คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : * chapter6 ;
“ค..ครับ เข้าใจแล้วครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสายไปแบคฮยอนก็กอดมือถือไว้แนบอกก่อนจะเดินไปเดินมาด้วยหัวใจที่เต้มไม่เป็นส่ำ เขายังคงช็อคและยังทำใจไม่ได้กับความจริงที่ได้รับรู้และเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้
แบคฮยอนนั่งกอดเข่าพิงกำแพงและพยายามรื้อฟืนความทรงจำอยู่นานสองนาน ความทรงจำวัยเด็กของเขาเหมือนถูกปิดตายและไม่ว่าเขาจะพยายามนึกเท่าไหร่ เขาก็นึกไม่ออก เขาจำไม่ได้เลยสักนิดว่าเขาทำอะไรลงไป...
บางทีมันคงเป็นเหตุการณ์ที่สะเทือนใจมากจนเขาตัดสินใจลบความทรงจำเหล่านั้นทิ้งไปจนหมดล่ะมั้ง...ความทรงจำเกี่ยวกับเด็กชายที่แบคฮยอนทำร้ายอย่างไม่น่าให้อภัย
เขาไม่รู้ว่าเขาควรทำยังไงหลังจากที่ได้ยินเรื่องจริงออกมาจากปากแม่ของเขา แม่เลือกที่จะบอกความจริงทั้งๆที่แม่จะโกหกก็ได้ว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุโง่ๆที่ชานยอลเดินไปให้รถชนเอง ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงไม่มารู้สึกผิดอยู่แบบนี้
แต่แม่คงปกปิดความจริงนี้มานานจนทนไม่ไหวแล้ว บางทีมันก็คงถึงเวลาที่แบคฮยอนต้องเผชิญหน้ากับความจริงเสียที มันถึงเวลาที่เขาจะต้องรับผิดชอบกับความผิดที่เขาก่อขึ้น
แต่เขาพร้อมแล้วแน่เหรอ? เขาพร้อมที่จะยอมรับว่าตัวเองผิดอย่างนั้นเหรอ? เขาพร้อมที่จะยอมรับว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ชานยอลต้องเป็นแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?
แบคฮยอนยันตัวขึ้นยืนช้าๆก่อนจะเดินไปทางสถานีตำรวจ สมองก็พยายามหาคำพูดที่จะนำไปพูดกับชานยอล คำขอโทษที่ไม่เคยได้เอ่ยออกไป
เขาไม่ได้หมายความอย่างที่ได้เขาพูดกับชานยอลไปเมื่อเย็น...
แต่ก็โล่งใจไปที่ชานยอลอยู่ที่สถานีตำรวจ มันก็ยังดีซะกว่าให้ชานยอลเดินหลงอยู่ที่ไหนสักแห่ง...แค่คิดภาพชานยอลโดนคนอื่นไล่และทุบตีก็ทำให้เขาอยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
--
แบคฮยอนประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อมาถึงสถานีตำรวจ ที่นี่อบอุ่นและเงียบสงบกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ เขาไม่เคยได้เหยียบสถานีตำรวจมาก่อนเลย...
มีตำรวจสองสามนายกำลังนั่งคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางเคร่งเครียด แบคฮยอนเดินลึกเข้าไปอีก..และมันทำให้เขาได้เจอกับชานยอล ชานยอลที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่ง มือสองข้างถูกใส่กุญแจมือไว้..
แบคฮยอนแทบอยากจะตะโกนใส่ตำรวจเหล่านั้นให้ถอดกุญแจมือออก ชานยอลทำอะไรผิด? ทำไมถึงต้องใส่กุญแจมือด้วย?
ร่างเล็กสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปหานายตำรวจคนหนึ่งทันที เขาพยายามที่จะทำหน้าให้นิ่งที่สุดและไม่หันกลับไปมองชานยอล
ตำรวจที่อยู่ตรงหน้าเขามีป้ายชื่อตรงหน้าอกเขียนว่า “โด คยองซู”..ดูแล้วน่าจะอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้น
“เอ่อ..ผมชื่อบยอนแบคฮยอนครับ มาประกันตัวปาร์คชานยอล..?”
“พี่ชายเขาเหรอครับ?”
“พี่ชายไม่แท้น่ะครับ” แบคฮยอนเอ่ยแก้ก่อนจะยื่นบัตรประชาชนให้นายตำรวจคนดังกล่าว เขามองไปทางชานยอลซึ่งกำลังก้มหน้า ใบหน้าที่เคยสดใสกลับดูอ่อนแรงและเหม่อลอย
“อ้อครับ พี่ชายไม่แท้..ขอโทษที” นายตำรวจโดคยองซูตอบก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าแบคฮยอน
“คุณแค่ต้องเซ็นตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้..จากนั้นก็ไปได้แล้วครับ”
แค่นั้นเองน่ะเหรอ? แบคฮยอนจ้องกระดาษแผ่นดังกล่าวก่อนจะพยายามอ่าน แต่ตัวหนังสือมันเยอะเกินไป แบคฮยอนจึงเซ็นๆอย่างขอไปที
“ขอโทษนะครับ.. ชานยอลไปทำอะไรไว้เหรอครับ?” แบคฮยอนถามเบาๆ
“เขาขโมยเค้กร้อนมาจากร้านขายขนมข้างทางน่ะครับ แล้วก็มามอบตัวกับทางตำรวจด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาจะขโมยออกมาจากเตาเลยนะครับ นิ้วเลยเป็นแผลไหม้นิดหน่อยแต่พวกเราทำแผลให้แล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วง” คยองซูอธิบายอย่างใจเย็น
“ความจริงแล้วต้องเสียค่าปรับด้วยนะครับ แต่ผมจะปล่อยไปแล้วกัน..ผมว่าแค่นี้น้องชายของคุณก็รู้สึกผิดมากแล้วล่ะครับ” คยองซูเสริมยิ้มๆ
“เอ่อ..ขอบคุณมากครับ” แบคฮยอนยิ้มก่อนจะเดินตามคยองซูไปหาชานยอล
ทันทีที่คยองซูไขกุญแจมือให้ชานยอล ชานยอลก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองแบคฮยอนด้วยใบหน้ารู้สึกผิด แต่ก็เหมือนดีใจที่ได้เจอแบคฮยอนอีกครั้ง
แบคฮยอนเบือนหน้าหนีสายตานั้น...ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“คนโง่..”
--
“ครับแม่ ชานยอลปลอดภัยครับ ไม่ต้องเป็นห่วง..เดินทางไปทำงานดีๆนะครับ”
แบคฮยอนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะหันมองชานยอลซึ่งกำลังกินเค้กร้อนที่แบคฮยอนเพิ่งซื้อให้อย่างมีความสุข
“นายจะขโมยทำไมห้ะ? เจ้าบื้อ..” แบคฮยอนบ่นออกมาเบาๆให้ได้ยินกันสองคน
“...”
“ถ้าหิว ทำไมไม่กลับบ้านมากินข้าวเล่า?”
ชานยอลหยุดกินก่อนจะมองหน้าแบคฮยอนทันที
“ก็..ก็แบคฮยอนนี่ไม่อยากให้ชานยอลกลับไป..”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย ไอ้งะ.. เห้อ..ฉันหมายถึงฉันไม่ได้หมายความตามที่พูด เพราะฉะนั้นอย่าหายไปคนเดียวโดยไม่บอกอีกล่ะ เข้าใจไหม?” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
ชานยอลอมยิ้มน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
“งั้น..คืนนี้ยอลนอนกับแบคฮยอนนี่ได้ไหม?” ชานยอลตัดสินใจเอ่ยถามทั้งๆที่รู้คำตอบดี
“ไม่”
--
“เจ็บไหม?” แบคฮยอนถามเบาๆ ก่อนจะพันผ้าพันแผลรอบนิ้วของชานยอลอย่างบรรจง
น้องชายตัวสูงพยักหน้าขึ้นลงช้าๆก่อนจะมองผ้าพันแผลที่แบคฮยอนพันให้
“นายนี่ก็กล้านะ ขโมยของจากเตาร้อนๆแบบนั้น” แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะเขย่งเท้า พยายามเก็บกล่องปฐมพยายามบาลเข้าที่เดิม
แบคฮยอนพยายามอยู่หลายนาทีจนรู้สึกได้ถึงร่างสูงของชานยอลที่ทาบทับอยู่ด้านหลัง ชานยอลเอื้อมมือขึ้นไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลให้ก่อนจะยิ้มกว้าง
ใบหน้าของแบคฮยอนขึ้นสีทันทีหลังจากที่ชานยอลผละออกไปแล้ว...
--
หลังจากที่ทำแผลให้ชานยอลเสร็จแล้ว แบคฮยอนก็กลับเข้าห้องเพื่อทำการบ้านที่ดองไว้ทันที มันทำให้เขาไม่ฟุ้งซ่านไปได้สักพักหนึ่ง หลังจากที่วันนี้ทั้งวันได้พบเจอแต่เรื่องมากมาย...
แบคฮยอนเปิดไปหน้าที่หกสิบสองของสมุดคณิตศาสตร์ก่อนจะเจอโน้ตที่ชานยอลเขียนให้ครั้งที่แล้ว แบคฮยอนไม่กล้าทิ้งมันเลยตัดสินใจเก็บมันใส่ลิ้นชักแทน
“แบคฮยอนนี่..?”
แบคฮยอนหันไปตามต้นเสียงก่อนจะเห็นชานยอลยืนถือกระป๋องที่มีดอกไม้สีขาวงอกอยู่ข้างใน ชานยอลเดินเข้ามาวางกระป๋องดังกล่าวลงบนโต๊ะของแบคฮยอนก่อนจะยิ้มอย่างภูมิใจ
“ดอกยิปโซ ดอกโปรดของยอล..ให้แบคฮยอนนี่”
แบคฮยอนหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะหัวเราะเบาๆ ชานยอลเอากระป๋องใส่ไส้กรอกมาปลูกดอกไม้ให้เขาเหรอเนี่ย..
ดอกไม้เล็กๆสีขาวที่อยู่ติดกันเป็นหย่อมๆ ให้ว่ากันตามตรง..มันไม่ใช่ดอกไม้ที่สวยเลยแม้แต่น้อย แต่ความคิดของชานยอล ความตั้งใจของชานยอลที่จะให้เขาทำให้เขามองมันสวยขึ้น สวยกว่ากุหลาบหรือดอกลิลลี่ซะอีก
อีกอย่าง..ถ้าไม่มีดอกยิปโซในช่อดอกไม้ ดอกอื่นๆจะสวยขึ้นมาได้อย่างไร?
“ขอบคุณนะชานยอล” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะอมยิ้มอายๆ
คืนนั้นดอกยิปโซตั้งอยู่ริมหน้าต่างของแบคฮยอนทั้งคืน
และมันเป็นคืนที่แบคฮยอนฝันดีที่สุดในโลก
--
“ชานยอล นี่ของนาย” แบคฮยอนยื่นกล่องข้าวให้ชานยอล กล่องข้าวที่มีชื่อเขียนไว้ข้างๆว่า ‘บยอนแบคฮยอน’
มันเป็นกล่องข้าวที่แบคฮยอนใช้สมัยที่ยังเป็นเด็ก…
แบคฮยอนหลบสายตาสงสัยของชานยอลที่ส่งมาก่อนจะกระชับเป้ใบเก่งและออกเดินทันที
“ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะยอล?” แบคฮยอนหันมาถามก่อนจะยิ้มน้อยๆ
“…”
“ไปโรงเรียนกันเถอะ”
[TBC].
--
A/N: เรื่องนี้แปลมันส์มากเพราะมันสั้น
555555555 เรื่องอื่นขี้เกียจมากจากใจ -..-
ก็อะไรๆเริ่มดีขึ้นมาแล้วนะแจ้ะ
ป๋ายนิสัยดีขึ้นล้าว ดีใจกันม้อยยย?
ช่วงนี้ไรท์เหนื่อยมาก การบ้านกองเป็นภูเขา
ยังไงอาจจะไม่ได้อัพบ่อยมาก
แต่ก็ช่วยเม้นช่วยโหวตกันหน่อยเนอะ
สกรีมในทวิตโปรดติดแท็ก
#ฟิคบบบ
✱ Bachelor
ความคิดเห็น