คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : * chapter4 ;
“บยอนแบคฮยอน ตื่นได้แล้ว! เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ!”
แบคฮยอนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรงก่อนจะพึมพำไม่ได้ศัพท์ เขาโผล่หัวออกมามองนาฬิกาก่อนจะม้วนตัวเองจนเป็นก้อนกลมๆอยู่ในผ้าห่ม
“แม่อ่ะ! เพิ่งหกโมงเองนะ ผมนอนได้อีกตั้งชั่วโมงนึงงงงง” แบคฮยอนตะโกนเสียงงัวเงีย
ดูเหมือนความหัวดื้อจะอยู่ในสายเลือดเพราะแม่ของแบคฮยอนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับลากเขาลงมาจากเตียงและไล่เข้าห้องน้ำทันที แบคฮยอนที่กำลังง่วงงุนเดินครึ่งหลับครึ่งตื่นเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะเหยียบถูกอะไรบางอย่าง กลิ่นของมันทำให้เขาตื่นเต็มตาทันที
นี่มันกางเกงตัวเมื่อวานของชานยอลที่เขาเอามาทิ้งไว้...
แบคฮยอนโยนกางเกงของชานยอลลงตะกร้าอย่างหงุดหงิดก่อนจะอาบน้ำด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก หลังจากนั้นไม่นานนัก..ร่างเล็กก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนักเรียนเต็มยศ
แต่ก้าวเท้าพ้นประตูห้องน้ำได้ไม่เท่าไหร่ เขาก็ต้องเจอกับชานยอลซึ่งยืนยิ้มแฉ่งแถมยังใส่ชุดนักเรียนแบบเดียวกันกับเขาเป๊ะ
“แม่ แม่เอาชุดนักเรียนผมให้ชานยอลใส่เหรอ?!” แบคฮยอนตะโกนเสียงดัง
ชานยอลส่ายหน้าเป็นคำตอบแต่บนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่ ร่างใหญ่ชี้ไปที่ป้ายชื่อบนหน้าอกที่ยังไม่มีชื่อเขียนอยู่ กระเป๋าเป้ใหม่กริบที่ถูกสะพายอยู่บนหลังกว้าง กระเป๋ายี่ห้อที่แบคฮยอนอยากจะได้และขอแม่มาตั้งแต่ต้นเทอม
“ไม่ใช่จ้ะ ชานยอลจะไปโรงเรียนกับลูกนะ เขาอยู่ห้องเดียวกับลูกด้วย แม่ไปสมัครเรียนให้น้องแล้ว” แม่แบคฮยอนเดินมาตอบ มือข้างหนึ่งถือเอกสารส่วนอีกข้างลูบหัวชานยอลเบาๆ
“อะไรนะแม่!”
“แบบนี้เพื่อนผมก็ล้ออ่ะดิ!” แบคฮยอนบ่นเสียงดัง
“แบคฮยอน” แม่ของเขาเอ่ยเสียงดุ
แบคฮยอนรู้ทันทีว่าเขาไม่มีทางเลือก ชานยอลต้องไปโรงเรียนกับเขาและนั่นคือคำสั่ง
“น้องจะต้องเรียนห้องพิเศษหลังคาบโฮมรูมเพราะฉะนั้นลูกไม่ต้องห่วงน้องจนกว่าจะเลิกเรียนนะ”
“แต่ผมมีซ้อมบอลนะแม่!”
“ก็พาน้องไปด้วยสิ น้องไม่ยุ่งหรอกลูก ให้น้องนั่งดู..ใช่มั้ยชานยอล?” แม่ของร่างเล็กยิ้มก่อนจะถามชานยอลด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
ชานยอลพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว
แบคฮยอนนั่งเท้าคางด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับทันที
“มองไรไอ้โง่..” แบคฮยอนแหวใส่ชานยอลอย่างไม่มีเหตุผล เขาก็แค่หงุดหงิดที่จะต้องพาน้องชายปัญญาอ่อนของเขาไปโรงเรียนด้วย โรงเรียนเป็นที่เดียวที่เขาใช้เพื่อหลีกเลี่ยงชานยอลแล้วอยู่ๆชานยอลจะไปโรงเรียนกับเขาน่ะเหรอ? เหอะ...
--
“ปาร์คชานยอล ฉันหวังว่าครั้งนี้นายจะเชื่อฟังฉันนะ ห้ามทำเหมือนรู้จักฉันเด็ดขาด” แบคฮยอนกระซิบใส่ชานยอลอยู่หน้าห้องผอ.ในขณะที่แม่ของเขากำลังคุยกับครูใหญ่เรื่องของชานยอล
แบคฮยอนมองสีหน้าไม่สู้ดึของแม่เขาผ่านหน้าต่างก่อนจะผลักชานยอลออกไปเมื่อชานยอลพยายามมองตาม
ร่างเล็กเอาหูแนบประตูที่ถูกเปิดแง้มไว้..พยายามจะแอบฟังให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
“มันออกจะยากสักเล็กน้อยที่จะรับชานยอลเข้าเรียนนะครับคุณนายบยอน ผมไม่รู้ว่าห้องเรียนพิเศษที่มีให้ชานยอลจะเพียงพอหรือเปล่า..”
“ได้โปรดเถอะค่ะผอ. ชานยอลไม่เคยได้ไปโรงเรียนมาก่อน และเมื่อเช้านี้เขาก็ดีใจมากที่ได้ใส่ชุดนักเรียน...”
“ครับ ผมเข้าใจ แต่ระดับของชานยอลตอนนี้เท่ากับเด็กป.2เลยนะครับ ห้องเรียนพิเศษของเราก็อาจจะช่วยไม่ได้มาก...”
“อย่างน้อยก็ให้เขาได้มาลองเรียนสักสัปดาห์นึงเถอะนะคะ มันมีความหมายกับชานยอลมากจริงๆ”
แบคฮยอนทนฟังไม่ได้อีกต่อไป เขาเลยถอยออกไป..ก่อนจะชนกับชานยอลที่คงพยายามแอบฟังเช่นกัน
แต่ดูจากใบหน้าไม่รู้เรื่องของชานยอลแล้ว...คิดว่าชานยอลคงไม่ได้ยินที่แม่พูดหรอกมั้ง หรือไม่ก็โง่เกินไปที่จะเข้าใจ
นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดทุกครั้งที่มอง: ชานยอลที่ไม่เคยรู้อะไรเลย ชานยอลที่เอาแต่ยืนยิ้มเหมือนคนโง่
แบคฮยอนเดินไปที่ห้องเรียนทันทีโดยที่ไม่รอให้แม่เขาคุยเสร็จโดยมีชานยอลได้แต่มองตาม ชานยอลไม่กล้าตามแบคฮยอนหรอกเพราะกลัวจะทำให้แบคฮยอนโกรธอีก...
--
“เห้ย พวกมึงได้ข่าวป้ะวะ? เด็กใหม่ที่ชื่อชานยอลอ่ะ แม่งเรียนห้องพิเศษว่ะ ได้ข่าวว่าโง่กว่าเด็กป.2อีก ฮ่าๆ” เสียงของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งดังขึ้น
“แม่งเป็นโรคกระตุกด้วยเนี่ย แบบเนี้ย” จงอินล้อเลียนก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“เซฮุนบอกกูว่าแม่งสะดุดขาตัวเองตอนพักกลางวัน ทำอาหารหกเลอะตัวเองหมดเลยว่ะ โง่ชิบหาย” จงอินเล่าต่อ
แบคฮยอนได้แต่ทำเป็นไม่สนใจทั้งๆที่มือทั้งสองข้างกำหนังสือการ์ตูนไว้แน่น การที่มาได้ยินเพื่อนร่วมห้องว่าชานยอลแบบนี้..เขาไม่พอใจเลย
แต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร..ก่อนจะเก็บของและเดินออกจากห้องทันทีที่ออดดัง
แก้มทั้งสองข้างแดงด้วยความอับอาย.
--
“แบคฮยอน!” จงอินยิ้มกว้างก่อนจะพาดแขนลงบนไหล่เล็ก
“ทำไมไม่รอเลยวะ? มึงรู้ใช่ป้ะว่าวันนี้มีซ้อม โดดไม่ได้แล้วนะเว้ย ไม่งั้นโค้ชเอามึงตายแน่”
แบคฮยอนพยักหน้ารับเนือยๆ เขาคิดเรื่องชานยอลจนไม่เป็นอันทำอะไร จะซ้อมก็ไม่อยากซ้อม ขนาดเพื่อนๆเขา เขายังไม่อยากคุยด้วยเลย
เพื่อนร่วมทีมบางคนได้อยู่บนสนามและเริ่มซ้อมเรียบร้อยแล้วเมื่อเขาไปถึง บางคนก็กำลังวอร์มอัพ แบคฮยอนนั่งลงข้างสนามก่อนจะสวมถุงเท้าและรองเท้าบอลทันที
เขารู้สึกอยากจะฝังตัวเองลงกับดินทันที ฝันร้ายที่เขากลัวกำลังเกิดขึ้นจริงเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปเห็นชานยอลกำลังโบกมือให้เขาหยอยๆพร้อมกับรอยยิ้มประจำของเจ้าตัว
“เห้ย มันโบกมือให้ใครวะ?” จงอินเอ่ยกลั้วหัวเราะในขณะที่สายตาก็มองชานยอลที่ยังคงโบกมืออยู่
“ไม่รู้ว่ะ..” มินซอกตอบ
“เห้ย กูว่ามันโบกมือให้แบคว่ะ แบค..รู้จักมันเหรอ?” มินซอกหันมาถาม
“ไม่รู้ว่ะ ไม่เห็นเคยเห็นหน้า” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว..ชานยอลกำลังเดินตรงเข้ามาพร้อมกระดาษหนึ่งใบในมือ
กระดาษใบนั้นเป็นงานของชานยอลวันนี้ บนกระดาษมือปากกาแดงที่เขียนเอาไว้ตัวโตๆว่า ‘95%’ พร้อมกับสติกเกอร์หน้ายิ้มที่ถูกแปะอยู่ข้างๆ ขนาดชื่อของชานยอลเองถูกเขียนอย่างเรียบร้อยตรงหัวมุมกระดาษ
“แบคฮยอนนี่..” ชานยอลยื่นกระดาษมาให้แบคฮยอน หวังว่าจะได้คำชม หวังว่าแบคฮยอนจะชมและพาไปเลี้ยงไอติมหลังเลิกเรียนที่วันนี้ร่างสูงทำได้ดี
“เห้ย มึงบอกว่าพ่อเลี้ยงมึงมีลูกไม่ใช่เหรอวะ? คนนี้เป็นน้องมึงเหรอ?” จงแดเอ่ยด้วยใบหน้าล้อเลียน
“เห้ยจริงดิ นี่น่ะเหรอน้องชายปัญญาอ่อนของแบคฮยอน?” เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งพูดขึ้น ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ
แบคฮยอนกำมือแน่น...
“ไปให้พ้นหน้าฉัน!” แบคฮยอนตะโกนใส่หน้าชานยอล
“ฉันเบื่อเต็มทนกับการที่นายมาทำลายชีวิตของฉัน! นายไม่น่าเกิดมาเลยเพราะนายมันก็แค่ขยะที่ไร้ค่าที่ทำอะไรเองไม่เป็นเท่านั้นแหละ! นายมันโง่ โง่ โง่ และจะโง่ตลอดไป! ไปให้พ้นหน้าฉันและไม่ต้องกลับมาอีก! เข้าใจมั้ยปาร์คชานยอล?” แบคฮยอนดึงกระดาษในมือชานยอลมาขยำทิ้งก่อนจะใช้รองเท้าบอลเหยียบซ้ำจนกระดาษแผ่นนั้นทั้งขาดและเปื้อนดินจนไม่เหลือชิ้นดี
ชานยอลได้แต่ยืนนิ่ง แบคฮยอนจึงผลักอกชานยอลอย่างแรง
เสียงโค้ชเป่านกหวีดดังขึ้น เพื่อนร่วมทีมของแบคฮยอนจึงค่อยๆหายไปทีละคนๆจนเหลือเพียงแค่แบคฮยอนกับชานยอล
“ฉันไม่อยากมีนายในชีวิตของฉัน” แบคฮยอนเอ่ยเสียงเย็น
ชานยอลค่อยๆก้าวถอยหลังช้าๆก่อนจะหันหลังเดินจากไป ไหล่กว้างตกลงอย่างน่าสงสาร มือใหญ่ยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แบคฮยอนมองตามก่อนจะยักไหล่และเดินไปซ้อมต่อทันที
คืนนั้น...ชานยอลไม่ได้กลับบ้าน
[TBC].
--
A/N: โอ้วมายก๊อดดดด
เด็กดีหายค้างแล้ววววว *ปรบมือ*
วันนี้อุตส่าห์คึกนั่งแปลทั้งวันเบย
แต่พอจะลงดันลงไม่ได้ เซ็งมาก -_-
อ่านตอนนี้จบแล้วอย่าเพิ่งเกลียดป๋ายนะจ๊ะ
555555555555 ทุกคนคงสาปช่างแบคไปแล้ว..
ไรท์จะเปิดเทอมแล้วนะพรุ่งนี้
เพราะฉะนั้นอาจจะไม่ได้อัพทุกวันเหมือนอาทิตย์ที่ผ่านมา
แต่ถ้าเม้นเยอะผลตอบรับดีก็ไม่แน่นะ หึๆ -_,-
อย่าลืม สกรีมในทวิตโปรดติดแท็ก
#ฟิคบบบ
✱ Bachelor
ความคิดเห็น