คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : (KAISOO) Night Dancer [II/II] ;
original story: http://19-blue-roses.livejournal.com/45467.html
written by: lunathunderhead
pairing: kaisoo
PART II.
“เมื่อคืนมึงวิ่งหนีออกมาจนพวกกูตามไม่ทันเลยนะ…” เซฮุนเอ่ยเรียบๆ ก่อนจะวางจานอาหารลงข้างๆคยองซู
“อย่าพูดถึงมัน” คยองซูเอ่ยเสียงเนือย เมื่อคืนเขาอยู่ดึกพยายามจะทำโปรเจคให้เสร็จจนปวดหัว สัมผัสของจงอินบนแขนของเขา..เขายังคงรู้สึกได้
“กูไม่อยู่ในอารมณ์จะคุยกับมึงตอนนี้…” คยองซูเอ่ยเสริม
“แล้วมึงเดินกลับเข้าไปได้ยังไงโดยที่ไม่กลัววะ? กูนึกว่ามึงกลัวจงอินซะอีก” เซฮุนถามอย่างประหลาดใจ
“มึงพูดถูก...จงอินไม่ใช่คนไม่ดี” คยองซูเอ่ยก่อนจะถอนหายใจ
“ทำไม? มันพูดไรกับมึงเหรอ?” เซฮุนเลิกคิ้ว
“ก็ไม่มีอะไรมากนะ แค่เล่าเรื่องพ่อแม่ของเขาให้ฟัง ว่าพ่อแม่เขาไม่อยากให้เขาเต้นเหมือนพ่อแม่ของกู แล้วก็บอกไม่ให้กูกลัวเขา”
“แล้วมึงก็เลยไม่กลัว?”
“ก็มันไม่ได้มืดหรืออะไร..แต่กูก็เห็นเงาพวกนั้นนะ มันเหมือน..เหมือนว่าวิญญาณเหล่านั้นเป็นเพื่อนเขาอ่ะ กูก็เลยไม่กลัว”
“อืมนั่นแหละ กูบอกแล้ว” เซฮุนพยักหน้า
“แล้วมันได้ช่วยมึงป้ะ?”
“อื้อ..ช่วย” คยองซูตอบด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีชมพูจางๆ
เซฮุนได้แต่มองคยองซูอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
***
ครั้งต่อมาที่เขาเจอไคอีกครั้ง..คือในหอประชุม เขาจำตารางซ้อมของจงอินได้แล้วจากการที่เขาตามเซฮุนมาซ้อมบ่อยๆ เพราะการแสดงที่ใกล้เข้ามา..นักเต้นทุกคนจึงซ้อมในชุดแสดงบ่อยขึ้น
ครั้งต่อมาที่เขาเจอจงอิน เขาไม่ลืมที่จะเอากล้องมาด้วย ครั้งนี้เขาต้องอัดจงอินให้ได้ เขาต้องการภาพและเสียงในโปรเจคของเขา ไม่งั้นน่าเบื่อตายเลย
คยองซูเลือกที่นั่งแถวใกล้ๆเวทีก่อนจะรอให้จงอินมาถึง เขาเกือบจะหลับไปแต่จู่ๆแสงไฟก็สว่างวาบขึ้น ร่างเล็กสะดุ้งก่อนจะขยี้ตาเบาๆและหาววอดใหญ่ วันนี้จงอินใส่ชุดแสดงขึ้นเต้น เป็นชุดบัลเล่ต์ที่คอผ่านลึกลงมาถึงกลางอก ทันทีที่จงอินย่อตัวลง..คยองซูก็เริ่มอัดทันที
เงาทั้งหลายต่างก็โผล่มาอย่างรวดเร็วทันทีที่จงอินเริ่มเต้น อากาศรอบๆตัวคยองซูเองก็เริ่มหนาวเย็นลง ร่างเล็กจึงยกมือขึ้นมากอดเข่าก่อนจะพยายามข่มความกลัวเอาไว้ ทันใดนั้น..เขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆที่ไม่ได้มาจากดนตรี
จงอินกำลังร้องไห้..
คยองซูได้แต่ชะงักค้างอย่างตกใจ เขาก็ไม่เห็นว่าเงาจะทำอะไรผิดแปลกจากเดิม แต่จงอินกลับร้องไห้ น้ำตาใหลลงมาเปรอะใบหน้าเป็นทางยาว แม้จะยังคงเต้นได้อย่างไร้ที่ติ..แต่คยองซูรู้ว่าจงอินกำลังแย่ สภาพจิตใจของร่างสูงผิดปกติ
“จงอิน..” คยองซูเอ่ยเรียกเบาๆแต่จงอินไม่ได้ยิน
“จงอิน!”
จงอินสะดุดทันทีที่ได้ยินเสียงคยองซู เงาทั้งหลายมลายหายไปราวกับเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ร่างสูงมองมาก่อนจะเห็นคยองซูยืนอยู่ท่ามกลางที่นั่งว่างเปล่าทั้งหลาย
คยองซูวิ่งขึ้นมาบนเวทีอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง
“จงอินอา..อย่าร้องไห้นะ..” คยองซูเอ่ยเก้ๆกังๆในขณะที่จงอินโผเข้ากอดร่างเล็กแน่น น้ำตาลูกผู้ชายใหลจนเปรอะเสื้อร่างเล็กไปหมด คยองซูยกมือขึ้นลูบหลังจงอินก่อนจะกอดตอบหลวมๆ
“ทำไม..ทำไมพวกเขาต้องมาในคืนนี้ด้วย?” จงอินเอ่ยเสียงอู้อี้
คยองซูเลือกที่จะเงียบเป็นคำตอบ
“แค่ก่นด่าฉันตอนมีชีวิตอยู่ยังไม่พอเหรอ? ทำไมต้องกลับมาแสดงความผิดหวังใส่ฉันทั้งๆที่ตายแล้วด้วย..” จงอินเอ่ยต่อ
“จงอิน..” คยองซูเอ่ยเบาๆ
“พวกท่านไม่ได้ผิดหวังนะ..ถ้าพวกท่านผิดหวังจริงๆ คงไม่มาดูนายเต้นหรอก”
จงอินไม่ตอบ..ได้แต่กอดคยองซูแน่นขึ้นราวกับว่าร่างเล็กจะหายตัวไป
คยองซูกลับบ้านไปคืนนั้นและพบว่า..กล้องได้บันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดเอาไว้
***
“ช่วงนี้มึงได้นอนบ้างป้ะเนี่ย? ทำโปรเจคดึกดื่นทุกคืนเลยเหรอ?” เซฮุนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อคยองซูเดินมาฟุบหน้าอยู่ข้างๆ
“อือ” คยองซูตอบง่วงๆ ความจริงแล้ว..เขาแบกโปรเจคไปนั่งทำกับจงอินทุกคืนเลยต่างหาก ทุกๆคืนหลังจากที่ทุกคนซ้อมเสร็จ ทั้งเขาและจงอินจะอยู่ต่อในหอประชุมในขณะที่เขานั่งคำนวนแรงโน้มถ่วงและอื่นๆในโปรเจค จงอินเองก็มักนอนคว่ำมองเขาในขณะที่เขาทำงาน
“ทำงานหนักจัง รักษาสุขภาพมั่งดิมึง” เซฮุนเอ่ยเตือนก่อนจะยิ้มบางๆ
“เออ แล้วการแสดงของมึงนี่วันไหนนะ? กูจะได้ไปดู” คยองซูถามก่อนจะปิดปากหาววอดใหญ่
“มะรืนนี้อ่ะ มึงจะมาดูเหรอ? แล้วโปรเจคมึงอ่ะ? ใกล้ส่งแล้วไม่ใช่เหรอไง?”
“ไม่ทำสักวันไม่ตายหรอกน่า” คยองซูตอบ
***
“โปรเจคใกล้ส่งแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“นายถามเหมือนเซฮุนเป๊ะเลย เดี๋ยวก็เสร็จน่า” คยองซูถอนหายใจ
“แต่ว่าเซฮุนไม่รู้นี่ว่านายชอบมาอู้งานกับฉันที่นี่” จงอินยิ้มขำ
“เงียบน่า..เราก็ไม่ได้อยากมาหรอก!” คยองซูเอ่ยบ่ายเบี่ยงก่อนจะหยิบงานขึ้นมาดู
“อ๋อ งั้นเหรอ? ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย ได้ข่าววันก่อนนายยังบ่นว่าอยากนอนที่นี่อยู่เลย จะได้อยู่กับฉันนานๆ” จงอินเลิกคิ้วอย่างยียวน
“ไม่จริงซะหน่อย!” คยองซูเอ่ยปฏิเสธเสียงดัง ใบหน้าขึ้นสีชมพูจางๆ
“เอ้อ..ปากแข็งไปเถอะ” จงอินเอ่ยก่อนจะนอนเท้าคางมองคยองซูทำงาน
“แล้วไปถึงไหนแล้วอ่ะ? ทำไมนายดูไม่กังวลเลย?”
“เดี๋ยวก็เสร็จน่า เดี๋ยวเราก็ทำเสร็จ..” คยองซูเอ่ยก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ตา
“หลังจากเสร็จโปรเจคแล้ว..นายจะไม่กลับมาแล้วใช่ไหม?” จงอินถาม น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความผิดหวัง
“คงไม่..มั้ง” คยองซูตอบเสียงเบาหวิว
“น่าเสียดายจัง”
ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบที่น่าอึดอัด คยองซูจึงยกกระดาษขึ้นมาเขย่าเบาๆทำลายความเงียบที่เกิดขึ้น จงอินจับข้อมือร่างเล็กไว้ ก่อนจะดึงกระดาษออกไปจากมือร่างเล็กและวางมันลงข้างตัว
“..ทำอะไรน่ะ” คยองซูเอ่ยถามก่อนจะเสหน้ามองไปทางอื่น
“คยองซู”
คยองซูเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพบว่าจงอินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้เกินไป...เหมือนรอให้คยองซูผลักออกหรือไม่ก็เบือนหน้าหนี แต่คยองซูไม่ได้ทำ
คยองซูทำเพียงจ้องหน้าจงอินด้วยดวงตาเบิกกว้าง..จงอินจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกจนริมฝีปากของคนทั้งสองสัมผัสกัน
จงอินแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปากบางในขณะที่ร่างเล็กได้แต่โอบรอบคออีกคนและดึงเข้ามาใกล้
“ฉัน..” จงอินผละออกมากระซิบเบาๆ
คำเหล่านั้นถูกกลืนกลับคงคอเมื่อคยองซูดึงอีกคนเข้ามาจูบอย่างร้อนแรง ลิ้นเล็กลากผ่านริมฝีปากล่างของอีกคนอย่างยั่วยวนจนร่างสูงถึงกับครางออกมาเสียงต่ำ มือใหญ่ทาบลงไปที่ต้นขาเล็ก สัมผัสที่ทำให้คยองซูรู้สึกร้อนไปหมด จงอินอยู่ใกล้มาก..ใกล้จนคยองซูรู้สึกได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆที่ร่างสูงใช้
คยองซูผลักจงอินออกอย่างแรงก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากด้วยใบหน้าแดงก่ำ จงอินมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ริมฝีปากเจ่อแดงเพราะจูบเมื่อครู่
“เอ่อ..คือ..ฉ..ฉัน..ฉันต้องไปก่อน..พ..พอดี..มีนัดน่ะ” คยองซูเอ่ยก่อนจะกวาดทุกอย่างลงกระเป๋าและวิ่งหนีออกมา
ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่เขาอยู่กับจงอิน..เขาจะต้องวิ่งหนีออกมาทุกครั้งเลย
***
เซฮุนดูเหนื่อยล้าในวันแสดงจริง ท่าทางจะฝึกซ้อมจนดึกดื่น
“มึงแน่ใจนะว่ามึงแสดงไหวเนี่ย?” คยองซูถามอย่างเป็นห่วง
“ไหวดิ..แล้วนี่มึงจะมาดูใช่ป้ะ? แล้วโปรเจคมึงอ่ะ?”
คยองซูกรอกตาไปมา หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นกับจงอิน..คยองซูก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องและเร่งมือทำโปรเจคจนมันใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ เขาพยายามจะทำงานอย่างหนักเพื่อให้ลืมรสจูบที่จงอินมอบให้ในคืนนั้น แต่ก็ไม่ได้ผลเลย โปรเจคของเขาเต็มไปด้วยรูปของคิมจงอินขณะที่กำลังเต้นและมันไม่ได้ช่วยให้เขาลืมจงอินได้เลย
“กูบอกแล้วไงว่ากูจะไปดู โปรเจคกูใกล้เสร็จแล้ว” คยองซูเอ่ย
“ฮืมม..มึงคงตั้งใจไปดูจงอินใช่ไหมล่ะ? ไม่ได้ไปดูกูหรอก” เซฮุนเอ่ยแซวง่วงๆ
“เปล่าซักหน่อย!” คยองซูเถียงหน้าแดง
“โอเค้..ไว้เจอกันคืนนี้” เซฮุนตอบขำๆ
***
คยองซูแวะซื้อช่อดอกไม้สองช่อระหว่างทางเดินไปหอประชุมเพื่อดูการแสดงในค่ำคืนนี้
หอประชุมเต็มไปด้วยคนดูมากมาย คยองซูกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะเห็นครอบครัวของเซฮุนยืนอยู่มุมหนึ่ง ร่างเล็กจึงโค้งเป็นการทักทายก่อนจะเดินไปนั่งแถวหน้าติดเวที ร่างเล็กหยิบใบโปรแกรมขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าการแสดงคืนนี้มีชื่อว่า “เลอ แฟงโทม”
ทันทีที่นาฬิกาบอกเวลาทุ่มนึง แสงไฟกางเวทีก็สว่างวาบขึ้นพร้อมกับจงอินที่เดินมาย่อตัวลงอยู่กลางเวที คนดูต่างก็เงียบเสียงลงรอดูการแสดงที่กำลังจะเกิดขึ้น คยองซูเองก็กลั้นหายใจรอในขณะที่ดนตรีเริ่มขึ้น
วันนี้จงอินดูอันตราย รอบดวงตาถูกวาดด้วยอายไลเนอร์สีเดำสนิท และโหนกแก้มถูกโรยด้วยกากเพชรสีน้ำเงินเข้ม อาจเป็นเพราะคยองซูคุ้นชินกับเงาที่โผล่มาเวลาจงอินเต้น..วันนี้คยองซูจึงรู้สึกแปลกเมื่อไม่เห็นเงาเหล่านั้นโผล่ออกมาเลยแม้แต่น้อย
นักเต้นทุกคนบนเวทีสวยสง่า และเห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างก็มีความสามารถ แต่ไม่มีใครเทียบขงอินได้เลยสักคน ไม่แม้แต่เซฮุน…
พอมาถึงตอนจบ..นักเต้นทุกคนต่างก็ล้อมรอบจงอินเป็นวงกลม เงาที่หายไปเริ่มคลืบคลานเข้ามาบนเวที คนดูคนอื่นคงคิดว่ามันเป็นเพียงการเล่นแสง แต่คยองซูรู้ดีกว่านั้น
ทีละคนๆ นักเต้นรอบๆจงอินต่างก็ลงไปนอนบนพื้นเหมือนแกล้งตาย จงอินเองก็ลงไปย่อตัวเหมือนกับท่าเริ่ม ก่อนที่ดนตรีจะหยุดลงและเวทีจะมืดลงอีกครั้ง
***
“อ่ะนี่..การแสดงยอดเยี่ยมไปเลย ทุกคนเก่งมาก..แต่กูเงินไม่พอว่ะ เลยซื้อมาให้ทุกคนไม่ได้” คยองซูเอ่ยก่อนจะยื่นช่อดอกคาร์เนชั่นสีเหลืองให้เซฮุน
เซฮุนหัวเราะก่อนจะรับมา
“ว่าแต่ทำไมซื้อสองช่อวะ? มึงรักกูขนาดนั้น?”
“เหอะ..กูซื้อมาให้จงอินต่างหาก ซื้อมา..เพื่อขอบคุณ”
“เอ้า มันอยู่ตรงนั้นน่ะ ไปขอบคุณไปสิไป” เซฮุนชี้ก่อนจะยิ้มอย่างรู้ทัน
คยองซูเดินไปหาจงอินที่นั่งอยู่คนเดียงบริเวณมุมห้อง กำลังล้างสีที่เพ้นท์ลวดลายไว้อยู่บนมือใหญ่ จงอินชะงักทันทีที่เห็นคยองซูเดินมา
“เอ่อ..สวัสดี” คยองซูเอ่ยเบาๆ
“อ่ะนี่..นายเก่งมากๆเลยนะ” คยองซูยื่นช่อดอกทานตะวันให้จงอินก่อนจะเอ่ยชม
“ขอบคุณที่มานะ..โปรเจคเสร็จแล้วเหรอ?” จงอินถามเสียงเรียบ
“เอ่อ..อื้ม ใกล้เสร็จแล้ว”
“ดีใจด้วยละกัน” จงอินเอ่ยก่อนจะหันหลังให้คยองซูและล้างเครื่องสำอางค์ของตัวเองออกอย่างไม่เร่งรีบ
“เห้ยจงอิน! อย่าเพิ่งล้างดิ มาถ่ายรูปด้วยกันก่อน” ชานยอลตะโกน
จงอินยิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นและเดินผ่านคยองซูไปทันทีราวกับว่าคยองซูเป็นอากาศธาตุ ช่อดอกทานตะวันถูกทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งอย่างไม่ใยดี
***
คืนนั้น คยองซูฝันเห็นคนๆหนึ่งกำลังเต้นอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไร้เงาและไร้เสียงอะไรทั้งนั้น.. เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนเช้ามืดพร้อมกับความคิดอะไรบางอย่าง
***
“เซฮุน..กูมีเรื่องให้ช่วยว่ะ”
“อีกแล้วเหรอวะ? มีไร?”
“ขอเบอร์จงอินหน่อยดิ”
“มึงยังไม่มีเบอร์กันและกันอีกเหรอวะ?” เซฮุนสำลักก่อนจะถามออกมาอย่างเหลือเชื่อ
“กู..ห้ะ? อะไรนะ?”
“มิน่า..ช่วงนี้จงอินถึงดูหงุดหงิดชิบหาย เอ้า..เอาโทรศัพท์กูไปดูซะ” เซฮุนเอ่ยก่อนจะยื่นมือถือให้
คยองซูรับมาพร้อมรอยยิ้ม
***
นี่เป็นไอเดียที่โง่มาก ป่านนี้จงอินคงปิดมือถือไม่แล้ว..ถึงไม่ปิด เขาต้องรำคาญแน่ๆที่คยองซูโทรไปเวลานี้
คยองซูโทรไปหาคยองซูด้วยมือที่สั่นเทาและใจที่ลุ้นระทึก หลังจากรอสายได้เพียงชั่วครู่..ปลายสายก็กดรับ
“ฮัลโหล..” จงอินเอ่ยเสียงง่วง
“...”
“นี่ใครครับ? ฟ้ายังไม่สางเลยนะ”
“เอ่อ..นี่คยองซู คือ...เราอยากได้อะไรบางอย่างจากนายน่ะ” คยองซูเอ่ยก่อนจะกระแอมไอเบาๆ
“อ้อ บริการเซ็กซ์โฟนเปิดเก้าโมงถึงเที่ยงคืนเท่านั้นครับ ขอโทษที” จงอินเอ่ยประชดในขณะที่คยองซูได้แต่เงียบไป
“...”
“นี่เกี่ยวกับโปรเจคของนายสินะ?”
“ใช่..ค่อนข้างเร่งด่วนนะ” คยองซูตอบอย่างรวดเร็ว
“รอไม่ได้เลยเหรอ?” จงอินถาม
“ไม่ได้”
“งั้นจะให้ฉันไปเจอที่ไหน?”
“หน้าโรงเรียนศิลปะละกัน”
***
จงอินนั่งหลับอยู่หน้าโรงเรียนทันทีที่คยองซูไปถึง คยองซูเอื้อมมือไปเขย่าร่างสูงเบาๆ จงอินสะดุ้งตื่นก่อนจะปัดมือคยองซูออกอย่างแรง
“ตามเรามาหน่อย” คยองซูเอ่ยเบาๆในขณะที่จงอินมีสีหน้าประหลาดใจ
“เราไม่ได้จะเข้าไปเหรอ?” จงอินถาม
“ไม่..เราจะไปที่อื่นกัน”
จงอินมองอย่างสงสัยแต่ก็ยอมเดินตามเขาลงมาที่สถานีรถไฟใต้ดินแต่โดยดี คยองซูซื้อตั๋วรถไฟไปสวนสาธารณะคูจองสองที่นั่งในขณะที่จงอินก็ได้แต่ตามเขามาเงียบๆโดยไม่ได้เอ่ยถามอะไร
“เรามาที่นี่ทำไม..มันเกี่ยวกับโปรเจคนายยังไงเหรอ?” จงอินถามทันทีที่ทั้งสองมาถึง
“ความจริงแล้ว...โปรเจคของเราเสร็จตั้งนานแล้วล่ะ” คยองซูสารภาพ
“แล้วนายพาฉันมาที่นี่ทำไม?” จงอินถามนิ่งๆ
“จงอิน..ตอนเช้ามืดน่ะ มันไม่มีเงาหรอกนะ”
ครั้งแรกที่ได้ยิน..จงอินขมวดคิ้วมุ่นอย่างงงๆ ก่อนจะเข้าใจความหมายที่คยองซูพยายามจะสื่อ
“ตอนเช้ามืดไม่มีเงา..” จงอินเอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“ตอนเช้ามืดไม่มีเงา..” จงอินเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆ
“เต้นสิ” คยองซูเอ่ย จงอินถึงถอดรองเท้าก่อนจะเดินไปยืนกลางผืนหญ้าทันที
จงอินลังเลเพียงชั่วครู่ก่อนจะเริ่มเต้น ท้องฟ้าสีหม่นยามเช้ามืดไร้แสงและไร้เงาใดๆ ไม่มีเงาที่ปรากฏตัวขึ้นตอนจงอินเต้น ไม่มีเงาที่คอยรบกวนในขณะที่จงอินปลิวไหวไปกับท่วงท่าอันสวยงาม
จงอินหัวเราะเสียงใสก่อนจะกระโดดในท่า “แกรนด์ เจอเท” และกลับลงมายืนบนผืนหญ้าอย่างสง่า..
คยองซูไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่น้ำตาของเขาใหลงลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาดีใจที่ได้เห็นจงอินมีความสุขแบบนี้ เขาไม่เคยได้ยินเสียงหัวเราะของจงอินที่ร่าเริงขนาดนี้มาก่อน
จงอินหยุดเต้นก่อนจะหันมาเห็นน้ำตาบนใบหน้าของร่างเล็ก
“ฉัน…” จงอินเริ่ม
“ขอบคุณนะ..”
“ไม่เป็นไร” คยองซูเอ่ยก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆและเสหน้ามองพื้น เขาไม่รู้ทำไมเขาถึงสบตาจงอินไม่ได้ในเวลานี้
“เราเองก็เพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้เอง..ว่าช่วงเวลานี้ของวัน จะไม่มีเงา..”
จงอินเชยคางของร่างเล็กขึ้นในขณะที่คยองซูหลับตาปี๋...ริมฝีปากร้อนกดจูบลงมาอย่างแผ่วเบาบริเวณเปลือกตาบาง จูบซับน้ำตาที่กำลังจะเหือดแห้งไป
“ขอบคุณจริงๆ” จงอินเอ่ยอีกครั้ง
คยองซูลืมตาขึ้นมาจังหวะเดียวกับที่ร่างสูงโน้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากของเขาเบาๆและผละออก
ทั้งสองต่างก็ไม่พูดอะไร..จงอินเพียงแต่ดึงร่างเล็กลงมานั่งด้วยกันในขณะที่คนทั้งสองมองพระอาทิตย์ขึ้น
เงาของคนทั้งสองสะท้อนอยู่บนผืนหญ้า..เงาที่รวมกันเป็นหนึ่ง
ทอล์คกับไรท์แอน.เฮ่..จบไปแล้วเรื่องแรก \-..-/
ที่เลือกเรื่องนี้มาแปลมาเพราะตอนอ่านแล้วรู้สึกเนื้อเรื่องมันน่าสนใจดี
แต่ดูเหมือนจะถ่ายทอดออกมาได้ไม่ดีเท่าไหร่ ;-;
คืออยากจะแปลให้มันหวานกว่านี้ แต่มันได้แค่นี้อ่ะซอรี่มาก.
รอเรื่องหน้า เราจะกลับมาแก้ตัวพร้อมฟิคที่ไฉไลกว่าเดิม ก้าก!
ไรท์พลอยเองก็คงจะเลือกเรื่องที่สนุกๆมาให้รีดอ่านกัน
อย่าลืมซัพพอร์ทเราสองคนด้วยนะแจ้ะ!
สกรีมโปรดติดแท็ก
#คลังฟิคดด
ความคิดเห็น