คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนรัก...♥ : จุดเริ่มต้นของการแอบรัก
จุดเริ่มต้นของการแอบรัก...
ยุนโฮ...นายกำลังคิดเหมือนที่ฉันคิดกับนายไหม?
ทำไมนายถึง...
มองแต่ผู้หญิงคนนั้นล่ะ...
นายไม่คิด...จะเห็นมามองฉันบ้างเลยหรือ?
ผมคงทำได้เพียงสบถความในใจอยู่ลำพัง ผมคงไม่กล้าที่จะบอกความรู้นี้กับใคร
นอกจากตัวของผมเอง
ผมคิม แจจุง นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก นักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่ได้มีฐานะการงาน หน้าตา หรือการเรียนดีเด่อะไรเลย
ผมมันก็คือคนคนหนึ่ง...
ที่แอบรักเพื่อนของตัวเองจับขั้วหัวใจ...
แม้จะรู้ว่าเขาเป็นของคนอื่นแล้ว ก็ตาม...
ชอง ยุนโฮ...นายเป็นของฉันจริงๆไม่ได้เหรอ?
“ไอ้ยุน ไปกินข้าวกันป่ะ!” ร่างสูงที่กำลังนั่งทำรายงานอยู่หันไปพยักหน้าให้กับผู้ร่างสูงที่มาใหม่ ก่อนจะลุกไป
“อืม ดีเลย กินข้าวเสร็จจะได้ไปหามิยอง...” ร่างสูงคนนั้นพูดด้วยสีหน้ามีความสุข
เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้น...
ทั้งสองพูดอะไรด้วยกันอีกนิดหน่อย ก่อนจะเดินจากไป ผมมองตามหลังร่างสูงคนนั้นไปจนสุดสายตา ก่อนจะละสายตาออกมาพร้อมกับถอนหายใจ...
เขาไม่เคยคิดจะหันมามองผมเลย
จริงๆ...
“แจจุง ฉันหิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ” นิ้วเล็กๆสะกิดมาที่ผม ผมหันไปมองเจ้าของนิ้วเล็ก ก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตรให้
“อืม เมื่อกี้...” ผมมองไปตามทางที่ร่างสูงทั้งสองเดินออกไป
“อ๋อ ยุนโฮกับยูชอนน่ะเหรอ?” ผมพยักหน้าให้ เป็นเชิงว่าใช่
“สองคนนั้นเขาสนิทกันมากๆเลยล่ะ แถมยังหล่อทั้งคู่อีกด้วย” จุนซูดิ้นพล่านๆเมื่อพูดถึงสองคนนั้น
สงสัยว่าจุนซูคงจะตกอยู่ในสถานะ แอบรักเขาเหมือนผมสินะ
...
ผมกับจุนซูลงมาทานมื้อเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหาร ผมซื้อก๋วยเตี๋ยวน้ำใสทาน ส่วนจุนซูซื้อข้าวมันไก่
ผมกับจุนซูกำลังมองหาที่ว่าง ที่พอจะให้เราสองคนนั่งทานข้าวเที่ยงกันได้
แต่หาเท่าไหร่
กลับไม่เจอโต๊ะว่างเลยสักที่!
“ไม่มีโต๊ะว่างเลยแจจุง เอาไงดี” อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากเสียก๋วยเตี๋ยวน้ำใสไป อีกใจหนึ่งก็เริ่มชักไม่ค่อยหิวแล้ว
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...” ผมกำลังมองหาโต๊ะว่างอย่างถี่ถ้วน
แต่เสียงหวานของจุนซูก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“นั่นไง โต๊ะนั้นไง!” จุนซูชี้นิ้วไปยังโต๊ะที่มีสองร่างสูงนั่งอยู่
ยุนโฮกับยูชอนนี่นา...
“ฉันว่า...”
“ไปกันเถอะ”ผมกำลังจะอ้าปากปฏิเสธจุนซูออกไป แต่ก็กลับถูกมือบางคว้าแขนของผมไว้เสียก่อน
ซวยแล้วไงตู!
“เห้! สองคนนั้นน่ะ พวกเราขอนั่งด้วยนะ” จุนซูขอไปราวกับสนิทสนมกันเป็นอย่างดีพลางยิ้มแฉ่งให้ร่างสูงทั้งสองที่มองผมสลับกันจุนซูด้วยสายตาแปลกๆ
เมื่อกี้ยุนโฮมองมาที่ผมด้วยล่ะ (3วินาที)
ฮ่าๆๆๆ ฮิๆๆๆ คุๆๆๆ (บ้าไปแล้วแน่ผม)
แต่ถ้าผมมองไม่ผิดแล้วล่ะก็...
จุนซูน่าจะยิ้มให้ยูชอนหวานสุดนะ
“เอาสิ...” ยูชอนตอบเสียงเรียบ เท่านั้นแหล่ะจุนซูก็(เบียด)นั่งลงข้างยูชอนทันที
แหม เพื่อนผมไม่รู้จักเล่นตัวเลยแฮะ
อ้าว เดี๋ยวนะ ถ้าจุนซูนั่งข้างยูชอน งั้นผมก็...
“นั่งข้างยุนโฮสิแจจุง” ฮะ นั่งข้างยุนโฮเนี่ยนะ!?!
แค่ผมเผลอสบตาเข้ากับเขา ผมก็แทบคลั่งแล้วนะ แล้วนี่ยิ่งต้องมานั่งข้างกันอีก
ไม่กลายเป็นบ้าไปเลยเร้อะ!
“อะ...อืม” ผมเก็บซ่อนความเขินไว้ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างๆยุนโฮ
ตึกตัก ตึกตัก
โอ้ย! หัวใจบ้าดันมาทำงานหนักอะไรตอนนี้ก๊านนนนนนนนนน
ตลอดเวลาที่ผมได้นั่งข้างยุนโฮ หัวใจผมมันก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เต้นเร็วเกินไปบ้าง เต้นช้าเกินไปบ้าง
เห็นยุนโฮตักข้าวเข้าปากทีก็แทบจะลงไปแดดิ้นอยู่กลางโรงอาหาร
เว่อร์ - -
เห็นยุนโฮเคี้ยวทีใจผมก็แทบจะละลาย
อันนี้ก็เว่อร์อีก - -
“แจจุง คิดอะไรอยู่เหรอ ทำไมถึงยิ้มอยู่คนเดียวอย่างนั้นล่ะ?” รู้ตัวอีกทีจุนซูก็ส่งยิ้มมีเลสนัยให้ผมมาเสียแล้ว
ผมจึงหุบยิ้มทันที ก่อนจะรีบหันไปทานก๋วยเตี๋ยวน้ำใสในชามต่อ
นี่ผมแสดงอาการออกไปขนาดนั้นเชียวเหรอ
“คงจะคิดเรื่องบ้าๆอยู่น่ะสิ…” เหมือนกับจะได้ยินใครสักคนแขวะผมอยู่ ผมหันไปมองทางคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง ที่นั่งกินข้าวกระเพราไข่ดาวอยู่อย่างไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรอยู่
เมื่อกี้นายแอบแขวะฉันด้วย
ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีล่ะเนี่ย!
“ฉันไม่ได้คิดเรื่องบ้าๆหรือแอบยิ้มทั้งนั้นแหล่ะ” ผมปฏิเสธออกไปแบบตรงๆ (บวกแถไปได้อย่างแนบเนียน)
เอาเถอะ ผมจะไม่ถือโทษโกรธเคืองไอคนหล่อๆที่นั่งอยู่ข้างผมล่ะกัน
เพราะถือว่าหล่อหรอกนะ ถึงให้อภัย!
ความคิดเห็น