Tvxq เพื่อนรัก... (Yunho x Jaejoong)

ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนรัก...♥ : ตอนที่3 นั่งคร่อมยุนโฮ(?) 100%

Ha .ha

นั่งคร่อมยุนโฮ(?)

สิบโมงตรง...

ผมแวะมาที่โรงเรียนตามคำขอของจุนซู ซึ่งต่อให้จุนซูไม่ได้ขอร้องผม ผมก็จะมา

มาเพื่อคิวปิดตัวนั้น…

“อ้าว แจจุงมาแล้ว” หัวหน้าห้องหันมาทักผมเป็นคนแรก และตามด้วยเพื่อนๆทั้งหลายต่างก็หันมาทางผมกันหมด

รวมทั้งยุนโฮก็ด้วยล่ะ

“แหม มาพอดีไม่ขาดไม่เกินเลยนะเพื่อน” จุนซูยิ้มให้ผมอย่างปกติพลางตบบ่าผมเบาๆ

ถ้าไม่เป็นการเกรงใจ

ฉันกะจะโผล่มาตั้งแต่นายโทรมาปลุกฉันด้วยซ้ำ

“สิบคะแนนทั้งที จะให้นอนรออยู่บ้านได้ยังไง” สิบคะแนนนี้ไม่ใช่วิชาหมวดสังคม

แต่เป็นสิบคะแนนที่ผมจะยกให้ยุนโฮต่างหาก

ยุนโฮในวันนี้แตกต่างจากวันอื่นมาก เขาดูหล่อเป็นพิเศษ ไม่ใช่ว่าเดิมไม่หล่อนะครับ เพียงแค่วันนี้เขาดูหล่อมากกว่าในฟอร์มชุดนักเรียนต่างหาก…

ร่างสูงในชุดสูทสีดำสวมทับกับเสื้อกลามสีดำ(ดำทั้งตัวทั้งสีผิว)

อ้ะๆ รักหลอก ถึงหยอกเล่น ฮ่าๆๆ

บวกกับกางเกงสามส่วนเลยเข่าขึ้นมาสีน้ำตาลอ่อน และรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรดของยุนโฮ (ผมเห็นเขาใส่มาที่โรงเรียนประจำ)

เห็นไหม ผมมีคุณสมบัติอย่างหนึ่งที่เหมาะสมกับยุนโฮมาก

นั่นก็คือ...ผมเทคแคร์เขาทุกเมื่อ ไม่ว่าเขาจะเคยทำอะไร

ผมก็จำได้ทุกอย่างเลยล่ะ...

“นายผมทอง!” เหมือนจะได้ยินเสียงทุ้มของใครสักคนกำลังเรียกผม?

ผมทอง?

งั้นก็คงเป็นผมนั่นแหล่ะ

“มีอะไรเหรอ?” คนที่เรียกผมคือยูชอนนั่นเอง

“นายช่วยตัดกระดาษเป็นรูปที่ฉันวาดให้หน่อยได้ไหม พอดีฉันต้องใช้ไปติดฟิวเจอบอร์ด”

“อ๋อ ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” ผมตอบออกไปอย่างมั่นใจ ก่อนจะหยิบเจ้าตัวการ์ตูนร้อยแปดพันเก้าที่คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของยูชอนที่วาด มาตัดเฉพาะส่วนพื้นหลังออก

ดูไปงานมันก็ไม่ได้ยากอะไรมากนี่น่า

อย่างนี้แจจุงช่วยเต็มที่!

เที่ยงตรง...

เนื่องจากงานเสร็จเกินครึ่งแล้ว ผมและเพื่อนๆจึงตัดสินใจพักงานไว้เท่านี้ก่อน แล้วเดี๋ยวบ่ายๆค่อยมาทำต่อ

เพราะต่างคนต่างบ่นว่าหิวกันแล้ว

ส่วนผมไม่เห็นจะหิวเลย...

เพราะผมกินยุนโฮอิ่มแล้วล่ะ

อุวะ ฮ่าๆๆๆ

“เจอกันที่ร้านอาหารxxxตรงสุขุมวิทนะทุกคน” ผู้เป็นหัวหน้าชี้แจงสถานที่และเรื่องค่าอาหารเป็นที่เรียบร้อย ก็ทำการบึ่งรถจากไป

แล้วผมจะนั่งรถใครไปดีล่ะเนี่ย!

“จุนซู เราจะไปยังไงกันดี” วันนี้ผมรีบจัดเลยนั่งรถแท็กซี่มา (เผลอนอนต่อยาวก็ว่าได้) เลยไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซต์มาอย่างทุกวัน

“ขึ้นรถฉันก็ได้” เสียงทุ้มเสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่ทางด้านหลังผมกับจุนซู

“ว้าว~ขอบใจมากนะยูชอน” จุนซูยิ้มร่าให้ยูชอนอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะถือวิสาสะนั่งซ้อนท้ายยูชอนอย่างรวดเร็ว

เมื่อกี้ผมเห็นยูชอนมองจุนซูด้วยสายตาปรามด้วยล่ะ

“แล้วฉันล่ะ?” แล้วผมจะไปกับพวกนี้ยังไงล่ะ?

จะนั่งซ้อนสามก็ไม่ดี เพราะผิดกฎหมาย

เอาไงดีฟะเรา!

“ถ้าไม่ลำบาก ซ้อนฉันไปก็ได้” และแล้วเสียงทุ้มของอีกคนหนึ่งก็ดังขึ้น

ถ้าเจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่

“ยุนโฮ!”

“ตกใจอะไรของนาย เราเป็นเพื่อนกันนะ”

แล้วนายเคยถามฉันบ้างไหม...

ว่าฉันเคยคิดกับนายเหมือนเพื่อนบ้างหรือปล่าว!

“ฉัน...”

“นายไม่ต้องกลัวหรอก ฉันขี่ประมาณหกสิบ” ฉันไม่ได้กลัวนายขี่ไวสักหน่อย

ฉันกลัวว่านายจะทนความหล่อของฉันไม่ไหวจนเผลอจับกดต่างหาก

อะฮ้า~

“อืม งั้นรบกวนด้วยนะ” ผมขึ้นคร่อม เอ้ย! นั่งคร่อมลงบนเบาะหลังของมอเตอร์ไซต์ยุนโฮช้าๆ

จะเป็นภรรยาเขาทั้งที...

ก็ต้องดูแลของที่เขารักให้ดีสิ

ถึงจะถูก

เนอะลีดเดอร์~

นั่งคร่อมยุนโฮได้ไม่นาน(?) ก็ได้มาถึงที่หมายเสียที (อยากให้ถึงที่หมายช้ากว่านี้สักสิบชาติ)

ผมลงมาด้วยสีหน้าอิดโรย (เนื่องจากอย่างนั่งคร่อมยุนโฮนานกว่านี้)

ต่อให้ร้านอาหารนี้อร่อยแค่ไหน

มันก็ไม่อร่อยเท่าเจ้าหมีตัวนี้หรอก

“ขอบใจมากนะที่มาส่ง”

“นายยังต้องรบกวนฉันอีกครั้ง...” ยุนโฮพูดเหมือนรู้ทันผม ผมจึงได้แต่เกาหัวตัวเองแกรกๆด้วยความเขิน

ถ้าฉันจะรบกวนนายอีกร้อยครั้ง

นายจะว่าอะไรฉันไหม?

“ฉันจ่ายค่าน้ำมันให้นายก็ได้” ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกางเกง ก่อนจะควักแบงค์ร้อยให้ยุนโฮ

“แค่นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนฉันก็พอ...” ยุนโฮดันเงินของผมคืน ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้าน

ยุนโฮนะยุนโฮ แค่อยากให้ผมนั่งกินข้าวเป็นเพื่อน

ไม่เห็นจะต้องเก็กขนาดนี้เลย

หมียุนบ้า >//<

             50%
            

ผมเลือกนั่งโต๊ะตรงข้ามยุนโฮ (เพื่อจะได้มองใบหน้าหล่อๆนั่นได้ชัดและนาน) ส่วนจุนซูเลือกนั่งข้างผม

อาจจะด้วยเหตุผลเดียวกันก็เป็นได้

“ผมขอทอดมันหมู พะแนงเนื้อ แกงคั่วหมูเทโพ แล้วก็ ไข่เจียวยัดไส้แล้วกันครับ” ยุนโฮสั่งเพียงแค่ไม่กี่อย่าง(?) ก่อนจะตามด้วยยูชอนที่สั่งไม่แตกต่างจากยุนโฮนัก

สองคนนี้ทานน้อยกันดีจริงๆ

“ส่วนผมขอยำสลัดปูอัด ต้มยำขาหมู แล้วก็ไข่เจียวกุ้งสับครับ” ผมเลือกที่จะสั่งน้อยเหมือนยุนโฮ

กินอยู่หน้าคนรักทั้งที...

จะกินมูมมามไม่ได้!

“มื้อนี้ฉันขอเลี้ยงนายก็แล้วกันนะ” ผมหันไปบอกยุนโฮ

“ฉันก็ด้วย” จุนซูหันไปบอกยูชอน

“ฉันว่าพวกนายสองคน ไม่ต้องเลี้ยงฉันสองคนหรอก พวกฉันไม่คิดมากเรื่องค่าน้ำมันรถอยู่แล้ว” เหมือนยูชอนจะมองสายตาของผมกับจุนซูออก

ฉันอยากเลี้ยงข้าวยุนโฮ ไม่ได้อยากเลี้ยงข้าวนายสักหน่อย

ไอ้ห้อย!

“ไม่ได้หรอก พวกฉันนั่งซ้อนมอเตอร์ไซต์รบกวนพวกนายมาตั้งไกล เกรงใจพวกนายแย่” ใช่ จุนซูพูดถูก

ผมล่ะนั่งซ้อนท้ายยุนโฮมาตั้งนาน

เกรงใจยุนโฮแทบแย่

สองหนุ่มร่างสูงหันมามองหน้ากันอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยปากบอกพวกทั้งสองคน

“ถ้ามันไม่ได้ลำบากอะไรพวกนาย ก็ตามใจเถอะ” คราวนี้ยุนโฮพูดขึ้นมาบ้าง

ไม่ลำบากหรอก

เพื่อยุนโฮที่รักเสียอย่าง ฮิฮิ้วววว.

20นาทีผ่านไป

ได้เวลาที่พวกผมจะต้องกลับไปทำงานที่ค้างคาต่อ ซึ่งงานพวกนั้นไม่ได้มีความสำคัญอะไรเท่ากับการ

ได้นั่งซ้อนท้ายเป็นเด็กสก๊อยของยุนโฮอีกแล้ว

“ฉันขอขับเองบ้างได้ไหม?” ผมขอยุนโฮออกไปราวกับว่าตนเองสนิทกับเจ้าของรถมาช้านาน ยุนโฮทำสีหน้าลังเลใจอยู่สักพัก ก่อนจะพยักหน้าให้ผม

“ก็ได้ แต่ขับดีๆล่ะ” ครับ รับรองเลย ว่าจะขับให้ยุนโฮคนนี้มาเป็นเด็กสก๊อยของแจจุงให้ได้

ไอเราก็เว่อร์ได้อีกเนอะ

หลังจากที่โชว์ฝีมือการขับรถที่นักแข่งรถยังต้องสะพรึงกลัวไปแล้ว (ขนาดนั้นเชียว) ผมก็ได้แวะเข้ามาช่วยงานที่ห้องต่อจนถึงเย็น

18.30น.

“จริงสิ แล้วพวกนายสองคนกลับกันยังไงล่ะ” ยูชอนถามผมหลังจากที่งานเสร็จสิ้นไปด้วยดี

ถ้าผมบอกว่าคงต้องรอรถเมล์มา

เขาจะส่งยุนโฮมาผมได้นั่งซ้อนท้ายอีกครั้งไหมนะ

“พวกเราว่าจะนั่งรถเมล์กลับน่ะ” จุนซูที่ไม่รู้แอบฟังพวกผมสองคนคุยกันนานแค่ไหนแล้ว ผลักผมกระเด็นกระดอนไปอิงแอบอยู่ข้างถังขยะ ก่อนจะตอบยูชอนหน้าตาแจ่มใส

โถ ทำกับเพื่อนตัวเองได้ลงคอเนอะคนเรา

“แล้วเพื่อนของนาย...” ยูชอนละสายตามามองทางผม

ขอบคุณ...

ที่ยังไม่ลืมฉันเหมือนจุนซูนะ

“เพื่อนของฉันจะกลับกับยุนโฮ” ผมจะกลับกันยุนโฮเหรอ...

เฮ้ย! จะบ้าหรือไง

ยุนโฮเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องไปส่งผมน่ะ

“แต่ฉันเห็นยุนโฮออกไปตั้งนานแล้วนี่” แง้ แล้วสรุปผมต้องกลับคนเดียวจริงๆเหรอเนี่ย

“ยุนโฮออกไปตั้งนานแล้ว? ไปไหน?” จุนซูยังคงไม่รับรู้ว่าผมกำลังนั่งพิงถังขยะอยู่

“เห็นบอกว่าจะไปเอารถใหญ่เพื่อจะไปรับมิยองนะที่โรงเรียนกวดวิชานะ” มิยองที่ว่า...

คงจะเป็นแฟนยุนโฮสินะ

“ฉันกลับก่อนนะจุนซู” ผมลุกจากถังขยะด้วยท่าทางที่หมดเรี่ยวหมดแรง ก่อนจะเดินจากสองคนนั้นไป

เพียงแค่พูดถึงสองคนนั้น...

หัวใจผมมันก็แทบช้ำปางตายแล้วล่ะ

           ติดตามได้ในตอนต่อไป...