คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 ..อุบัติเหตุ......100%
1
เอี๊ยดดดดดดด โครม.......
เสียงรถเบรกดังสนั่นหวั่นไหวก่อนจะตามมาด้วยเสียงกระทบกันระหว่างร่างของชายหนุ่มกับรถคันหรูอย่างจัง...ร่างชายหนุ่มกลิ้งไปตามทางถนนเบื้องหน้าก่อนที่สติจะดับวูบลงไปทันที.......
กรี๊ดดดดด “ปอม ไม่นะ....ปอมลูกแม่..........ใครก็ได้ช่วยที...เรียกรถพยาบาลที.ลูกฉันถูกรถชน....” หญิงวัยกลางคนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเมื่อวิ่งออกมาเห็นลูกชายตนเองถูกรถชนเข้าอย่างจัง....
ไม่นะ ไม่จริงใช่มั้ย ผมขับรถชนคน...มือไม้ผมสั่นไปหมดไม่รู้ว่าเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง....ผมก้าวลงจากรถช้า ๆ เมื่อบังคับตัวที่สั่นอยู่ให้สั่นน้อยลงได้แล้ว...
“คือผม....ผมขอไปด้วยนะครับ....” อ๋องหนุ่มนักศึกษาลงจากรถเดินตัวสั่นเข้ามาหาหญิงวัยกลางคนที่กอดรัดลูกชายตัวเองแน่น...
“เธอต้องไปแน่.....ฉันไม่ยอมให้ลูกชายฉันเป็นอะไรไปโดยที่เธอไม่ได้รับรู้หรอกนะ....เธอจะต้องชดใช้ถ้าลูกชายฉันเป็นอะไรไป....ฮึกฮือ...ปอมลูกแม่.....” หญิงวัยกลางคนหันมาพูดกับอ๋องไปร้องไห้ไปด้วย
ร่างสูงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล...ก่อนจะถูกพาตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที......
ไม่นานหมอวัยกลางคนเดินออกมาก่อนจะยื่นเอกสารบางอย่างให้พ่อและแม่ของปอม....
“เอ่อ คือลูกชายของคุณต้องได้รับการผ่าตัดด่วนนะครับ..เพราะหมอพบเลือดคลั่งในสมอง...”
“ครับ ๆ ....” พ่อของปอมไม่รอช้าเซ็นเอกสารให้หมอทันที....
“ทำยังไงก็ได้ให้ลูกผมหาย...นะครับได้โปรด...”
“ครับหมอจะทำอย่างสุดความสามารถ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ.....”
พ่อแม่ของคนที่ถูกผมขับรถชนนั่งเงียบได้สักพักก่อนจะหันมาทางผมแล้วพูดกับผมในที่สุด
“ดูท่าทางเธอก็ดูดีนี่ทำไมขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือฮะ...”
“คุณใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ.เชื่อผม อีกอย่างเด็กมันก็ยังสั่น ๆ ตื่นกับเหตุการณ์อยู่เลย..”
“คือ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้ว่าเขาจะวิ่งออกมาตัดหน้ารถกระทันหันแบบนี้.....”
“อ่อ เธอจะบอกว่าลูกชายฉันผิดที่วิ่งออกไปตัดหน้ารถเธออย่างนั้นสิ....”
“เปล่าครับ...ผมไม่ได้ตั้งใจและผมไม่โทษเขาเลย...ผมผิดเองแหละครับ.ผมยอมรับผิดทั้งหมดและจะรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วย.” ผมเป็นคนที่รู้จักผิดชอบชั่วดีครับ อีกอย่างผมก็เรียนหมอ จรรยาบันมันค้ำคอผมอยู่ด้วยผมเกิดมาเพื่อรักษาคนไม่ใช่ทำร้ายคน....ผมดูดีใช่มั้ยครับ....แต่เรื่องมันคงไม่ง่ายเท่าไรหรอกครับอาการลูกชายเขาหนักขนาดนั้น
“รู้ตัวก็ดี...เธอชื่ออะไรนะ...”
“อ๋องครับ.....”
“บ้านอยู่ไหนเป็นลูกเต้าเหล่าใคร...”
“คือ.....ผม....” อ๋องบอกลายละเอียดกับแม่ของปอมไปทั้งหมด....
“เรียนแพทย์เหรอเนี่ย.....หวังว่าเธอคงมีความรับผิดชอบและมีจรรยาบรรณในความเป็นหมอพอที่จะรู้จักผิดชอบชั่วดีพอนะ...”
“ครับ..ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างครับ...”
“ก็ดี......แต่ถ้าลูกชายฉันเป็นอะไรไปฉันเอาเธอตายแน่....”
“ครับ....” เมื่อคุณแม่ของผู้ชายที่ผมขับรถชนพูดเสร็จผมก็ได้แต่นั่งเงียบ ๆ ต่อไปรอเวลาให้หมอออกมาแล้วบอกว่าเขาคนนั้นปลอดภัยแล้ว.เท่านั้นแหละครับที่ผมหวัง...
“เอ่อ คุณแล้วหนูเอมแฟนเจ้าปอมมันละ...” พ่อของปอมนึกขึ้นได้พรางหันมาถามแม่ของปอมทันที...
“ไม่รู้ค่ะ ฉันเป็นห่วงลูกเลยไม่ได้สนใจ..แต่ก็ปล่อยไปเถอะค่ะ เจ้าปอมวิ่งออกไปแบบนั้นเพราะแม่นั่นเหมือนกัน....”
“เอาน่าเรื่องของเด็กเค้า..เอาไว้ให้เจ้าปอมมันหายดีก่อนเถอะ...”
“ค่ะ...”
รอได้อีกไม่นานหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัด.....
“ลูกชายคุณปลอดภัยแล้วนะครับ..แต่ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่ อาจจะยังไม่ฟื้นวันนี้.นะครับ..”
“ครับขอบคุณครับหมอ....”
“เดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษให้นะครับ...”
“ครับ....”
“เธอจะไปดูลูกชายฉันมั้ย...” หญิงวัยกลางคนหันมาถามอ๋องก่อนจะเดินนำไป...
“เอ่อ ถ้าคุณอนุญาตผมก็อยากไปครับ...”
“งั้นก็ตามมาสิ....”
อ๋องเดินตามพ่อแม่ของปอมไปเยี่ยมปอมที่ห้องพักฟื้นพิเศษ.... ....ทั้งสามคนนั่งรอดูอาการของปอมแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น...
“นายกลับไปก่อนก็ได้....ฉันจะไม่เอาเรื่องนายก็ได้...ลูกชายฉันไม่เป็นอะไรแล้ว...”
“ครับถ้างั้นผมขอรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลได้มั้ยครับ.อย่างน้อยให้ผมได้รับผิดชอบกับสิ่งที่ผมทำลงไปบ้างก็ยังดีครับ..”
“ไม่ต้องหรอก...”
“ครับ...เอ่อ งั้น...จะว่าอะไรมั้ยครับถ้าผมจะขอมาเยี่ยมลูกชายคุณบ้าง...”
“แล้วแต่เธอสิ....”
“ขอบคุณครับ ถ้างั้นวันนี้ผมลาก่อนนะครับ....”
“จ้ะ...”
“เจ้าอ๋อง..แกไปทำอะไรมา ทำไมรถมีสภาพแบบนี้ฮะ...” แม่ของอ๋องถามทันทีที่อ๋องมาถึงบ้าน
“อ๋องขับรถไปชนคนมาอะม้า...อ๋องขอโทษ...แต่อ๋องตั้งตัวไม่ทันจริง ๆ นะ.มันเร็วมากเลย....”
“แล้วเค้าเป็นยังไงบ้างละ...”
“ก็อาการหนักหน่อยอะ...แต่พ่อแม่เค้าไม่เอาเรื่องนะครับ...”
“เฮ้อ ก็ดีหน่อย...บอกแล้วบอกอีกว่าอย่าขับให้มันเร็วนักรถนะ...ไม่ฟังกันบ้างเลยเกิดเรื่องจนได้....”
“ครับ ขอโทษครับม้า ต่อไปจะไม่ขับเร็วแล้ว เอ่อแล้วป๊าไปไหนละครับ...”
“ออกไปบริษัทนะ.....เดี๋ยวคงมา...ทำไมหรอ....”
“เปล่าหรอก..เห็นไม่อยู่บ้าน...เดี๋ยวผมเอารถไปเข้าร้านก่อนนะ.ครับ..ขืนช้าเดี๋ยวป๊ามาเห็นสภาพรถแล้วจะอาละวาดเปล่า ๆ .”
“อืม..รีบไปรีบกลับนะอ๋อง.....ขับรถระวังด้วยละ...”
“ครับม้า..จุ๊บ.”
บอกม้าเสร็จก็แอบจุ๊บแก้มเอาใจไปสักหนึ่งที แล้วผมก็รีบขับรถมาที่ร้านประจำก่อนจะบอกให้ช่างเช็คสภาพรถให้อย่างด่วน ก็ผมไม่อยากให้ป๊าเห็นสภาพรถนะสิ ขืนได้เห็นในสภาพนี้นะ บ่นยาวไปสามวันสามคืนไม่หยุดแน่ ๆ .....
“ถือว่าไม่มากนะครับเฮียอ๋อง....” เด็กในร้านที่สนิทกับผมพอดูเช็ครถเสร็จก็หันมาบอกอาการของรถผม..ค่อยเบาใจหน่อยที่ไม่มาก ไม่งั้นผมคงต้องเอาไปเข้าศูนย์ เพราะเงินในบัญชีไม่พอ....หุหุ..
“อือ....เช็คให้ทั่วด้วยนะ เดี๋ยวจะมามีปัญหาทีหลัง....”
“เสร็จแล้วอย่าลืมไปพรมน้ำมนต์นะครับเนี่ย....ไม่ค่อยดีเท่าไรเลย...”
“ก็คิดอยู่ เพิ่งถอยมาแท้ ๆ ...เซงเลยวะ....”
“คันนี้อัลฟ่าโรมิโอรุ่นล่าสุดเลยนะเนี่ยเฮีย....”
“ก็ใช่อะดิกว่าจะอ้อนป๊ากับม้ามาได้เกือบแย่แล้วดันมาขับชนคนแบบนี้ ไม่อยากจะคิด.....”
“ครับ ๆ ...ต่อไปก็ขับระวัง ๆ หน่อยนะครับ เครื่องมันแรง...”
“หึหึ ขอบคุณ...”
วันรุ่งขึ้น ผมขับรถไปโรงพยาบาลแต่เช้าก่อนไปเรียนในช่วง 10 โมง...มุ่งหน้าไปหาคนบางคนที่ผมขับรถชนเขาเมื่อวาน....ก่อนถึงโรงพยาบาลก็แวะซื้อกระเช้าผลไม้ไปเยี่ยมคนป่วยด้วย...
ก๊อก ๆ ..... ผมเคาะประตูเบา ๆ เป็นมารยาทก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูแง้มเข้าไป แต่ไม่พบใครนอกจากคนป่วยที่นอนหลับอยู่.... ผมเดินเอากระเช้าผลไม้ไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง...ก่อนจะดึงเก้าอี้ออกมานั่งข้างเตียง...เป็นเพื่อนคนป่วยครับ....
“เฮ้อ คุณฟื้นบ้างหรือยังเนี่ย....วันนี้ผมมาเยี่ยมคุณได้แค่ 9 โมงครึ่งเท่านั้นแหละนะ..เพราะผมมีเรียน.....” ผมนนั่งพูดกับคนป่วยทั้ง ๆ ที่ยังไม่ฟื้นตัว..จะว่าไปหมอนี่หน้าตาก็ใช้ได้นะเนี่ย....ดูสิ จมูก ปาก คิ้ว รับกับพอดิบพอดีเชียว..เฮ้ยคิดอะไรวะเนี่ยไอ้อ๋องผู้ชายนะเว้ยผู้ชาย.....ผมทำท่าขนลุกก่อนจะหันมาเห็นปฏิกิริยาของคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ก็ดีใจเลยสิครับ
นิ้วเรียวยาวกระดิกเบา ๆ ก่อนร่างสูงจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ .......
“แคก ๆ น้ำ...ขอน้ำแคก หน่อย.....”
“นายฟื้นแล้วหรอ...จะเอาน้ำหรอ รอแปปนะ......” ผมรีบลุกไปเทน้ำอุ่นใส่แก้วมาให้เขาก่อนที่จะกระหายไปมากกว่านี้ทันที....
“นายเป็นใคร..แล้วฉันเป็นอะไรทำไมต้องมานอนโรงพยาบาลฮะ...”
“ใจเย็น ๆ สิครับคุณ เดี๋ยวผมบอกหมอก่อนว่าคุณฟื้นแล้วนะ....”
“หมอครับคนไข้ห้อง 407 ฟื้นแล้วครับ..ครับ....”
“ผมชื่อ อ๋อง...ผมเป็นคนที่ขับรถชนคุณเมื่อวานไงครับ...จะไม่ได้หรอ...”
“ฉันถูกรถชนหรอ....”
“ครับ..คุณวิ่งออกมาตัดหน้ารถผม ผมเบรกไม่ทันเลยชนคุณเข้าอย่างจังเลยละ...” ผมพูดไปทำหน้าสลดไปครับ....กลัวว่าเขาจะไม่เห็นใจ...แอบสตอหน่อย ๆ ....คึคึ
“จริงหรอ......”
“แล้ว......โอ๊ย...ปวดหัว....ปวด.....”
“เฮ้ยคุณ คุณเป็นอะไร..ใจเย็น ๆ นะคุณ..เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว....”
“หมอครับ...เค้าปวดหัว เหมือนจะมากด้วย....”
“ครับ ๆ อาจจะเป็นอาการข้างเคียงนะครับ....เดี๋ยวหมอให้ทานยาก่อนนะครับ....”
“ครับ....”
“เค้าเป็นอะไรกันแน่ครับบอกผมได้มั้ยผมว่าอาการเขาเหมือนคนที่มีปัญหามากระทบทางด้านความจำยังไงก็ไม่รู้...”
“ถูกแล้วละครับ...คนไข้มีปัญหาเรื่องความจำนะครับ...ความจำจะหายไปในช่วงระยะเวลาหนึ่ง...แต่หมอรับรองความจำกลับมาแน่แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าต้องรอนานแค่ไหนนะครับ...”
“เอ่อ ครับ...”
“ไม่จริงใช่มั้ยคะหมอ....บอกฉันสิว่าไม่จริง...” แม่ของคุณปอม เอ่อได้ยินแม่กับพ่อเขาเรียกนะเลยจำชื่อได้ เข้ามาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้สงสัยคงได้ยินบทสนทนาระหว่างผมกับหมอทั้งหมดแล้วถึงกับโวยวายออกมาแบบนั้น น่าสงสารคนเป็นพ่อเป็นแม่นะครับ แต่ผมสัญญาเลยว่าจะรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำไว้อย่างถึงที่สุด...
“คุณใจเย็น ๆ นะครับ...” หญิงวัยกลางคนรีบวิ่งเข้าไปหาลูกชายทันที....
“ปอม..ปอมลูกแม่...ลูกฟื้นแล้ว แม่เป็นห่วงมากเลยรู้มั้ยลูก...”
“เอ่อ ครับ..คุณเป็นแม่ผมหรอครับ...”
“ใช่สิ ลูกเป็นลูกแม่..บอกแม่สิว่าลูกไม่ได้ลืมแม่ ฮึก ฮือ ๆ .” หญิงวัยกลางคนปล่อยโฮออกมาทันทีที่รู้อาการลูกชายตนเอง
“อ่าครับ.....”
“ปอม ๆ....”
“เอ่อ....”
“ปอม..ฮึก ๆ ฮือ........”
“ครับคุณแม่...ผมก็จะจำว่าคุณเป็นแม่ผมและคุณเป็นพ่อผมไงครับ...นะครับ..อย่าร้องนะครับ...”
“จ้ะลูก แม่ไม่ร้องแล้ว...”
“เอ่อ..คุณครับ ผมขออาสาดูแลคุณปอมจนกว่าอาการเรื่องความจำของคุณปอมจะกลับมาเป็นปกติได้มั้ยครับอย่างน้อยผมก็รู้ว่าควรจะกระตุ้นยังไงให้ความจำเขากลับมา นะครับ...”
“ได้สิถ้าเธอคิดว่าทำได้เราจะยอมให้เธอดูแลลูกของเรา....ความหวังของเราอยู่ที่เธอแล้วนะอ๋อง...อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ”
“ครับขอบคุณที่ให้โอกาสผมนะครับ...”
“เอางี้ เดี๋ยวฉันจะให้เธอย้ายไปอยู่ดูแลปอมที่คอนโดของปอมเลยก็แล้วกันนะ....เธอมาอยู่ได้ใช่มั้ย...”
“ได้ครับ...แต่ผมขอคุยกับแม่ผมก่อนนะครับ...”
“ได้สิ แล้วมาบอกฉันด้วยก็แล้วกัน...”
“ครับ ถ้างั้นผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ...”
“จ้ะไปเถอะ...”
วันนี้ผมนั่งเรียนอย่างตั้งใจในชั่วโมงแรกก่อนจะเข้าทำแลปในอีกสองชั่วโมงถัดไป เทอมนี้ผมเรียนหนักมาก ๆ เลยเพราะเทอมหน้าผมต้องเข้าวอร์ดพบคนไข้จริงที่โรงพยาบาลแล้วนะสิพลาดไม่ได้เด็ดขาดเลย ไม่งั้นอาจจะไม่จบหลักสูตรได้ ทำไงได้ละ เรียนเกี่ยวกับความเป็นความตายของชีวิตมนุษย์เลยนี่เนอะ...ผมต้องยอมรับสภาพและทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด.....
ตกเย็นผมรีบขับรถกลับบ้านไปคุยกับแม่เรื่องดูแลคุณปอมทันที.....เพราะไม่อยากช้ามาก ทางนั้นเค้าคงรอคำตอบจากผมอยู่...
“มาแล้วหรออ๋อง....”
“ครับม้า...ม้า ป๊ามายังอะ..อ๋องมีเรื่องจะคุยด้วยกับป๊าและม้าเลยอะ...”
“อยู่ในห้องอาหารนะ....ไปสิ กินข้าวแล้วคุยไปก็ได้...”
“เอางั้นก็ได้ครับม้า...”
“มาแล้วหรอไอ้ตัวดี...” มาแล้วครับ น้ำเสียงแบบนี้ไม่พ้นว่ารู้เรื่องทั้งหมดแล้วแน่นอน..แต่ป๊าผมใจดีครับ เอาเข้าจริง ๆ ก็เพราะความเป็นห่วงผมนั่นแหละถึงบ่นเอาบ่นเอานะ..และตอนนี้ผมก็จะน้อมรับฟังอีกเช่นเคยครับ....
“ครับป๊า...”
“ไปทำอะไรไว้ฮะ..”
“ก็อย่างที่ป๊ารู้แหละ...ผมขอโทษ....”
“อืมไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว...” ครั้งนี้ป๊าผมมาแปลกครับ...ไม่ด่าไม่บ่น....สงสัยคงเหนื่อยแล้ว...
“ฮะ...ป๊าจะไม่บ่นไม่ว่าผมหน่อยหรอ...”
“บะ อะไรเนี่ยพอไม่บ่นไม่ว่าก็ท้วง..ไม่ชอบหรอแบบนี้นะ...”
“ชอบครับ แค่แปลกใจเฉย ๆ ...”
“อืม...”
“ไหนอ๋องมีเรื่องอะไรจะคุยกับป๊ากับม้าอะ...”
“อ่อ คืองี้ครับ...คือคนที่ผมชนนะเขาความจำหายไประยะเวลาหนึ่งนะ...ผมเลยจะไปรับผิดชอบโดยการดูแลเขา....แต่ว่าผมต้องไปอยู่คอนโดเขานะ...”
“ไอ้รับผิดชอบมันก็ดีนะ.แต่.ไปอยู่โน่นเลยหรอ...เทียวไปไม่ได้หรอ...”
“ไม่ได้หรอกครับม้า..เค้าเข้าเฝือกเดินไม่ได้นะครับ...ผมต้องไปดูแล....”
“อืม..เอางั้นก็ได้....ถือซะว่าแกรับผิดชอบในสิ่งที่แกทำกับเขาละกัน...” เป็นป๊าผมครับที่พูดอนุญาตออกมา.....
“งั้นผมไปบอกเขาพรุ่งนี้นะครับ...”
“อืม...แล้วจะย้ายไปเมื่อไรละลูก...”
“ก็ต้องถามเค้าอีกทีก่อนนะครับ....”
“อืม...ดูแลตัวเองด้วยนะอ๋องไม่ใช่ดูแลแต่เขาจนลืมดูแลตัวเอง....แล้วก็อย่าลืมเรื่องเรียนละ...”
“ครับม้า...อ๋องแยกแยะได้นะ....”
“ให้มันจริงเถอะ.....”
“โห่ ป๊าคอยดูเลยถ้าไม่เชื่ออะ...”
“เออ ฉันจะคอยดูแก.....อย่าไปทำให้เขาหายช้ากว่าเดิมละ...”
“ครับป๊า....”
เป็นไงบ้างคะ ตอนที่ 1 ผ่านไป อิอิ ถูกใจกันบ้างมั้ยเอ่ย อิอิ อย่าลืมคอมเม้นติชมกันได้นะคะ เม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน้า อิอิ
ความคิดเห็น