ร้อยเล่ห์ ซาตาน

ลำดับตอนที่ #27 : ง้องอน 2

    หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว คุณดิลกและคุณเจนนิเฟอร์จึงขอตัวขึ้นไปดูทีวีในห้องนอน

        ''  ตาคริส หนูแก้ม พ่อกับแม่จะขึ้นข้างบนเลยนะ ''  คุณดิลกเอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกมาจากห้องอาหารของบ้าน

        ''  ครับคุณพ่อ เดี๋ยวผมก็จะขึ้นแล้วเหมือนกันมีงานต้องทำเหมือนกันครับ ''

        ''  งานอะไรของแกตาคริส ''  คุณเจนนิเฟอร์ถาม

        ''  อ่านเอกสารเรื่องงบนิดหน่อยครับคุณแม่ '' 

        ''  อ๋อเหรอ แล้วงานมีปัญหาอะไรมั้ย '' คุณดิลกถาม

        ''  ไม่มีครับ ''

        ''  แก้มจะไปเกาหลีเมื่อไหร่ลูก '' คุณเจนนิเฟอร์ถามลูกสะใภ้คนโปรด 

        ''  มะรืนนี้ค่ะ ''  เธอตอบบ้าง

        ''  ไปกับวารีเหรอลูก '' คุณดิลกถาม

        ''  ค่ะ ไปกับพี่วารี

        ''  แม่ว่าให้ตาคริสไปด้วยดีกว่านะลูก คุณคิมจะได้รู้ว่าหนูมีสามีแล้ว เขาจะได้ไม่มามีปัญหากับทางเราอีก แต่

ถ้ายังมัปัญหาอยู่แม่จะไปเอง ''

        ''  แก้มว่าแก้มไปกับพี่วารีสองคนดีกว่าค่ะ ให้คุณคริสดูแลงานทางนี้ ''

        ''  ไปกับตาคริสดีแล้วลูก ปัญหาจะได้จบ จะได้ไปเที่ยวเกาหลีกันด้วย เดี๋ยวพ่อดูงานที่นี่ให้ อย่าขัดพ่อเลย

นะหนูแก้ม ''  คุณดิลกเอ่ยขึ้น พร้อมหันไปมองหน้าเธอเป็นการขอร้อง

        ''  ก็ได้ค่ะ ''  เธอยอมตอบรับเพราะมันคืองาน 

        ''  งั้นพ่อกับแม่ขึ้นห้องแล้วนะ ''  พูดจบก็เดินจูงมือกันขึ้นบันได   หลังจากทั้งสองคนเดินขึ้นบันไดไปแล้ว

คริสโตเฟอร์จึงหันมาบอกเธอ
           
           ''  เดี๋ยวพี่ไปรอที่ห้องนะ อย่าให้รอนานเพราะพี่ง่วงนอนแล้ว ถ้าแก้มช้าคืนนี้พี่อาจจะนอนไปก่อนที่จะอ่านเอกสารก็

ได้ ''  พูดจบก็แอบขโมยหอมแก้มภรรยาสาว แล้วเดินผิวปากออกไป ปล่อยให้นราวดียืนโกรธตัวต้นเหตุ

     หลังจากนั้นยี่สิบนาทีนราวดีก็เดินวนเวียนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เธอจะทำยังไงกับคืนนี้ดี เธอยังโกรธเขาอยู่ และถ้า

คืนนี้เขาขอให้เธอนอนที่ห้องเขาหล่ะ เธอจะทำยังไง แต่เขาอาจจะคุยแค่เรื่องงานอย่างเดียวก็ได้ พอคิดได้ดังนั้นเธอจึงเดิน

ไปหยิบเอกสารบนเตียงแล้วเดินออกจากห้องไปเพื่อไปหาชายหนุ่มที่ห้องนอนของเขา

         ''  เข้ามาได้ ''  คริสโตเฟอร์เอ่ยปากเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู

         ''  ฉันเอาเอกสารมาให้คุณอ่านและเซ็น  ''

         ''  พี่รู้แล้วไม่งั้นแก้มไม่เข้ามาห้องนี้หรอก  ''  เขารวนเมื่อได้ยินเธอพูด

         ''  คุณไม่เข้าใจตรงไหน หรือคิดว่าฉันเบิกเงินมากตรงไหนก็บอกมาฉันจะอธิบายให้คุณฟัง '' เธอบอกพร้อม

กับเดินเอาเอกสารไปให้เขาที่เตียง เพราะเขาไม่ยอมเดินมาเมื่อเธอยื่นให้เขา

          ''  นั่งข้าง ๆ นิสิ ''  ชายหนุ่มบอกพร้อมเอามือตบที่นอนข้างๆ 

          ''  ฉันยืนก็ได้คิดว่าเราคงคุยกันไม่นาน '' 

          ''  พี่บอกให้นั่ง ถ้าไม่นั่งพี่ก็ไม่อ่าน '' บอกพร้อมกับดึงให้เธอนั่งลง แต่มันไม่ได้นั่งข้างเขาแล้ว เขากลับดึง

เธอให้นั่งลงบนตักของเขา 

            ''  นี่คุณฉันนั่งข้างๆ ก็ได้ ทำไมต้องดึงมานั่งบนตักคุณด้วยหล่ะ ''  เธอว่าเขาพร้อมทั้งพยายามแกะมือที่

กอดเอวเธอออก 

             ''  ช่วยไม่ได้บอกให้นั่งดี ๆ ไม่ยอมนั่ง ''  เขาบอกแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอวบาง

             ''  ฉันยอมนั่งแล้ว คุณอ่านเอกสารไปนะ แต่ฉันขอนั่งข้าง ๆ ''

             ''  ไม่ได้พี่ไม่ยอมนี่คือค่าแรงที่พี่ออกแรงดึงแก้มให้นั่ง ''

             ''  อะไรนะ ค่าแรงที่คุณลงทุนออกแรงให้ฉันนั่ง คุณคิดได้ยังไงเนี๊ยะ ''

             ''  ไม่รู้แหละนั่งอยู่เฉยๆ พี่จะอ่านเอกสาร พี่ต้องการสมาธิ ''  เขาตอบแบบข้างๆ คูๆ  หลังจากนั้นทั้งสอง

คนก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกันอีกเกือบสิบนาที ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเธอ

              ''  โอเคพี่จะเซ็นให้ ถ้าคืนนี้แก้มนอนห้องนี้ ''

              ''   อะไรนะ จะให้ฉันนอนห้องนี้ ไม่มีทาง ''

              ''  ถ้าไม่นอน พี่ก็ไม่เซ็น เลือกเอา ''

              ''  คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ  ถ้าคุณไม่เซ็นฉันจะฟ้องคุณแม่ ว่าคุณทำให้งานล่าช้าเพราะไม่ยอมเซ็นเบิกงบ

ให้ฉัน ''  เธอขู่เขา

                ''  ก็ดีคุณแม่จะได้รู้ว่างานแค่นี้ แค่ให้พี่เซ็นเอกสารแก้มก็ทำไม่ได้ '' ชายหนุ่มแกล้งดูถูก 

                ''  ทำไมคุณต้องใช้วิธีนี้กับฉันด้วย แค่คุณอยากให้ฉันนอนกับคุณที่นี่คืนนี้  '' เธอพูดออกมาพร้อม

น้ำตาคลอเบ้าด้วยความโมโหที่ทำอะไรเขาไม่ได้  ฝ่ายชายหนุ่มพอเห็นเธอน้ำตาคลอเบ้าก็ใจอ่อนยวบ เขาไม่

อยากทำให้เธอร้องไห้อีก 

                    ''  พี่สัญญานะแก้ม คืนนี้เราจะนอนเฉย ๆ ขอแค่ให้พี่ได้นอนกอดแก้ม นะคะคนดี '' เขาสัญญา

พร้อมมองเธออย่างรอคำตอบ

                     ''  ตกลงค่ะ '' เธอยอมรับปากหลังจากเห็นแววตาอ่อนโยนคู่นั้นของเขา  พอได้ยินคำตอบจากเธอ

เขาก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอพร้อมกับบอกให้เธอนอน  แล้วเขาก็เดินไปปิดไฟในห้องแล้วกลับมานอนกอดเธอ

บนเตียง  ตอนแรกนราวดีขัดขืนไม่ยอมให้เขากอด  แต่เขาก็ปลอบเธอว่าแค่นอนกอดเฉย ๆ เธอจึงหลับตาลงและ

หลับไปในอ้อมกอดของเขา   ส่วนคริสโตเฟอร์ก็หลับหลังจากเห็นว่าเธอหลับไปแล้ว พรางคิดว่าตัวเองคิดถูก

หรือผิดที่สัญญาว่าจะแค่นอนกอดเฉย ๆ   แต่คิดอีกทีก็ดีเหมือนกันที่เธอยอมใจอ่อนลงบ้างแล้ว   แต่เขาต้อง

พยายามต่อไปให้เธอกลับมาดีกับเขาและรักเขาเหมือนเดิมให้ได้

      เช้าวันใหม่คริสโตเฟอร์ตื่นขึ้มมาด้วยความสดใส  แต่แล้วอารมณ์อันสดใสต้องหมดไปเมื่อไม่เห็นร่างอรชร

ของภรรยานอนอยู่ข้างกาย   ''  จะรีบตื่นแต่เช้าไปทำไม ทำเหมือนว่าไม่อยากให้ใครเห็นว่าเดินออกมาจากห้องนี้ ''

บ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด  แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ เพื่อจะไปทำงาน

      ที่ห้องอาหารในบ้าน  วันนี้เป็นอมเล็ตกับขนมปังปิ้ง โดยฝีมือของนราวดีที่รีบตื่นลงมาทำอาหารเช้า  คุณดิลก

และคุณเจนนิเฟอร์นั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะอาหาร  คริสโตเฟอร์เดินเข้ามานั่งแต่ยังไม่เห็นนราวดี  สักพักนราวดีก็เดิน

ตามเข้ามาพร้อมนิด สาวใช้ที่ยกอาหารเช้าเข้ามา หลักจากเสริฟ์เรียบร้อยแล้วทุกคนก็นั่งทานอาหารกัน ระหว่าง

นั้นคุณเจนนิเฟอร์ก็เอ่ยขึ้นมา หลังจากที่มองเห็นบุตรชายขยันส่งตาหวานไปให้ภรรยาสาว  

      '' ตาคริส แกมองอะไรของแกนักหนา เดี๋ยวมองเดี๋ยวยิ้มเหมือนคนบ้า ทำไมไม่รีบกินแล้วรีบไปทำงาน ''

  เธอแกล้งว่าลูกชาย

       ''  โธ่... คุณแม่ครับก็ผมกำลังอารมณ์ดี ผมก็กินไปยิ้มไปซิครับ ''

       ''  แกเนื๊ยะนะ  อารมณ์ดีแต่เช้า  อะไรทำให้แกอารมณ์ดี ไหนบอกแม่ซิ  ''  เธอแกล้งถาม

       ''  คุณพ่อ คุณแม่ค่ะ แก้มขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ''  พูดจบก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปขึ้นรถ เธอไม่อยากได้

ยินคำตอบของเขาหรอก  เธอเห็นเขาขยันมองเธอแล้วส่งยิ้มมาให้เธอบ่อย ๆ เธออายถ้าเขาจะบอกคุณเจนนิเฟอร์

ว่าเธอไปนอนห้องเขาเมื่อคืนนี้
 
     หลังจากนราวดีเดินออกไปแล้วคริสโตเฟอร์ก็หันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงคุณเจนนิเฟอร์แซว 

         ''  ตาคริส แกยังไม่ตอบฉันเลยนะ ว่าทำไมแกถึงอารมณ์ดี  มัวแต่มองตามหลังเมียจนไม่ยอมตอบคำถามแม่

เลยนะ  ''  เธอแกล้งว่าเขาอีก

         ''  คุณแม่ครับ เย็นนี้ผมจะกลับมาตอบนะครับ ตอนนี้ผมสายแล้ว ''  พูดจบก็วิ่งตามนราวดีออกไป แต่ก็ต้อง

ชะงักเมื่อได้ยินเสียงคุณเจนนิเฟอร์ตอบกลับมา

         ''  แกวิ่งตามหนูแก้มออกไปยังไงแกก็ตามเขาไม่ทันหรอก  แกไม่ได้ยินเสียงรถเหรอ ป่านนี้ไปถึงหน้าปาก

ซอยแล้วมั้ง เพราะแกมัวแต่ชักช้า นั่งยิ้มหวานอยู่นั้นแหละ ไม่ยอมเดินตามออกไปตั้งแต่ที่เขาลุกไป  สมน้ำ

หน้า  แล้ววันนี้หนูแก้มไม่เข้าบริษัทด้วย ฉันจะบอกแกให้เอาบุญ จะได้ไม่ต้องนั่งรอเขาที่บริษัทจนลิ้นห้อย  ''

         ''  แก้มไปไหนครับคุณแม่ ก็ผมได้ยินแก้มบอกว่าจะไปทำงาน ''

         ''  ใช่... หนูแก้มไปทำงาน  แต่ไม่ได้หมายความว่า เข้าไปทำที่บริษัทนี่จ๊ะ  พ่อลูกชาย ''  

         ''  แล้วแก้มไปทำงานที่ไหนครับ ''

         ''  แม่จะไปรู้ได้ยังไง  แม่ไม่ได้เป็นเลขา ฯ  หนูแก้มนี่  ไปหาหนังสืออ่านกันดีกว่าค่ะคุณ ฉันเบื่อตอบคำถาม

ตาคริสแล้ว ''  พูดจบก็พากันเดินไปห้องหนังสือภายในบ้าน 

           
     หลังจากขับรถออกมาจากบ้านคริสโตเฟอร์ก็กดโทรศัพท์ไปหานราวดีแต่เธอไม่รับโทรศัพท์เขา เขาจึงกด

โทรศัพท์ไปหาวารีที่ห้องทำงาน  แต่ว่ามันยังเช้าเกินไปเพราะนาฬิกาข้อมือเรือนหรูโชว์เวลาแค่เจ็ดโมงสี่สิบ จึง

ไม่มีใครรับโทรศัพท์เขา   เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน  คิดได้ดังนั้นจึงกดโทรศัพท์อีกครั้งไปหาอำนาจ เลขาฯ 

ของเขา

         ''  สวัสดีครับ ... คุณคริส  '' 

         ''  สวัสดีอำนาจ ... นายมีตารางงานของแก้มมั้ย  ''

         ''  ไม่มีครับ  ''

         ''  ทำไม  ไม่มีว่ะ... ''  ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์เสีย  

         ''  คุณคริส  เคยบอกผมว่ามันรกโต๊ะทำงานของคุณ  และรกห้องทำงานด้วย  ผมเลยเอาออก  และไม่ได้

สนใจอีกครับ  เมื่อก่อนคุณคริสก็ไม่เห็นจะสนใจ  ''

         ''  นั่นมันเมื่อก่อน  แต่ตอนนี้เขาเป็นเมียฉัน  ฉันต้องการรู้ วันๆ หนึ่ง เมียฉันออกไปทำงานที่ไหน  พบกับ

ใครบ้าง  ต่อไปนี้นายต้องไปจดมาจากคุณวารี  และเอามารายงานฉันทุกวัน  ''  คริสโตเฟอร์สั่ง

         ''   ครับ  ''

         ''   นายโทรหาวารี  บอกให้เขาโทรมาหาฉัน  เดี๋ยวนี้  ''

         ''   คุณคริส ...  มีอะไรเหรอครับ  ถามผมก็ได้  ''

         ''   วันนี้เมียฉันออกไปทำงานที่ไหน  นายรู้เหรอ  ''  รีบถามเพราะคิดว่าอำนาจอาจจะรู้ 

         ''   เอ่อ .... ไม่... ไม่... ไม่...ไม่รู้ครับ  เดี๋ยวผมให้วารีโทรหาคุณ '' เลขาฯ หนุ่มตอบแบบกล้า ๆ กลัว ๆ
        
         ''   โอเค ...  อย่าให้ฉันรอนานนะ  บาย  ''  แล้วกดวางหู   

       สิบนาทีต่อมาวารีก็โทรกลับมาหาเขา  แต่เธอบอกว่าเธอไม่รู้ว่าเจ้านายสาวคนสวยไปไหน  เพราะวันนี้ใน

ตารางงานไม่มีออกไปพบลูกค้าหรือมีงานที่ไหน   คริสโตเฟอร์ได้ยินก็หงุดหงิด  คนที่คิดว่ารู้ สุดท้ายแล้วก็ไม่รู้ 

     ''   อย่าปิดผมนะคุณวารี  ผมเป็นเจ้านายคุณโดยตรงนะ  ''  คริสโตเฟอร์พูดทิ้งท้ายก่อนวางหู   ในเมื่อไม่รู้จะ

ไปตามนราวดีที่ไหน  สุดท้ายคริสโตเฟอร์จึงขับรถเข้าบริษัท 


        ส่วนนราวดีก็ขับรถมาหาวิไลวรรณที่คอนโด  พอวิไลวรรณเปิดประตูห้องให้เธอเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา

      ''  มีอะไร... ทำไมมาหาฉันแต่เช้า  ''

      ''  มีเรื่องอยากปรึกษาแกว่ะ ฉันอยากคุยกับแกส่วนตัว  เดี๋ยวตอนบ่ายคนเยอะคุยกันไม่สะดวก ''

      ''  มีอะไรก็ว่ามา  แล้วแกไม่เข้าบริษัทก่อนเหรอเช้านี้ ''

      ''  ฉันบอกคุณแม่แล้วว่าจะมาหาแกก่อน  แล้วบ่าย ๆ ไปกับแกเลย วันนี้ไม่เข้าบริษัท ''

      ''  แกจะคุยอะไรกับฉัน  ''

       ''  มะรืนนี้ฉันจะไปเกาหลีไปคุยกับคุณคิมอีกครั้ง  แต่ปัญหามันอยู่ตรงคุณพ่อให้ฉันไปกับคุณคริส   ฉันไม่รู้จะ

ทำยังไงว่ะ  ''

       ''  อ้าว... แล้วคุณแม่ว่าไงบ้าง  ''

       ''  คุณแม่ก็เห็นดีด้วยนะซิ  แกก็รู้ว่าถ้าฉันไปกับเขาสองคน  แล้วถ้าเขาอ้อนมากๆ และง้อฉัน ฉันต้องใจอ่อน

แน่เลย  แกก็รู้ฉันไม่เคยใจแข็งกับเขาได้แค่เขาง้อฉัน  ''  

       ''   งั้น.. เอาแบบนี้  ลองปรึกษาคุณแม่ดู   หนังสือของแกยังไม่เคยไปถ่ายที่เกาหลีเลย  แกลองพูดหว่านล้อม

คุณแม่ดูว่าอยากให้ sweet & sexy  เล่มต่อไป   ไปถ่ายที่เกาหลีแล้วลองโทรศัพท์ไปเลื่อนคุณคิมเป็นอีกสอง

อาทิตย์หน้า  รับรองถ้าไปหลาย ๆ คน และยังมีฉันตามไปกับแกที่โน้นด้วย  สามีแกไม่มีทางได้อยู่กับแกตามลำพัง

แน่  ฉันจะอยู่กับแกเอง   แต่แกต้องพูดให้คุณแม่ยอม  แกก็รู้ถ้าคุณแม่เข้าข้างแก  สามีแกก็ทำอะไรไม่ได้  ''

        ''  โอเค.... งั้นแกอาบน้ำแต่ตัวเลย แล้วเราไปหาคุณแม่ที่บ้านกัน  แล้วหลังจากนั้นเราไปเซ็นทรัสเวิลด์กัน

    ระหว่างรอวิไลวรรณอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านราวดีก็โทรศัพท์มาหาคุณเจนนิเฟอร์บอกว่าเธอและวิไลวรรณจะเข้า

มาคุยด้วย แต่อย่าให้คุณดิลกรู้  หลังจากนั้นเกือบชั่วโมงทั้งสองสาวก็มาถึงบ้านของนราวดีที่คุณเจนนิเฟอร์เดินมา

นั่งรออยู่ที่นี่แล้ว  เพราะไม่อยากให้นราวดีเข้าไปในบ้านโน้น  เพราะคุณดิลกออกมานั่งอ่านหนังสือที่สนามหน้า

บ้าน  ทั้งหมดจึงนัดกันที่บ้านของนราวดี  

         ''  หนูแก้มมีอะไรเหรอลูก  ทำเหมือนมีลับลมคมใน  ''  นางถามลูกสะใภ้

         ''  แก้มมีเรื่องปรึกษา  และขอความช่วยเหลือจากคุณแม่ค่ะ  ''

         ''  มีอะไรก็ว่ามาลูก ''

         ''  เรื่องไปเกาหลีวันพรุ่งนี้ค่ะ  แก้มขอเลื่อนไปเป็นสองอาทิตย์หน้านะคะ ''

         ''  เหตุผลหล่ะจ๊ะ ''

         ''  คือ ... เอ่อ .... คือ ... แก้มไม่อยากไปกับเขาสองคนค่ะ  แก้มไม่อยากให้ความโรแมนติคที่เกาหลี  ทำให้

แก้มใจอ่อนกับเขาค่ะ  ถ้าแก้มยังไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแก้ม  รู้สึกยังไงแก้ม  ''

          ''  หนูแก้มจะทำให้ตาคริสบอกความในใจกับหนูภายในสองอาทิตย์นี้เหรอจ๊ะ  ''  นางถาม

          ''  ไม่ใช่ค่ะ  คุณแม่ก็รู้นี่คะ  ว่าเขาไม่พูดหรอก  แต่แก้มคิดว่าอีกสองอาทิตย์  เรามีเวลาเตรียมตัว  เราจะไป

ถ่าย sweet & sexy magazine ที่นั่นค่ะ  และทีนี้แก้มก็จะไม่ได้ไปกับเขาแค่สองคน  และเขาจะไม่มีเวลาได้เข้ามา

รังแกหรือเอาเปรียบแก้มได้  ''

           ''  เรื่องแค่นี้เอง  ทำไมหนูแก้มไม่อยากให้คุณพ่อรู้หล่ะจ๊ะ  ''

           ''  แก้มมีความรู้สึกว่า  คุณพ่อกำลังช่วยเขาอยู่ค่ะ  คุณพ่อกำลังพยายามหาเวลาและโอกาสให้เขาอยู่กับ

แก้ม  แก้มเลยไม่อยากให้คุณพ่อรู้  เพราะกลัวคุณพ่อไม่เห็นด้วย  ''  

           ''  อืม... งั้นเอางี้นะจ๊ะ   เย็นนี้แม่ขอทำอะไรบางอย่างก่อน  แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างที่แม่คิด  แม่จะโทรไป

เลื่อนนัดคุณคิมให้  ''

           ''  คุณแม่จะทำอะไรคะ  ''

           ''   ตาคริสสัญญากับแม่ว่า  เย็นนี้จะเข้ามาคุยกับแม่เรื่องหนูแก้ม  และถ้ามันยังไม่ยอมรับนะว่ามันคิดยังไง

กับหนูแค่เกาหลีมันก็จะไม่ได้ไป  ''  

       บ่ายวันนี้คริสโตเฟอร์ถูกตามตัวให้รีบกลับบ้านหลังจากคุณเจนนิเฟอร์โทรศัพท์ไปเช็คกับอำนาจแล้วว่าเจ้า 

นายหนุ่มไม่มีนัดคุยกับลูกค้า   

              ''  คุณแม่มีอะไรเหรอครับ  ''

              ''  แม่มีเรื่องจะคุยด้วย  เรื่องหนูแก้ม  คริสรู้สึกยังไงกับหนูแก้ม  ''

              ''   เอ่อ ... คือ .... คุณแม่คิดยังไงครับถึงมาถามผม  ''

              ''   ก็คริสบอกแม่เมื่อเช้าว่า  คริสจะกลับมาคุยด้วย  แม่ก็เลยใจร้อนอยากรู้  ''

              ''   ผม ... คือ ...  ผมคิดว่ายังไม่ได้รัก   แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดแก้ม  ''  ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้  เพราะไม่รู้

จะตอบยังไงเมื่อโดนมารดาคาดคั้น

              ''   คิดให้ดีนะลูก  คำพูดเราถ้าออกมาจากปากเราแล้ว  มันอยากนะถ้าจะถอนคำพูด  ''  นางเตือนเพราะ

อยากให้บุตรชายได้คิด

              ''   ผมคิดว่าผมคิดถูกครับว่าผมยังไม่รัก  แต่ถ้าให้เวลาผมได้คิดนาน ๆ ผมอาจจะตอบได้  ''  ยังไม่อยาก

ให้มารดารู้ว่ารักเพราะยังอายที่จะบอก

              ''   คริสแน่ใจนะลูก  ว่าคริสยังไม่รักหนูแก้ม  และยังอยากได้เวลาคิด  ''  นางถามย้ำอีกครั้ง  

              ''   ครับคุณแม่  ''

              ''   แล้วที่คริสขยันส่งตาหวานแล้วยิ้มให้น้องหล่ะ  คริสไม่ได้รู้สึกอะไรเลยเหรอ ''  นางถามอีก  

              ''   คนอยู่บ้านเดียวกัน  ไม่มีอะไรโกรธกัน  ก็ต้องยิ้มให้กันซิครับคุณแม่  ถ้าคุณแม่ไม่มีอะไรแล้ว  ผมขอ

ตัวขึ้นข้างบนก่อนนะครับ  ''  ตอบมารดาเพราะยังอายที่มารดาเอาเรื่องนี้มาพูด   พอคริสโตเฟอร์เดินขึ้นข้างบน

ไปแล้ว  นราวดีกับวิไลวรรณจึงเดินออกมาจากมุมห้องและแน่นอนสองสาวได้ยินทุกคำที่สองแม่ลูกสนทนากัน