คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 13 เราจะเป็นแค่คนรู้จักกัน............100%
13
ผมเดินแยกกับไอ้เก่งมาแล้ว....เอาตรง ๆ เลยผมโคตรเป็นห่วงมันเลยนะครับมันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่คบกันเป็นเพื่อนกันมา...อย่างที่รู้ ๆ มันเป็นคนเจ้าชู้ไปเรื่อยไม่คิดจะหยุดอยู่ที่ใคร ชีวิตมันรักสนุกกับความเป็นวัยรุ่น ก็คล้าย ๆ กับผมแหละครับ เพียงแต่ผมไม่มากเท่ามันเท่านั้นเอง....แล้วดูสิ พอมันมาหยุดที่ใครคนหนึ่งมันก็ดันมาเจ็บซะอย่างนี้....สงสัยคงเป็นเวรกรรมละมั้งครับที่มันไปหลอกสาวไปทั่ว..จะว่าไงละ ไม่ได้หลอกหรอกนะแต่ไม่ผูกมัดกับใครแค่นั้นเอง....
เอาละผมเวิ่นมาเยอะแล้ว...ได้เวลาเข้างานแล้วครับ....
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเจอกับคนไข้ของผม ผมมีความสุขเวลาที่ได้ทำอะไรที่ชอบนะครับ..แต่ก็ต้องทำใจเผื่อตอนบ่ายเอาไว้ เพราะผมต้องเจอกับนายไผ่ คนไข้เจ้าปัญหา...ปัญหากับปอมนะครับไม่ใช่ผม....เอะหรือจะเกี่ยว...ไม่รู้เหมือนกันแฮะ....
ผมเดินตรวจคนไข้ไปเรื่อย ๆ ตามตารางงานของผมครับ.....คุยกับคนไข้แต่ละคนเพลินเลยครับ...ดูอย่างคุณยายท่านนี้สิ...
“มาแล้ว ๆ หมอสุดหล่อของยายมาแล้ว...” คุณยายเล่นเรียกทักผมตั้งแต่ผมยังเดินไม่ถึงเตียงเลยครับ....รู้สึกดีแฮะ....เวลาเห็นคนไข้มีความสุขและอยากจะรักษากับเรา
“สวัสดีครับคุณยาย...” ผมทักคุณยายอย่างนอบน้อม..
“ไหว้พระนะลูก........”
“วันนี้คุณยายเป็นยังไงบ้างครับ....ยังปวดท้องอยู่หรือเปล่า....”
“ไม่แล้วละ..เห็นหน้าคุณหมอยายหายเป็นปิดทิ้งเลย...”
“ฮ่า ๆ ครับ...เอาจริง ๆ สิครับ..อย่าแซวผมสิ.....”
“ยายหายปวดแล้วจริง ๆ ....”
“ผมขอตรวจหน่อยนะครับ...” ผมกดท้องคุณยายเบา ๆ เพื่อตรวจอาการของคุณยาย...
“เอาละครับ..ผมว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพรุ่งนี้คุณหมอใหญ่น่าจะให้คุณยายกลับบ้านได้แล้วละครับ.....”
“จริงหรอเนี่ย......”
“ครับผม....”
“งั้นยายก็ไม่ได้เจอหมอแล้วละสิ....” คุณยายถ้าจะติดใจผมมากครับ...
“เจอสิครับ..แต่ผมอยากเจอคุณยายที่ ที่ไม่ใช่โรงพยาบาลนะครับ..เราไปเจอกันที่อื่นดีกว่าเนอะ...”
“ใช่ ๆ จริงของหมอ......”
“ครับ.....แล้วคุณยายก็ทานอาหารให้ตรงเวลานะครับจะได้ไม่ปวดท้องอีก...”
“จ้ะ....”
“ครับ..ถ้างั้นผมขอตัวไปตรวจคนไข้รายอื่น ๆ ก่อนนะครับ....สวัสดีครับคุณยาย...”
“จ้าลูก....” ผมเดินยิ้มออกมาจากเตียงคุณยาย...ผมมีความสุขครับ...เป็นไงละคนไข้ของผม ผมบอกแล้วว่าชีวิตแบบนี้มันมีความสุขจริง ๆ .....
ผมตรวจคนไข้อีกสองสามรายผมก็ออกไปร้านกาแฟหน้าตึกครับ นัดเจอกับไอ้เก่งไปทานข้าวพร้อมกัน....ไม่รู้ป่านนี้มันจะโอเคแล้วหรือยัง...
“อ๋อง ทางนี้เว้ย...”
“เออ ๆ .....”
“วันนี้กินไรดีวะ...”
“แล้วแต่มึงเลย..วันนี้กุตามใจมึงวะ...”
“แน่นะ...กูอยากกิน...........ข้าวราดแกงวะ...”
“จริง..ลูกคุณหนูแบบมึงเนี่ยนะ...” ผมถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองครับ...
“เออกูเนี่ยแหละ ทำไมจะทำไม...”
“ไม่ทำไมหรอก...กินก็กิน..ไปดิ....” ผมเดินมากินอาหารที่ร้านข้าวราดแกงธรรมดา..คนเยอะโคตร ๆ ...ร้อนด้วย......แต่อาหารอร่อยน่าดูเลยละครับ....กินเสร็จผมก็มานั่งรอเวลาชิล ๆ ที่ร้านกาแฟร้านประจำครับ...
“เก่ง..มึงโอเคแล้วนะ...”
“อืม...ก็เรื่อย ๆ วะ....ว่าแต่มึงเถอะ บ่ายนี้เตรียมตัวเตรียมใจยัง...”
“เออวะ....ก็ช่างมันเถอะ ไม่สนใจมันซะอย่าง...”
“อืม.......” ผมนั่งคุยกับไอ้เก่งไปเรื่อย ๆ โทรศัพท์ผมก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน...
Tru….Tru……….
“ว่าไงครับคุณชาย....”
“คิดถึง...” คำหยอดคำแรกของปอมเล่นซะผมไปต่อไม่เป็นเลยครับ...
“อืม....”
“อยากให้เลิกงานแล้ว...”
“อย่างอแงดิ....” ผมว่าปอมอย่างไม่จริงจัง...
“อืม.....แล้วบ่ายนี้อย่าแอบคุยเล่นกับมันนอกเหนือจากงานนะ...”
“รู้แล้วคร๊าบคุณชาย...”
“รู้ก็ดี..โทรมาเตือนหรอก..ถ้าไม่อยากเจ็บตัวทีหลังก็เชื่อฟังเข้าใจ...”
“อื้ม..เชื่อมาก ๆ เลยแหละ....แล้วงานที่ร้านเป็นไงบ้าง...” ผมถามปอมกลับบ้าง..วันนี้กลับไปทำงานวันแรกนี่ครับ หลังจากห่างหายไปนาน แล้วความจำปอมก็ยังไม่กลับมาเหมือนเดิมด้วย...
“ก็ดี..เรื่อย ๆ อะ..มีลูกค้าชอบมาทักแบบว่าเหมือนสนิทกันมาก่อน..แต่ก็ยังจำเขาไม่ได้..แต่พ่อปอมก็อธิบายให้เขาเข้าใจแหละ...”
“อืม..อย่าคิดมากนะปอม...”
“อืม....งั้นแค่นี้ก่อนนะอ๋อง.ลูกค้ามาแล้ว....อย่าลืมที่สั่งไว้ละ...ไม่งั้นโดนแน่ ๆ ...”
“รู้แล้วน่า..ไปดูลูกค้าเถอะ...”
“ครับ บายนะ...”
“อืม..จุ๊บ ....”
ผมวางสายเสร็จก็ต้องหันไปเจอสายตาล้อเลียนของไอ้เก่งครับ..รู้เลยว่ามันแอบฟังผมคุยนะ...
“อะไรมึง...”
“มีจงมีจุ๊บด้วยเว้ย....อิจฉาปอมวะ....”
“เอาเถอะน่า สักวันต้องเป็นวันของมึงบ้าง..ไป...ได้เวลาแล้ว...”
“อืม...”
ผมทำงานครึ่งบ่ายมาเรื่อย ๆ ครับ..ตรวจคนไข้ไปเรื่อย ๆ ......วันนี้มีเคสด่วนด้วย...คุณหมอใหญ่ยังไม่มาผมจึงต้องไปปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ก่อน...ดูแลไปด้วย ผมก็ชอบครับ..เหมือนได้ทำงานจริงไปในตัว..ได้เจอเหตุการณ์ด่วนจริง ๆ ....
และพอเคสเร่งด่วนเสร็จก็ถึงคิวสุดท้ายของวันนี้ครับ..คนไข้ไผ่นั่นเอง...ผมเดินเข้าไปที่เตียงของไผ่อย่างนิ่ง ๆ ไม่แสดงท่าทีใด ๆ .....ก่อนจะเอ่ยทักทายคนไข้เหมือนที่ทำกับเตียงอื่น ๆ
“สวัสดีครับ..วันนี้อาการเป็นยังไงบ้าง.รู้สึกปวดเมื่อยตรงไหนหรือเปล่าครับ...”
“ก็ดีขึ้นแล้วไม่ค่อยปวดแล้ว...”
“ครับ....” ผมตอบนิ่ง ๆ ก่อนจะตรวจปอดตรวจการเต้นของหัวใจไปพราง ๆ .....มันนอนมองหน้าผมนิ่งเลยครับ..ไม่หันไปทางอื่นเลย..ห่า ผมก็ประหม่าเป็นเหมือนกันนะเล่นจ้องกันซะขนาดนี้...
“เย็นชาจังนะคุณหมอ.....” มันพูดออกมาแล้วครับ.....ทำไมไม่นิ่งให้ตลอดวะ....
“ครับ....”
“เหอะ.....กลัวแฟนมากหรือไง...”
“ขอโทษนะครับ กรุณาอย่าพูดเรื่องส่วนตัวของผม....” ผมตอบกลับไปอย่างเย็นชาเหมือนเดิม...
“เอาเถอะครับ..ผมคงทำตัวน่ารำคาญจนเกินไป.....เอาเป็นว่าผมขอโทษละกันที่ทำให้คุณหมอกับแฟนผิดใจกันนะ...” หะนี่ผมได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่าครับเนี่ย...หมอนี่มันขอโทษผมงั้นหรอ...
“อืม....”
“ผมจะเป็นแค่คนรู้จักของหมอได้หรือเปล่า...ผมถามไว้ก่อน เพราะพรุ่งนี้ผมก็กลับบ้านแล้ว...”
“ก็น่าจะได้นะถ้านายบริสุทธิ์ใจนะ....”
“ครับ..ขอบคุณครับ....ไว้ว่าง ๆ ผมจะทักไลน์ไป...อย่าลืมบอกแฟนคุณหมอด้วยนะครับว่าผมเป็นแค่คนรู้จักของคุณหมอเท่านั้น....”
“อืม เดี๋ยวบอก....”
“อ่อ..ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ สามารถมาระบายกับคนรู้จักคนนี้ได้นะครับคุณหมอ...”
“ขอบคุณนะไผ่.....ผมต้องไปแล้วละ...”
“โชคดีครับ...”
“โชคดีเหมือนกัน....”
ผมเดินออกมาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ..แต่ก็ดีแล้วที่หมอนั่นมันยอมถอยออกไป ไม่งั้นผมอาจจะมีปัญหากับปอมอีกซึ่งผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น....ไม่แน่นายไผ่อะไรนั่นอาจจะเป็นคนที่น่าคยเป็นเพื่อนคนนึงเลยก็ว่าได้นะ....
Tru…….Tru……..
“ปอม มาถึงแล้วหรอ...”
“ใช่...ลงมายังอะ...”
“ลงแล้ว ๆ ..กำลังเดินไปจะถึงรถแล้วเนี่ย.....”
“ขี้โม้....”
“ฮ่า ๆ ล้อเล่น..กำลังลงลิฟต์หรอก...รอแปปนะคร๊าบ......”
“อืม ๆ ....งั้นวางก่อนนะ...”
“อื้อ....”
ผมเดินออกจากลิฟต์มาก็เจอกับเก่งครับ....มันเดินหน้าหงอยออกมา...คงเป็นอะไรอีกละสิเนี่ย...
“เก่ง เป็นไรวะ..”
“เปล่า.....มึงกลับบ้านไปเถอะ...”
“อืม ๆ ...มีอะไรบอกกูได้นะเว้ย....”
“อืม ๆ .ไว้เจอกัน....” ผมเดินแยกจากไอ้เก่งออกมา ขึ้นรถที่จอดรอผมอยู่ทันที...
ให้รอนานไม่ได้ครับ..เดี๋ยวจะบ่น...รายนี้นะไม่ได้โคตรจะขี้บ่นเลย...
“รอนานมั้ยปอม...” ผมเอ่ยถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว...
“ไม่หรอก...ก็เพิ่งมาถึงตอนโทรหานั่นแหละ....แล้ว....”
“คึคึ...เจอหน้าปุ๊บก็ถามปั๊บเลยนะ...”
“มันแน่อยู่แล้ว...หวงนี่....”
“ปอมบ้า..ทำเขินไม่เป็นเวลาอีกแล้ว.....”
“แล้วตกลงว่าไง....” ปอมถามพรางทำหน้าจริงจังไปด้วย...
“ก็ไม่มีอะไรหรอก..เขาขอโทษอ๋องนะ..แล้วก็...แบบว่าขอเป็นคนรู้จัก...แบบทักทายกันได้แบบผิวเผินนะ...”
“หรอ...”
“อืม..แต่ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ...”
“รู้แล้ว.....”
“เอ่อปอม....แล้วถ้าสมมุตินาน ๆ นายนั่นทักไลน์มา”
“ทำไมต้องทัก...”
“แบบว่าเป็นทางเดียวที่คุยกันได้ไง..แต่ไม่บ่อยหรอก...แค่จะถามว่าถ้าเขาทักมาคุยได้มั้ย...”
“ได้..แต่ต้องบอกปอมทุกครั้งนะ..ให้ดูด้วยว่าคุยอะไรกัน...”
“รู้แล้ว...ขอบคุณนะที่เชื่อใจกัน...”
“อืม..แล้ววันนี้อยากกินอะไร...”
“กลับไปทำกินที่คอนโดมั้ย....”
“อยากกินอะไร...”
“อยากกิน.......ข้าวผัดปูฝีมือปอม....น้า น้า..ทำให้กินหน่อย ...น้า....” ผมว่าพรางขยับไปกอดแขนปอมแล้วเอาหน้าถู ๆ ไถ ๆ ที่ใหล่ปอมอย่างอ้อน ๆ ....
“อ้อนเยอะไป..เดี๋ยวก็จอดข้างทางซะเลย.....”
“คิคิ...แล้วตกลงใช่ปะ...”
“อืม...เดี๋ยวทำให้กิน....”
“เย่ ปอมน่ารักฝุด ๆ เลย......”
“หึหึ....” ปอมขำเบา ๆ ก่อนจะขับรถต่อไป...ผมเปิดเพลงไปคลอ ๆ ครับ...เพราะดี..ความหมายเป็นไงไม่รู้ รู้แต่ทำนองโคตรชอบเลย.....ของใครสักคนนี่แหละ....ผมไม่ค่อยได้สนใจนักร้องเท่าไร...บางทีฟังเพลงเพลงนึงซ้ำ ๆ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นของใคร....ปอมก็ชอบว่าว่าไม่ให้เกียรติเจ้าของเพลง ฟังเพลงเขาแต่ไม่รู้จักเขา...ก็ผมความจำสั้นนี่นา...
“ปอมเพลงนี้เพราะจัง....”
“อืม..ของดา จำเอาไว้ด้วย....”
“เพลงอะไรอะ...”
“เพลง สิ่งสำคัญ ...มันนานแล้วนะเว้ยอ๋อง ไม่รู้จักจริงอะ...”
“อาจจะเคยรู้จักมั้ง....”
“ฮ่า ๆ เอาเถอะ..วันหลังก็หัดจำซะบ้าง.....”
“รู้แล้ว ๆ ....”
เมื่อมาถึงคอนโดผมรีบลากปอมขึ้นห้องเลยครับ ไม่ไหวแล้ว..หิวโคตร ๆ ......
ปอมเข้าครัวจัดการทำข้าวผัดปูทันที..ส่วนผมนะหรอ...เข้าไปอาบน้ำรอสิครับ..แนะ อย่าคิดลึกสิ..ผมอาบน้ำรอระหว่างปอมทำข้าวผัดหรอก...
ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามาในครัวเงียบ ๆ ครับ เอาใจพ่อครัวสักหน่อย...ผมเดินเข้าไปสวมกอดปอมจากทางด้านหลังก่อนจะหอมแก้มสองฟอดทั้งซ้ายทั้งขวา
ฟอด ฟอด.....
“ฮ้า ชื่นใจจัง....”
“อ้อนเก่งนะเรานะ..เดี๋ยวจะไม่ได้กินนะข้าวนะ...”
“คิคิ..เรื่องอะไรละ..จะกินข้าว...ไปนั่งรอนะ..”
“อืม..เดี๋ยวยกไปให้ จะกินที่ไหน....”
“หน้าทีวี.....อยากดูละครไปด้วย....”
“คร๊าบ เจ้านาย....” ผมเดินมานั่งรอปอม....ไม่นานปอมก็ยกอาหารจานโปรดผมมาวางตรงหน้า....รักจังเลยแฟนใครเนี่ย.....
“ปอมอาบน้ำก่อนมั้ย...เดี๋ยวอ๋องรอ...” ผมถามปอมที่ถอดผ้ากับเปื้อนแล้วมาเตรียมจะมานั่งกับผม....
“ก็ได้..รอได้แน่นะ...”
“อืม....ไปเถอะ..เร็ว ๆ นะ...”
“ครับ ๆ ....” ปอมเดินไปผมก็จัดการหยิบไอโพนมาถ่ายรูปสิครับ....
แชะ แชะ...อาหารจานโปรดที่คุณแฟนสุดหล่อทำให้กินมื้อเย็นวันนี้..มีความสุขจัง
ไม่น่าเชื่อรูปที่ผมโพสลงอินสตาร์แกรมกับเฟสบุคเมื่อกี้ไม่ถึงห้านาทีคนกดไลค์ปาไปเกือบ 1000 แล้ว....มีคนติดตามถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย....
ไม่นานปอมก็เดินออกมาจากห้องครับ...
“ปอม ๆ มานี่ ๆ ดูอะไรดิ...คนกดไลค์เกือบพันแล้วอะ....”
“จริงดิ....ฮ่า ๆ ไม่น่าเชื่อ....”
“แปลกเนอะ...เดี๋ยวจะลองอัพรูปอื่น ๆ อีกเรื่อย ๆ อยากรู้ว่าเขากดผิดกันหรือตั้งใจกดจริง ๆ ฮ่า ๆ ....”
“อืม..กินก่อน ๆ เดี๋ยวเย็นหมดพอดี......”
และวันนี้เป็นอีกวันครับที่ผมกินมื้อเย็นกับปอมอย่างมีความสุข..แต่ก็มีเรื่องน่าประหลาดใจอีกเรื่องนั่นแหละครับ..เรื่องรูปที่ผมโพส...หึหึ..ผมจะหาคำตอบให้ได้..ว่ามีคนสนใจผมสองคนหรือกดไลค์ผิดรูปกันแน่...
ว้าว วันนี้เค้าอารมณ์ดี..ไปทำบุญมา เลยอัพให้ครบ 100% ทีเดียวเลย อิอิ
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าบ้างน้า...
ความคิดเห็น