คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เพื่อนรัก... : ตอนที่6 โดนจับตัว 100%
ตอนนี้ผมอยู่กับจีซอกครับ
สองต่อสอง...
ดูเหมือนเขาจะกำลังพาผมไปที่ไหนสักที่ซึ่งผมนั้นก็ไม่มีความสามารถพอที่จะเดาออกได้ว่า
เขากำลังจะพาผมไปไหน...
“ขึ้นรถ” จีซอกบอกเพียงสั้นๆก่อนจะเปิดประตูรถสปอร์ตรุ่นใหม่ให้ผมนั่ง
“ฉันไม่นั่ง” ผมบอกเพียงสั้นๆด้วยน้ำเสียงห้วนๆกลับ
“แน่ใจนะ...ว่าจะไม่นั่ง” สิ้นเสียงทุ้มของจีซอก ผมก็รู้สึกได้ถึงของบางอย่างกำลังจ่อที่หลังผม
หวังว่ามันคงจะเป็นเพียงแค่นิ้วของเขานะ...
ตอนนี้ผมมีสองทางเลือกระหว่างเข้าไปนั่งในรถของเขา
กับโดนยิงตายอย่างน่าอนาถกลางถนน...
ผมหันไปส่งสายตาเหยียดใส่เขา ก่อนจะลงไปนั่งในรถแต่โดยดี
“เข้าใจง่ายแบบนี้ ก็ไม่ต้องเสียแรงให้มาก” จีซอกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม ก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับ
...
บรรยากาศในรถมีเพียงความเงียบกับเงียบ ผมเลือกที่จะหันไปมองข้างทางดีกว่ามองใบหน้าของเขา ที่เขาทำแบบนี้ผมไม่โกรธหรอกนะครับ
แต่ผมแค่เป็นห่วงจุนซูมากกว่า...
ทั้งที่จุนซูไม่ได้มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้เลย
แต่ทำไมเขากลับต้องมารับชะตากรรมที่ไม่ต่างจากผมแบบนี้ด้วย
“ทำไมนายต้องจับเพื่อนฉันไปด้วย” นี่คือประโยคเพียงประโยคเดียวที่ผมคิดออก
“เพื่อนฉันสนใจเพื่อนนาย นายจะให้ฉันทำยังไงได้ล่ะ...ฉันเป็นคนขัดคนไม่เก่งเสียด้วย” ผมแทบอยากจะลุกไปต่อยไอ้คนที่กำลังทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนั้นให้ได้เปลี่ยนสีหน้าบ้าง
แต่จะให้ผมไปต่อยเขาได้ยังไงล่ะ
ในเมื่อผมถูกมัดมือไว้แน่นเสียขนาดนี้
“เสียแรง...ที่ฉันอุตส่าห์ไว้ใจนาย...”
บุคคลนี้...ผมไม่ควรจะเชื่อใจเขาอีกต่อไป
“จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะ...ที่รัก” จีซอกยื่นข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยรถมาลูบใบหน้าเนียนขาวของผม ผมสะบัดหน้าหนีมือนั้นทันที
“สกปรก!”
“หึ! เดี๋ยวก็ได้รู้กัน...ว่านายจะหนีมือนี้ไปได้นานแค่ไหน” จีซอกเค่นเสียงพูด ก่อนจะให้ความสนใจกับถนนข้างหน้าต่อ
อีกไม่นาน...
เขาคนนั้นต้องมาช่วยผม
อดทนไว้แจจุง!
...
เหมือนจะใกล้ถึงสถานที่ที่เขาพาผมมาแล้วครับ ที่นี่เป็นโรงฟางล้างที่หนึ่งแถวถนนรังสิต แต่แปลก...
ที่ผมกลับไม่เคยเห็นโรงฟางนี้เลยสักครั้ง
ทั้งที่ผมก็มาแถวนี้ออกจะบ่อย...
ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆนั้นก็โดนเสียงของจีซอกขัดขึ้นเสียก่อน
“ลง” จีซอกออกคำสั่งกับผมด้วยโทนเสียงต่ำจนดูน่ากลัว
“รู้แล้ว” ผมบอกเพียงแค่นั้น ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินตามจีซอกไป
“จีซอก ฉันขอร้องเถอะ ปล่อยจุนซูไป...เขาไม่ได้รู้เห็นเรื่องของฉันกับนายเลย” ยังไงผมก็ยังคงเป็นห่วงจุนซูอยู่
เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ดีกับผมมาก
ผมไม่อยากให้เขาได้รับชะตากรรมแบบนี้
“อืม...ถ้านายทำตัวดีๆ ฉันอาจจะปล่อยเพื่อนนายไปก็ได้นะ” ถึงจีซอกจะยอมรับปากแล้ว
แต่ผมก็ยังไม่เชื่อใจเขาสักเท่าไหร่
“นะ...นาย นายสัญญาแล้วนะ” จีซอกยิ้มให้ผมพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลง
“เมื่อวานนายจำที่ฉันบอกนายไว้ไม่ได้เหรอ ถ้านายยอมเป็นของฉัน...นายจะได้ทุกอย่าง” จีซอกลูบขากรรไกรผมอย่างนิ่มนวลต่างจากสีหน้าและท่าทางที่หิวโหยราวกับคนที่ไม่ได้กินอะไรมาเป็นอาทิตย์ได้
...
“กินซะ” จีซอกวางจานข้าวลงตรงหน้าผม ก่อนจะเทกะเพราะไก่ไข่ดาวลงอย่างใจเย็น
“ปล่อยจุนซูไปเถอะจีซอก ฉันขอร้อง” ผมยังคงขอร้องจีซอกตลอดทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
เผลอๆเขาอาจจะตะคอกใส่ผมกลับอย่างครั้งที่ผ่านๆมาก็ได้
“ยอมเป็นเมียฉันสิ ฉันถึงจะปล่อยเพื่อนนายไป” จีซอกพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะลุกขึ้น
“จะ...จีซอก นายไม่รักฉันแล้วเหรอ...”
“…”
“นายทำเพื่อคนที่นายรัก...ไม่ได้เหรอจีซอก”
“อย่าทำให้ฉันกลายเป็นคนชั่วไปมากกว่านี้เลยนะแจจุง”
“ฉันรู้ว่านายไม่ใช่คนแบบนั้น ปล่อยจุนซูไปเถอะนะ เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย”
“กินซะแจจุง ฉันไม่อยากทำร้ายนาย”
“จะ...จีซอก...” ผมพูดทั้งน้ำตาที่ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม จีซอกถึงกับชะงักเมื่อเห็นคนที่อารมณ์ดี หัวเราะง่าย แต่ร้องไห้ยากอย่างผมร้องไห้ ปกติผมไม่ใช่คนที่บ่อน้ำตาตื้นหรอกนะครับ
แต่ผมสงสารจุนซู
เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย
ทำไมเขาต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วย...
“นายจะร้องไห้ให้ได้อะไรขึ้นมาแจจุง นายต้องดีใจไม่ใช่เหรอ ที่นายจะได้อยู่กับฉันสองต่อสอง!!!”
“ฮะ...ฮึก...”
จะให้ผมดีใจ...
ทั้งที่ผมไม่ได้ชอบเขางั้นเหรอ
ไม่มีทาง...
“เอาล่ะๆ ฉันจะให้นายยืมโทรศัพท์โทรหาไอ้จุนซูแล้วก็ปล่อยมันไปก็ได้ แต่นายต้องสัญญากับฉัน ว่านายจะไม่ดื้อ ไม่ซน เข้าใจ?” ผมปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยักหน้ารัวให้จีซอก
“ขะ...เข้าใจ เข้าใจ” จีซอกยิ้มให้ผม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตนออกมาพร้อมกับโทรออกไปหาใครสักคน
“ปล่อยไอ้บ้านั่นได้แล้ว” จีซอกพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะวางสายไป แล้วโยนมือถือราคาแพงของตนมาให้ผม
“กินข้าวเสร็จก็คุยกับเพื่อนสุดที่รักนายซะ...อีกสักพักจะมีคนออกมารับนาย ทำตัวดีๆล่ะ เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” จีซอกยิ้มให้กับผมอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป
ปัง!!!
...
ตอนนี้ผมโดนเจ้าบ้าพวกนี้ปล่อยออกมาแล้วครับ ในที่สุดผมก็ได้เป็นอิสระเสียที ค่อยยังชั่วหน่อย
แต่ผมคงจะดีใจได้ไม่นานนัก
เมื่อภาพของเพื่อนรักในวันนั้นมันยังติดคาอยู่ในตาผมเลย...
‘แจจุง!!!’ ผมตะโกนเรียกเพื่อนของผมที่กำลังโดนไอ้หน้าหื่นกามนั่นจับตัวไป
ทั้งที่อยากจะช่วย
แต่สภาพของผมก็ไม่ได้แตกต่างจากเขาสักเท่าไหร่เลย…
“ทำไมพวกแกถึงปล่อยฉันง่ายๆแบบนี้ล่ะ” ถึงแม้พวกมันจะถีบผมส่งออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แต่ผมก็ยังอยากแน่ใจว่ามันไม่ได้เล่นอะไรตุกติกไว้
“เพื่อนแกคงจะเป็นเมียไอ้จีซอกเรียบร้อยแล้วล่ะมั้ง...แกเลยถูกปล่อยออกมาได้ไง” ไอ้หน้าปลาดุกชนเขื่อนตอบผมมาด้วยสายตากวนส้นเท้า
“ไม่มีทาง แจจุงต้องปลอดภัย!!!” ยังไงผมก็ไม่ปักใจเชื่อ
ว่าแจจุงจะเสียเวอร์จิ้นให้จีซอกไปแล้ว
“ตามใจนายแล้วกัน แล้วก็อย่าคิดจะไปช่วยเพื่อนแกล่ะ ขอบอกไว้...มีแต่ ตาย กับ ตาย เท่านั้นแหล่ะที่รัก” ไอ้หน้าปลาดุกชนเขื่อนส่งจูบผ่านอากาศมาให้ผมก่อนจะปิดประตูใส่ผมอย่างจัง
ปัง!!!
“กูไม่ใช่ที่รักมึง ไอ้เหี้_!!!” ผมเตะใส่ประตูนั่นด้วยโทสะ
หลังจากที่ระบายอารมณ์กับประตูเสร็จแล้ว ผมก็ต้องได้รับข่าวดีจากเพื่อนรักทันที
ว่าเขายังปลอดภัยอยู่!!!
Na Na~Yo Hey Yo~!
“ฮัลโหล...”
‘จะ...จุนซูเหรอ ฉันแจจุงนะ!’
“จะ...แจจุงจริงๆด้วย นายเป็นไงบ้าง สบายดีไหม ฉันเป็นห่วงนายแทบแย่นะ” ผมถึงกับเบิกตากว้างพลางยิ้มกว้างให้สุนัขที่กำลังยกขาขึ้นฉี่อยู่ที่ต้นไม้
ขนาดเวลาแบบนี้
ก็ยังตกลงได้
นี่แหล่ะคิม จุนซู!!!
‘ฉันสบายดี นายล่ะเป็นไงบ้าง พวกนั้นปล่อยนายหรือยัง’
“อืม พวกมันปล่อยฉันแล้วล่ะ...นายยังไม่เสียเจอร์จิ้นให้ไอ้จีซอกมันใช่มั้ย?”
‘ยังหรอก จีซอกเขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย’ แจจุงพูดเสียงสั่น
“นายร้องไห้เหรอแจจุง!?!”
‘นิดหน่อยน่ะ’ ถึงปลายสายจะตอบว่านิดหน่อย
แต่แจจุงไม่ใช่คนที่บ่อน้ำตาตื้นขนาดนี้นะครับ
“แจจุง นายรออยู่ที่นั่นนะ ฉันจะไปช่วยนายเอง ไม่สิ! ฉันจะพายูชอนและยุนโฮไปช่วยด้วย ฉันสัญญา” ดูเหมือนปลายสายจะเงียบไปสักพัก ก่อนจะตอบกลับมา
‘ขอบใจนะจุนซู...’
คุยกับแจจุงอยู่นานก็ต้องถึงเวลาวางสายเสียที นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเลย แต่เสียงไอ้จีซอกมันดังมาจากปลายสายเหมือนกับว่าให้แจจุงวางสาย แจจุงเลยต้องยอมวาง
หนอย~ไอ้จีซอก
ฉันจะส่งแกไปลงนรกเอง!!!
...
ณ ที่โรงเรียนตอนพักกลางวัน
“แจจุงโดนจีซอกจับตัวไป!!!”
“อืม นายจะว่าอะไรไหม...ถ้าฉันอยากจะขอแรงนายไปช่วยเพื่อนฉันหน่อยน่ะ”
“ไม่มีปัญหาหรอก ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยสนิทกับพวกนายนัก...แต่เราก็เป็นเพื่อนกันนี่เนอะ” ยูชอนตบบ่าผมเบาๆพลางยิ้มหวานให้
อ๊าย ยูชอนน่ารัก
“มีอะไรกันหรือปล่าว ท่าทางหน้าตาเคร่งเครียดเชียว” ยุนโฮเดินเข้ามาหาผมกับยูชอนพลางฉีกยิ้มให้
“เอ่อ คือ...”
“จริงสิ วันนี้แจจุงไม่มาด้วยนี่ ไม่สบายเหรอ?” ยุนโฮยังคงยิ้มให้ผมสลับกับยูชอนอยู่
“คือ...แจจุงโดนจีซอกจับตัวไป…”
“อะไรนะ!!!”
...
ดูเหมือนจะแอบค้างคากันสักเล็กน้อย ^^
ฝากคอมเม้นท์ให้กำลังใจ ติ-ชม กันด้วยนะฮะ...
ฝากแฟนเพจนิดนึง (ใครอยากเข้าไปไลค์ก็ได้น้า)
ความคิดเห็น