(EXO-HUNHAN) Revolution. -ฟิคแปล-

ลำดับตอนที่ #5 : ' C H A P T E R 4 '

CHAPTER4

 

ลู่หานไม่เข้าใจ...

ยิ่งเขามองเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงสายตาเย็นชาที่ส่งมา...สายตาที่ทำเหมือนไม่รู้จักกัน สายตาที่ทำเหมือนไม่เคยเจอกัน สายตาที่ทำเหมือนไม่เคยสัมผัสกัน

แต่ลู่หานรู้ว่าเขาจำคนไม่ผิด ลู่หานจำสัมผัสของคนๆนี้ได้ ลู่หานจำใบหน้าของคนๆนี้ได้ขึ้นใจ สันจมูกโด่งที่ลู่หานหลงใหล และริมผีปากได้รูปที่จูบเขา...เขาจำไม่ผิดแน่

แล้วทำไม..ทำไมเขาถึงได้รับสายตาเย็นชาแบบนั้น?

“หมายเลข 420” คริสเรียก

“...”

“เรามาต่อกันเลยไหม?” ลู่หานมองคริสงงๆจนกระทั่งคริสยื่นลูกแก้วมาตรงหน้า

แล้วเด็กหนุ่มคนนี้มาเกี่ยวอะไร?

“ลืมแนะนำไป...นี่คือการทดลองหมายเลข 412” คริสผายมือไปทางเด็กหนุ่มก่อนจะเอ่ยแนะนำอย่างเป็นทางการ

“...”

“เขาจะทำหน้าที่เป็น...ตัวช่วยที่จะผลักดันนาย”

“ไม่มีทาง” ลู่หานหันไปตามต้นเสียงก่อนจะเจอซูโฮที่เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

คริสกอดอกอย่างไม่สบอารมณ์

“นายมาทำอะไรที่นี่? นึกว่านายยุ่งอยู่ซะอีก” คริสถาม

“ตอนนี้ไม่ยุ่งแล้ว” ซูโฮตอบก่อนจะยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน

“...”

“ฉันมาเพื่อให้แน่ใจว่านายจะไม่ทำร้ายการทดลองของฉันจนปางตายเหมือนครั้งที่แล้วอีก” ซูโอพูดต่อ

“ฉันไม่ได้จะฆ่าเขาซะหน่อย” คริสกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...การทดลองของฉันไม่ใช่ของเล่นนะคริส” ซูโฮพูดก่อนจะมองไปทางเด็กหนุ่มด้วยสายตาอ่อนโยนอีกครั้ง เด็กหนุ่มมองซูโฮด้วยสายตาแบบเดียวกัน และนั่นทำให้ลู่หานรู้สึก...เจ็บปวด

ลู่หานอิจฉาซูโฮ...ทำไมลู่หานไม่ได้รับสายตาแบบนั้นบ้าง? หรือว่าเขาจะจำลู่หานไม่ได้งั้นเหรอ?

“ก็ได้...ไว้ค่อยทดสอบครั้งหน้าละกัน วันนี้ฉันมีประชุม” คริสเอ่ยอย่างจำนน

ซูโฮพาร่างของเด็กหนุ่มออกไปจากห้อง...ก่อนที่ผู้ช่วยของคริสจะลากลู่หานออกไปเช่นกัน

แต่ก่อนออกไปลู่หานก็ยังไม่วายได้ยินคำขู่ที่คริสทิ้งท้ายไว้...

“ถ้าครั้งหน้าไม่มีผลลัพธ์ที่น่าพอใจล่ะก็...เตรียมใจไว้ได้เลย”

--

ลู่หานกลับมาถึงห้องและสิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าที่ดูเหนื่อยอ่อนของเลย์และซิ่วหมิน...ลู่หานรีบเดินเข้ามาถามความเป็นอยู่ของทั้งคู่ก่อนที่เลย์จะบอกว่าพวกเขาไม่เป็นไร

“เราไม่เป็นไร” เลย์พูด ซิ่วหมินนั่งจับไหล่ตัวเองก่อนจะเบ้หน้าด้วยความเจ็บ...เลย์ยื่นมือออกไปข้างหน้าแต่ซิ่วหมินปฏิเสธ ลู่หานไม่เข้าใจว่าเลย์ยื่นมือออกไปเพื่ออะไร

“เพิ่งทดสอบมาเหรอ?” ลู่หานถามและได้การพยักหน้าของเลย์เป็นคำตอบ

ลู่หานกำลังจะเอ่ยปากถามว่าสองคนทำอะไรกันบ้างในห้องทดสอบ ทั้งสองคนโดนแบบที่เขาโดนหรือไม่ แต่แล้วประตูของห้องข้างๆก็เปิดออกและเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ถูกผลักเขามาในห้องข้างๆ

“แบคฮยอน!...แบค..” เด็กหนุ่มแปลกหน้าตะโกนขึ้นเสียงดังก่อนจะทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง

เด็กหนุ่มมีรูปร่างสูงโปร่ง รูปร่างผอมบาง...และใส่ชุดสีขาวเหมือนพวกเขา

ลู่หาน เลย์และซิ่วหมินมองอีกคนเงียบๆ...รู้ว่าไม่ว่าจะทุบประตูยังไงมันก็ไม่มีวันเปิด พวกเขาเคยลองมาหมดแล้ว

เด็กหนุ่มยอมแพ้หลังจากผ่านไปสักพักก่อนจะหันมาเห็นพวกเขาสามคนที่ยืนอยู่อีกห้อง... ดวงตาของเด็กหนุ่มแข็งกร้าว มือใหญ่แบออกเผยให้เห็นประกายไฟที่สว่างวาบขึ้น

ซิ่วหมินรีบลุกขึ้นยืนบังเลย์และตัวลู่หานไว้...ลู่หานกลัวเพราะเขาไม่คิดว่าซิ่วหมินจะต่อสู้กับผู้ชายที่มีไฟเป็นอาวุธได้ แต่ดวงตาโตก็ต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงอุณภูมิห้องที่เย็นลง มือเล็กๆของซิ่วหมินแปรเปลี่ยนเป็นน้ำแข็ง...

“หยุด..” เลย์สั่ง

เลย์ลุกขึ้นยืนก่อนจะจับไหล่ซิ่วหมินไว้...แต่ซิ่วหมินก็ยังคงไม่หยุด

“ฉันบอกให้หยุด” เลย์ย้ำ

“...”

“กระจกที่คั่นระหว่างเรามันแข็งแรงมาก...ใช้พลังไปก็ไม่มีประโยชน์”

ซิ่วหมินเริ่มอ่อนลงแต่ก็ยังคงไม่ละสายตาจากเด็กหนุ่มที่อยู่อีกห้อง..

“ซิ่วหมิน...ยังไงใช้พลังไปก็ไม่มีประโยชน์” เลย์ย้ำเบาๆอีกครั้ง...ซิ่วหมินเลยเริ่มผ่อนคลายลง

เหมือนว่าเด็กหนุ่มที่อยู่อีกห้องจะได้ยินสิ่งที่เลย์เอ่ยเช่นกัน เพราะประกายไฟในมือมอดลง...เด็กหนุ่มเดินไปนั่งมุมสุดของห้องก่อนจะยกเข่าขึ้นมากอดไว้ ดวงตายังคงมองมาที่พวกเขาอย่างแข็งกร้าว

เลย์เดินไปนั่งข้างซิ่วหมินก่อนจะจับมือที่ยังคงเป็นน้ำแข็งของซิ่วหมินไว้...ลู่หานมองอย่างสนใจเมื่อน้ำแข็งที่เกาะอยู่เริ่มละลายลงช้าๆ ซิ่วหมินขยับมือไปมาอย่างพอใจ

“ขอบคุณนะ” ซิ่วหมินพึมพำเบาๆ...และตอนนั้นเองที่ลู่หานเพิ่งมารู้ว่า พวกเขาทุกคนมีความสามารถที่ต่างกัน

“พวกนาย...” ลู่หานเริ่ม

“พวกเราที่นี่ก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ” เลย์อธิบายแต่ลู่หานส่ายหน้า

“ไม่...ฉันทำแบบนายทำไม่ได้” ลู่หานเอ่ย

“...”

“แล้วฉันก็ทำแบบซิ่วหมินไม่ได้ด้วย...แล้วฉันก็เรียกไฟออกมาไม่ได้...”

ลู่หานนึกว่าทุกคนมีพลังเหมือนกันมาตลอดแต่เปล่าเลย...ทุกคนมีพลังที่แตกต่างกัน...

“...พลังของเราไม่เหมือนกัน แต่พวกเราทุกคน...ก็มีพลังที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ...” เลย์เริ่มอธิบายอีกครั้ง

ลู่หานพยักหน้า

“บอกหน่อยสิ...พลังของนายคืออะไรเหรอ?” เลย์หันมาถามเขาอย่างสนใจ

ลู่หานลังเล เขาไม่รู้ว่าเขาควรบอกสองคนนี้หรือไม่...เขาเพิ่งรู้จักเลย์กับซิ่วหมินไม่นานและเขากลัวว่าทั้งสองคนจะมองว่าพลังของเขามันแปลกประหลาด แต่ในเมื่อทุกคนก็มีพลังที่ไม่เหมือนกัน...มันคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม?

“ฉัน...ขยับสิ่งของได้โดยไม่ต้องจับต้องมัน...”

ซิ่วหมินหันมามองเขาอย่างสนใจ ในขณะที่เลย์มองไปที่ตู้เก็บหมอนและฟูกที่ตั้งอยู่มุมห้อง...

“งั้น...ส่งหมอนมาให้หน่อยสิ” เลย์ขอและลู่หานก็พยักหน้ารับ เขามองไปที่หมอนก่อนจะยื่นมือออกไป หมอนใบหนึ่งลอยมาอยู่ในอ้อมแขนของเลย์แบบพอดิบพอดี

“เจ๋งอ่ะ...” เลย์พูดขึ้นยิ้มๆในขณะที่ลู่หานยิ้มตอบ

“ระวังตัวไว้ก็ดีนะ...” ลู่หานหันไปมองซิ่วหมินที่พูดขึ้นอย่างจริงจัง

“อะไรนะ?” ลู่หานถาม

“ระวังไว้ก็ดี..” ซิ่วหมินย้ำ

“...”

“ฉันได้ยินมาว่าพลังแบบนายคือสิ่งที่พวกเขาตามหา...”

--

ลู่หานมารู้ทีหลังว่าเลย์มีพลังที่สามารถใช้รักษาคนได้ ส่วนซิ่วหมินมีพลังน้ำแข็ง...ในพวกเขาทั้งสามคน เลย์เป็นคนที่มีประสบการณ์เยอะที่สุด ในขณะที่ซิ่วหมินยังคงพยายามฝึกแช่แข็งสิ่งของโดยที่ไม่เผลอแช่แข็งแขนของตัวเอง

เลย์และซิ่วหมินผล็อยหลับไปหลังจากที่คุยกับลู่หานจบ พวกเขาเหนื่อยมาทั้งวัน...แต่ลู่หานกลับนอนไม่หลับ มีหลายอย่างเกิดขึ้นมากมายและเขาไม่สามารถข่มตาหลับได้

พลัง... ลู่หานไม่อยากจะเชื่อว่าอะไรแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเขาจริงๆ

เลย์ดูจะชินซะแล้วกับพลังที่มี เหมือนพลังรักษาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย...ซิ่วหมินดูเหมือนกำลังต่อสู้กับพลังของตัวเองอยู่แต่ก็ถือว่าควบคุมมันได้ดี

ส่วนลู่หาน...ลู่หานไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรจะทำยังไงกับพลังของตัวเอง

พลังที่เขามีมันทำให้เขารู้สึกไม่ปกติ เหมือนเขาเป็นตัวประหลาด...ใครมันจะบ้าขยับสิ่งของได้โดยไม่จับต้อง...?

แสงไฟที่สว่างวาบที่มุมห้องเรียกสายตาของลู่หานได้เป็นอย่างดี...เด็กหนุ่มคนเดิมกำลังนั่งเล่นกับดวงไฟในมือ เหมือนไฟแช็คเลยแฮะ

เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงสายตาของลู่หานก่อนจะเงยหน้าขึ้น...เด็กหนุ่มส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ก่อนจะก้มลงไปเล่นกับไฟในมือของตัวเองต่อ

ท่าทางของเด็กหนุ่มทำให้ลู่หานนึกถึงตัวเองตอนเข้ามาในห้องใหม่ๆ...โกรธ โดดเดี่ยว สับสน

ลู่หานจึงตัดสินใจเดินไปนั่งติดกับกระจกใสที่กั้นพวกเขาเอาไว้...เด็กหนุ่มมองลู่หานอย่างหวาดระแวง มือแบออกเผยให้เห็นดวงไฟที่ดูใหญ่ขึ้นและน่ากลัวกว่าเดิม

“ฉันชื่อลู่หาน...” ลู่หานยิ้มน้อยๆ

“ขอโทษที่ทำให้กลัวนะ...พวกเราก็แค่กลัวไฟในมือนาย” ลู่หานอธิบาย

ลู่หานเอ่ยออกไปก่อนจะรู้สึกผิด...เขาไม่น่าไปว่าพลังของคนอื่นแบบนั้น

“ขอโทษที ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น...ก็แค่ พวกเราไม่เคยเห็นคนที่มีพลังไฟน่ะ” ลู่หานสังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มมองเขาด้วยสีหน้าที่อ่อนลง

“ซิ่วหมินอาจจะดูน่ากลัวบ้างในบางครั้ง เลย์ก็ดูเป็นคนสบายๆ ส่วนฉัน...ฉันกำลังสับสนและไม่รู้ว่าควรทำยังไง...”

“ทุกอย่างมัน...น่าสับสนเนอะ?” ลู่หานถอนหายใจก่อนจะหลุบตามองพื้น

อยู่ดีๆก็รู้สึกเหนื่อยอย่างไม่มีเหตุผล...อาจจะเป็นเพราะลูกแก้วที่ลู่หานถูกบังคับให้โยนก่อนหน้านี้ มันทำให้ไหล่ของเขาปวดตุบๆ

แต่ไม่ใช่หรอก...มันไม่ใช่แค่นั้น...

มันเป็นความรู้สึกที่ลู่หานกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ต่างหาก...เขาไม่คิดถึงบ้านหรอกเพราะเขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่แล้ว เขาอาจจะคิดถึงพ่อแม่ของเขาบ้างแต่ก็ไม่ใช่ตลอดเวลา

เขาคิดถึงโลกภายนอกนิดหน่อย...แสงแดด อากาศบริสุทธิ์ ผืนหญ้า สิ่งเล็กๆเหล่านี้ที่ลู่หานคิดถึงเหลือเกิน...

อีกอย่างที่เขาคิดถึง... เด็กหนุ่มคนนั้น

ลู่หานถอนหายใจ...เขาคิดถึงสัมผัสของเด็กหนุ่มคนนั้น ทั้งๆที่เขาไม่รู้จักชื่อของคนๆนั้นด้วยซ้ำ! ... เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ

แต่ทำไมเด็กหนุ่มคนนั้นถึงทำท่าเหมือนเกลียดเขานะ?

ลู่หานเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นสายตาที่อีกคนมองมาที่เขา เด็กหนุ่มที่มีพลังไฟคนนั้นมองมาที่เขาเหมือนรู้ว่าเขารู้สึกยังไง...

“ถ้านายต้องการคุยกับใครสักคนล่ะก็...คุยกับพวกเราได้นะ” ลู่หานพูดขึ้น

“...”

“เลย์เป็นคนดีมากๆ...และซิ่วหมินก็นิสัยดีถ้าได้รู้จักกันจริงๆ—“

ประตูห้องของลู่หานเปิดขึ้น...ลู่หานหันไปมองทันที ผู้ช่วยของคริส

ผู้ช่วยของคริสลากลู่หานไปที่ห้องเดิมที่ลู่หานเคยอยู่ เขายอมรับว่าเขากำลังสับสนและกลัว...เขาไม่อยากกลับไปที่ห้องนั้นแล้ว เขาไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว

ลู่หานถูกผลักเข้ามาข้างในห้องก่อนที่ประตูจะปิดลง ลู่หานชะงักเมื่อเห็นร่างคุ้นตาอยู่ในห้องกับเขาด้วย...

เด็กหนุ่มคนนั้น.

การทดลองหมายเลข 412.

เด็กหนุ่มกำลังคุกเข่าลงกับพื้น มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ข้างหลัง...

ลู่หานตรงเข้าไปก่อนจะเชยคางเด็กหนุ่มขึ้นเพื่อดูว่าบาดเจ็บตรงไหนเพิ่มเติมอีกหรือเปล่า...ทั้งสองสบตากัน ดวงตาของเด็กหนุ่มดูอิดโรยและเหนื่อยล้า

“คนพวกนั้น...ทำอะไรนาย?” ลู่หานถามเบาๆ มือทั้งสองข้างแนบอยู่บนแก้มของอีกคน

ลู่หานตั้งใจจะแก้มัดที่มือของอีกคนให้แต่เมื่อมองดีๆแล้ว...มันไม่ใช่เชือก แต่มันคือกุญแจมือ....ลู่หานพยายามจะเปิดมัน แต่ไม่สำเร็จ

“การทดลองหมายเลข 420” เสียงของคริสดังขึ้นภายในห้อง แต่กลับไม่มีวี่แววของคริส

“...”

“เมื่อเช้านายรอดตัวไป...แต่ตอนนี้เรามาทดสอบกันต่อดีกว่านะ”

ลู่หานทำเป็นไม่สนใจก่อนจะพยายามปลดล็อคกุญแจมืออีกครั้ง

“ยังไงนายก็ปลดล็อคไม่ได้หรอกน่า” คริสเอ่ยขึ้น

“ทำไมนายไม่ปล่อยเขาไปล่ะ?! จะทำอะไรกับฉันก็ทำ!” ลู่หานตะโกน มือยังพยายามปลดกุญแจมือ

“บอกแล้วไง...ว่ามันต้องมีตัวช่วยที่จะผลักดันนาย” คริสตอบ

“อยากให้ฉันทำอะไร?” ลู่หานถามอย่างยอมแพ้

ลูกแก้วกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้าลู่หานพอดิบพอดี

“โยนมันข้ามห้อง..” คริสสั่ง

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันทำไม่ได้ ฉันมีแรงไม่พอ!” ลู่หานตะโกนอย่างเหลืออด

ทันที่ลู่หานพูดจบ...เด็กหนุ่มก็ลงไปดิ้นกับพื้นอย่างทุรนทุราย

“ทำอะไรน่ะ?!...หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุด!” ลู่หานรีบวิ่งเข้าไปดูอาการเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วง

“งั้นก็โยนลูกแก้วสิ...ถ้านายทำไม่ได้ การทดลองหมายเลข412จะต้องทรมานนะ” คริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อน

“...”

“ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าผลลัพธ์ไม่น่าพอใจ...มันจะมีบทลงโทษน่ะ” คริสเอ่ยขึ้นอีก

ลู่หานยกลูกแก้วขึ้นอย่างไม่ลังเลก่อนจะพยายามยกมันขึ้นเหนือหัวและโยนมันสุดแรง...แต่ผลลัพธ์ก็ยังเหมือนเดิม ล้มเหลว

“เดี๋ยว!” ลู่หานตะโกนขึ้นแต่มันก็สายเกินไป เด็กหนุ่มเริ่มดิ้นทุรนทรายอีกครั้ง

“หยุดนะ!” ลู่หานตะโกนก่อนจะยื่นมือออกไปหยิบลูกแก้วอย่างรวดเร็ว

“ฉันบอกให้หยุดไง” ลู่หานตะโกนแต่ก็ไม่มีใครฟัง ใบหน้าของเด็กหนุ่มเหยเกอย่างเจ็บปวด...ลู่หานกะพริบตาไล่น้ำตาที่กำลังจะรินใหลก่อนจะเพ่งสมาธิไปที่ลูกแก้ว

ครั้งนี้ลู่หานทำสำเร็จ...ลูกแก้วลอยข้ามห้องอย่างแรงจนชนเข้ากับกำแพงแตกกระจาย

ลู่หานวิ่งไปที่เด็กหนุ่มก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเด็กหนุ่มเลิกดิ้นอย่างเจ็บปวด...แต่...เด็กหนุ่มนิ่งจนน่ากลัว

“ตื่น...ตื่นสิ” ลู่หานตบแก้มอีกคนเบาๆ

เด็กหนุ่มไม่ขยับและมันทำให้ลู่หานกลัว

“ตื่นเถอะนะ...” ลู่หานพูดขึ้น

ลู่หานมองไปรอบๆและหวังว่าผู้ช่วยของคริสจะเข้ามาและทำอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่มีใครสักคน ลู่หานพยุงเด็กหนุ่มขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อหาความช่วยเหลือทันที

ลู่หานพาเด็กหนุ่มเข้ามาในห้องที่เขาแชร์กับเลย์และซิ่วหมินก่อนจะวางเด็กหนุ่มลง...

“เลย์...เลย์!!” ลู่หานรีบปลุกเลย์อย่างรวดเร็ว

“ลู่หาน?” เลย์เอ่ยขึ้นอย่างง่วงงุน

“เลย์...ช่วยด้วย ได้โปรด...”

เลย์ลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วก่อนที่ซิ่วหมินจะตื่นขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“...เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” เลย์ถามอย่างตกใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนอนอยู่บนพื้น

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...ช่วยเขาที...” ลู่หานเอ่ยอย่างอ้อนวอน

เลย์แตะหน้าผากของเด็กหนุ่มเบาๆก่อนจะขมวดคิ้ว...โดยมีซิ่วหมินนั่งมองอยู่ข้างๆอย่างสนใจ

“เขาเป็นอะไรไป?” ลู่หานถามอย่างร้อนรน

“ฉันไม่รู้... หัวใจของเขาอ่อนแรง ปอดก็ด้วย เหมือนมีบางอย่างกำลังทำให้เขาเป็นแบบนี้” เลย์เอ่ย

“นายช่วยเขาได้ไหม?”

“...ขอโทษนะลู่หาน แต่ฉันรักษาได้แค่แผลภายนอกน่ะ” เลย์มองลู่หานด้วยใบหน้าเศร้าๆ

ลู่หานกอดเด็กหนุ่มไว้อย่างจนปัญญา

“เดี๋ยวก่อน..” เลย์ชี้ไปที่กุญแจมือก่อนจะถามขึ้น

“นั่นอะไรน่ะ?”

“ฉันเคยเห็นมันมาก่อน..” ซิ่วหมินรีบพูดขึ้น

“...”

“พวกเขาบังคับให้เลย์ใส่กุญแจมือแบบนี้เหมือนกัน ตอนที่พวกเขาอยากให้ฉันแช่แข็งสิ่งของบางอย่าง” ซิ่วหมินเล่าด้วยความขมขื่น

“ฉันน่ะเหรอ?” เลย์ถามงงๆ

“นายจำไม่ได้เพราะนายหมดสติไป...กุญแจมือจะทำให้หัวใจและปอดหยุดทำงานช้าๆ” ซิ่วหมินเอ่ยเสียงเบา

“เขาอาจจะตายได้นะ ถ้านายไม่ออกมันออกโดยเร็ว”

“ช่วยฉันที..” ลู่หานเอ่ยขอความช่วยเหลือ

“ฉัน...ปลดล็อคมันไม่เป็นจริงๆ...ขอโทษด้วยนะ” เลย์เอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ฉันก็ทำไม่ได้...ฉันกลัวฉันจะแช่แข็งมือของเขาและจะทำให้มันแย่กว่าเดิม” ซิ่วหมินเสริม

ลู่หานโกรธที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ เขาโกรธที่คนพวกนั้นทำแบบนี้กับเขาและเพื่อนๆของเขา...ลู่หานจ้องไปที่กุญแจมือก่อนจะจินตนาการว่ามันขาดออกเป็นสองท่อน

หัวของเขาเริ่มปวดตุบๆแต่เขาก็ยังคงพยายามต่อไป...พยายามจะปลดกุญแจมือด้วยพลังของเขา เขาพยายามบังคับให้กลไกรในกุญแจมือหลุดออก อาการปวดหัวเริ่มเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆจนสายตาพร่ามัว เขาไม่ไหวแล้ว...

ลู่หานทรุดลงกับพื้นพร้อมๆกับที่กุญแจมือหลุดออก...

เขาทำได้...เขาช่วยชีวิตของเด็กหนุ่มคนนั้นไว้...

ประตูห้องถูกเปิดขึ้นพร้อมกับคริสและซูโฮที่เดินเข้ามา...

“ดีมาก การทดลองหมายเลข 420...เอ้ะ ไม่ใช่สิ ลู่หาน” คริสพูดขึ้นแต่ลู่หานเหนื่อยเกินไปที่จะสนใจ

ซูโฮตรวจชีพจรของเด็กหนุ่มอยู่ข้างๆเขาก่อนจะส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยพาเด็กหนุ่มออกไปจากห้อง

“ไม่นะ...” ลู่หานเอื้อมมือไปจับแขนของเด็กหนุ่มไว้อย่างอ่อนแรง

ซูโฮชะงักก่อนจะยิ้มให้เขาบางๆ และดึงมือเขาออก...

ลู่หานไม่ต่อต้านเพราะเขาเหนื่อยเกินไป...เขาทำได้เพียงมองในขณะที่เด็กหนุ่มถูกพาออกไปจากห้องเท่านั้น...

[TBC].




--
A/N: จบแล้วเฟ่ยยย ตอนนี้ยาวมาก เหนื่อยสวดสวด ;_;
ตอนนี้หนุ่มพลังไฟโผล่มาอีกคนแล้วจ้า คงไม่ต้องเดากันใช่ไหม?
ชานยอลนั่นเอง =_____= .. (เฉลยให้)
ตอนนี้พลังของทุกคนเริ่มเปิดเผยแล้ว.

ตอนหน้ามันส์แน่ๆ..ใครอยากให้ "เด็กหนุ่ม" ของลู่เปิดเผยตัวไวๆก็เม้นกันน้า.



B B