คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนรัก...♥ : ตอนที่2 คิวปิดของผม? 100%
คิวปิดชองยุนสุดหล่อ ><" (ของมิ๊แจ)
คิวปิดของผม?
วันนี้ผมมาโรงเรียนแต่เช้า...
อาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ หรือยังคงคิดมากเรื่องยุนโฮอยู่...
เอาวะ! สักวันผมจะต้องตัดใจจากเขาให้ได้
แม้มันจะยากสักเท่าไรก็ตาม...
“เอาล่ะ นักเรียนทำความเคารพ”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ คุณครู” หญิงสาววัยกลางคนส่งยิ้มให้พวกผม ก่อนจะเดินจากไป
หมดเสียที
ชั่วโมงคาบเช้า...
“แจจุง นายไม่สบายหรือปล่าว? ทำไมหน้าดูเศร้าจังล่ะ?” มือบางของจุนซูแตะมาที่หน้าผากผมอย่างแผ่วเบา
ทำไมคนที่ผมอยากให้เขามาสนใจ
กลับยังนิ่งเฉยอยู่แบบนั้นล่ะ?
“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก พอดีเมื่อคืนนอนน้อยน่ะ”
“วันหลังก็หัดนอนแต่หัวค่ำซะสิ จะได้ชิน”
ฉันนอนตั้งแต่ยังไม่สองทุ่มด้วยซ้ำ…
“อืม ขอบใจนะที่เป็นห่วง” ผมยิ้มฝืนๆให้จุนซู ก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ
ตอนนี้...
ความง่วงมันชักครอบงำผมแล้วล่ะ
...
“นาย”
“…”
“นายน่ะ”
“…”
“นาย!”
“ฮะ! ฮือๆ มะ...มี มีอะไรเหรอ?” ผมขยี้ตาอย่างแรงเพื่อกำจัดความง่วงออกไป
สงสัยผมคงจะยังมึนอยู่ถึงได้เห็นบุคคลนี้เป็นยุนโฮ
แต่เดี๋ยวนะ...
ยุนโฮงั้นเหรอ!?
“เพื่อนนายคนอวบๆลงไปกินข้าวแล้ว...” ยุนโฮมองออกไปนอกห้องราวกับว่า นั่นคือทางที่จุนซูแอบหนีผมไป
ถึงผมจะแอบเคืองที่จุนซูกล้าทิ้งผมไป
แต่ตอนนี้จิตใจผมมันกำลังจดจ่อที่ยุนโฮมากกว่า
ฮ่าๆๆๆ
“อะ...อ๋อ ขอบใจนะที่มาบอก” ผมลุกขึ้นเพื่อจะไปจัดการกับจุนซู
อีกใจหนึ่งก็จะไปเอาเรื่องจุนซู
แต่หัวใจ...มันกลับสั่งให้ยืนแข็งอยู่ตรงนี้มากกว่า
“เดี๋ยว” ผมถึงกับชะงักค้าง เมื่อเจอเสียงทุ้มของยุนโฮเรียกเข้า ผมรวบรวมสติทั้งหมด หันไปหายุนโฮ
“มะ...มีอะไรเหรอ?” แต่มันก็ยังคงค้างไม่หาย
“นายชื่อแจจุงใช่ไหม” ยุนโฮรู้ชื่อผม?
“อืม คิม แจจุงน่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชอง ยุนโฮ” มือหนาถูกยื่นมาทางผม
โอ้วววววว ยุนโฮอยากทำความรู้จักผมมมมมมม~
ผมมองมือหนานิ่ง ก่อนจะรวบรวมสติให้เป็นปกติ(สติผมมันไม่ปกติตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?) ยื่นมือของผมไปจับเป็นการสานสัมพันธ์
ฐานะภรรยา
(ในอนาคต)
ก๊ากกกกกกกกก
“เราเป็นเพื่อนกันแล้วสินะ”
อย่าบอกนะ ว่าสิ่งที่นายกำลังทำอยู่นี้
ถือเป็นการ ลุก แบบหนึ่ง
แดดิ้นค้าบบบบบบบบ
หลังจากที่สานความสัมพันธ์(แบบเพื่อน)กับยุนโฮเสร็จแล้ว ยุนโฮก็ขอตัวลงไปทานข้าวเที่ยงตามระเบียบ
ตอนนี้แค่ได้เป็นเพื่อนคนหนึ่งของยุนโฮ...ผมก็สุขใจแล้วล่ะ ♥
“เอ้~เพื่อนฉันนั่งยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน้า~?” จุนซูที่สังเกตเห็นถึงพฤติกรรมเหม่อลอยของเพื่อนตน ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้
ว่ากำลังคิดถึงใครอยู่
“ปล่าวสักหน่อย ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย” แจจุงหันมาแก้ตัวทันควัน ทำเอาจุนซูถึงกับส่ายหัวให้กับพฤติกรรมที่นับวันยิ่งแปลกประหลาดขึ้น ประหลาดขึ้น
เมื่อเช้ายังเห็นทำหน้าหงอยอยู่เลย
ไหนตอนเที่ยงกลับทำหน้าเบิกบานถึงขนาดนี้ซะล่ะ
“อืม เรื่อยเปื่อยก็เรื่อยเปื่อย แต่อย่าให้ฉันจับได้นะ ว่านายกำลังคิดถึงใครอยู่” จุนซูตีหน้าดุ ทำเอาแจจุงหลุดขำออกมา
เอาไว้ถ้าฉันกล้าพอ ฉันจะบอกนายเองจุนซู
ฉันสัญญา!
ในที่สุดช่วงเวลาที่นักเรียนหลายๆคนคอยรอ รอคอยก็มาถึง...
นั่นก็คือตอนเลิกเรียนนั่นเองครับ!
เนื่องจากวันนี้ห้องผมเลิกไวเป็นพิเศษ ผมเลยชวนจุนซูมาเดินเที่ยวตลาดสะพานใหม่(กรุงเทพ)ด้วยกัน
“แจจุง นายว่าฉันจะซื้อตัวไหนไปฝากหลานสาวฉันดี”
“ฉันว่าหลานสาวนายน่าจะชอบตัวนี้นะ” ผมชี้ไปที่พวงกุญแจสีขาวรูปคิวปิด
“คิวปิดเหรอ?”
“อืม ฉันว่ามันดูน่ารักดีที่สุดแล้วล่ะ” ผมตอบไปตามความคิดของตน
“งั้นก็แสดงว่านายอยากเป็นคิวปิดน่ะสิ” อยากเป็นคิวปิด?
ผมคิดว่าผมอยากให้คิวปิดมาช่วยให้ความรักของผมเป็นจริงมากกว่านะ
และแล้วจุนซูก็เลือกซื้อพวงกุญแจคิวปิดตามที่ผมบอก จุนซูถึงกับชมเล็กชมน้อยด้วย ว่าผมน่ะ…
เป็นคนเลือกของได้เก่งมาก
“ตัวนี้ของหลานสาวฉัน ส่วนตัวนี้ของนาย...” จุนซูยื่นคิวปิดอีกตัวที่ไปแอบซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ให้ผม
ผมมองเจ้าคิวปิดผมซอยสีน้ำตาลอ่อน บวกกับชุดสีขาวทั้งตัวด้วยสายตางุนงง แต่ก็รับไว้แต่โดยดี
“ฉันคิดว่านายเหมาะกับตัวนี้ที่สุดแล้วล่ะแจจุง” ว่าเสร็จจุนซูก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ผม
เจ้าคิวปิดตัวนี้น่ะเหรอ
ที่เหมาะกับผม?
หลังจากกลับมาบ้านเสร็จ ผมก็มานั่งคิดวิเคราะห์ว่า...
ทำไมเจ้าคิวปิดตัวนี้ถึงเหมาะกับผม?
เจ้าคิวปิดผมซอยสีน้ำตาลอ่อน บวกกับชุดสูทสีขาวทั้งตัวที่กำลังยิงธนูอยู่ ซึ่งคาดว่าน่าจะมีรูปหัวใจออกมา กำลังยิ้มกว้างให้ผมอย่างไม่คิดจะหุบ
ดูๆไป...ก็เหมือนยุนโฮเหมือนกันนะ
เฮ้! เดี๋ยวนะ
เหมือนยุนโฮงั้นเหรอ?
ผมสีน้ำตาลอ่อน?
ชุดสูทสีขาว?
กำลังยิ้มเท่ให้อยู่?
ตัวสูง?
กำลังยิงธนูที่คาดว่าน่าจะมีรูปหัวใจออกมา?
ยุนโฮงั้นเหรอ!!!
งั้นที่จุนซูบอกเมื่อตอนเย็นก็แสดงว่า...
‘ฉันคิดว่านายเหมาะกับตัวนี้ที่สุดแล้วล่ะแจจุง’
ที่จุนซูพูดก็หมายถึงผมกับ...งั้นเหรอ?
จุนซูนะจุนซู ตอนแรกผมว่าจะบอกเขาเร็วๆนี้ไปแล้วล่ะ ว่าผมกำลังแอบชอบยุนโฮอยู่ แต่ตอนนี้ ผมขอเปลี่ยนใจแล้ว
ปล่อยให้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรแบบนั้นไปเถอะ!
…
70%
แถมให้อีกสักนิด
~Sarangeun jjalbeun haengbokppun deo keuge daga-oneun
(Just only everyday) jwajeori nal himdeulge haneyo (Just only wonder my everything)~
“สวัสดีครับ...”
“เฮ้แจจุง! ขอโทษนะที่โทรมาปลุกตอนเช้าๆแบบนี้…” มันก็ไม่ได้เช้ามากหรอก
แค่ตีห้าเอง!
“นายมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะจุนซู ฉันจะได้นอนต่อ...” ผมรีบเข้าธุระ คาดว่าน่าจะสำคัญ(สำหรับจุนซูมาก) เลยโทรมาหาซะรุ่งเช้าแบบนี้ (แอบได้ยินเสียงไก่ขันด้วยแหล่ะ)
“พอดีพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ใช่ม้า~ ฉันเลยมาชวนนายไปช่วยงานที่ห้องหน่อยน่ะ...” นั่นไง ธุระสำคัญสำหรับจุนซูจริงๆด้วย
แต่มันคงไม่สำคัญกับผมมากหรอก...
“งานนี้ใครไปช่วย อาจารย์หมวดสังคมจะให้คะแนนเพิ่มอีกสิบคะแนน...” ให้เกรดสี่ผมยังไม่ไปเลย!
“งานนี้นะ มีเพื่อนที่ห้องเราไปเยอะเลย มีทั้งฉัน อึนเฮ คังตะ อึนฮยอก ยูชอนและก็ ยุนโฮ...” เพียงแค่เอ่ยชื่อสุดท้ายเท่านั้น ผมก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นมาจากเตียงราวกับมีสวิตช์สั่งการได้
ขอเพียงแค่มียุนโฮ
ผมก็พร้อมจะไปทุกที่!
“ฉันคิดว่านายน่าจะไม่สนใจเท่าไหร่ งั้นไม่เป็นไรนะ ฉัน...”
“เดี๋ยวสิๆ ใครบอกฉันไม่สนเล่า!” ร่างอวบยิ้มกริ่มเมื่อได้รับการตอบรับที่แตกต่างจากตอนแรกของปลายสาย
แหม แค่เอ่ยชื่อยุนโฮ...
ก็ถึงกับเสียงแจ๋วเลยนะเพื่อนรัก
“งั้นก็แสดงว่าพรุ่งนี้นายจะไปช่วยงานฉัน?”
“อืม แน่นอนอยู่แล้ว เพียงเพราะสิบคะแนนหมวดสังคนเลยนะเนี่ย” สิบคะแนนหมวดสังคม…
หรือตั้งใจจะไปทำเต็มสิบคะแนนต่อหน้ายุนโฮกันแน่น้า~
“อืม สิบโมงเจอกันที่ห้องเลยนะเพื่อน”
“โอเค ขอบใจมากนะที่โทรมาบอก”
ติ้ด!
ผมวางสายจากจุนซูไปด้วยสีหน้าเบิกบานเต็มที
เท่ากับว่าอาทิตย์นี้ผมได้เจอหน้ายุนโฮถึงหกครั้ง...
หนึ่งวันที่ต้องเรียนเจ็ดชั่วโมง...
เจ็ดคูณหกเท่ากับ...สี่สิบสอง
อาทิตย์นี้ผมได้เจอหน้ายุนโฮตั้งสี่สิบสองชั่วโมงแน่ะ!
โอ้ว~มีแต่คุ้มกับคุ้ม
คราวนี้แหล่ะแจจุง นายจะต้องเอาเจ้าคิวปิดมาเป็นของนายให้ได้!
...
ความคิดเห็น