คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : chapter 13 100% โรงพยาบาล......
13
ทเฮที่รู้สึัวมาอนลาึนอนน้ำาไหลนึถึเรื่อที่นเอฝันเมื่ออนเย็น ๆ วามฝันที่เรือนราว่าิมิบอมนั้นเป็นห่วเา
“ผมะไม่ยอมุแล้ว ผมะไม่สนใุ้วยนใร้าย.....”
หลายวันผ่านมานี่ทเฮ็ทำานหนัมา เป็นปิทุ ๆ วัน แ่ถ้าใรสัเทเฮบ้าะรู้ว่าทเฮนั้นปวหัวลอเวลา ยาที่อมินให้มา็ใล้ะหมแล้ว
“ทเฮ ...เหนื่อยมั้ย มินเอาน้ำส้มั้นมาให้....”
“อบในะ..”
“เอ้อ มิน ยาแ้ปวหัวนะ มันใล้ะหมแล้ว ถ้าผมะออมินอีไ้มั้ย..”
“ฮะ ะหมแล้ว ทเฮปวหัวทุวันเลยหรอ ินยาทุวันเลยใ่มั้ย...”
“อื้ม ็ปวบ้าามประสานทำานหนันะ...ไม่้อห่วหรอ..”
“มินว่า ลอไปหาหมอูมั้ย .... มินว่าปล่อยไว้นานมันไม่ีนะทเฮ..”
“ไม่เป็นไรหรอมิน ปวหัวนิเียวเอ...”
“อื้ม ๆ ถ้าไม่ไหวยัไบอมินนะ เี๋ยวมินเ้าไปเอายามาให้่อน..”
ทเฮเินมาูแลสวนแถบริมรั้ว
“ทเฮ ๆ.....”
“ทเฮ....”
“ใรนะ....”
“ามินเอ ผมามินไ เพื่อนรุ่นเียวันนะ..”
“อ้อ ามินว่าไ แล้วรู้ไ้ไว่าผมอยู่ที่นี่..”
“็ผมามมาูทเฮลอ ผมเป็นห่วทเฮ.. เาทำอะไรร้าย ๆ ับทเฮอีมั้ย..”
“ไม่หรอ ผมแ่ทำานบ้านแ่นั้นเอ...”
“อ่อ อื้ม ยัไ็ูแลัวเอ้วยนะ ผมเป็นห่ว..”
“อื้ม อบใมานะ...”
“รับ ั้นผมไป่อนนะ...”
ามินเินลับมาอย่าผิหวั แม้ทเฮะถูุนนั้นทำร้ายแ่็ยัไม่วายเ้า้าเาอยู่ี ผมะอยเป็นำลัใให้ทเฮ็แล้วันนะ....
ลาวันทเฮ็ลับเ้ามาิน้าวลาวันามปิ อมินไม่อยู่บ้านออไปื้ออสเ้าบ้านเพราะใล้ะหมแล้ว เมื่อินเสร็ทเฮ็ออไปทำาน่อ .......
... “อะ.....เป็นอะไรเนี่ยเราอยู่ ๆ ็หน้ามื...”
“ทเฮ เป็นอะไรนะ...” ิบอมที่เ้ามาเห็นทเฮำลัพยายามยืนทรัวให้อยู่รีบเินเ้ามารับไ้ทัน่อนที่ทเฮะล้มลไป...
“ุไม่้อมาแะ้อนสปรอย่าผมหรอ....ไปเถอะ..ผมะไ้ทำาน่อ...”
“แ่...ทเฮ...”
“ไปเถอะ ุอย่ามายุ่ับผมเลย...แ่นี้ผม็เหนื่อยะแย่อยู่แล้ว เหนื่อยทั้ัวและ รนี้...” ทเฮพูพราเอามือทุบไปที่อ้าน้ายอนเอสอสามที...
“ทเฮ...”
ทเฮรีบเินออไป้านนอทันที.......เพื่อหนีหน้าิบอม่อนที่ิบอมะไ้เห็นน้ำาอนเอ เวลาแบบนี้เาไม่อยาให้นอื่นมาเห็นเาอ่อนแอร้อไห้.....
“บ่ายแ่ ๆ ทเฮยัฝืนทำาน ทั้ ๆ ที่หน้าีมา ๆ และปวหัวมาั้แ่เมื่ออนลาวันแล้ว แ่็ยัฝืนทำมาถึอนนี้....
“ทเฮ น้ำหวานมาแล้ว....พั่อน ๆ ...”
“อื้ม ...”
“ทเฮ ไม่สบายหรือเปล่า หน้าีมาเลยนะนั่น...”
“ไม่หรอ แร้อนนะ อมินเ้าไปในบ้าน่อนเถอะ เี๋ยวผมนั่พั่อนแล้วเี๋ยวามเ้าไป...”
“อื้ม แล้วรีบามมานะ .....าแนาน ๆ เี๋ยวไม่สบายเอา...”
“อื้อ...”
อมิน ทเฮยัไม่เ้ามาในบ้านอีหรอ...”
“อ่อ เห็นบอว่าะนั่พัอยู่้านนอให้หายเหนื่อยสัพันะรับ..”
“อืม ถ้านานแล้วยัไม่เ้ามา็ออไปามหน่อยนะ..ันะออไป้านอับยูฮยอนหน่อยนะ...”
“รับ..”
อนเย็นทเฮ ำลัะลุเินลับเ้าบ้าน แ่....
วูบ.........
ทเฮ หน้ามื่อนะ่อย ๆ เาะ้นไม้ และ่อย ๆ เป็นลมสลบลไปนั่ับพื้น......
“อมิน ทเฮเ้าบ้ายั...”
“ยัเลยรับ ผมออไปามเาบอว่าออยู่่ออีแปปนะรับ...”
“อื้ม ออไปูสิ....”
“ทเฮ.... ๆ ...”
“ทเฮ ุิบอมให้มาาม...”
“ทเฮ......ทเฮเป็นอะไรนะ...” อมินใมาที่เห็นทเฮนอนสลบไม่ไ้สิอยู่พราะโนเรียยูฮยอนับิบอมเสียัลั่น
“ยู ุิบอม ทเฮเป็นอะไรไม่รู้รับ .....”
“ยูฮยอนเอารถออ่วนันะพาทเฮไปโรพยาบาล”
ิบอมับรถพาทเฮไปที่โรพยาบาลอย่ารวเร็ว......
“หมอ ๆ รับ ไ้โปร่วยเา้วยนะรับ ผม่ายไม่อั้น เท่าไร็ยอม..อให้เาปลอภัย็พอ..”
ิบอมยืนหน้าเสียอยู่หน้าห้อุเิน....ระหว่ารอทเฮที่รวอยู่ในห้อ...
“ทเฮ นายอย่าเป็นอะไรนะ ถ้านายเป็นอะไรไปันะไม่ให้อภัยัวเอเลย....”
อัพแล้ว ่ะ เฮเป็นอะไร รอิามนะะ.รีเอร์...
อิอิ.....
อย่าลืมเม้นัน้วยน้าา ไรเอร์อยาไ้อมเม้นสั 20 เม้นัเลย
เม้น ๆ นะ เม้นเยอะ ๆ ถ้าไม่เม้นไรเอร์อัพไม่บ่อยนร้าา อิอิ แอบเส้า อมเม้นน้อยยย
ความคิดเห็น