คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : * chapter8 ;
แบคฮยอนไม่เคยเห็นสีขาวเยอะขนาดนี้มาก่อนในชีวิต ผ้าปูเตียงสีขาว กำแพงสีขาว ชุดนางพยาบาลสีขาว รถพยาบาลสีขาว ทุกๆอย่างเป็นสีขาว
สำหรับชานยอล..มันต้องน่ากลัวมากแน่ๆ
“ผมไปด้วยครับ ผมต้องอยู่กับเขา..” แบคฮยอนเอ่ยอย่างรีบร้อนก่อนจะกระโดดขึ้นรถพยาบาลมากับชานยอลด้วย
มือบางเอื้อมมือไปจับมือที่ชื้นเหงื่อของชานยอลแน่น..ดวงตาสวยมองไปรอบๆคันรถก่อนจะหันกลับมามองชานยอลที่ใส่หน้ากากอ็อกซิเจนเสร็จแล้วเรียบร้อย
น้องเป็นแบบนี้เพราะเขาสินะ...
--
“เป็นแค่ไข้หวัดน่ะครับ”
แบคฮยอนเงยหน้ามองคุณหมอที่กำลังยืนยิ้มมาให้เขาอย่างใจดีก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก..
“งั้นชานยอลก็ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ?” แบคฮยอนถามย้ำอีกครั้ง
“ไม่กี่วันก็จะหายเป็นปกติเองล่ะครับ อาจจะต้องพักฟื้นดูอาการที่นี่สักวันสองวัน จากนั้นก็กลับบ้านได้หายห่วง..ยังไงบ้านก็ดีกว่าโรงพยาบาลอยู่แล้วล่ะครับ เนอะ” คุณหมอใจดีพูดก่อนจะยิ้มบางๆ
“ว่าแต่...คือ..มันจะ..มีโอกาสที่ชานยอลจะหายเป็นปกติไหมครับ?” แบคฮยอนเอ่ยถามอย่างลังเล
“หายเป็นปกติ?” คุณหมอถามอย่างฉงน ในขณะที่แบคฮยอนก็เหลือบไปมองป้ายที่ติดบริเวณหน้าอกของอีกคน คุณหมอคิมจุนมยอน
“น้องชายผมค่อนข้าง..พิเศษน่ะครับ เขาประสบอุบัติเหตุเมื่อไม่กี่ปีก่อนและสมองของเขาเลยไม่เหมือนคนอื่น ผมอยากรู้ว่า..เขาจะสามารถกลับมาเป็นปกติได้ไหม..” แบคฮยอนอธิบาย
“ผู้ป่วยจิตเภทกับผู้ที่ผิดปกติทางจิตนี่ต่างกันนะครับ..ผู้ที่ผิดปกติทางจิตมักจะเป็นตั้งแต่เกิดและมีโอกาสหายยากมาก ในขณะที่ผู้ป่วยจิตเภทจะสามารถหายเป็นปกติได้หลังจากได้รับการดูแล” คุณหมอจุนมยอนเอ่ยขึ้น
“...แต่เราไม่มีเงินจ่ายค่าจิตแพทย์หรอกครับ” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะก้มหน้าลง
“ใครบอกว่าต้องใช้จิตแพทย์กันล่ะครับ?” คุณหมอเอ่ยก่อนจะตบไหล่แบคฮยอนเบาๆ
“การดูแลที่ดีที่สุดน่ะ มันอยู่ที่ใจครับ...สิ่งที่คนไข้ต้องการ คือความรักและการเอาใจใส่จากคนรอบข้างต่างหาก” คุณหมอเอ่ยต่อก่อนจะขอตัวไปรักษาคนไข้คนอื่นต่อ
...ทิ้งให้แบคฮยอนนั่งจมอยู่ในความคิดของตัวเองเพียงคนเดียว
--
“...เป็นยังไงบ้าง?” แบคฮยอนถามชานยอลเบาๆ
ตอนนี้ร่างสูงดีขึ้นมากแล้ว แม้ใบหน้าจะซีดเซียวอยู่บ้างแต่ก็ดูสดชื่นกว่าเมื่อตอนเย็นเยอะโข แบคฮยอนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลยว่าเขารู้สึกโล่งใจเพียงใดที่ชานยอลเป็นแค่ไข้หวัดและไม่ได้เป็นมากกว่านั้น
แบคฮยอนนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยก่อนจะเล่นผมของอีกคนเบาๆ
“ถ้านายรู้สึกไม่สบาย..ก็น่าจะบอกฉันสิ” แบคฮยอนเอ่ย
เขานึกย้อนไปถึงวันนี้ที่ชานยอลหายไปเกือบทั้งวันและไม่ได้เข้าร่วมคลาสกับคนอื่นๆ
“ชานยอล..” ชานยอลเอ่ยก่อนจะพยายามคิดคำพูดที่จะเอ่ยต่อ
“ชานยอลอยู่ในห้องน้ำ..” ชานยอลเล่าก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น พยายามจะคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้
“ชานยอลรู้สึกไม่ค่อยดี..แต่ชานยอลออกจากห้องน้ำไม่ได้..ประตูมันไม่เปิดให้ชานยอลน่ะ”
“ประตูมันไม่เปิด?”
ชานยอลพยักหน้าช้าๆ
“จากนั้นชานยอลก็ตะโกนว่าช่วยด้วย! ช่วยด้วย! แล้วก็มีพี่ภารโรงมาช่วยชานยอลไว้.. พี่ภารโรงมาเอาเก้าอี้ออกให้” ชานยอลเล่า
“เก้าอี้?” แบคฮยอนถามก่อนจะถอนหายใจ
แสดงว่าชานยอลไม่ได้ล็อคตัวเองอยู่ในห้องน้ำ แต่มีนักเรียนบางคนแกล้งชานยอลสินะ แค่คิดแค่นี้แบคฮยอนก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาอยากจะตะโกนด่าชานยอลให้เลิกโง่แต่มันไม่ใช่ความผิดของชานยอลเลยแม้แต่น้อย มันเป็นความผิดของเขาเอง..ที่ไม่สามารถปกป้องชานยอลจากคนอื่นได้
“ฟังนะชานยอล...หมอบอกว่านายต้องอยู่ที่นี่สักวันสองวัน นายจะได้ดีขึ้น..” แบคฮยอนเอ่ย
“แล้วแบคฮยอน...แบคฮยอนจะอยู่กับชานยอลไหม?”
แบคฮยอนส่ายหน้าน้อยๆ
“ฉันมีซ้อมบอลน่ะ แต่ฉันจะพยายามมาเยี่ยมนายหลังซ้อมเสร็จนะ” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะมองไปรอบๆห้องเพื่อหาอะไรให้ชานยอลทำฆ่าเวลา
ดวงตาสวยเหลือบไปเห็นสมุดบันทึกและดินสอตั้งอยู่ไม่ใกล ไม่เพียงแค่นั้น..แบคฮยอนยังเห็นหนังสือเล่มเล็กๆที่ตั้งอยู่ใต้พระคัมภีร์อีกด้วย แบคฮยอนจึงหยิบมันออกมาก่อนจะยื่นให้ชานยอล
“อ่ะนี่..ฉันจะให้นายเขียน”
เขาวางหนังสือเล็มดังกล่าวไว้ตรงหน้าชานยอลพร้อมกับสมุดบันทึกก่อนจะจับมือชานยอลเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุด
“บยอน...แบค...ฮยอน” แบคฮยอนจับมือชานยอลเขียนชื่อตัวเองก่อนจะอ่านออกเสียงเบาๆ
“บยอน...แบคฮยอน” ชานยอลอ่านตาม
“ดีมาก..นายก็อ่านเก่งเหมือนกันนี่หน่า แค่เขียนไม่เก่งใช่ไหม?” แบคฮยอนถามเบาๆก่อนจะยีหัวชานยอลด้วยความเอ็นดู
“งั้นเดี๋ยวฉันจะอ่านกลอนนี้ให้นายฟัง..” แบคฮยอนเอ่ยเมื่อเห็นบทกลอนหนึ่งในหนังสือเล่มเล็กที่เขาเจอ
ในโลกหน้า..
ถ้าคุณได้เกิดมาเป็นคนที่ประเสริฐ
ผมจะเกิดมาเป็นเทพบุตร
ถึงแม้คุณจะมองไม่เห็นผม
ถึงแม้คุณจะไปรักคนอื่น
ผมก็ยังจะเกิดเป็นเทพบุตร
....เพื่อปกป้องคุณ
ชานยอลเริ่มอ่านวรรคถัดไปทันที เสียงทุ้มต่ำของอีกคนมักทำให้แบคฮยอนแปลกใจเสมอๆ.. ชานยอลพยายามอ่านกลอนอย่างตั้งใจแม้ตัวเองจะไม่เข้าใจเนื้อหาของมันก็ตาม
ใน..ล..โลกหน้า
ถ้าคุณ..ถ้าคุณได้เกิดมาเป็นนก
ผม...จะเกิด..มาเป็นต้นไม้ใหญ่
แม้ผม..จ..จะต้องรอคอยคุณ
ในที่ๆเดียว
ผมก็ยังจะเกิด...เป..เป็นต้นไม้ใหญ่
เพื่อให้คุณบิน..กลับมาเวลาคุณเหนื่อยล้า
“ดีมาก..” แบคฮยอนยิ้มบางๆ ชานยอลคงไม่เข้าใจเนื้อหาในกลอนนั่นหรอก แม้แต่แบคฮยอนเองยังไม่อยากจะทำความเข้าใจเลย เดี๋ยวแป้ปเดียวชานยอลก็เบื่อและวางมันลงเองนั่แหละ
แต่แบคฮยอนจะรู้หรือไม่นะ..ว่าชานยอลกำหนังสือในมือแน่นโดยไม่วางเป็นเวลาหลายชั่วโมงเลย...
--
“ว่าไงแบค?” จงอินตะโกนเรียกก่อนจะโอบไหล่ของอีกคนอย่างสนิทสนม ตอนนี้ทั้งคู่กำลังอยู่บนสนามฟุตบอล ร่างของทั้งสองชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการซ้อมหฤโหด
แบคฮยอนพยายามจะหลบหน้าของเพื่อนร่วมทีมทุกคนในการซ้อมเช้านี้... ใครก็ได้ในนี้อาจจะเป็นคนที่ขังชานยอลในห้องน้ำและเขาไม่อยากเจอหน้าคนดังกล่าว
“เมื่อวานนายไม่ได้ขังชานยอลไว้ในห้องน้ำใช่ไหม?” แบคฮยอนพึมพำถามจงอิน
“อะไรนะ?”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
การแข่งขันชิงแชมป์โรงเรียนกำลังใกล้เข้ามา..แต่ทำไมแบคฮยอนถึงรู้สึกเหมือนไม่อยากเล่นเลยนะ?...
[TBC].
--
A/N: วันนี้ขยันมว้าก55555
อัพติดกันสองเรื่อง..เย่-..-
ก็..ตอนนี้แบคเริ่มน่ารักจุ้งจิ้งแล้วหนา!
ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยทุกคน
ไรท์สัญญาว่าไรท์จะอัพบ่อยกว่านี้
จะพยายามไม่ดองอีกต่อไปแล้ว ._.
รีดเดอร์ก็อย่าลืมเข้าไปสกรีมกันเยอะๆน้า..
ไรเตอร์ชอบอ่าน!
สกรีมอย่าลืมติดแท็กนะค้าบ
#ฟิคบบบ
✱ Bachelor
ความคิดเห็น