คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Chapter 33 ทะเลาะ............100%
33
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องมาช่วยงานปอมที่ร้านอีกวันหนึ่งเพราะผมยังไม่ต้องไปเรียน จะไปก็วันพรุ่งนี้เลยครับ..
ผมนั่งทำงานที่ปอมมอบให้ไปเรื่อย ๆ จนถึงเที่ยงปอมเข้ามาเรียกผมไปทานมื้อกลางวันผมก็เดินออกไปอย่างว่าง่าย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวของผมกับปอม..วันนี้พ่อแม่ไม่อยู่เลยต้องกินกันแค่สองคน แต่ตอนนี้ไม่สองแล้วแหละครับ...
“ปอม...” ผมเรียกปอมพรางมองหน้าปอมอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร...
“สวัสดีค่ะอ๋อง..เอมมาได้เวลาพอดีเลยนะคะ...ขอฝากท้องด้วยคนอ๋องคงไม่ว่าอะไรนะคะ...”
“ครับ..เจ้าของบ้านเขาอนุญาตผมจะว่าอะไรได้ละครับ....”
“อ๋อง.....” ปอมเรียกผมปราม ๆ ผมไม่สนใจฟังเดินไปนั่งข้าง ๆ ปอมอีกฝั่งหนึ่งด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าไม่พอใจเบา ๆ ....
“อ๋อง ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย...เอมเขาแค่จะมานั่งกินข้าวด้วยทำหน้าอย่างกับจะตายให้ได้...”
“อืม....” ผมตอบแบบขอไปที แล้วนั่งกินข้าวเสหมือนว่าอาหารที่กินมันไม่ได้มีความอร่อยเอาซะเลย..
“ปอมลองทานนี่สิคะ..ปอมชอบไม่ใช่หรอ...หรือว่าเปลี่ยนไปชอบอย่างอื่นแล้ว...”
“ครับ...”
“อ๋องจะลุกไปไหน...”
“อิ่มแล้ว..ขอตัวก่อนนะ...” ผมว่าเสร็จก็เดินเข้าห้องทำงานไปทันทีเลยไม่รอฟังว่าปอมจะพูดอะไรต่อจากนั้น...
ปัง..... ผมปิดประตูพรางล็อคห้องด้วย..อยากทำอะไรก็ทำกันเลย..ไม่อยู่ขวางหูขวางตาหรอกเหอะ.....ใช่สิใครมันจะไปดีเหมือนแฟนเก่าละ อีกไม่นานถ่านไฟเก่ามันคงคุ...นับประสาอะไรกับคนอย่างผมที่ปอมยังจำไม่ได้กันละ...
แกร็ก ก๊อก ๆ ..ก๊อก ๆ ...
“อ๋อง เปิดประตู....”
“……………” ผมนิ่งเงียบไม่ยอมไปเปิดประตูตามคำบอกของปอม..
“อ๋อง..บอกให้เปิดประตูเดี๋ยวนี้ได้ยินมั้ยวะ....”
“อ๋อง..อย่าให้ต้องพูดอีกครั้งนะ...” ผมเดินไปเปิดประตูอย่างไม่สบอารมณ์แล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานที่เดิมไม่พูดไม่จา...
“เป็นอะไรวะฮะ...”
“.................” ผมยังคงเงียบเล่นสงครามประสาทกับปอมอยู่อย่างนั้น ไม่อยากพูดไร กลัวพูดไปแล้วจะทะเลาะกันเปล่า ๆ .... หรือว่าถ้าไม่พูดยิ่งจะทะเลาะกันก็ไม่รู้...
“อ๋อง...”
“อะไรเล่า ก็หลีกทางให้คุยให้ปรึกษากันแล้วไง..ยังจะมาอะไรอีก...”
“หรอ...หน้าแบบนี้เนี่ยนะหลีกทาง....เต็มใจว่างั้น...”
“ไม่รู้...”
“อย่ามางี่เง่าน่าอ๋อง...”
“ใช่สิ..ผมมันงี่เง่า จะไปสู้อะไรกับผู้หญิงคนนั้นของคุณได้ละ...” ผมได้ทีพูดจาห่างเหินเลยครับ...
“จะเอาอย่างนั้นใช่มั้ยอ๋อง...”
“อย่างไหนละครับ..”
“ก็อย่างที่ทำอยู่ไง..จะประชดไปถึงไหน..พูดดีดีไม่ชอบใช่มั้ย...”
“พูดดีแล้วหรอ...”
“เออ....”
ปอมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ไม่วายปิดประตูอย่างแรง... ผมนั่งน้ำตาไหลเลยครับ..ทำไม..แค่พูดอีกหน่อย..อธิบายอีกหน่อย ว่าเพราะอะไร แสดงให้เห็นว่าแคร์ผมบ้างอักสักนิดผมจะไม่โกรธอะไรเลย..แต่นี่อะไรเข้ามาว่าผมเอาว่าผมเอาแล้วก็เดินโมโหออกไปจากห้อง ผมผิดหรอ..ผิดมากเลยหรอที่ผมหึง ผมหวงคนที่ผมรักนะ..ผมไม่อยากเสียปอมไป เข้าใจผมใช่มั้ย...
ผมนั่งทำงานต่อให้เสร็จ กว่าจะเสร็จก็ปาไปบ่ายสามแล้ว...ผมเดินออกมาจากห้องทำงานแต่ไม่เจอปอม ซึ่งมันก็ดีแล้วแหละ...
“คุณอ๋องจะไปไหนคะ...” เลขาสาวของปอมถามผมเมื่อผมทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก..
“ผมจะกลับแล้วละครับงานที่ทำเสร็จแล้ว..”
“แต่คุณปอมบอกว่าห้ามให้คุณอ๋องออกไปไหนนะคะ...”
“แล้วเค้าไปไหนซะละครับ...”
“คุณปอมติดประชุมด่วนนะคะ..”
“ครับงั้นก็ฝากบอกด้วยละกันนะครับ ผมไม่หนีไปไหนหรอก แค่กลับบ้านเอง...”
“แต่....”
“ผมขอละครับวันนี้ผมเหนื่อย....”
“ค่ะ....แต่ก่อนกลับฉันขอพูดอะไรหน่อยได้มั้ยคะ...”
“ครับ...”
“คุณปอมไม่ได้แคร์ยัยนั่นเลยนะคะ..คุณปอมแคร์คุณอ๋องที่สุด....”
“ขอบคุณนะครับ..ผมกลับละ...”
“ค่ะ เดินทางดีดีนะคะ....”
“ขอบคุณครับ...”
ผมเดินออกมาโบกแท็กซี่กลับคอนโดที่หน้าบริษัท ระหว่างทางผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ....ไอ้เก่งโทรเข้ามาก็ไม่รับไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับใครตอนนี้เลยครับบอกตรง ๆ ผมเลยจัดการปิดเครื่องซะเลย..ตอนแรกกะว่าจะกลับบ้าน แต่ผมยังไม่อยากให้ม๊ากับป๊าเป็นห่วงผม ผมไม่อยากให้ท่านต้องมาเครียดเรื่องผม แค่เรื่องงานก็มากพอแล้วสำหรับท่านสองคน...
มาถึงคอนโดผมอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปปิดไฟนอนที่ห้องนอนของแขก อารมณ์นี้ผมไม่อยากนอนห้องของปอมหรอกครับ..กลัวว่าทะเลาะกันแล้วปอมจะมาว่าอย่างนั้นอย่างนี้อีก.ผมไม่กล้าอะไรทั้งนั้นแหละครับ..
ผมเผลอนอนหลับไปนานเท่าไรไม่รู้.จนกรทั่งตอนนี้ก็ยังหลับอยู่เลยครับ หลับทั้งน้ำตา น้ำตาแห่งความน้อยใจเมื่อคิดถึงเรื่องทุกอย่างแล้วมันอดที่จะคิดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี....ดึกเท่าไรแล้วผมไม่รู้ แต่ตอนนี้เหมือนรู้สึกถึงฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ทาบลงมาที่หน้าผากผมเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วงอย่างอ่อนโยนผมยังไม่คิดจะลืมตาขึ้นไปมองหรอกครับ...
“อ๋อง..มานอนอะไรที่ห้องนี้..ห้องเรามีทำไมไม่ไปนอนละ...แล้วดูสิเปิดแอร์ซะเย็นเลย เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี...
“……………….” ผมยังเงียบนอนฟังไม่ยอมลืมตาหรอกครับ..
“ขอโทษนะเรื่องวันนี้ ขอโทษที่ทำไม่ดีใส่...ต่อไปจะไม่ทำแล้ว....แต่ปอมไม่ได้แคร์คนอื่นมากกว่าอ๋องเลยนะ...เชื่อกันได้มั้ยคนดี.....”
ผมไม่ไหวแล้วครับ...น้ำตาไหลสะอึกสะอื้นเลย...
“ฮึก ๆ ....อย่า..อึก...ดุอ๋องอีกได้มั้ย....อย่าทำเหมือนอ๋องผิด อ๋องงี่เง่าเอาแต่ใจ...”
“ครับ...”
“ปอม....”
“ครับ....”
“ฮึก ....อ๋องมีสิทธิ์ใช่มั้ย..สิทธิ์ที่จะหวงปอม...”
“มีสิ....”
“ทั้ง ๆ ที่เรา...”
“ชู่ว...ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น....กลับไปนอนห้องเรากันนะ...” ปอมว่าเสร็จก็จัดการอุ้มผมออกจากห้องนอนแขกไปนอนที่ห้องของปอมที่เรานอนด้วยกันทุกคืน..
ปอมค่อย ๆ วางผมลงที่เตียงนอนอย่างเบามือก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ พรางเอามือเกลี่ยผมที่หน้าผากของผมให้อย่าเบามือ...
“ดูสิร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว...”
“เพราะปอมนั่นแหละ....อ๋องน้อยใจนะ...”
“ครับ..รู้แล้ว..ขอโทษครับ...คนดีของปอม....”
“ฮึก ๆ ..ต่อไปเธอจะไม่มาอีกใช่มั้ย...”
“ไม่เอาสิ..เราอยู่ด้วยกันจะไปพูดถึงคนอื่นทำไม.หืม...”
“อื้ม....”
“หิวหรือเปล่า....”
“หิวสิ..เมื่อกลางวันกินไปได้นิดเดียวเอง...”
“อ่า โอเค..อยากกินอะไรเดี๋ยวปอมทำให้กิน...”
“อะไรก็ได้..บะหมี่ก็ได้ ไม่อยากรอนานอะ....” ผมบอกออกไปอย่างอ้อน ๆ ..
“โอเคครับ รอแปปนึงนะ....อาบน้ำก่อนมั้ย...” ปอมว่าก่อนจะเอ่ยถามผม..
“อาบไปแล้ว....”
“อืม..งั้นนอนรออยู่ที่ห้องแหละนะ...เดี๋ยวเสร็จแล้วปอมเรียก...”
“อื้ม...”
ผมนอนเล่นมือถืออยู่สักพักก็เบื่อ ๆ เลยเดินออกไปเปิดทีวีดู..เพิ่งจะสามทุ่มเองหรอเนี่ย..เฮ้อ คิดว่าดุกมากซะอีก..ว่าแต่หิวชะมัดเลยให้ตายเถอะ...
“อ๋อง เสร็จแล้ว จะกินที่โต๊ะหรือหน้าทีวี.....”
“หน้าทีวี...”
“อืม เดี๋ยวปอมยกไปให้...” วันนี้ปอมใจดีเอาใจผมเป็นพิเศษเลยละครับ ผมมีความสุขจัง ฟ้าหลังผมมันสวยงามอย่างนี้เองสินะ...แต่ถ้าทะเลาะกันบ่อย ๆ มากก็ไม่ดีหรอกนะครับ....
ปอมยกบะหมี่มาวางเสิร์ฟให้ผมแล้ว หน้าตาหน้ากินมากเลยครับ..มีกุ้งด้วย..เยี่ยมไปเลย..ผมนั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย ปอมก็กินของปอม.ไปด้วย...
“อ๋อง พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง...”
“สิบโมง...”
“อืม..เดี๋ยวไปส่งก่อนเข้าร้าน....”
“อืม..ปอมไม่ต้องรีบไปเช้า ๆ หรอ...”
“ไม่หรอก...เดี๋ยวไปส่งน่า....”
“อืม..ตามใจสิ.....”
“ดีมาก....เอาอีกมั้ย...” ปอมถามเมื่อเห็นผมกินจนหมดและแทบจะยกชามไปซด..
“ไม่เอาแล้ว..ที่ยกซดขนาดนี้เนี่ย จะบอกว่ามันอร่อยจนหยดสุดท้ายต่างหากละ..ฮ่า ๆ ...”
“ปากหวานนักนะ..จะอ้อนอะไรอีกหรือเปล่า หืม...”
“เปล่าสักหน่อย....”
“อืม..เอาชามมานี่ เดี๋ยวปอมเอาไปล้างให้...” ปอมหยิบชามบะหมี่ของเราสองคนเข้าไปล้างในครัวก่อนจะเดินออกมานั่งข้าง ๆ ผม..
“ปอม...”
“หืม...”
“หลับตาสิ...”
“ทำไมอะ....”
“เอาเถอะน่า อ๋องบอกให้หลับก็หลับดิ...”
“ครับ ๆ ....” ปอมหลับตาลงอย่างว่าง่าย... ผมค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปหาปอมช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ จรดริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของปอมอย่างเบา ๆ ... ก่อนจะค่อย ๆ เริ่มขยับริมฝีปากขบเม้มริมฝีปากเรียวเบา ๆ อย่างเย้ายวน..ปอมแอบยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าผมทำอะไรให้ตนเอง.รอให้ผมจูบปอมไปสักพักก่อนจะเริ่มกลับกลายมาเป็นคนคุมเกมเสียเอง...
ริมฝีปากเรียวบดเดบียดริมฝีปากผมอย่างเย้ายวนอย่างค่อยเป็นค่อยไปจูบที่แสนเย้ายวนผสมไปด้วยความเร่าร้อนที่ค่อย ๆ เริ่มขึ้นทีละนิด ๆ จนแทบฉุดไม่อยู่ ลิ้นร้อนทำหน้าที่อย่างดีสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากผมเกี่ยวกระหวัดพันกับลิ้นผมอย่างเร่าร้อนเราจูบกันดูดดื่มอยู่อย่างนั้นนานแสนนาน ไม่มีคำว่าเบื่อในรสจูบซึ่งกันและกัน ต่างคนต่างส่งต่อความรู้สึกให้กันและกันอย่างไม่รู้จักพอ....
“อื้อ...” ผมร้องท้วงออกมาเมื่อแทบจะหมดลมหายใจ...ปอมค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกแต่ก็ไม่วายกดจูบย้ำ ๆ ที่ริมฝีปากผมอีกสองสามที..มือไม้ไม่อยู่สุกลูบไล้อยู่แต่แถวสะโพกของผมอยู่อย่างนั้นจนผมอดที่จะปรามไม่ได้..
“อ๊ะ..ปอม..หยุดเลย..เดี๋ยวยาว...”
“ยาวไม่ได้หรอ...”
“ไม่อะ..พรุ่งนี้อ๋องมีเรียน....”
“โห่....”
“แล้วอีกอย่างเรายังไม่ได้....”
“ชู่ว...อย่าพูดมันออกมา.....”
“ทำไมละ...”
“เอาเถอะน่า ปอมมีเหตุผลของปอม..นะ..นะครับ...รอปอมก่อนนะคนดี...”
“อื้ม....” ผมพูดจบแค่นั้นก่อนที่เราจะจูบกันอีกครั้งและอีกครั้ง....ตลอดหลายนาทีจนกว่าปอมจะพอใจ...กว่าท่านชายจะพอใจนี่เล่นเอาผมเหนื่อยหอบเลยละครับ..ไหนจะปากผมที่เจ่อบวมแดงนั่นอีก....พรุ่งนี้จะเป็นยังไงเนี่ย..คิดสภาพไปเรียนไม่ออกเลย...
“ปอมอะ..ดูสิ..ปากเจ่อหมดเลย...”
“นิดหน่อยเอง...น่ารักออก..เดี๋ยวก็หาย...”
“ชิส์...”
“อีกอย่างอ๋องเริ่มก่อนนะครับ..ปอมไม่เกี่ยว...แค่ตอบแทนคนน่ารักนานไปหน่อยแค่นั้นเอง..”
“เชอะ..ไม่พูดด้วยแล้ว...ไปอาบน้ำเลย เหม็น ๆ จะไปนอนแล้ว...”
“ครับผม....” ผมเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย..ผมเดินไปนอนรออยู่ที่เตียง....เอ้ย ไม่ใช่ครับอย่าคิดไกล..ผมนอนรอปอมอาบน้ำเสร็จเหอะจะได้หลับไปพร้อม ๆ กัน..รู้นะว่าคิดอะไรกันอยู่อะ..
ปอมอาบน้ำเสร็จเดินใส่ผ้าขนหนูเปลือยท่อนบนออกมาผมเปียกออกมาเลยครับ..สระผมตอนกลางคืนอีกแล้ว..ผมว่าผมเคยบอกแล้วนะ..เอ๊ะหรือว่าตอนนี้ยังไม่เคยบอกกันนะหลังจากที่ปอมความจำกลับมาแล้ว...
“ปอม...มานี่เดี๋ยวอ๋องเช็ดผมให้...” ผมเดินลงไปจากเตียงเพื่อไปเช็ดผมให้ปอม..
“อ้าว ยังไม่หลับอีกหรอ...คิดว่าหลับไปแล้ว เห็นนอนเงียบ ๆ ...”
“ยังหรอก ก็นอนรออะ...”
“หรอ....”
“นี่..นั่งนิ่ง ๆ สิ....”
“คร๊าบผม..ดุจัง...”
“เดี๋ยวเถอะ....”
ผมยืนเช็ดผมให้ปอมอย่างเบามือ..ปากก็บ่นเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย ๆ ...จนปอมขำออกมาไม่หยุดหาว่าผมบ่นเป็นตาแก่..
“เดี๋ยวเถอะปอม..ที่บอกไปนี่....ฟังกันบ้างมั้ยฮะ.....จำไว้เลยว่าต่อไปนี้ห้ามสระผมตอนกลางคืน มันไม่ได้ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ รู้หรือเปล่า....”
“รู้แล้งครับ....”
“รู้แล้วจำ ทำตามด้วยละ...”
“อื้ม...ฟอด....” ตอบผมแต่ก็ไม่วายหันมาฉกชิงหอมแก้มผมอีกด้วย....
“เจ้าเลห์จริง ๆ .เลย......ไปนอนแล้วดีกว่า...”
“รอผมก่อนนะครับที่รัก...”
“ไม่ต้องมาเจ้าเลห์เลย ไม่รอหรอก หลับดีกว่า...”
“อ๊ะ..ปอม อย่าแกล้งดิ...ไม่เอา จะนอนแล้ว...”
“ไม่เอาอะ....”
“อื้อ...ไม่เอา..จะนอนแล้ว....พรุ่งนี้อ๋องมีเรียน....”
“น่า นิดนึงไม่ได้หรอ...”
“ปอมอะ....จะหยุดไม่หยุด...”
“หยุดแล้วก็ได้....”
“อืม.”
“ฝันดีนะครับอ๋อง...” ปอมว่าเสร็จก่อนจะนอนหันหลังให้ผม ไม่มีกอด ไม่มีโอ๊ย..ผมผิดใช่มั้ยเนี่ย....
ผมพลิกตัวหันไปทางปอม ก่อนจะสะกิดที่ใหล่ปอมเบา ๆ ...
“ปอม.....”
“หืม...”
“หลับแล้วหรอ....”
“อืม....”
“ปอม....” ผมน้ำตาจะไหลแล้วนะ..ทำไมปอมต้องมาทำท่าเย็นชาใส่ผมขนาดนี้ด้วย...
“ปอม.....อ๋องขอโทษที่พูดไม่ดีใส่...ฮึก ๆ ...ฝันดีนะ....” ผมว่าก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วพลิกตัวหันกลับไปอีกด้าน.....
ปอมขยับหันมาสวมกอดผมจากด้านหลัง....
“อ๋อง..หันมาหาปอมสิ...” ผมค่อย ๆ หันไปหาปอมช้า ๆ นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ...
“ขอโทษครับ..ขอโทษที่เอาแต่ใจ..ขอโทษที่ทำเป็นเมิน..ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วครับ...”
“.............” ผมพนักหน้ารับก่อนจะซุกหน้าลงที่อกของปอมแล้วหลับลงไปในที่สุด..
อัพแล้วค่า อิอิ ขอโทษที่หายไปสองวันเต็ม ๆ เลยอิอิ...
อ่านให้สนุกนะค้า อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้ไรเตอร์ด้วยน้า อิอิ
ความคิดเห็น