมาเปิดดูเสื้อผ้าของเธอว่ายังอยู่หรือเปล่า  แล้วก็ต้องถอนใจเธอไปทำงานหนึ่งอาทิตย์

จะต้องคิดมากทำไม  เผลอ ๆ  กลับมาจากเขาใหญ่  เธอก็กลับมาทำงานที่บริษัทเหมือนเดิมแล้ว  คิดได้ดังนั้นจึง

เดินลากกระเป๋าออกไปบริษัท

        สายวันเดียวกันหลังจากที่นราวดีได้รับข้อความจากคุณเจนนิเฟอร์ว่าคุณดิลกอยู่ที่บริษัทแล้วเธอและ

วิไลวรรณ  จึงขับรถไปที่บ้านธนากรสกุลเพื่อไปเก็บเสื้อผ้าทันที  เธอใช้เวลาไม่นานเพราะหลังจากที่ทุกคนออก

จากบ้าน  นิดสาวใช้คนสนิทของเธอได้เก็บให้เธอก่อนบ้างแล้ว  เพราะคุณเจนนิเฟอร์กระซิบสั่งตั้งแต่ก่อนออก

จากบ้าน  หลังจากเก็บของเสร็จเธอก็คุยกับป้าแววและนิดอยู่พักนึง  แล้วจึงขับรถมาจอดที่บ้านของเธอ  นราวดี

และวิไลวรรณ   อยู่ทานอาหารกลางวันกับบิดา มารดา  แล้วก็กลับไปในช่วงบ่ายของวัน  เธอและวิไลวรรณช่วย

กันขนของลงจากรถเมื่อไปถึงคอนโดใหม่ของเธอ  ณรงค์เดชซึ่งมารออยู่แล้วก็ช่วยกันขนของและช่วยกันจัด

ห้อง   หลังจากเสร็จเรียบร้อยก็ช่วยกันทำอาหารที่ณรงค์เดชซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ ๆ คอนโด  เพื่อเป็น

การฉลองห้องใหม่ของเธอ        

         ''  แก้ม  ... พี่ยินดีด้วยกับห้องใหม่  ''

         ''  ฉันก็ยินดีด้วย  ถ้าแกเลือกที่จะมีชีวิตใหม่  ''  วิไลวรรณพูด  

         ''  ขอบคุณค่ะพี่เดช  ขอบใจนะวิ  ที่ช่วยเหลือแก้มทุกอย่าง  ''

         ''  พี่ทำได้อยู่แล้ว  ...  เพื่อแก้ม  ''  ณรงค์เดชบอก

         ''  ทานข้าวกันดีกว่าค่ะ  ''  นราวดีเปลี่ยนเรื่อง

         ''  พรุ่งนี้แกจะไปสนามบินกี่โมงฉันจะมารับ  ''

         ''  แกไม่มีงานเหรอพรุ่งนี้  ''  นราวดีถาม

         ''  มีตอนกลางวัน  ''

         ''  ฉันเดินทางตอนกลางวัน  ''  นราวดีบอก

         ''  ไม่เป็นไร  ถ้าวิไม่ว่าง  เดี๋ยวพี่ไปส่งแก้มที่สนามบินเอง  ''  ณรงค์เดชรีบอาสา  

         ''  งั้นแกไปกับพี่เดชนะ  ''  วิไลวรรณบอก

         ''  โอเค ''   

   หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วทุกคนก็นั่งทานอาหารกันจนอิ่ม  จนสามทุ่มณรงค์เดชจึงขอตัวกลับเพราะคืนนี้

วิไลรรณนอนเป็นเพื่อนนราวดีที่นี่  พอช่วยกันจัดกระเป๋าเดินทางเสร็จสองสาวจึงอาบน้ำนอนด้วยความอ่อนเพลีย

กับภารกิจย้ายบ้านวันนี้