คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : the old days : merisa & praan
นอกจากการเรียน การอยู่กับครอบครัว แล้วก็อ่านหนังสือแล้ว ชีวิตของผมก็ไม่ค่อยแตกต่างกันมากนักในแต่ละวัน ด้วยความเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน ผม ซึ่งเป็นนักศึกษาปี 5 จึงเป็นหนึ่งในความหวังของครอบครัว ผมเลือกเรียนทันตะฯ ในขณะที่แฝดน้องของผมเลือกวิศวะ ปิโตรฯ และเพราะว่าความสุขของผมคือการได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ฟ้าคงเห็นความดีนั้นจึงส่งนางฟ้าลงมาให้ผม… คนที่ทำให้หัวใจผมหยุดเต้นชั่วขณะเพียงเพราะได้เห็นใบหน้าของเธอ… เธอเพียงคนเดียวที่กุมหัวใจผมนับตั้งแต่วันนั้น
4 ปีที่แล้ว ผมมีโอกาสได้ไปลอยกระทงไกลถึงที่เชียงใหม่อีกครั้ง แม้ว่าจะเป็นคนละปี แต่บรรยากาศที่แสนอบอุ่นก็ไม่เปลี่ยนไปเลย หลังจากนัดแนะที่พบกับน้องๆได้แล้ว ผมก็เดินฝ่าผู้คนมากมายเพื่อเข้าไปใกล้ริมฝั่งแม่น้ำปิง เพราะความแออัดของผู้คนทำให้ผมทำอะไรไม่ถนัดนักแถมยังโดนเบียดจากท่างนั่งยองๆกลายเป็นนั่งลงกับพื้น แต่แล้วเสียงหวานก็ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของเจ้าของนั้น….
‘ขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะคะ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ? ^-^a’ เธอพูด หากจะให้อธิบายความรู้สึกของผมขณะนั้น คงบอกได้แค่ว่า ผมรู้สึกเหมือนเจอคนที่ใช่สำหรับผม
‘ไม่เป็นไรครับ ^ ^’ ผมยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นนั่งแบบเดิม ไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆเท่าไหร่ บอกตามตรงว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมาจากอกยู่แล้ว
‘เมๆ ถ่ายรูปกัน~’
‘อะ..อื้อ ^-^~’ เธอหันไปถ่ายรูปกับเพื่อน ภาพที่ออกมาคงตลกไม่น้อย เพราะดันที่ผู้ชายแปลกหน้าจ้องมองเธออยู่ข้างหลัง ไม่อยากจะยอมรับเลยว่าผู้ชายคนนั้นคือผมเอง
‘รีบลอยกันเถอะ ฟาอยากกลับบ้านแล้ว คนเยอะ หายใจไม่ออก’
‘บอกให้ลอยแถวร้านกับพี่ๆก็ไม่เชื่อ ^-^’
‘ลอยกับพี่มา16ปีละ เบื่อ =3= เนอะแรน’
‘คงงั้นมั้ง’ เด็กคนนั้นตอบเพื่อนแต่สายตามองผมนิ่ง
‘เข้าข้างฟาอีกแล้วนะน้องแรน ^-^ เอ่อ…พี่มาคนเดียวรึเปล่าคะ?’
‘…ครับ’
‘มาคนเดียวเหงาแย่ งั้นมาลอยกระทงด้วยกันมั้ยคะ ^-^a’
‘ใช่ๆ พี่มาลอยกระทงกับพวกเรานะคะ ^o^ไม่กัดหรอก’
‘รบกวนด้วยนะครับ ^^’
คืนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากลอยกระทงเสร็จ ทั้งสามคนก็พาผมเดินเที่ยวสักพักเพราะเห็นว่าเป็นคนต่างถิ่น อ่อ! ผมรู้ชื่อน้องเขาแล้วล่ะ ^ ^ น้องฟาเรนไฮต์ น้องแรนดอม และน้องเมจิ รู้สึกว่าน้องฟากับน้องเมจะอายุเท่ากัน แต่น้องแรนอ่อนกว่าปีนึง ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้มาลอยกระทงกับพวกน้องๆ แล้วผมก็พอจะมองออกด้วยว่าน้องแรนน่ะคิดอะไร ^ ^ หลังจากเที่ยวจนหมดก็ถึงเวลาแยกย้ายกันไป เวลาแห่งความสุขที่สั้นชะมัด คุณว่ามั้ย?
‘เดี๋ยวก่อนครับ! ^ ^’
‘ คะ ^-^a’
‘ขอโทษทีนะครับ..’ ผมเอื้อมมือไปทัดดอกไม้ที่ให้เธอ หน้าเธอแดงนิดๆ
‘เอ่อ..ขอบคุณค่ะ /// ’ เธอยิ้มหวานเหมือนเคยแล้วเดินไปหาเพื่อนๆที่รออยู่ ผมโบกมือให้ เธอโบกตอบ ผมยืนมองจนเธอเดินไปลับสายตา นี่ผมบ้ารึเปล่า? ผมคงบ้าไปแล้วแน่ๆ เพราะขนาดเธอกลับไปนานแล้ว ผมยังยิ้มไม่หยุด แต่ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกว่าเราจะต้องได้พบกันอีกแน่นอน ผมมั่นใจ
ความคิดเห็น