(EXO-CHANBAEK) Baby's Breath. -ฟิคแปล-

ลำดับตอนที่ #4 : * chapter3 ;

Chapter 3 ;

ตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว ถ้าให้นับก็ประมาณสามชั่วโมงหลังจากที่แบคฮยอนทิ้งชานยอลไว้คนเดียวที่ร้านดอกไม้

แบคฮยอนลืมไปเสียสนิทว่าทิ้งให้ชานยอลดูแลร้านคนเดียว เขาเล่นเกมเพลินเสียจนรู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดเสียแล้ว เขารู้สึกตัวก็ตอนที่พ่อแม่ของจงแดและเซฮุนโทรมาตามลูกของตัวเองกลับบ้านนั่นแหละ

“เห้ย..มึงโอเคป้ะ? ทำหน้าอย่างกับเห็นผี? หงอยที่แพ้กูเหรอไง?” จงแดเอ่ยกลั้วหัวเราะ

“เหอะ บ้านมึงดิ” แบคฮยอนพยายามจะทำตัวให้เป็นปกติที่สุดทั้งๆที่ในใจก็กลัวไปหมด พอจงแดและเซฮุนพ้นสายตาไป แบคฮยอนก็วิ่งไปที่ร้านดอกไม้ด้วยแรงทั้งหมดที่มีทันที

“ชานยอล!” แบคฮยอนตะโกนทันทีที่ถึงร้านแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ชานยอลไม่อยู่ที่นี่...ชานยอลไม่ได้กำลังรดน้ำตนไม้หรือจัดดอกไม้อยู่แต่อย่างใด ผ้ากันเปื้อนของชานยอลก็หายไป กุหลาบช่อที่ชานยอลจัดไว้เมื่อเย็นก็หายไปเช่นกัน

แบคฮยอนปิดร้านเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะวิ่งไปทั่วทั้งซอยเพื่อตามหาชานยอล ด้วยสมองแบบชานยอลแล้ว แบคฮยอนมั่นใจว่าเจ้านั่นไม่มีทางไปไหนได้ใกลหรอก

แบคฮยอนถามร้านค้าทุกร้านแถวนั้นว่าเห็นน้องชายตัวสูงของเขาหรือไม่แต่ทุกคนก็พากันส่ายหัว

พอวิ่งมาถึงสี่แยก แบคฮยอนก็หยุดพักหายใจด้วยความร้อนรน...หรือเขาควรแจ้งตำรวจดีนะ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชานยอลขึ้นมาล่ะ?

แบคฮยอนคงตัดสินใจโทรหาตำรวจถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นเคยนอนขดอยู่บนม้านั่งอีกฟากของถนนซะก่อน

แบคฮยอนสาวเท้าข้ามถนนอย่างรวดเร็ว สายตาก็สังเกตเห็นช่อกุหลาบที่ถูกชานยอลกอดไว้แน่น บนตัวของร่างสูงมีหนังสือพิมพ์บางๆคลุมไว้อยู่

หึ..ดูแล้วเหมือนพวกขอทานไม่มีผิด

“ชานยอล..ปาร์คชานยอล!” แบคฮยอนตะโกน

“บ..แบคฮยอน!” ชานยอลที่งัวเงียตื่นขึ้นมาเห็นแบคฮยอนก็ยิ้มกว้าง มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้ตาไล่ความง่วง

เพียะ!

...แต่รอยยิ้มไร้เดียงสาก็ต้องมลายหายไปเมื่อแบคฮยอนฟาดมือลงไปบนใบหน้าของชานยอลอย่างแรง

“แบคฮยอน....” ชานยอลเอ่ยเสียงเบาก่อนจะยกมือขึ้นมาจับใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากล่างสั่นน้อยๆเหมือนคนกำลังจะร้องไห้

“ฉันบอกให้นายอยู่ที่ร้านไม่ใช่เหรอไง? ทำไมถึงโง่ได้ขนาดนี้วะห้ะ? ไม่เข้าใจหรือไงตอนฉันบอกว่าอย่าออกไปไหนน่ะ? ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา..มันก็เป็นความผิดฉันน่ะสิ!” แบคฮยอนตะโกนด้วยความโกรธทั้งหมดที่มี

ชานยอลมองแบคฮยอนด้วยใบหน้ารู้สึกผิดก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ในมือให้ร่างเล็กที่ยืนโกรธอยู่ตรงหน้า

...แบคฮยอนโยนมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี

“นายไม่เคยเข้าใจอะไรที่ฉันพูดเลยใช่ไหม? นายมันไม่น่าเกิดมาเลย!” เพียงเสี้ยววิที่แบคฮยอนแอบรู้สึกผิดกับถ้อยคำร้ายๆที่เอ่ยออกไปเมื่อเห็นน้ำตาที่คลออยู่เต็มสองตาของน้องชายตัวเอง แต่เขาก็ได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองว่าชานยอลคงโง่เกินไปที่จะเข้าใจความหมายของคำพูดของเขา

แบคฮยอนหมุนตัวกลับก่อนจะเดินข้ามถนนโดยมีชานยอลเดินตามติดๆ...

นายไม่น่าเกิดมาเลย...

--

แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะมองชีทการบ้านที่ว่างเปล่าของตัวเองราวกับว่าคำตอบจะโผล่ขึ้นมาเองยังไงอย่างงั้น หลังจากที่ชานยอลย้ายเข้ามา..แบคฮยอนก็แทบไม่มีเวลาอ่านหนังสือเรียนเลยเพราะชานยอลมักนั่งดูละครและเปิดทีวีเสียงดังซะจนเขาไม่มีสมาธิ และทุกครั้งที่แบคฮยอนบ่น..แม่เขาก็ไม่เคยเข้าข้างเขาเลยสักนิด

คืนนี้แม่ของเขาไม่อยู่บ้านเพราะต้องทำงานกะดึก ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเขาจะต้องเป็นคนเตรียมมื้อเย็นและอาบน้ำให้ชานยอลก่อนเข้านอน

เขาแก้ปัญหาอาหารเย็นด้วยการทำรามยอนแต่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงการอาบน้ำให้ชานยอลได้...

แบคฮยอนเดินออกจากห้องก่อนจะเห็นชานยอลนั่งดูซีรี่ย์อย่างตื่นเต้น ในมือมีไอศกรีมอับใหญ่...เขาเกือบจะรู้สึกผิดในขณะที่เดินไปปิดทีวีพร้อมกับโยนสมุดและดินสอใส่ชานยอล

“ฉันทำการบ้านอยู่แล้วฉันไม่มีสมาธิเพราะนาย...เพราะฉะนั้นนายก็ทำการบ้านไปละกันนะ” แบคฮยอนพึมพำก่อนจะหมุนตัวกลับห้องทันที

โชคดีที่ชานยอลเป็นคนไม่เถียงเลยแม้แต่น้อย...

แบคฮยอนนั่ทำการบ้านอยู่นานนับชั่วโมงจนมั่นใจว่าชานยอลเองคงจะหลับคาสมุดไปแล้วแต่เมื่อออกจากห้องมาแบคฮยอนก็ต้องแปลกใจ ชานยอลกำลังขะมักเขม้นกับโจทย์เลขในสมุด มือทั้งสองข้างยกขึ้นมาใช้นับเลขอย่างตั้งใจ ชานยอลทำแบบนี้ทุกวันถึงแม้จะไม่เคยบวกเลขถูกเลยก็ตาม

“เห้อ..ยอล อาบน้ำกัน” แบคฮยอนถอนหายใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยเรียก

การอาบน้ำให้ชานยอลเหมือนเป็นการผจญภัยประจำวันและเป็นภาระอย่างหนึ่งที่แบคฮยอนต้องแบกรับเพราะเขาต้องทำความสะอาดชานยอลทุกซอกทุกมุม และเขาหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ...เขาต้องทำความสะอาดหลังใบหู แผ่นหลัง แขน ขา และส่วนอื่นๆที่เขาไม่เต็มใจจะทำเลยแม้แต่น้อย

“อาาาา..แบคฮยอนนี่..สบู่..สบู่!!” ชานยอลร้องเสียงหลงเมื่อฟองสบู่เข้าตา

“หุบปากน่า..” แบคฮยอนเอ่ยอย่างหงุดหงิดก่อนจะจ่อฝักบัวใส่หน้าชานยอลจนอีกฝ่ายสำลักน้ำอย่างน่าสงสาร

“นายต้องรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำที่ฉันหลังขดหลังแข็งมานั่งดูแลนายแบบนี้” แบคฮยอนบ่นในขณะที่สระผมให้ชานยอลแบบขอไปที

พอสระไปได้สักพัก..แบคฮยอนก็รู้สึกได้ถึงความเงียบที่ผิดปกติ

อา..หลับไปแล้วสินะ

“ฉันไม่ได้ตั้งใจขึ้นเสียงก่อนหน้านี้นะ..” แบคฮยอนพึมพำขึ้นมาเบาๆ

“ฉันก็แค่โกรธมากที่ฉันต้องคอยกังวลเรื่องนายทั้งๆที่ฉันเองก็มีปัญหาอื่นมากพออยู่แล้ว มันเหมือนนายถูกสร้างมาเพื่อทำลายชีวิตฉันเลย..” แบคฮยอนเอ่ยต่อ

“...แต่นายโง่เกินไปที่จะเข้าใจว่าความผิดของตัวเองด้วยซ้ำ” แบคฮยอนถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

นิ้วเรียวที่สระผมให้ชานยอลชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงรอยแผลเป็นบริเวณหลังหูของอีกคน...ทำไมเขาไม่เคยสังเกตก่อนหน้านี้นะ? แผลเป็นที่ยาวจากหลังหูไปถึงท้ายทอยทำให้แบคฮยอนต้องละมือออกมาอย่างตกใจ

“ไปทำอีท่าไหนนะ? ซุ่มซ่ามเอ้ย”

--

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวให้ชานยอลเสร็จ..แบคฮยอนก็กึ่งลากกึ่งดึงชานยอลไปที่เตียงพร้อมกับห่มผ้าห่มให้ เขาเดินกลับห้องของตัวเองและเมื่อเปิดประตูออกก็พบกับกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งถูกสอดอยู่ใต้ประตูก่อนหน้านี้

มันเป็นกระดาษที่ถูกฉีกออกมาจากสมุดการบ้านของชานยอล..

แบคฮยอนกระโดดขึ้นเตียงก่อนจะคลี่กระดาษออกดูด้วยความสงสัย บนกระดาษถูกเขียนไว้ด้วยลายมือเหมือนเด็กอนุบาลที่มีเนื้อหาว่า:

บยอนบัคฮิน

ปาร์คชานยอล

ขอโทษ...





[TBC].




--
A/N: เกร้ดดดด เดี๋ยวนี้อัพเร็วมาก-_-
แต่จะบอกว่าเรื่องนี้เม้นน้อยมากเบยยย
เป็นเพราะมันยังไม่เข้มข้นใช่ไหม?

เอาล่ะ..ไรเตอร์อิ้งเขาสปอยมา(และไรท์แปลก็การันตี)
ว่า..ใครหัวใจอ่อนไหวง่าย อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้แน่นอนนะจ๊ะ
ไรท์เป็นคนร้องไห้ง่าย อ่านแล้วเสียน้ำตาไปพอควรเลย

ใครอยากดราม่าเคล้าน้ำตาไปกับเรากับโปรดติดตามนะแจ้ะ
อย่าลืมเม้น อย่าลืมโหวต อย่าลืมสกรีมในทวิตนะรีดเดอร์ทุกคน!
ไม่เม้นก็ไม่มีกำลังใจในการอัพนะจ๊ะ..
ถ้าไม่เม้นกัน จะไปอัพเรื่องอื่นแทน..

อย่าลืมติดแท็ก
#ฟิคบบบ

✱ Bachelor