เล่ห์กรรณิการ์

ลำดับตอนที่ #4 : เล่ห์กรรณิการ์ บทที่ 3 (รีอัพ)

หลังมื้ออาหารที่แสนน่ารำคาญและสิ้นเปลืองเวลาชีวิตอย่างไม่น่าอภัยในความคิดของอัยย์ศยา เธอยังต้องมาเดินเลือกของขวัญให้ดิเรก ซึ่งไม่ว่าเธอจะเสนออะไรขึ้นมา ขุนพลก็ไม่เห็นด้วย เธอเดินจนทั่วห้างสรรพสินค้าใหญ่บนส้นสูงสามนิ้วที่บีบจนรู้สึกเหมือนกระดูกเท้าจะแตกหัก แถมยังต้องช่วยผู้หญิงของเขาถือของ แวะช่วยเขาลองนาฬิกาขณะที่สมองวกกลับไปที่โต๊ะทำงาน และอยากจะขย้อนเอาปลาดิบไม่กี่ชิ้นที่รับประทานเข้าไปออกมา สุดท้ายขุนพลกับเธอก็ตกลงกันได้เรื่องของขวัญสำหรับผู้ใหญ่ผู้มีพระคุณของเขา

ในขณะที่เขากลับมาส่งเธอที่หน้าอาคารสูงนั้น เป็นเวลาที่พนักงานจากบริษัทต่างๆ ที่เช่าอาคารแห่งนี้เป็นที่ตั้งสำนักงานพากันทยอยกลับบ้าน อัยย์ศยากลอกตาถอนใจยาวระหว่างรอให้ลิฟต์ไต่ระดับจนถึงชั้นสิบแปด เมื่อมาถึงกมลพรกับอารดากำลังเตรียมตัวจะกลับบ้านกันแล้ว

“พี่ไหม หนูนึกว่าพี่คงไม่กลับเข้ามาแล้ว” กมลพรสาวสวยสวมแว่นตากรอบดำร้องทักเมื่อเห็นหัวหน้าสาวมาถึง

“งานพี่ยังกองรออยู่มหาศาลจ้ะ” คนพูดทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ของตัวเองแล้วยิ้มให้สองสาวอย่างใจดี

“ให้พวกหนูช่วยก่อนไหมคะ” ผู้ช่วยอีกคนอาสาอย่างเห็นใจหัวหน้าของตน แต่อัยย์ศยาส่ายหน้าอมยิ้ม อารดาเป็นสาวร่างกะทัดรัด มีใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา แต่เป็นสาวปากจัด และชอบทำตัวเป็นเด็กช่างเมาท์ แถมยังพูดจาทะลึ่งตึงตังไม่น้อย

“พูดก็พูดเถอะค่ะ คุณอิฐแกจะพาพี่ไหมไปเป็นก้างแกทำไมก็ไม่รู้นะคะ จริงๆ ไม่ต้องเสียค่าร้านอาหารเลยก็ได้นะคะ ถ้าจะนัวเนียกันขนาดนั้น โรงแรมใกล้ๆ นี่ก็จบแล้วค่ะ”

อัยย์ศยาหน้าร้อนผ่าว เธอหันมาทำหน้าตาดุแล้วตีคนทะเล้นที่ทำท่าสูดปากแล้วหัวเราะคิก ด้วยคิดไกลไปถึงไหนต่อไหน

“บอสเรานี่เสน่ห์แรงนะคะ นี่ขนาดมีข่าวว่าลูกสาวเจ้าสัวดิเรกกลับจากนอกแล้ว ยังจะควงคุณนีน่าอีก โอ๊ย อย่างว่าละค่ะ ผู้ชายแซ่บๆ สมัยนี้ หายาก ต้องผลัดกันซี้ด”

อัยย์ศยาร้อนผ่าวไปถึงใบหูแล้วตีคนพูดพล่อยไปอีกที ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างแล้วยิ้มส่งสองสาว เห็นกมลพรกำลังเอียงหูฟังอารดาพูดอะไรบางอย่างแล้วส่ายหน้า เมื่ออยู่ลำพังหญิงสาวก็พ่นลมออกปากพลางขับไล่ความคิดเกี่ยวกับขุนพลและผู้หญิงของเขาออกไป

บรรยากาศรอบข้างยิ่งเงียบเชียบ แต่อัยย์ศยาบอกตัวเองว่าช่างเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสำหรับการเคลียร์งานอย่างยิ่ง หญิงสาวเริ่มจัดการเอกสารคั่งค้างอย่างเป็นระบบ รองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่ถูกสะบัดวางไว้ที่ปลายเท้า เสียงท้องครวญครางที่ชวนให้นึกถึงก๋วยเตี๋ยวร้อนๆ หน้าปากซอยทำให้นิ้วเรียวพรมลงบนแป้นพิมพ์ถี่ขึ้นอย่างฮึดสู้

ตัวเลขตรงด้านซ้ายของจอคอมพิวเตอร์บอกเวลาสามทุ่มเศษ หญิงสาวลุกขึ้นไปรวบรวมแผ่นกระดาษที่สั่งพิมพ์ผ่านระบบเน็ตเวิร์กมาจัดเรียงเข้าแฟ้ม เธอเดินเท้าเปล่าไปมาอยู่ภายในบริเวณพาร์ทิชันสูงแค่ไหล่ หูได้ยินเสียงลิฟต์เปิด แต่เข้าใจเอาเองว่าคงเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ขึ้นมาตรวจตราตามชั้นต่างๆ พอวางแฟ้มอันสุดท้ายเรียบร้อยเธอก็แทบจะถอนใจเฮือกขณะบิดกายไล่ความเมื่อยล้าบริเวณบ่าไหล่ อดคิดไม่ได้ว่าป่านนี้ขุนพลผู้ไม่จ่ายค่าล่วงเวลาให้เธอคงจะไประเริงรักกับนรีสุดาอยู่ที่คอนโดสุดหรูของเขาอย่างสบายอารมณ์ อัยย์ศยาอยากจะเบ้ปากเมื่อนึกถึงเขา แต่เธอก็เคยชินเสียแล้วกับตัวตนของขุนพล

สามปีที่เธอทำงานให้เขา ชายหนุ่มควงผู้หญิงหลายคน แต่ที่เห็นบ่อยที่สุดก็ปาลินกับนรีสุดานี่ละ ขุนพลจะรู้บ้างไหมว่าทุกคนที่เข้ามารุมล้อมเขาล้วนเห็นแก่ความโก้หรู หน้าตา บารมี และความสุขสบายแทบทั้งสิ้น

หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะสะดุ้งเมื่อหันมาปิดคอมพิวเตอร์แล้วเห็นคนที่กำลังนินทาในใจยืนอยู่ตรงหน้า ลมหายใจของเธอสะดุดขาดห้วงจนต้องปรับสีหน้าในทันที

“คุณอิฐ”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น” เขาหัวเราะในลำคอขณะมองสีหน้าตกใจของเลขาฯ ตัวเอง “กำลังคิดอกุศลกับผมอยู่ละสิ ใช่มั้ย” เขายกมุมปากเป็นเชิงเยาะที่รู้ทันเธอ

“เอ่อ” อัยย์ศยามัวแต่ใจเต้นแรงจนลืมคำโกหก เธอกำลังนินทาเขาในใจจริงๆ หญิงสาวส่ายหน้า สบตากันนานเกินไปจึงรีบก้มหลบหยิบจัดทุกอย่างบนโต๊ะแล้วคว้ากระเป๋าคล้องไหล่ ก่อนจะปั้นยิ้มให้เขา “คุณอิฐลืมอะไรเหรอคะ พอดีไหมกำลังจะกลับแล้วค่ะ”

“เปล่า” เขาตอบเสียงสูง ยักไหล่น้อยๆ “แค่แวะมาดูความเรียบร้อย”

“ถ้างั้น ไหมขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวไหม”

“คะ?” หญิงสาวหันกลับมาตามเสียงกึ่งสั่งของเขาแล้วต้องรีบถอยเท้ากลับไปหนึ่งก้าวอย่างตกใจ เผลอสูดกลิ่นจากเรือนกายสูงเข้าไปเต็มรัก กลิ่นหอมสะอาดเจือกลิ่นน้ำหอมอ่อนจางจนเกือบจะเผลอสูดเข้าไปให้ลึกๆ อีกรอบ เพราะอยากรู้ให้แน่ชัดว่ามันเป็นกลิ่นของน้ำหอมยี่ห้ออะไร หรือจะเป็นเพราะมีกลิ่นสุราอ่อนๆ อยู่ในลมหายใจของเขาตอนนี้เลยทำให้เธอใจสั่นหวิวพิกล

ขณะที่ขุนพลนิ่งไปอึดใจ เขาก็หยิบกระดาษใบหนึ่งจากกระเป๋าสตางค์ยื่นให้เธอ “ไปจัดการตัวเองให้พร้อมสำหรับการไปงานวันเกิดเจ้าสัวดิเรกกับผม วันเสาร์นี้ หกโมงเย็น”

อัยย์ศยามองตัวเลขบนกระดาษซึ่งนับว่ามากโข แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ขุนพลอาจจะเป็นเจ้านายที่แปลกๆ แต่เขามักจะใจบุญกับพนักงานเสมอ กับเธอเขาทำบ่อยจนเธอชิน บ่อยจนอัยย์ศยารู้ว่าไม่ควรปฏิเสธทุกอย่างที่เขาให้ เพราะมันทำให้เขาหงุดหงิดและกลายเป็นอันธพาล เล่าให้ใครฟังอาจไม่มีใครเชื่อก็ได้ ว่าขุนพลเคยพาเธอไปงานเลี้ยงแห่งหนึ่งแล้วพบว่าลำคอของเธอว่างเปล่า เขาแวะร้านเพชรเพื่อซื้อเครื่องประดับเพชรให้เธอสวมทั้งชุดและไม่เอาคืน

หญิงสาวเริ่มวางแผนคร่าวๆ ให้ทุกอย่างเสร็จก่อนหกโมงเย็นวันเสาร์ก่อนที่เขาจะไปรับเธอ ทว่าขุนพลกลับสั่งต่อจนเธอแทบหัวทิ่มตกบ่อ

“เจอกันที่ร้านดาด้า”

เขาหมายถึงระรินดา เพื่อนสนิทของอัยย์ศยาที่คบหากันมาตั้งแต่เด็ก เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มัธยมถึงมหาวิทยาลัย

“ค่ะ” อัยย์ศยารับคำสั้นๆ แล้วเดินมุ่งหน้าไปยังลิฟต์ด้วยความรู้สึกหน่วงลึกประหลาด คงเป็นเพราะชื่อของเพื่อนสาวเจ้าของร้านเบเกอรีและคาเฟกาแฟสุดหรูย่านทองหล่อกระมัง ยิ่งนับวันเธอยิ่งรู้สึกว่าขุนพลกำลังจงใจข่มเธอให้ตัวลีบลงจนกลายเป็นไม้จิ้มฟัน

เขารู้จักระรินดามาพร้อมกับเธอ แต่น้ำเสียงและสรรพนามที่พูดถึงบ่งบอกความสนิทสนมที่เขามีให้ต่างกัน หญิงสาวถอนใจตอนที่ลิฟต์เปิดออก ลืมเรื่องก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยไปชั่วขณะ เปลือกตาหนักอึ้งจนนึกถึงแต่ห้องนอน แต่ตอนที่เธอกำลังจะเอื้อมมือไปกดปิดลิฟต์ เจ้านายหนุ่มก็ก้าวเข้ามายืนหายใจร่วมอยู่ในกล่องโดยสารแคบๆ ด้วยกัน

“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”

อัยย์ศยากำลังจะหันไปปฏิเสธอย่างมีมารยาทที่สุดเท่าที่เธอจะอดทนต่อการใช้งานไม่เกรงใจของเขา แต่เสียงท้องของเธอกลับครวญครางจนได้ยินชัดในขณะที่ลิฟต์ไต่ระดับลงมาชั้นล่างสุดของอาคาร หญิงสาวแก้มร้อนซู่กับเสียงหัวเราะทุ้มๆ ในลำคอ จนเผลอตวัดสายตาไปมองเขาอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะรู้ตัวว่าเธอคิดผิด ขุนพลกำลังหรี่ตาลง เสียงหัวเราะยังคงอยู่ในลำคอ ผิวหน้าของเขาอมชมพู ไรหนวดเขียวครึ้มและกลิ่นลมหายใจของเขาทำให้เธอแทบล้มพับ

“ถ้าจะบอกว่าไม่หิวนี่ ถือว่าผิดศีลข้อสี่เชียวนะครับ ไหม”

อัยย์ศยาเดินลูบแขนที่ขนลุกเกรียวกับเสียงนุ่มๆ ที่เขาใช้เรียกชื่อเล่นของเธอ หญิงสาวจ้องแผ่นหลังใต้เชิ้ตสีขาวอย่างเหลืออด แต่ในที่สุดเธอก็ข่มอารมณ์ตัวเองลงได้เหมือนทุกครั้ง เดินตามเขาไปขึ้นรถนำเข้าสุดหรูเพื่อตรงไปรับประทานมื้อดึกกับเจ้านายเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เขาทำแบบนี้เสมอมาสามปีแล้ว