{ ChanBaek Fiction :: Fay }

ลำดับตอนที่ #1 : #ficfaycb : Intro

Intro

' ตุ๊กตาหมีไม่น่ารักหรอ? '

บรรยากาศค่ำคืนนี้ช่างโรแมนติกนัก ชายหนุ่มเอาแต่มองรอบๆด้านด้วยหัวใจเต้นรัวเขาแทบหุบยิ้มไม่เลยเมื่อกำลังคิดถึงวินาทีข้างหน้า... วันนี้เขานัดแฟนสาวมาเพื่อจะบอกความในใจบางอย่างให้เธอได้ฟังและคาดหวังถึงความสุขข้างหน้า

ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ดอกไม้ช่อโต และแหวนเพชรเม็ดโต... มันจะดีอะไรไปมากกว่านี้กัน

เขายืนรออยู่ตรงนี้มาสักพักจนกระทั่งหญิงสาวชุดเดรสสีโอลด์โรสเข้ามาในกรอบสายตา

“ โซมี วันนี้เธอสวยจัง ” 

“ อื้อ ขอบคุณนะ ...แล้วนายมีอะไรกับฉันหรือเปล่า ”

วันนี้โซมีแต่งตัวดูดีเป็นพิเศษ ทุกอย่างสวยงามเหมือนวันแรกในอดีตที่เขาตกหลุมรักเธอ ทำให้ชายหนุ่มนึกไม่ผิดหาก จะต้องใช้ชีวิตร่วมกันเธอจนถึงวันสุดท้าย

“ คือ... ฉันมีเรื่องจะบอก ”

เขาพยายามรวบรวมความกล้าจนถึงที่สุด ทั้งตื่นเต้นและขลาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูกจึงปล่อยให้สายตาเราสบกันนานนับนาที

“ เอ่อ... เราก็มีเรื่องจะบอกชานยอลเหมือนกัน ”

“ งั้นเราบอกพร้อมกันมั้ย? ”

โซมีดูลังเลแต่เธอตกลงในที่สุด.... วินาทีนั้นเขาไม่รับรู้สิ่งใดใดแม้แต่เสียงสายลมหรือความสวยงามของพระจันทร์ในคืนนี้

“ เราแต่งงานกันนะ ”

“ เราเลิกกันเถอะ ”

ทุกอย่างเงียบไร้ซึ่งคำตอบ ความรักมืดบอดเข้าครอบงำจิตใจเขาในทันที ไม่มีแล้วแสงสว่างใดใดในชีวิตราวกับทุกอย่างพังทลายไม่มีชิ้นดี

“ เรา... เราขอโทษ ”

โซมีเอ่ยทั้งน้ำตาขณะที่เขาพยายามกลั้นเอาไว้...

“ เราว่าเราคงเข้ากันไม่ได้หรอก เราต่างกันเกินไป ชานยอลเข้าใจเราใช่มั้ย? ”

ผู้หญิงตรงหน้าพร่ำบอกเหตุผลขณะที่หัวใจของเขาไร้เสียง

“ ถ้าเราฝืนมันยิ่งแย่นะชานยอล... เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ ”

สองมือเย็นเหยียบถูกพันไว้ด้วยลวดหนามยามเธอประครองมัน...

“  ไม่เป็นไรหรอก ..”

ทั้งที่ข้างในอยากบอกเธอว่าอย่าพยายามนักเลย เขาไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของคนหมดรักได้หรอกเพราะเขารักเธอเต็มหัวใจแต่พูดอะไรไม่ได้นอกจาก...

“...ฉันเข้าใจ ” มันก็แค่นั้นสำหรับคนที่เขาไม่ได้รัก ทำได้แค่ยืนมองอีกคนเดินจากไปจนสุดท้ายไม่เห็นสิ่งใดนอกจากน้ำตาตัวเอง

ชายหนุ่มเลือกที่จะเดินออกจากตรงนั้นพร้อมทั้งกับข้าวของมากมายอย่างคนไร้ค่า หมีตัวโตถูกแบกขึ้นบนหลังเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง ดอกไม้ช่อใหญ่ไร้สีสันอย่างที่เคย และแหวนเพชรเม็ดโตราคาแพงไม่มีค่าพอจะซื้อใจใครได้...

และขณะนั้นเองเขาถึงได้รู้ว่าความเชื่อที่งมงายที่สุดคือความรัก... เคยคิดว่ามีรักแล้วจะดีแต่สิ่งที่มีคือความเสียใจ.... เขาเข้าใจแล้วจริงๆ

เขาเดินผ่านเส้นทางเดิมที่เราเคยมีความทรงจำร่วมกันและกลายเป็นเหมือนคนจะตายทุกวินาทีไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะขยับ ทุกอย่างเชื่องช้ากระทั่งจังหวะลมหายใจ ตอนนี้เขาอาจหยุดอยู่ที่ใดสักที่ในสวนสาธารณะเพื่อยืนร้องไห้ มันไม่มีน้ำตาแต่ใช่ว่าไร้ซึ่งความเสียใจ เขาแค่กลั้นมันไว้จนในอกคับแน่น....

ถ้าตายได้ก็คงดี...ไม่อยากเจ็บอยู่อย่างนี้เลยจริงๆ

.

.

.

พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าผันเปลี่ยนวันเวลาสู่ค่ำคืน ชายหนุ่มรูปงามเอาแต่ถอนหายใจยามทอดมองเส้นขอบฟ้าค่อยๆหายไป

มันเป็นอีกวันแย่ๆของผู้ชายธรรมดาที่ชื่อ ปาร์ค ชานยอล ...

ชายหนุ่มยกกระป๋องซดเบียร์อึกสุดท้ายก่อนจะทิ้งลงถุงขยะร่วมกระป๋องที่สามของวัน

ชีวิตคนโดนทิ้งมันไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรทั้งนั้นชายหนุ่มจึงเลือกเปิดทีวีดูรายการซ้ำๆอย่างเบื่อหน่าย เขาไม่อยากสนใจอะไรเป็นพิเศษและไม่อยากขยับตัวไปไหนเพราะทำอะไรก็ไม่ถนัดสักอย่าง แขนหักทำอะไรก็ไม่ได้มันแย่ยิ่งกว่าถูกหักอกเสียอีก

หลังจากวันนั้นที่เขาอยากตายก็เกือบได้ตายสมใจจริงๆ... แต่ดีที่มีคนช่วยเขาส่งโรงพยาบาลเสียก่อนไม่งั้นคงได้นอนเฝ้าเทวดาสมใจ

เขานั่งๆนอนๆสักพักก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับตุ๊กตาตัวเท่าบ้านคับห้องไปหมด... ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ไอ้จงอินน่าจะเอาทิ้งๆไปซะก็หมดเรื่อง

เขาพยายามยกมันออกมาจากห้องนอนลากมาไว้ตรงมุมห้องเพราะจนปัญญหาที่เก็บ ยืนมองจนสังเกตเห็นเงาตัวเองในลูกปัดสีนิลนั่น... ถ้าตุ๊กตามันพูดได้คงอยากให้เขาเลิกจ้องมันสักที

“ ตุ๊กตาหมีงี่เง่าเอ้ย! ” เป็นครั้งแรกที่เขาเลือกจะพูดกับมันก่อนจะเตะตัวนุ่นสีน้ำตาลล้มคว่ำให้พ้นสายตาโดยไม่สังเกตเห็นหยาดน้ำใสๆค่อยๆไหลรินจากดวงตาสีนิลนั้นเลย...

.

.

.

ผมนั่งมองชายหนุ่มเดินเข้าห้องนอนด้วยสภาพย่ำแย่ หลังจากทำเป็นไม่สนใจใยดีสิ่งไร้ชีวิตน่ารักๆอย่างตุ๊กตาหมีแบบผม เขาคงไม่รู้หรอกว่าฝุ่นอับๆตรงนี้มันทำให้ผมคัดจมูกอยู่หลายครั้ง

ยังไม่พ้นคืนดีแล้วผมก็รู้สึกหมั่นไส้เขาตะหงิดๆ แล้วถ้าต้องอยู่ด้วยกันจะไปรอดมั้ยเนี่ย!

ชีวิตหมอนี่มันดูไร้สาระชะมัด... ชีวิตเขาดูไม่มีอะไรดีเลยสักนิด

ผมยากจะคุยกับเขาจริงๆแต่มันจะมีวิธีไหนล่ะ?

มีตุ๊กตาพูดได้อยู่ในห้องมันไม่สนุกหรอกนะ... แบคฮยอนไม่อยากแฟนตาซีขนาดนั้น

กลับมารีไรท์อีกรอบแล้วนะคะหายไปนานมากจริงๆขอโทษค่า TT

ครั้งนี้กลับมาแบบเต็มรูปแบ ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่า :)

สครีมกันได้ในแท็ก #ficfaycb นะคะะ <3