Tvxq เพื่อนรัก... (Yunho x Jaejoong)

ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนรัก...♥ : ตอนที่4 ยุนโฮเขาช่วยผมไว้!?! 100%

Ha .ha

ยุนโฮเขาช่วยผมไว้!?!

เช้าวันนี้ดูจะสดชื่น แจ่มใสกว่าทุกวัน อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันจันทร์ ซึ่งเป็นวันแรกของการเรียนในสัปดาห์นี้ เลยทำให้นักเรียนในห้องดูจะคึกคักกว่าเดิมเป็นพิเศษ

“แจจุง เลิกแล้วไปเดินเที่ยวกับเรานะ” เด็กผู้ชายคนหนึ่งในห้อง นามว่าจีซอก หรือ คิม จีซอกชวนผมขึ้น

“ที่ไหนเหรอ”

“แถวบิ๊กซีน่ะ เดี๋ยวเราจะชวนแจจุงไปหาแม่เราด้วย รับรองความอร่อยเลยนะ” อืม เลิกเรียนแล้วไปกินอาหารอร่อยๆก็ดีเหมือนกันนะ

“อืม ได้สิ งั้นเลิกเรียนเจอกันหน้าโรงเรียนก็แล้วกันนะ”

“อืม” จีซอกยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร

ที่ผมต้องนัดจีซอกให้ไปเจอกันหน้าโรงเรียนนั้น เป็นเพราะว่าคาบสุดท้ายนี้คือคาบโฮมรูม หรือเรียกง่ายๆว่าคาบว่างนั่นเอง

อาจารย์เลยจะปล่อยให้ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงอิสระสำหรับพวกผม…

อยากจะไปเตะบอลก็ลงไปเตะที่สนาม

อยากจะนั่งอ่านหนังสือก็นั่งอ่านอยู่บนห้อง

หรืออยากจะทำอะไรก็ทำไป

แต่ขอให้อย่ารบกวนหรือเดือดร้อนถึงผู้อื่นก็พอ...

หลังเลิกเรียน

วันนี้ผมบอกจุนซูว่ามีธุระส่วนตัวที่จะไปทำกับจีซอกเลยขอกลับกับจีซอก ซึ่งจุนซูก็อนุญาตแต่ก็ยังเตือนผมด้วยความหวังดีว่า

‘ถ้ามีอะไรผิดปกติหรือไม่ชอบมาพากลก็โทรบอกฉันนะ ฉันจะยกพวกไปตีนายจีซอกเอง’

เขาคือคนที่หวังดีกับผมมากที่สุดรองจากพ่อกับแม่

“แจจุงทางนี้ๆ!” จีซอกโบกมือเรียกผม

อ้อ อยู่นั่นเอง

“ทำไมถึงมาช้าจังล่ะ”

“พอดีเราทำการบ้านเพลินไปหน่อยน่ะ ต้องขอโทษนายด้วยนะ”

“อืม อย่าโทษตัวเองเลย เราแค่ถามเพราะเป็นห่วงน่ะ...ไปกันเถอะ เดี๋ยวแม่เราจะรอนาน”

“อืม”

...

ณ บิ๊กซี

“ฉันกะว่าจะพานายมาช่วยเลือกของขวัญวันเกิดให้แม่ฉันก่อน นายไม่ว่าอะไรฉันใช่ไหม” จีซอกพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด

ที่แท้ที่เขาชวนผมมาก็เพราะจะให้ผมมาเลือกของขวัญให้คุณแม่ของเขาเองหรอกเหรอ

“แล้วทำไมไม่บอกเราก่อนล่ะ เราไม่ว่าอะไรนายหรอกนะ ออกจะยินดีด้วยซ้ำ” ผมยิ้มให้จีซอกพลางตบบ่าเขาเบาๆเชิงว่าไม่เป็นอะไร

“จะ...จริงนะแจจุง” จีซอกทำหน้าตั้งความหวังไว้ที่ผม

“อืม นายเป็นเพื่อนเรา เรื่องแค่นี้คนเป็นเพื่อนกันไม่ควรจะโกรธนี่” ผมเป็นคนที่ใจกว้างพอ

ไม่เอาเรื่องพวกนี้มาตัดความเป็นเพื่อนหรอกครับ

“เรารักนายที่สุดเลยแจจุง” จีซอกยิ้มให้ผม ก่อนจะกอดผมเข้าอย่างจัง

ผมลูบผมจีซอกพลางกอดตอบ

“เราก็รักนายเหมือนกันจีซอก” ร่างบางพูดไปอย่างไม่ได้คิดอะไร ผิดกับร่างสูงที่กำลังยกยิ้มให้กับคำพูดของร่างบางอย่างมีเลศนัย

ถ้านายรักฉัน...

วันนี้ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง

คิม แจจุง...

             ...

หลังจากที่เดินเลือกซื้อของขวัญให้คุณแม่ของจีซอกเสร็จแล้ว ผลสรุปที่ออกมานั้นก็คือ ของขวัญวันเกิดของคุณแม่ของจีซอกนั่นก็คือ

รองเท้าส้นสูง...

แม้มันจะเป็นเพียงแค่รองเท้าส้นสูงธรรมดาที่ไม่ได้มีราคาแพงหรือฝังเพชรอะไรทำนองนั้น

แต่มันก็คือของขวัญที่ผมกับจีซอกช่วยกันเลือกออกมาจากใจ...

“ขอบใจนายมากนะแจจุง ที่ช่วยฉันเลือกซื้อของขวัญให้แม่ฉัน”

“ไม่เป็นไรหรอกจีซอก อย่าลืมสิว่าเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ”

“แต่ฉันไม่ได้คิดกับนายแค่เพื่อนน่ะสิ...” เหมือนจะได้ยินจีซอกกำลังบ่นอะไรสักอย่างอยู่

แต่ผมดันได้ยินไม่ค่อยชัดนัก...

“เมื่อกี้นายว่าอะไรเหรอ” ผมยื่นหน้าไปถามใกล้จีซอกที่กำลังหันมายิ้มเจื่อนพลางสะดุ้งให้ผมอยู่

“อ๋อ ปะ...ปล่าว ฉันว่าเราไปกันเถอะ...เดี๋ยวแม่ฉันจะรอนาน”

“อืม” ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับจีซอก

...

หลังจากเดินมาได้สักพัก ผมก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติอย่างหนึ่ง แต่ผมก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนัก

ว่าความผิดปกติที่ว่านั้นมันคืออะไร

“จีซอก อีกนานไหมกว่าจะถึงบ้านนาย” ผมถามออกไปด้วยความผิดสังเกตพิกล

“อีกไม่ไกลหรอกแจจุง” จีซอกตอบมาเพียงเท่านั้น

แต่แปลก...

แทนที่แถวนี้จะมีบ้านคนให้ได้พบเห็นบ้าง กลับมีแต่ป่า

ป่า และก็

ป่า!!!

“จีซอก นายกำลังจะพาฉันไปไหนกันแน่” ผมถามออกไปตรงๆ จีซอกหันมาหาผมก่อนจะค่อยๆเดินมาประชิดตัวผมเข้าอย่างจัง ผมถึงกับต้องผละตัวเขาให้ออกไปอย่างเร็วด้วยความตกใจ

“นายจะทำอะไรน่ะ!”

“แจจุง ฉันรักนายนะ ที่ฉันทำไป ก็เพราะฉันรักนาย” นะ...นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!?!

“ฉันก็รักนาย เราเป็นเพื่อนกะ...”

“แต่ฉันไม่ได้รักนายแบบเพื่อน!!!” ณ เวลานี้...หัวสมองผมมันตื้อตันไปหมด

บุคคลหนึ่งที่ถือว่าสนิทกับผมพอตัวลองลงมาจากจุนซู

กำลังคิดกับผมเกินเพื่อน!!!

“ได้โปรดล่ะแจจุง เป็นแฟนกับฉันนะ ฉันสัญญา ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายให้ดีที่สุด นายอยากได้อะไรฉันจะยกให้นายหมดเลย...” จีซอกปล่อยถุงรองเท้าส้นสูงคู่งามของแม่เขาลงอย่างไม่ใยดี ก่อนจะรีบมาคว้าข้อมือผมไว้

“จีซอก เราขอโทษ...เรารับความรู้สึกนั้นไว้ไม่ได้จริงๆ” เราชอบยุนโฮ

หัวใจเราจะมีเพียงยุนโฮเท่านั้น

ผมทำได้เพียงบอกเขาทางสายตา...

“แจจุง...” จีซอกก้มหน้าต่ำด้วยความผิดหวัง ดูเหมือนเขาจะมองออก

ว่าผมกำลังสื่อถึงอะไร

“เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะจีซอก” ผมกอดปลอบจีซอกพร้อมกับตบหลังเขาเบาๆราวกับจะปลอบใจ

“แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนนาย!!!” สิ้นเสียงของจีซอก ริมฝีปากของผมก็ถูกริมฝีปากของเขาลุกล้ำเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำเอาผมที่ตั้งตัวไม่ทันหงายหลังล้มลงกับพื้นทันที

“จะ...จีซอก นาย...”

“แจจุง นายจะต้องเป็นของฉัน...เพียงผู้เดียว” ไม่รอช้า จีซอกปลดกระดุมเสื้อนักเรียนตัวบางของผมออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเม็ดสีชมพูสองเม็ดที่ติดอยู่กับแผงอกทั้งสองข้าง

“จะ...จีซอก อ๊ะ!” ผมสะดุ้งขึ้นอีกครั้ง เมื่อมือของจีซอกกำลังหยอกล้อกับเม็ดสีชมพูที่เริ่มมีสีแดงขึ้นเรื่อยๆจากการกระทำของเขา

“แจจุง ฉันจะทำให้นายมีความสุขเอง...” มือหนาลูบไล้ตั้งแต่ต้นคอมาจนถึงขอบกางเกงนักเรียนของผม

และกำลังจะ...

“จะ...จีซอก!!!”

ผลั๊วะ!!!

           ...

ร่างของบุคคลที่กำลังจะถอดกางเกงผมออกนั้นสลบลงทันทีเมื่อเจอรองเท้าส้นสูงตีหัวเข้าอย่างจัง ผมรีบลุกขึ้นไปมองผู้มาใหม่อย่างรวดเร็ว

“ยะ...ยุนโฮ!!!”

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ยุนโฮโยนรองเท้าส้นสูงในมือใส่จีซอกที่นอนสลบเข้าอย่างจัง ก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผม

ณ เวลานี้ผมอยากกอดเขาเหลือเกิน…

“ยุนโฮ...” ผมกอดยุนโฮอย่างแรง ไม่ใช่เพราะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

แต่เป็นเพราะเขาเข้ามาช่วยผมไว้ทันต่างหาก

“ฉันว่าเราไปจากที่นี่กันก่อนดีกว่านะ ฉันไม่อยากใช่เบื้องล่างฉันจัดการกับไอ้หื่นกามที่นอนตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่...” ยุนโฮพูดเสียงทุ้มเหมือนกำลังพยายามข่มอารมณ์ของตน ก่อนจะไปมองจีซอกด้วยสายตาที่ผมก็คาดเดาไม่ออกเหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

...

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซต์คนงามของยุนโฮครับ ยุนโฮนั่งเงียบมาตลอดทาง ส่วนผมก็ทำได้เพียงแค่แอบมองเขาจากด้านหลังเท่านั้น

แต่อย่างน้อยผมก็ดีใจนะ

ว่าคนที่มาช่วยผมนั้น

คือยุนโฮ

“นายมาทำอะไรกับไอ้หมอนั่น” ยุนโฮเปิดปากถามผม ทั้งที่ตาก็ยังมองไปทางถนนข้างหน้าอยู่

“ฉันมาช่วยจีซอกเลือกของขวัญวันเกิดให้แม่เขา”

“วันหลังก็หัดชวนเพื่อนนายมาด้วยสิ คนเดี๋ยวนี้มันไว้ใจไม่ได้ซะทุกคนหรอก” รวมทั้งตัวนายด้วยหรือปล่าวนะ?

“ก็จีซอกเขาก็ดูนิสัยดีนี่น่า...”

“คนเดี๋ยวนี้มันดูได้จากหน้าตาที่ไหนกันเล่า เห็นมันหล่อๆหน่อยก็หลงมันเข้าให้แล้ว...” เหมือนยุนโฮจะแอบว่าให้ผม

หรือว่าเขากำลัง หึง ผมอยู่

แต่...

คงไม่หรอกมั้ง...

“ก็ฉันไม่รู้นี่น่า...” ข้อแก้ตัวที่ออกมาจากความจริงเพียงแค่นี้

ผมก็หวังเพียงให้ยุนโฮลองเชื่อมันสักครั้ง

“ช่างมันเถอะ บ้านนายอยู่ไหนล่ะ ฉันจะได้ขี่ไปส่ง” ดูเหมือนยุนโฮจะรำคาญกับคำแก้ตัวไม่มีน้ำมีนวลของผมเต็มทนเลยเปลี่ยนเรื่อง

“เลี้ยวไปทางซ้ายตรงไปอีกนิดเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ”

...

“ขอบใจนายมากนะที่มาส่ง”

“มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรนักหรอก”

“ยังไงฉันก็ต้องขอบใจนายอยู่ดี ทั้งเรื่องที่ขับรถมาส่งฉันที่บ้าน กับเรื่อง...” ที่นายมาช่วยตอนจีซอกพยายามจะทำมิดีมิร้ายฉัน

“อย่าพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย ถ้าปล่อยมันได้ก็ปล่อยมันไป แต่ทางที่ดีนายควรจะเลิกคบกับไอ้หน้าหื่นนั่นไปซะ” จีซอกหน้าหื่น

แต่นายหน้าหล่อ(ล่อ)สำหรับฉันนะยุนโฮ

นายสนใจให้ฉันล่อลวงนายบ้างไหมล่ะ?

“อืม ขอบใจนายมากนะ...สำหรับความหวังดี” ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือปล่าว

แต่แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วล่ะ

“ใครบอกฉันหวังดีกับนาย ฉันก็แค่พูดเตือนไว้ เพราะถ้ามีคราวหน้าอีก...ฉันไม่อยากใช้กำลังกับไอ้หื่นนั่น” ยังไงซะ

ยุนโฮก็ยังแอบจิกกัดจีซอกอยู่ดี

“อืม กลับบ้านดีๆนะยุนโฮ” ผมโบกมือลายุนโฮพลางยิ้มหวานให้

“แน่นอนอยู่แล้ว” ยุนโฮยิ้มบางๆตอบผม ก่อนจะบิดคันเร่งรถอย่างแรงจากไป

ตอนนี้ผมอยากจะประกาศให้โลกได้รับรู้ว่า…

ยุนโฮยิ้มได้ครับ!!!