คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อนรัก... : ตอนที่5 จะ...จีซอกคัมแบ็ค!?! 100%
อุ้มภรรเมียไปซั่ม โอ้ว -0-
จะ...จีซอกคัมแบ็ค!?!
เช้าวันรุ่งขึ้น...
“แจจุงโดนจีซอกปล้ำงั้นเหรอ!!!”
“อย่าตกใจไปเลย ฉันปลอดภัยดี” ถึงแม้จุนซูจะยังคงลูบคลำจับเนื้อต้องตัวหมุนผมไปมาอยู่
แต่ผมรู้ว่าที่เขาทำไปเพราะเป็นห่วงผม
“แล้วนายไปทำอีท่าไหน ถึงโดนจีซอกจะจับปล้ำเอาให้ล่ะ” ฉันคงไม่ได้ไปเบ่งก้นให้จีซอกดูใกล้ๆหรอกน่า
“เขาก็แค่ชวนฉันไปเลือกของขวัญวันเกิดให้แม่ของเขา แล้วตอนขากลับก็...”
“โดนลากเข้าป่า…” แทนที่ประโยคนี้ผมควรจะพูด
หากแต่กลับมีเสียงทุ้มแทรกขึ้นมาให้จุนซูได้เข้าใจเสียก่อน
“ยุนโฮ!!!” ผมและจุนซูต่างเบิกตาอ้าปากกว้างพอกันทั้งคู่
“ทำไม ฉันมันน่าตกใจยิ่งกว่าไอ้หน้าหื่นกามนั่นอีกหรือไง” ยุนโฮประชดใส่ผม(หรือปล่าว?)
แต่คงไม่หรอกมั้ง...
ยุนโฮอาจจะกำลังโกรธใครมาก็ได้
“แล้วนาย...”
“พอดีฉันขี่รถไปเจอ ไม่ต้องคิดมาก” ยุนโฮตอบสวนทันควัน
ถ้าเขาทำอะไรผมนี่น่ะสิ
น่าดีใจกว่าอีก
“ยังไงก็ต้องขอบใจนายมากนะยุนโฮ ที่ช่วยแจจุงไว้ได้ทัน” จุนซูยิ้มกว้าง(ที่ดูเหมือนจะยิ้มมาจากความกลัวมากกว่า)ให้ยุนโฮ ร่างสูงหันมามองเล็กน้อยก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
“วันหลังก็หัดดูคนให้ดีๆก็แล้วกัน อย่าไปเชื่อคนที่หน้าตา...” แต่ถึงยังไงซะ
จีซอกก็ยังหล่อไม่เท่านายหรอกนะยุนโฮ
คิกๆๆ
...
พักเที่ยง
“ดูเหมือนยุนโฮเขาจะดูเป็นห่วงนายนะแจจุง” อยู่ดีๆจุนซูก็พูดอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ทำเอาผมถึงกับสำลักข้าวเพราะความเขินเสียไม่ได้
“ฉันว่าไม่หรอก ยุนโฮอาจจะแค่พูดเตือนสติฉันเฉยๆก็ได้” อย่างยุนโฮเนี่ยนะจะเป็นห่วงผม
เป็นไปไม่ได้...
“แต่ปฏิกิริยามันให้นะแจจุง ไหนจะคำพูด กริยา และที่สำคัญ...ดูเหมือนเขาจะกำลังหึงนายด้วยล่ะ”
หะ...หึง
ยุนโฮหึงผมเหรอ?
ไม่มั้ง...
“นายเอาอะไรมาพูดจุนซู ไร้สาระ”
“ก็เอาความจริงมาพูดไงแจจุง ไม่แน่นะ...ยุนโฮอาจจะชอบนายอยู่ก็ได้”
พรวดดดดดดดดดดดด
ไม่ต้องรอให้จุนซูพูดอะไรไปมากกว่านี้ ข้าวทุกเม็ด น้ำลายทุกหยด ก็ถูกผมทำการพ่นออกมาเต็มจานแล้ว แต่แทนที่จุนซูจะสะดุ้งเพราะตกใจ
แต่เขากลับกำลังหัวเราะเชิงคนเสียสติได้อย่างหน้าตาเฉย
“ฮะๆๆ แจจุง นายชอบยุนโฮเหรอ?” และนี่ก็คืออีกคำถามนึงที่ทำให้ผมแทบอยากกัดหัวจุนซูให้หลุดไปเลย
“จะ...จะบ้าเหรอจุนซู ฉันเนี่ยนะจะชอบยุนโฮ...นายมันบ้าไปแล้ว!” ผมตะโกนใส่หน้าจุนซูลั่นด้วยความเขินก่อนจะลุกเดินหนีจุนซูที่กำลังยิ้มยั่วยวนกวนประสาทให้ผมอยู่
“ชอบเขาก็บอกเขาไปแจจุง!” จุนซูตะโกนตามหลัง ก่อนจะเดินตามแจจุงคนขี้งอนไป
พูดแทงใจดำเข้าหน่อย...ถึงกับเดินหนีเลยนะแจจุง
...
“เอาล่ะค่ะนักเรียน อาจารย์จะสั่งการบ้านไว้เพียงแค่นี้ พรุ่งนี้เช้าก่อนเข้าแถว กรุณานำการบ้านที่อาจารย์สั่งมาส่งด้วยนะคะ หัวหน้าบอกทำความเคารพได้ค่ะ”
“นักเรียนเคารพ”
“ขอบคุณครับ/ค่ะอาจารย์” อาจารย์หญิงสาวพยักหน้าให้พวกผม ก่อนจะหยิบกองหนังสือและสื่อการเรียนการสอนเดินจากไป
“วันนี้ฉันยังไม่เห็นจีซอกเลยนะแจจุง” จุนซูพูดขึ้นด้วยความสงสัย
“นายอยากให้นายนั่นมาจับฉันปล้ำกลางห้องหรือไงกัน” แค่พูดถึงชื่อเขาผมก็สยองยังไม่หาย
“ปล่าว ฉันแค่อยากเห็นตอนที่ยุนโฮจับนายจีซอกทุ่มกลางห้องต่างหาก”
“จุนซู!!!” จุนซูแลบลิ้นใส่ผมพลางกระดิกหาง เอ้ย! กระดิกก้นใส่ผมก่อนจะวิ่งหนีจากไป
“หยุดเดี๋ยวนี้นะจุนซู!!!” เขากล้าดียังไงมาพูดให้ผมเขินต่อหน้ายุนโฮกัน แต่โชคดีที่ยุนโฮนั่งห่างจากผมมาก เลยไม่ต้องห่วงเรื่องที่เขาจะได้ยินที่พวกผมสองคนพูดกัน
และในระหว่างที่ผมกับจุนซูกำลังวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนานนั้น...
ผลั่ก!!!
“นาย…”
“ยะ...ยูชอน!” ผมถึงกับต้องเบรกเมื่อเจอบุคคลที่ไม่คาดฝันขึ้น ยูชอนกับจุนซูมองหน้ากันนิ่งราวกับโลกนี้มีเพียงพวกเขาสองคน
ผมเห็นคู่นี้แล้วชักก็อยากจะสบตากับยุนโฮบ้างจัง
“นายเป็นอะไรมากหรือปล่าว” ร่างสูงก้มลงไปดูอาการของร่างบางที่พึ่งวิ่งไปชนกับตน
“มะ...ไม่เป็นอะไรมากหรอก” ได้ชนคนที่ตัวเองรักทั้งที
ต่อให้เจ็บขนาดไหน...
มันก็มีความสุขล่ะวะ
“ฉันรู้ว่าว่านายไม่ได้ตั้งใจ” จุนซูพูดพลางยิ้มหวานให้
เอ่อ ประโยคนั้น...
มันควรจะเป็นของยูชอนที่ต้องพูดไม่ใช่หรอกเหรอ
“ถ้านายไม่เป็นอะไรแล้วฉันไปก่อนนะ พอดีจะเอามือถือไปให้ไอ้ยุนมัน” ยูชอนส่งยิ้มให้ผมกับจุนซูก่อนจะเดินไปหายุนโฮ
จุนซูหันมาทางผมก่อนจะเอาหัวหนักๆของตนมาพิงกับอกแกร่ง(?)ผมทันทีที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้น
นายคงจะละลายกับรอยยิ้มและปากห้อยๆของยูชอนล่ะสินะ
“แจจุง เมื่อกี้นายเห็นมั้ย...”
เห็น...
แต่ฉันว่าอาการนายมันเข้าขั้นโคม่าเลยนะเพื่อน
“ยูชอน...ยิ้มให้ฉัน…” ให้ฉันด้วยต่างหาก
“อืม เห็น” แต่ผมไม่ได้หวั่นไหวไปกับรอยยิ้มของยูชอนหรอก
เพราะหัวใจผมมันจะสั่นคลอนกับยุนโฮเพียงผู้เดียวเท่านั้น
“แจจุง นายช่วย...พาฉันไปนอนพักที่โต๊ะที...คร่อก” เฮ้ย! ผมสะกิดจุนซูทันทีเมื่อเห็นดวงตากลมหลับไปอย่างเสียดื้อๆ
นี่ล่ะน้า...
แรงโน้มถ่วงของรอยยิ้มเจ้าห้อยนั่น
...
หลังเลิกเรียนวันนี้ผมเดินกลับบ้านกับแจจุงอย่างปกติ ขืนปล่อยให้แจจุงเดินกลับคนเดียวล่ะก็…
นายจีซอกหื่นกามอมหิตนั่น(เรียกตามยุนโฮ)ก็ได้มาฉุดแจจุงเข้าไปปล้ำในป่าอีกสิ
“อันที่จริงนายไม่ต้องเป็นห่วงฉันขนาดนั้นก็ได้นะ จีซอกเขาคงสำนึกผิดแล้วล่ะ” แจจุงพูดออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไร
นี่ล่ะน้า
คนมองโลกในแง่ดี
(จนเกินเหตุ)
“ไม่ได้หรอกแจจุง ฉันเป็นห่วงนาย อย่างน้อยๆถ้าไอ้บ้ากามนั่นมาฉุดนาย...ฉันจะได้ใช้เบื้องล่างงามๆของฉันไปประทับอยู่บนหน้าหื่นกามของมัน” แจจุงหัวเราะให้กับท่าทางของผม ก่อนจะหันไปพูดเรื่องอื่นต่อ
เห็นผมตัวอวบๆแบบนี้นะ
ผมก็เป็นคนสู้คนนะเออ
หลังจากที่เดินคุยกันอยู่นานก็ชักเริ่มคอแห้งผมเลยขอแจจุงแวะซื้อนมปั่นข้างทางสักหน่อย เพราะอีกไกลกว่าจะเดินไปส่งแจจุงถึงบ้าน
“ป้าครับ ขอนมจืดปั่นแก้วนึงครับ”
“ส่วนของผมขอนมสตอเบอร์รี่ปั่นครับ”
“ได้จ้ะ เชิญนั่งรอที่หน้าร้านก่อนเลยนะจ๊ะ” ผมกับแจจุงพยักหน้าให้คุณป้าขายนมปั่น ก่อนจะเดินออกไปนั่งรอนอกร้าน
“นายชอบกินนมสตอเบอร์รี่เหรอแจจุง”
“อืม แม่ฉันทำให้กินตั้งแต่เด็กแล้ว ก็เลยติดมายันโต” ผมพยักหน้าให้กับคำพูดของแจจุง
เวลาเราทำอะไรสักอย่างไปเรื่อยๆ
มันก็จะติดเป็นนิสัยหรือเกิดชอบขึ้นมา
นั่นก็คือเรื่องปกติของมนุษย์เรา
แต่ผมมักจะเป็นคนเบื่ออะไรง่าย ยิ่งนานวันเข้าก็ยิ่งเบื่อ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยเบื่อเลยนั่นก็คือ
ยูชอนนั่นเอง...
ผมนั่งคุยเรื่องร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ (เหมือนจะไปถ่ายทำรายการอาหาร) กับแจจุงระหว่างรอนมปั่นอยู่ แต่สายตาคมดังนกอินทรีย์อย่างผมก็เหลือบไปเห็นกับ...
“นั่นเจ้าจีซอกนี่!” ผมชี้ไปทางร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาในร้านกับเพื่อนชายด้วยกันอีกสามคน
“จะ...จีซอกเหรอ” แจจุงถามผมเสียงสั่นพร้อมกับหันไปมองทางหน้าร้านที่จีซอกกำลังเดินเข้ามา
แต่เอาวะ
ต่อให้นายจีซอกสูง ผอม หรือแรงเยอะกว่าผมแค่ไหน
ผมก็จะปกป้องแจจุงให้เท่าชีวิตผมเลย!!!
“ฉันว่าเราออกไปจากร้านนี้กันดีมั้ย” แจจุงถามพร้อมกับสะกิดแขนผมรัว
แจจุงคงจะไม่อยากให้มีเรื่องผิดพลาดแบบนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง
“ฉันว่าเรานั่งอยู่นี่กันก่อนเถอะ อย่าลืมสิว่าพวกนั้นนั่งอยู่ตรงประตูทางเข้า-ออกร้านอยู่” ขืนหนีออกไปตอนนี้
มีแต่เสียกับเสีย
“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะจุนซู พวกนั้นมีแต่คนสูงๆถึกๆน่ากลัวทั้งนั้น...ฉันกลัว” แจจุงสั่นเป็นเจ้าเข้ามากกว่าเดิมเมื่อเผลอสบตาเข้ากับดวงตาคู่คมของจีซอกที่หันมาเห็นเราสองคนเข้าพอดี
ซวยแล้วไง!!!
ดูเหมือนจีซอกจะรู้ว่าผมกับแจจุงอยู่นี่ นายจีซอกหันไปกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับไอ้เจ้าพวกนั้น พวกนั้นหันมองทางผมกับแจจุงทันทีพลางยิ้มหวานใส่(ที่ดูยังไงก็แอบน่ากลัวอยู่ดี)ให้
อึ๋ย เห็นอยากกลับบ้านไปเข้าห้องน้ำจริงๆเลย
“ใจเย็นไว้นะแจจุง ตอนนี้เรากำลังอยู่ในที่สาธารณะ เจ้าบ้าพวกนั้นไม่กล้าทำอะไรเราหรอก” ถึงจะแอบหวั่นๆก็เถอะ
แต่สิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนี้นั้นก็คือ...
การให้กำลังใจคนขี้กลัวอย่างแจจุง
แจจุงพยักหน้าให้ผมรัวก่อนจะขยับตัวมานั่งชิดผม ผมลูบหลังแจจุงเบาๆราวกับว่าให้ทำใจให้สบายไว้
“นมจืดปั่นกับนมสตอเบอร์รี่ปั่นมาแล้วจ้า” คุณป้าวัยกลางคนเจ้าของร้านขายนมปั่นยื่นนมจืดปั่นวางไว้ตรงหน้าผม และนมสตอเบอร์รี่ปั่นวางไว้ตรงหน้าแจจุง
“ขอบคุณครับ” ผมโค้งหัวให้คุณป้าเล็กน้อย ตามด้วยแจจุงที่ก้มหัวแบบสั่นไม่หยุดให้คุณป้า
“จ้ะ ว่าแต่ไอ้หนุ่มคนนี้เป็นอะไรหรือปล่าว ดูสีหน้า ท่าทางไม่ดีเอาเสียเลย” คุณป้าหันมาทางแจจุงก่อนจะมองผมกับแจจุงสลับกันไปมา
“คือเพื่อนของผม...” ผมหันไปมองทางแจจุงเล็กน้อยก่อนจะเล่าความเป็นมาทั้งหมดให้คุณป้าฟัง
“ฮ้ะ!!!” คุณป้าหันไปมองทางจีซอกกับเพื่อนของเขาก่อนจะเอามือปิดปากตัวเองแน่น
“จะ...จริงเหรอจ๊ะพ่อหนุ่ม” แจจุงพยักหน้าให้คุณป้า
“ผมกลัว...” นี่คือคำพูดประโยคเดียวที่แจจุงกำลังพูดบ่อยที่สุดในขณะนี้
“ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะพ่อหนุ่ม เดี๋ยวป้านี่แหล่ะ จะเป็นคนไล่ไอ้พวกเด็กป่าเถื่อนนั้นไปเอง” คุณป้าลูบผมแจจุงช้าๆพลางยิ้มอย่างใจเย็นให้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหาเจ้าพวกนั้นแล้วพูดบางประโยคให้เจ้าพวกนั้นฟัง
แต่ดูท่าประโยคของคุณป้าจะไม่เวิร์กต่อความปลอดภัยของพวกผมสองคนสักเท่าไหร่แล้วล่ะ
“ป้ากล้าดียังไงมาไล่พวกฉัน!!!” ร่างสูงคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของจีซอกตะโกนใส่หน้าคุณป้าลั่น ก่อนจะชักบางสิ่งบางอย่างมาจากกางเกง
ปัง!!!
กรี๊ดดดดดดดดด!!!
ราวกับทั้งร้านนี้ได้กลายเป็นสนามเด็กเล่นของพวกผู้ใหญ่ไปเสียแล้ว(?) บุคคลที่กำลังนั่งทานนมปั่นหรือไม่ก็ขนมปังปิ้งอยู่ถึงกับต้องกรีดร้องลั่นก่อนจะวิ่งหนีออกจากร้านไป ตอนนี้จึงมีแต่ผม แจจุง คุณป้า และพวกของจีซอกเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่กับที่
“ถ้าไม่อยากให้นังแก่นี่ตาย แกสองคนมานี่!!!” ไอ้หัวเหม่งหน้าสิวชี้นิ้วมาที่ผมกับแจจุง พวกผมจึงจำต้องเดินไปหาเจ้านั่นแต่โดยดี
เพื่อชีวิตของคุณป้า
พวกผมยอมเสี่ยงครับ
“แล้วจะให้พวกฉันแน่ใจได้ยังไง ว่าคุณป้าจะปลอดภัย” แจจุงพูดขึ้นมาอย่างไม่กลัวตาย ถึงแม้น้ำเสียงจะยังดูสั่นอยู่
แต่เขาก็ยังมีความกล้าพอที่จะรักษาชีวิตของคุณป้าไว้
“พวกฉันไม่ทำอะไรนังแก่นี่หรอก ถ้าพวกนายสองคน ยอมไปกับพวกฉัน” ไอ้เหม่งหน้าสิวว่าเสร็จไอ้พวกข้างหลังก็หัวเราะชอบใจกันขึ้นมาแต่มีเพียงจีซอกเท่านั้น
ที่ยังคงยิ้มระรื่นอยู่
ยิ้มมากปั้ดโดนเตะปาก!
ผมกับแจจุงหันมามองหน้ากันอยู่สักพักใหญ่...
“ตกลง ถ้าพวกนายยอมปล่อยคุณป้าก่อน” ไอ้หัวเหม่งหน้าสิวมองหน้าผมด้วยสายตาหาเรื่องก่อนจะผลักไสไล่ส่งคุณป้ามาหาพวกผม
“นังแก่นี่ปลอดภัยแล้ว พวกนายก็มากับฉันสิ!!!” คราวนี้ไม่ใช่เสียงไอ้หัวเหม่งหน้าสิว
แต่กลับเป็นเสียงจีซอกแทน
“แจจุงนายมากับฉัน ส่วนจุนซู...นายไปกับไอ้พวกนั้น” ให้ฉันไปกับไอ้พวกหัวเหม่งหน้าสิวเนี่ยนะ
อี๋~ไม่เอาล่ะ
กลัวจะมีน้ำหนองติดว่ะ
“แต่...”
“ไม่มีแต่ ถ้านายอยากให้เพื่อนนายปลอดภัย หวังว่าแค่นี้คงทำได้นะ” ว่าเสร็จจีซอกก็ดึงแจจุงที่กำลังสั่นไม่หายเข้าไปในอ้อมกอดของตนเองก่อนจะยิ้มหน้าบานแฉ่งให้ผม
แจจุงอยู่กับนาย
ยิ่งจะไม่ปลอดภัยกว่าอีก!!!
แจจุงมองผมด้วยสายตาหวาดกลัวก่อนที่น้ำตาหยดใสๆจะไหลลงมาชะโรมที่ใบหน้าขาวซีดนั่น
ผมสงสารแจจุง...
“ไปกันเถอะแจจุง...เมื่อวานเรายังทำเรื่องที่ค้างคากันไม่เสร็จเลยนะ” จีซอกพูดด้วยสายตาโลมเลียมองแจจุงตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะกระพริบตาแม้แต่นิด
จีซอกหันมายักคิ้วให้ผมข้างเดียวก่อนจะดึงแจจุงออกไปกับมัน...
“แจจุง!!!”
________________________________
แวะมาอัพฟิคต่อตามคำขอแล้วนะฮะ ^^
ตอนนี้แจจุงน่าสงสารมากโดนจีซอกลักพาตัวไป TT (สงสารแจจุง) แล้วม๊ะหมีจะมาช่วยมิ๊เมื่อไหร่กันหนอ…
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจฮ้า~
ป.ล นี่คือจีซอกที่รับบทตัวชิงนางเอกเรื่องนี้ฮะ (ใครเป็นแฟนคลับพี่แกเขาอย่าโกรธเรานะ เราไม่มีเจตนาจะทำร้ายหรืออะไรศิลปินของท่านเลย) แค่ขอเอามาร่วมบทช่วยเฉยๆ ^^
ความคิดเห็น