รักนายนะ ยากุซ่าสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : เงื่อนไขของยากุซ่า

“เฮ้ย!!!! หลีกไปอย่ามาเกะกะวะ”

“ไม่ให้เข้า ยังไงก็ไม่ให้เข้า พวกแกนั่นแหละที่ต้องหลีกไป”

“ฮึ อยากตายกันนักไงวะ”

     ขณะนี้หน้าบ้าน เอ๊ะ ต้องเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่านะเนี่ย ซึ่งมีเหล่าชายชุดดำ 10 คน กำลังต่อล้อต่อเถียงกับยามหน้าบ้าน 4 คน ซึ่งคอยกันไว้ไม่ให้ชายชุดดำได้ย่างกรายเข้าไปด้านในตัวบ้าน

“เฮ้ย นี่ตกลงว่าจะไม่ให้เข้าไปใช่ไหม งั้นได้”

ปัง!!!!!!!!!!

     พอสิ้นเสียงชายชุดดำคนนึงพูดจบ ก็ยิงปืนใส่ยามหนึ่งในนั้นทันที ตอนนี้เหลือยามที่เฝ้าคอยขัดขวางอีก 3 คน แต่พอเห็นภาพดังนั้นก็พากันยืนหน้าซีด มองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่ก็ยังขวางประตูกันไว้เพื่อปกป้องเจ้านายของตน และปฏิบัติตามหน้าที่ของตน  

“บอกให้หลีก อยากเป็นอย่างไอ้คนนั้นหรือไงวะ” ชายชุดดำตะคอกอย่างดุดันแสดงความน่ากลัวออกมา

ยามหน้าบ้านพากันหวาดกลัวกับการกระทำดังกล่าวของเหล่าชายดำจึงยอมหลีกทางให้เข้าแต่โดยดี

“ฮึ......ไอ้พวกลูกหมา ถ้ายอมซะตั้งแต่แรก ก็ไม่มีใครต้องเจ็บตัวหร๊อก” หนึ่งในชายชุดดำพูดอย่างเย๊าะเย้ย อย่างมีความสุข

ภายในคฤหาสน์

“คุณพ่อ คุณแม่ฮะ กะ...เกิดอะไรขึ้นฮะ.......ผะ.....ผมว่า...ผมได้ยินเสียงปืนนะฮะ” หนุ่มหน้าหวานเดินลงมาจากชั้นบนแล้วรีบไปหาพ่อและแม่ของตนด้วยความตกใจ

“อะ.....เอ่อ.....มะ....แม่เองก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะจ๊ะ” ผู้เป็นแม่เองก็ตกใจกับเสียงที่ได้ยินอยู่ไม่น้อย

“นี่........คุณคาเมนาชิ ออกมาคุยกันหน่อยสิ ทำอะไรไว้น่ะก็ควรจะรับผิดชอบนะ อย่ามัวแต่ขี้ขลาดอย่างนี้เซ่”

     คนในบ้านต่างพากันตกใจกับเสียงที่ได้ยิน รวมไปถึงคนใช้ในบ้านที่ตอนนี้พากันมารวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่ที่เป็นส่วนกลางของบ้านกันหมดแล้ว

“นี่ที่พูดน่ะ ไม่ได้ยินกันหรือไง อย่าให้นายท่านต้องรอนานสิ เดี๋ยวได้มีน้ำโหหรอก”

“อะ.......เอ่อ........คุณพ่อฮะ”

“เงียบลูก ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว มันไมมีอะไรหรอก” ผู้เป็นพ่อยกมือขึ่นห้ามลูกชายไว้ เพื่อไม่ให้ลูกชายได้ซักถามอะไรไปมากกว่านี้

“เอ่อ.......คุณคะ ชั้นว่าเชิญพวกเขาเข้ามาข้างในกันก่อนดีกว่าค่ะ”

“อืม......ก็ดีเหมือนกันนะ”

พ่อและแม่นั้นสนทนากันเหมือนรับรู้ว่า บุคคลภายนอกคือใคร และบุคคลเหล่านั้นต้องการอะไร

     ผู้เป็นพ่อเดินออกไปที่หน้าประตู พร้อมกับเชื้อเชิญให้บุคคลเหล่านั้นเข้ามาในบ้าน พอหนุ่มหน้าหวานเห็นก็ต้องตาโตด้วยความหวาดกลัว แล้วเดินไปหลบข้างหลังผู้เป็นมารดา ฮึ มันก็สมควรที่จะกลัวอยู่หรอก เพราะหน้าตาแต่ละคนก็ดูน่ากลัวกันทั้งนั้น ใส่สูทสีดำ แล้วหน้าตาก็โหดๆกันทุกคน แต่มีอยู่คนนึงที่ดึงดูดสายตาของหนุ่มหนาหวานเป็นอย่างมาก ในผมสีดำ คิ้วหนา ในตาเป็นสีดำแต่ดูแล้วน่าเกรงขามเป็นที่สุด แต่ที่มีลักษณะแตกต่างจากคนอื่นๆก็คือเสื้อของชายหนุ่มนั้นตรงหน้าอกด้านซ้ายปักลิ่มทองเป็นรูปมักกร และมีสีแดงปักแซมอยู่ระหว่างลำตัวของมังกร ส่วนคนอื่นๆก็มีแต่ว่าปักอยู่ที่หัวไหล่ข้างซ้าย และส่วนที่กระดุมของชายหนุ่มก็เป็นสีทอง แต่ของคนอื่นจะเป็นกระดุมสีเงิน

“เอ่อ.......คุณคาเมนาชิ เชิญนั่งก่อนสิครับ” คุณคาเมนาชิพูดกับชายหนุ่มที่อายุคราวลูกอย่างนอบน้อม หนุ่มหน้าหวานเห็นแล้วก็ไม่พอใจยิ่งนัก

“อืม.......ไม่ดีกว่าครับ ผมมาแค่แป๊บเดียว เพราะดูเหมือนว่าผมจะโดนลูกหนี้โกงน่ะครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่ก็แฝงไปด้วยอำนาจ

“พะ.....พวกผมไม่โกงหรอกครับ......ตะ......แต่ขอเวลาพวกผมสัดหน่อย....... ดะ........ได้ไหมครับ” นายคาเมนาชิพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

“ฮึ.......แล้วเราจะรู้ได้ไงล่ะ ว่าจะไม่โกงนายเรา” ชายชุดดำกล่าวอย่าไม่เชื่อพลางยกปืนขึ้นมาขัดฝุ่นพลางๆจึงทำให้คนในบ้านพากันสะดุ้งโหยง

“อะ....เอ่อ...นะครับ คุณอาคานิชิ ผะ.......ผมขอสัญญาว่าจะนำเงินมาคืนให้ ตะ....แต่ ขอเวลาผมหน่อยนะครับ” นายคาเมนาชิพูดด้วยน้ำเสียงอันสั่นๆและเหงื่อก็แตกพลั่กตามใบหน้า

“ชะ......ใช่ค่ะ พวกเราไม่โกงคุณหรอก แต่ขอเวลาเราหน่อยนะคะ”

“ฮึ.....ก็ได้ งั้นผมให้เวลาพวกคุณ 3 วันละกันนะครับ และต้องนำมาคืนผม 10 ล้านเยน”

อาคานิชิพูดอย่างไม่ใส่ใจว่านายคาเมนาชิจะหาเงินจำนวนมากมายมาคืนได้ภายใน 3 วัน

“เอ่อ......คุณอาคานิชิ 3 วันผมหามาให้ไม่ทันหรอกนะครับ” นายคาเมนาชิพูดอย่างมั่นใจเลยว่าเขาหามาให้ไม่ทันแน่ๆ

“เฮ่อ....ผมให้เวลาพวกคุณแล้วนะ 3 วันเนี่ยนานนะครับ ถ้าลูกหนี้คนอื่นๆผมให้แค่วันเดียวเท่านั้นเอง”

อาคานิชิพูดอย่างไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด จึงทำให้หนุ่มหน้าหวานไม่พอใจเป็นอย่างมากที่อาคานิชิคนนี้พูดจากับคุณพ่อคุณแม่ของเขาอย่างไม่มีมารยาทไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ จึงทำให้หนุ่มหน้าหวานหมดความอดทน

“นี่......นาย.......บังอาจมาพูดอย่างนี้กับคุณพ่อคุณแม่ของชั้นอย่างนี้ได้อย่างไร นายเป็นใครกัน ห๋า!!!!”

หนุ่มหน้าหวานออามาเผชิญหน้ากับอาคานิชิ พร้อมกับพูดเสียงแหว๋

“นี่......คนสวย กล้าดีอย่างไรมาว่าคุณอาคานิชิของเราอย่างนี้ อยากตายนักหรือไง ห๋า”

หนึ่งในชายชุดดำตวาดหนุ่มหน้าหวาน จนหนุ่มหน้าหวานสะดุ้ง จนอาคานิชิยกมือขึ้นห้าม

“เธอกล้ามากนะที่บังอาจมาพูดกับคนอย่างชั้นแบบนี้”

อาคานิชิเข้ามาประจันหน้ากับหนุ่มหน้าหวาน ซึ่งต่างคนก็ต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่วางตา แต่สำหรับอาคานิชิเองแล้ว ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนตรงหน้าของเขาเป็นชายหรือหญิงกันแน่ (ชายเฟ้ย) แต่ที่เขารู้อยู่อย่างเดียวในตอนนี้ก็คือ คนตรงหน้าตรงนี้สวยมาก ผิวขาว และที่สำคัญริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อราวกับสีของดอกซากุระ แถมแสนที่จะอวดเก่งนี้ น่าจะจับมาจูบนัก แหม แค่คิดแล้วก็อยากจะจับกดซะตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย (เฮ้ย....ชั้นได้ข่าวว่าแกมาทวงหนี้เขานะเฟ้ย)

“กะ........ก็ที่.........นะ......นาย พูดอ่ะ......มะ....มันไม่รู้จักเคารพ ผู้ใหญ่ซะมั่งล่ะ ห๋า ”

หนุ่มหน้าหวานพูดติดๆขัดๆ แต่ก็ยังมิวายที่จะส่งเสียงแหว๋ๆออกไปอีก (เฮ่อ กลัวเขาแล้วยังจะอวดเก่งอีกนะ-_-“ )

“หืม.......ปากเก่งดีนี่” อาคานิชิพูดไม่พูดเปล่า แต่ยืนหน้าเข้าไปใกล้กับคนตรงหน้า ซึ่งเขาเองก็ยังไม่รู้เลย ว่าตกลงเป็นหญิงหรือชาย

“คาเมะลูก พอเถอะนะ หยุดพูดอย่างนั้นกับคุณอาคานิชิได้แล้ว”

“ตะ......แต่ คุณพ่อฮะ”

“หยุดเถอะลูก เราไม่ควรไปว่าพวกคุณเขาแบบนั้นนะคาเมะ” นางคาเมนาชิก็เข้ามาปรามลูกอีกคน เมื่อเห็นว่าพ่อนั้นว่าแล้วแต่ก็ไม่ฟัง

“เฮ่อ.......เอาละ ผมเสียเวลากับพวกคุณมามากแล้วนะ.......อ้อ แล้วคนคนนี้มิทราบว่าเป็นใครกันครับ ถึงกล้าดียังไงมาพูดจากับผมแบบนี้” อาคานิชิพูดอย่างอยากรู้ปนความเบื่อหน่าย

“ขะ.....เขาเป็นลูกชายของผมเองครับ ชื่อคาเมนาชิ คาซึยะ ผมต้องประทานโทษด้วยนะครับที่ลูกชายของผมทำตัวไม่เหมาะสม เลยทำให้คุณอาคานิชิต้องไม่พอใจ” คุณพ่อของคาเมะพูดพลางก้มหัวขอโทษชายหนุ่มที่อายุคราวลูก จึงทำให้คาเมะไม่พอใจ และไม่อาจอยู่เฉยทนดูต่อไปได้

“พ่อฮะ พอเถอะ........เอ่อ......ผมขอโทษด้วยละกันนะฮะ” คาเมะพูดอย่างไม่พอใจ แต่ก็ต้องยอมก้มหัวขอโทษให้อาคานิชิแต่โดยดี

“อืม.......ไม่เป็นไร แต่ผมจะรู้ได้ยังไงล่ะ ว่าพวกคุณจะไม่โกงผมน่ะ เงินมันไม่ใช่น้อยๆนะครับ” อาคานิชิพูดหยั่งเชิงไว้ก่อน เพราะจำนวนเงินนั้นมันไม่ใช่น้อยๆ

“ถ้าคุณไม่เชื่อแล้วจะให้พวกผมทำยังไงล่ะครับคุณอาคานิชิ” นายคาเมนาชิพูดพลางเหงื่อตกเพราะเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาจะหาเงินจำนวน 10 ล้านเยน มาให้ทันภายใน 3 วันหรือเปล่า ซึ่งมันไม่ใช่น้อยๆเลย

“งั้น เอาอย่างนี้แล้วกันนะครับคุณคาเมนาชิ ถ้าครอบครัวคุณหาเงินมาให้ผมไม่ได้ คุณจะต้องแลกด้วยชีวิตของคนในครอบครัวคุณ แต่ถ้าอยากมีชีวิตอยู่กันละก็ คุณต้องยกลูกชายของคุณให้กับผม แล้วผมจะยกหนี้ 10 ล้านให้ และของทุกอย่างก็จะไม่ถูกยึดด้วยนะครับ” อาคานิชิพูดอย่างอารมณ์ดี ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากได้คาเมะมาครอบครองนัก ทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน OoO

“ไม่.......ถึงชั้นต้องตายชั้นก็ไม่ยอมขายลูกชายของชั้นเด็ดขาด”

“ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ คุณนายคาเมนาชิ ผมก็แค่อยากให้คุณลองคิดดูก็เท่านั้น แต่ถ้าคุณหาเงินมาให้ผมไม่ทัน มันก็ช่วยไม่ได้นะครับ พวกคุณก็เลือกเองละกัน เฮ่อ............ อีก 3 วันข้างหน้าเจอกันนะครับ อย่าลืมสัญญาล่ะ ถ้าลืม.........”

     อาคานิชิไม่พูดเพียงแต่แค่ทำท่าปาดคอให้ทุกคนในบ้านได้เห็นกัน ก็เป็นสัญญาณรับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วเหล่าชายชุดดำก็จากไปเหลือไว้แต่ความหวาดกลัวให้ทุกคนภายในบ้าน

 

TO BE CON

 

เอาละค่ะเรื่องราวจะเป็นอย่างไร แล้วครอบครัวของคาเมนาชิจะตัดสินใจอย่างไรกับปัญญาหาที่เกิดขึ้น อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ ติชมกันได้ ขอบคุณค่ะ (เราเองก็มะรู้อ่ะว่าหนุกเปล่า แต่ถ้าอยากอ่าน nc ก็รอก่อนนะคะ มันเพิ่งจะตอนแรกอ่ะค่ะ)