คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : * chapter5 ;
แบคฮยอนนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงกว้าง คืนนี้ทั้งบ้านเงียบสงัดหลังจากไม่ได้เงียบมาเป็นเวลานาน ปกติแล้วแบคฮยอนจะต้องได้ยินเสียงละครหลังข่าวดังผ่านทีวีในห้องนั่งเล่น หรือไม่ก็เสียงชานยอลทำอะไรสักอย่างแตก หรือไม่ก็เสียงเพื่อนบ้านมาโวยวายว่าชานยอลทำเสียงดังเกินไป แค่คืนนี้ไม่ใช่...มันเงียบมาก เงียบมากจริงๆ
เขาไม่เคยคิดเลยว่าความเหงามันจะเป็นแบบนี้...
ไม่ใช่ว่าเขาห่วงชานยอลหรอกนะ แบคฮยอนพยายามจะคิดว่าเขาไม่แคร์เกี่ยวกับเจ้าน้องชายไม่แท้ของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ถึงชานยอลจะหายออกไปจากโลกนี้..เขาก็ไม่สนใจ ดีซะอีก..จะได้ไม่มีใครมาคอยกวนใจเขาอีก
แบคฮยอนพลิกตัวอยู่บนเตียงก่อนจะพยายามอ่านการ์ตูนที่เพิ่งซื้อมาใหม่ แต่กลับอ่านไม่เข้าหัวเลยแม้แต่น้อย
ไม่..เขาไม่แคร์ซะหน่อยว่าชานยอลจะไปนอนข้างถนนหรืออะไร ก็สมควรแล้วนี่..อยากทำลายชีวิตเขานัก
แบคฮยอนนอนเหม่อสักพักจนกระทั่งได้ยินเสียงแม่ของเขากลับมาจากที่ทำงาน.. แม่คงแปลกใจที่ไม่มีชานยอลวิ่งออกไปต้อนรับเหมือนทุกที
คนเป็นแม่โผล่หัวเข้ามาในห้องของแบคฮยอนทันที
“ชานยอลอยู่ไหนลูก?”
แบคฮยอนยักไหล่
หญิงสาววางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงมองแบคฮยอนด้วยสายตาจริงจัง
“แบคฮยอน...แม่ถามว่าชานยอลอยู่ไหน?” คนเป็นแม่ถามย้ำอีกครั้ง
“ผมไม่รู้ ผมบอกให้มันไปตาย ป่านนี้ก็คงไปตายอยู่ที่ไหนสักแห่งล่ะมั้ง” แบคฮยอนเอ่ยอย่างหงุดหงิด
“บยอนแบคฮยอน!”
“อะไรล่ะครับ!” แบคฮยอนเอ่ยเสียงดังก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง
ไม่ใช่เพียงแต่เขาโกรธเกลียดชานยอลเท่านั้น เขายังน้อยใจมากที่แม่เขาให้ความสนใจชานยอลมากกว่าเขาทั้งๆที่ชานยอลไม่ใช่ลูกแท้ๆด้วยซ้ำ แม่ไม่เคยซื้อของให้แบคฮยอนเหมือนที่ซื้อให้ชานยอลเลยสักครั้ง...
“แม่ไม่เคยสนใจว่าผมต้องการอะไร! แม่เอาแต่สนใจชานยอลทั้งๆที่บางทีผมก็ต้องการแม่เหมือนกัน! หลังจากที่พ่อจากไป...” แบคฮยอนกลืนก้อนสะอื้นลงคอ เขานึกถึงพ่อของเขาที่เขารักและเคารพมากกว่าอะไรทั้งหมด...
พ่อของเขาชอบเล่นกีฬาและสอนให้เขาเล่นฟุตบอลตั้งแต่เด็ก แบคฮยอนเป็นเหมือนลูกรักของทั้งพ่อและแม่ ลูกชายคนเดียวที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่ผิด แต่เขาคงใสซื่อเกินไปที่หลงคิดว่าครอบครัวของเขาจะมีความสุขตลอดไป
เศรษฏกิจเริ่มตกต่ำลงและเพียงไม่นานพ่อของแบคฮยอนก็ล้มละลาย จากพ่อที่แสนดีก็กลายเป็นพ่อขี้เหล้าที่เมาหัวราน้ำทุกวัน จากพ่อที่เคยดูแลลูกก็กลายเป็นปีศาจที่ทุบตีแบคฮยอนกับแม่ แม่ของเขาก็เลยตัดสินใจหย่าซะ
“แบคฮยอน..ลูก” คนเป็นแม่เอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือสั่นๆมาจับมือของเขาไว้
“...”
“ชานยอล..สำคัญกับแม่มากนะ” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะหยุดไปสักพัก แบคฮยอนรู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาอุ่นๆที่หยดลงบนหลังมือของเขา
“หลังจากที่พ่อของลูกเริ่มดื่ม..และทุบตีแม่...พ่อของชานยอลก็เป็นคนยื่นมือเข้ามาช่วยแม่ไว้ แม่ของชานยอลทิ้งชานยอลไปตั้งแต่ชานยอลเพิ่งเกิด” หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบสมุดภาพเล่มเล็กๆเล่มหนึ่งก่อนจะยื่นให้แบคฮยอนดู
ทั้งเล่มเป็นรูปสมัยเด็กของชานยอล เป็นรูปชานยอลในขณะที่ชานยอลกำลังวาดรูป เป็นรูปในขณะที่ชานยอลกำลังเล่นรถของเล่น ดูยังไง..ชานยอลก็เหมือนเด็กปกติคนอื่น
“ชานยอลกับลูกน่ะเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆ ลูกอยากเป็นนักฟุตบอลส่วนชานยอลอยากเป็นคุณครู..”
“ชานยอลไม่ได้..ไม่ได้เป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดเหรอครับ?” แบคฮยอนถามปนสะอื้น
...แต่ไม่ว่าแบคฮยอนจะพยายามนึกเท่าไหร่ แบคฮยอนก็ไม่สามารถจำชานยอลสมัยเด็กได้เลย เขาไม่มีความทรงจำสมัยเด็กเลยแม้แต่น้อย
คนเป็นแม่ส่ายหัวก่อนจะยิ้มเศร้าๆ...
“มีวันนึง..ลูกกับชานยอลออกไปวิ่งเล่นข้างนอก...”
“...”
“แล้วลูก..ก็ผลักชานยอลไปบนถนน..ในขณะที่รถกำลังวิ่งมา..”
ทันใดนั้นโลกของแบคฮยอนก็มืดลงทันทีในขณะที่มือเรียวสั่นระริก สมองของเขาเหมือนโดนค้อนทุบจนไม่สั่งการ ลำคอแห้งผากจนหายใจลำบาก เขารู้สึกเหมือนโดนแทงด้วยมีด มีดแห่งความจริงที่ถูกเก็บมานาน
“ม..แม่ แม่พยายามจะพูดอะไร?..ผ..ผมไม่เห็นจะจำได้เลย ม..แม่อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิครับ ฮ่ะๆ” แบคฮยอนหัวเราะฝืนๆ
“...แม่บอกผมมาสิว่าชานยอลเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิด แม่บอกผมมาสิว่าผมไม่ได้เป็นคนทำ!”
“มันเป็นอุบัติเหตุนะลูก..ลูกยังเด็กมาก..”
คนเป็นแม่มองมาด้วยสายตาเศร้าหมองก่อนจะหลุบตาลงมองรูปชานยอลและลูบเบาๆ
“พ่อของชานยอลไม่ได้เอาเรื่องอะไรและเลี้ยงดูชานยอลมาด้วยตัวเองตลอด จนกระทั่งไม่นานมานี้..เขาก็มาขอให้แม่รับชานยอลไปเลี้ยงเพราะอยากให้ชานยอลมีครอบครัวที่อบอุ่น และอยากให้ชานยอลมีพี่ชายที่คอยห่วงใย มีแม่ที่คอยทำอาหารให้ทานทุกเช้า ฮึก..” คนเป็นแม่ร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจ
“...”
“ชานยอลไม่รู้เลย..ไม่รู้เลยว่าพ่อของเขาได้ปลิดชีวิตตัวเองเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้ว..”
แบคฮยอนบีบมือของแม่ที่จับมือของเขาไว้แน่นในขณะที่บนใบหน้าของตัวเองก็มีน้ำตาเช่นกัน
ทุกอย่างเป็นความผิดของเขา...
“ผ..ผมขอ..ขอออกไปข้างนอกนะครับแม่” แบคฮยอนเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะเดินออกจากห้องทันที เขาไม่สามารถทนอยู่ในห้องนั้นได้อีกแล้ว มันอึดอันเสียจนหายใจไม่ออก แต่ขาทั้งสองข้างสั่นเสียจนแทบจะก้าวเดินต่อไปไม่ไหว
แบคฮยอนเดินพ้นรั้วบ้านได้ไม่กี่ก้าวก็ทรุดตัวลงพิงกำแพงแถวนั้นทันที มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาปิดหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา
ความรู้สึกผิดที่พยายามจะกักเก็บไว้ทั้งหมดไหลทะลักออกมาไม่หยุดหย่อน
ทุกคำร้ายๆที่เขาพูด ที่เขาตะคอกใส่ชานยอลมันกำลังทำร้ายตัวเขาเอง เพราะชานยอลไม่ผิด...ไม่เคยผิดเลยแม้แต่น้อย มันคือความผิดของเขามาตลอด
จะให้เขาสู้หน้าชานยอลยังไงโดยที่ไม่รู้สึกผิด?
แบคฮยอนปล่อยโฮออกมากลางถนนพร้อมๆกับที่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ร่างเล็กหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยมืออันสั่นเทาก่อนจะกดรับ
“ฮัลโหล?”
“คุณบยอนแบคฮยอนใช่ไหมครับ? ผมโทรมาจากสถานีตำรวจนะครับ ผมอยากให้คุณมาประกันตัวคุณปาร์คชานยอลด้วยครับ ดูเหมือนคุณจะเป็นคนเดียวที่เขาจำเบอร์ได้”
[TBC].
--
A/N: ผ่างงงงงงงงงงง!
เป็นแชปที่สั้นที่สุดในโลก -..-
ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไร แต่เป็นตอนที่สำคัญที่สุดในเรื่อง
เพราะในที่สุดความจริงก็เปิดเผยแล้วนะแจ้ะ!!!!
เรามาดูกันว่าชานยอลโดนอะไร? และแบคฮยอนจะเปลี่ยนไปไหม? แฮ่.
ตอนหน้ายาวขึ้นแน่นอน สัญญา .เกี่ยวก้อยรีดเดอร์
อย่าลืมเม้นและสกรีมกันเยอะๆล่ะ กิกิ
สกรีมโปรดติดแท็ก
#ฟิคบบบ
✱ Bachelor
ความคิดเห็น