[GOT7] BAMBADBOY

ลำดับตอนที่ #1 : ......

.
.


“พี่มาร์คฮะ ผมว่าผมชอบพี่”

.
.
.
"แต่พี่ไม่ได้ชอบนาย”



                 คำพูดฝังใจ ติดอยู่ในสมอง ความคิด มันยังคงแว่วอยู่ถึงแม้จะผ่านมานานมากแล้ว แบมแบมสารภาพความรู้สึกทั้งหมดกับพี่มาร์คไปเมื่อปีก่อน คงด้วยความใกล้ชิดที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมานาน ตั้งแต่เป็นเด็กฝึกจนตอนนี้ ได้เดบิวต์เป็นบอยแบรนด์ GOT7 กับเพื่อนๆพี่ๆที่ฝึกด้วยกันมานาน ยูคยอม พี่เจบี พี่จูเนียร์ พี่ยองแจ พี่แจ็คสัน พี่มาร์ค และแบมแบม

เด็กน้อยที่คอยเฝ้ามองพี่ชายคนนี้มาตลอดเวลาที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป ซึ่งแบมแบมเองเป็นพวกที่คิดอะไรก็จะพูดความรู้สึกออกไปทั้งหมด แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่ใจคิดไว้ เมื่อมาร์คยังไม่รู้หัวใจตัวเอง ตั้งแต่นั้นมาเราสองคนก็ห่างกัน พี่มาร์คเริ่มตีตัวออกห่าง เราต่างค่อยๆเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ตัวผมเองก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

กรุ๊ปบี - ประเภทสุดโต่ง ชอบอะไรจะชอบเอามากๆ และถ้าไม่ชอบก็จะเพิกเฉย เย็นชาสุดๆ

เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ใช้ชีวิตเหมือนกับไม่มีวันพรุ่งนี้ ทำทุกอย่างสุดโต่ง ติสแตกไม่สนใจใคร ถึงแม้จะอายุแค่เพียง17 แต่เด็กน้อยไม่ได้เด็กใสๆแค่เพียงรูปลักษณ์ภายนอก ไม่ว่าใครก็ตามที่เข้ามา แบมแบมจะสนองทุกอย่างให้ตามต้องการ เด็กน้อยแสนดีของพี่มาร์คเมื่อปีก่อนไม่มีหลงเหลืออยู่อีกเลย นับตั้งแต่วันนั้น งานคืองาน เรื่องส่วนตัวก็อีกเรื่องนึง ถึงแม้ว่าเราจะต้องทำงานร่วมกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอด 24 ชม. แบมแบมสามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดี ไม่กระทบการทำงานที่เป็นทีม แต่เมมเบอร์คนอื่นๆรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ คนที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทุกวัน ทำไมจะไม่สังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าจะเปลี่ยนห้องเปลี่ยนรูมเมท เลี่ยงในทุกๆการกระทำที่ต้องอยู่ด้วยกัน พูดคุยในแต่ละวันแทบนับคำได้ เพื่อนๆพี่ๆพยายามทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม แต่คงยากเกินไปที่จะเปลี่ยนแบมแบมคนที่คอยดื้อรั้น เอาแต่ใจตัวเอง



“ซ้อมครั้งสุดท้ายแล้ว ทำให้เต็มที่นะ” 

ลีดเดอร์อิมแจบอม ชวนซักซ้อมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนขึ้นโชว์เคสเปิดตัวอัลบั้มใหม่วันพรุ่งนี้ ทุกคนต่างตั้งใจซ้อม ตามหน้าที่และตำแหน่งของตัวเอง เพื่อให้โชว์ออกมาดีที่สุด ถึงแม้ตอนนี้จะเลยเวลามาเกือบตีสามแล้วก็ตาม แต่เพื่อความฝันที่รอคอยมาตลอด แม้จะต้องซ้อมต้องเต้นอีกสักร้อยรอบทุกคนก็จะทำมันอย่างเด็มใจ

ซ้อมครั้งสุดท้ายจบลง ได้เวลากลับหอพักผ่อน มีเวลาให้นอนอีกแค่ 3 ชั่วโมงเท่านั้น ร่างบางเก็บสำภาระพร้อมกระป๋องเครื่องดื่มเย็นๆ ที่มักจะมาเสิร์ฟให้เห็นทุกครั้งเวลาที่เหนื่อย จากที่เคยสงสัยหาเจ้าของไอ้ประป๋องนี้ ไม่เคยจับได้สักทีว่าใคร แต่ก็คงเป็นสักคนในเมมเบอร์นี่แหละ ช่างมันเถอะดีที่มีอะไรอร่อยๆมาให้กินตอนเหนื่อยๆ ร่างบางมักจะออกมาจากตึกเป็นคนสุดท้ายเพื่อที่จะเลี่ยงอีกคน เดินกลับหอตามเส้นทางเดิมคนเดียวเป็นประจำ คนเดินข้างหน้าไม่เคยรู้หรอกว่ามีใครอีกคนเดินตามหลังมาตลอด เดินรักษาระยะห่างตามหลัง ทุกครั้งที่ร่างบางต้องอยู่คนเดียว


ร่างสูงเดินตามรักษาระยะห่างมาตลอดทาง ความห่วงใยที่มีมาตลอดยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง ถึงแม้ว่าการกระทำต่อหน้าร่างบางอาจดูสวนทาง นึกอยากย้อนเวลากลับไปวันนั้น อยากจะบอกกลับไปเหมือนกัน ว่าความรู้สึกของเค้าก็ไม่ต่างกัน แต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ปากพูดออกไปแบบนั้น เพราะไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ หรือเพราะความกลัว ผลที่ตามมาเลยเป็นแบบทุกวันนี้ เราสองคนห่างกัน แบมแบมคบใครต่อใครนับไม่ถ้วน ใครจะเข้ามา ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นภาพเหล่านั้น ถ้าตอนนี้ผมเข้าหาแบมแบมเหมือนคนพวกนั้น แบมแบมจะกลับมาชอบผม และยอมคบกับผมไหม แต่ผมเองก็ทำได้แค่คอยมองดูอยู่ห่างๆ แบมแบมตอนนี้ก็ไม่ได้อยากจะเข้าใกล้ผมสักเท่าไร

กรุ๊ปเอ - กับคนที่ชอบ มักจะคอยมอง แอบมองอยู่ห่างๆ ไม่ค่อยพูด ใช้สายตาแทนความรู้สึก

รอจนแบมแบมเดินเข้าหอไปสักพัก ผมค่อยๆเดินตามเข้าไป ไม่อยากให้แบมแบมรู้ว่าผมเดินตามเค้าอยู่ หยุดอยู่หน้าห้องอยากจะบิดประตูเข้าไป บอกฝันดี แต่ก็ได้แค่คิด หมุนตัวกลับกำลังก้าวเดินกลับห้องตัวเอง เงยหน้ามาเจอคนที่กำลังยืนจ้องมองอยู่ตรงหน้า ตกใจมาก หัวใจแทบจะหล่นหาย ไม่คิดว่าแบมแบมจะมายืนกอดอกมองอยู่ตรงนี้

“เอ่อ คือพี่... จะมาหาจูเนียร์ แต่คิดว่าคงหลับแล้ว” ปากหนอปาก ทำไมพูดออกไปแบบนั้นวะ โอ้ยยย ต้วนเอ้ย

“ครับ ให้ผมปลุกให้ไหมครับ” แบมแบมพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าเรียบเฉยปกติที่ทำมาตลอด

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยก็ได้” ยังยืนอยู่ที่เดิมมองแบมแบมเปิดประตูเข้าห้องของตัวเองไป พี่แค่อยากมาบอกฝันดีกับแบมสักครั้ง คิดถึงวันเก่าๆนะ

มันจะสายไปไหม?

.
.