(EXO-HUNHAN) Revolution. -ฟิคแปล-

ลำดับตอนที่ #4 : ' C H A P T E R 3 '

CHAPTER3

 

คริสมองหน้าลู่หานอย่างแปลกใจ... ลู่หานก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้เหมือนกันที่เลือกถามคำถามนี้

“จากคำถามที่อยากรู้ทั้งหมด...แน่ใจนะว่าเลือกคำถามนี้?” คริสถามย้ำในขณะที่ลู่หานพยักหน้าช้าๆ มือเล็กยังคงกอดร่างของเด็กหนุ่มไว้อย่างเป็นห่วง

“อืม...เขาจะไม่เป็นไร” คริสตอบ

คริสส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยสองคนเดินมาแยกลู่หานออกจากเด็กหนุ่ม

“ไม่!” ลู่หานตะโกนเสียงดัง

“ถ้านายไม่ปล่อยให้คนของฉันเอาเขาไป...เขาอาจจะไม่รอดก็ได้นะ” คริสขู่และมันได้ผลเมื่อลู่หานยอมปล่อยร่างในอ้อมแขนอย่างจำยอม

“ไปพักผ่อนได้แล้ว...พรุ่งนี้นายต้องทดสอบอีก” คริสพูด

ลู่หานรู้สึกขอบคุณที่คริสปล่อยให้เขาพัก...แต่เขาไม่อยากนึกถึงพรุ่งนี้เอาซะเลย

--

วันต่อๆมาลู่หานแสดงผลลัพธ์ที่ดีและมันทำให้คริสพอใจ เขาต้องทำแบบทดสอบเดิมๆทุกๆวันทั้งที่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ทุกๆวัน..เขาจะสามารถขยับลูกแก้วได้ทีละนิดๆ

เขาไม่รู้ว่าเขาทำมันได้ยังไง...คริสบอกว่ามันอยู่ที่อารมณ์และความรู้สึก

คริสตอบคำถามทุกครั้งที่ลู่หานขยับลูกแก้วได้ตามที่สัญญาไว้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าคำตอบทุกอย่างจะทำให้ลู่หานหายสงสัย เขารู้เพียงแค่ว่าเขาอยู่ในศูนย์ปฏิบัติการแห่งหนึ่งแต่คริสไม่ยอมบอกว่าที่ไหน เขารู้เพียงแค่ว่าเขาอยู่ที่นี่มาราวๆหนึ่งเดือนได้แต่คริสไม่ยอมบอกว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ ลู่หานถามคริสว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างและคริสก็ตอบเขาว่าเด็กหนุ่มกำลังฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว แต่คริสไม่ได้บอกว่าเด็กหนุ่มหายเป็นปกติ

คริสตอบคำถามของลู่หานทุกข้อยกเว้นข้อเดียว... จะเก็บผมไว้ที่นี่นานแค่ไหนกัน? คำถามนี้คริสเองก็ตอบไม่ได้

ในที่สุดลู่หานก็เก่งขึ้นภายในสามอาทิตย์ เขาสามารถขยับลูกแก้วได้ใกลขึ้นจากเดิมและเขาสามารถทำให้มันลอยกลางอากาศได้ ถึงเขาจะยังไม่เข้าใจว่าเขาทำได้ยังไงแต่มันก็ทำให้เขาพอใจที่สามารถแสดงผลลัพธ์ที่น่าพอใจให้คริสดูได้

คริสและซูโฮบอกว่าเขาพร้อมแล้วที่จะย้ายเข้าไปอยู่กับคนอื่นๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ลู่หานคงดีใจ แต่ตอนนี้เขารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ เขาไม่อยากย้ายไปอยู่กับใคร คนๆเดียวที่เขาอยากเจอคือเด็กหนุ่มคนนั้น เขากลัวว่าคนอื่นๆจะมองว่าเขาประหลาด...

พอถึงเวลาที่เขาต้องย้าย ผู้ช่วยของคริสก็พาเขาเข้ามาในห้องหนึ่งและทิ้งเขาไว้ในความมืด เขารู้สึกหนาวอย่างไม่มีสาเหตุก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป

--

ลู่หานตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ว่าใครบางคนกำลังลูบผมเขา เขานอนนิ่ง...สัมผัสของคนๆนี้อบอุ่นและมันทำให้ร่างกายที่อ่อนล้าของลู่หานผ่อนคลายลง แต่แล้วลู่หานก็นึกขึ้นได้ว่าเขาเพิ่งถูกย้ายให้มาอยู่กับ “คนอื่นๆ”...

ลู่หานลุกขึ้นนั่งตัวตรงก่อนจะพบกับผู้ชายสองคน...

ทั้งสองคนดูอายุเท่าๆกับเขา คนหนึ่งมีผมสีดำและใบหน้าเรียว ส่วนอีกคนมีผมสีน้ำตาลแดงและดวงตาเรียวเล็ก... คนที่มีใบหน้าเรียวยิ้มให้เขาในขณะที่คนผมสีน้ำตาลแดงจ้องเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

ลู่หานกระเถิบหนีคนทั้งสอง...เขากำลังหวาดกลัว

“ไม่เป็นไรนะ..” คนที่มีใบหน้าเรียวพูดขึ้น ลู่หานจ้องคนทั้งสองตาไม่กระพริบ...เขาไม่ชินกับการพูดคุยกับคนอื่นนอกจากคริสและผู้ช่วยของคริส

“คุณ..เป็นใคร?” ลู่หานถามเบาๆเรียกรอยยิ้มจากคนที่มีใบหน้าเรียวได้เป็นอย่างดี

“ฉันชื่อเลย์ ส่วนนี่ซิ่วหมิน” คนที่มีใบหน้าเรียวแนะนำตัวเองก่อนจะชี้ไปที่ผู้ชายที่มีดวงตาเรียวเล็ก

ซิ่วหมินยังคงจ้องลู่หานเลิกและมันทำให้ลู่หานรู้สึกอึดอัด...

“อ่า..สวัสดี ฉัน..ชื่อลู่หาน” เขาพูดขึ้น เลย์พยักหน้ารับรู้

“ลู่หานจะหาที่ๆสบายกว่านี้ก็ได้นะ เมื่อกี้ฉันให้นอนบนฟูกของฉันสักพัก” เลย์อธิบายก่อนจะผายมือไปรอบๆห้อง ลู่หานพับฟูกเก็บให้เลย์อย่างเรียบร้อย

“ขอบคุณที่ให้ยืมนะ” เขาเอ่ยก่อนยื่นฟูกคืนให้เลย์

“ตรงตู้นั้นมีหมอนและฟูกอีก...คืนนี้ถ้าจะใช้ก็เดินไปหยิบเอานะ” เลย์พูดขึ้นอีก

ลู่หานพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง...ซิ่วหมินยังคงเงียบและมองพวกเขานิ่งๆ

ลู่หานสังเกตส่าห้องนี้ใหญ่กว่าห้องเก่าของเขาพอสมควร ทั้งห้องเป็นสีขาวและสว่างกว่าห้องเดิมหลายเท่า...กำแพงด้านหนึ่งเป็นกระจกใส  อีกด้านของกระจกเป็นอีกห้องหนึ่งที่เหมือนห้องที่เขาอยู่ตอนนี้แต่ไม่มีคน

“อ่า..พวกนายมาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว?” ลู่หานถามอย่างสนใจ

“ไม่รู้สิ..ฉันอยู่ที่นี่มานานมากๆแล้วล่ะ” เลย์ตอบ

“...”

“ส่วนซิ่วหมินมาอยู่ที่นี่ประมาณสองเดือนได้” เลย์หันไปมองซิ่วหมินก่อนจะตอบแทน

ลู่หานไม่เข้าใจว่าทำไมซิ่วหมินไม่คุยกับเขาและมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแบบนั้น

ผู้ชายใส่หน้ากากสองสามคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคริสที่เดินตามมาติดๆ...ซิ่วหมินกางแขนยังเลย์ไว้อย่างหวงแหนในขณะที่มองคริสด้วยสายตาเกลียดชัง

ลู่หานนึกว่าคริสจะเรียกเขาออกไปทำการทดสอบแต่คริสกลับเรียกเลย์แทน ซิ่วหมินยังคงไม่ขยับไปไหน...เลย์วางมือลงบนไหล่ของซิ่วหมินเบาๆ

“ไม่เป็นไรนะ..เดี๋ยวฉันก็กลับมา” เลย์พูดขึ้น

ซิ่วหมินทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะปล่อยให้เลย์เดินตามคริสออกไป...

ลู่หานสังเกตว่าเลย์เดินตามคริสออกไปอย่างง่ายดายโดยไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวเกิดขึ้น แต่ทุกครั้งที่คริสเข้ามาเรียกลู่หาน...ผู้ช่วยของคริสต้องมาลากเขาไปตลอด

“เลย์เดินตามไปง่ายๆแบบนี้ตลอดเลยเหรอ?” ลู่หานถามซิ่วหมินแต่อีกคนกลับเดินหนีไปนั่งอีกมุมหนึ่งของห้อง ทิ้งให้ลู่หานนั่งคิดนู่นคิดนี่อยู่คนเดียว

--

ลู่หานตื่นขึ้นมากลางดึกแต่เขาง่วงเกินกว่าจะขัดขืน...เขาปล่อยให้ใครบางคนอุ้มเขาไปอีกห้องหนึ่ง ที่ไม่ใช่ห้องที่เขาแชร์กับเลย์และซิ่วหมิน

เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้เขามองไม่เห็น ห้องนี้ทั้งมืดและหนาว...เขายังคงรู้สึกง่วงงุนและสับสนแต่พอเขาจะกลับไปนอนต่อ มือใหญ่ของใครบางคนก็กอดเอวเขาไว้

ลู่หานชะงักเมื่อรู้ตัวว่าร่างกายของตัวเองกำลังเปลือยเปล่า...หัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ลู่หานกลัว กลัวว่าจะโดนบังคับ กลัวว่าผู้ชายใส่หน้ากากคนนั้นจะมาขืนใจเขาอีก

“หยุด..ได้โปรด..” ลู่หานพูดเสียงเบา มือที่กอดเอวเขาอยู่ค่อยๆคลายออก ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบก่อนที่ริมฝีปากของใครคนหนึ่งจะทาบทับลงมาอย่างอ่อนหวาน

เด็กหนุ่มคนนั้น...ต้องใช่แน่ๆ ลู่หานคิด

ลู่หานตอบรับรสจูบที่อีกคนมอบให้ก่อนจะแนบกายชิดกับร่างของอีกคน มีคำถามมากมายที่เขาอยากจะถามคนๆนี้... นายหายไปไหนมา? เกิดอะไรขึ้น? สบายดีใช่ไหม?

แต่ลู่หานก็ไม่ได้ถามออกมา รสจูบของอีกคนทำให้เขาหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น...ลู่หานสานมือเข้ากับกลุ่มผมนุ่มของอีกคนก่อนจะดึงเบาๆ...เขาคิดถึงคนๆนี้มาก คิดถึงสัมผัสของคนๆนี้ คิดถึงความอบอุ่นที่คนๆนี้มอบให้เขา

เด็กหนุ่มทำเพียงแค่จูบและสัมผัสเขาแต่ลู่หานรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ ลู่หานบดเบียดร่างกายเข้าหาอีกคนอย่างต้องการ....เด็กหนุ่มกดลู่หานลงกับเตียงก่อนจะสอดใส่เข้ามาในตัวลู่หาน เขาครางออกมาด้วยความไม่คุ้นชินกับสัมผัส...มันนานมากแล้ว ครั้งสุดท้ายที่คนๆนี้มีอะไรกับเขา

เด็กหนุ่มชะงักเมื่อลู่หานร้องออกมา...กลัวว่าจะทำให้ลู่หานเจ็บ

“ไม่เป็นไร...” ลู่หานกระซิบก่อนที่เด็กหนุ่มจะเริ่มขยับเข้าออกอย่างช้าๆและระมัดระวัง ลู่หานครางด้วยความสุขสม...มือเล็กเกาะไหล่อีกคนไว้แน่น

ครั้งนี้รู้สึกดีกว่าครั้งที่แล้วมาก...เพราะครั้งนี้ลู่หานรู้แล้วว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใคร เด็กหนุ่มที่ลู่หานดูแลมาตลอดหลายวัน

ลู่หานรั้งคอของอีกคนลงมาก่อนจะจูบอีกคนเบาๆ...เขาอยากให้ห้องนี้สว่างกว่านี้อีกสักนิด เขาอยากเห็นดวงตาของเด็กหนุ่มคนนี้ ดวงตาที่เขาไม่มีโอกาสได้เห็น

และเขาก็อยากรู้ชื่อของคนๆนี้ด้วย...

ลู่หานจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของอีกคนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะปลดปล่อย...เขาพยายามจะเก็บมันไว้ เพราะเขาอยากให้ช่วงเวลานี้ยาวนานขึ้น เขากลัวว่าถ้าจบคืนนี้ไปแล้วคนๆนี้จะหายไป เขาไม่อยากให้คนๆนี้ไป...

ในที่สุดลู่หานก็ทนไม่ไหว...เขาปลดปล่อยออกมาพร้อมกับๆอีกคน ที่ปลดปล่อยเข้ามาในตัวเขา...ทั้งสองนอนหอบหายใจเสียงดังท่ามกลางความเงียบ

ลู่หานวางมือลงบนอกแกร่งของอีกคน...รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นถี่

เด็กหนุ่มจับมือเขาไว้ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าสู้ห้วงนิทราไปพร้อมกันๆ...มือยังคงจับกันไม่ปล่อย

--

ลู่หานตื่นขึ้นมาในห้องที่แชร์กับเลย์และซิ่วหมิน...ทั้งสองคนนั้นยังคงหลับอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เขาสงสัยว่าทั้งสองคนนั้นจะรู้ไหมว่าเมื่อคืนเขาหายไป?

ผู้ช่วยของคริสเดินเข้ามาในห้องก่อนจะบอกว่าลู่หานต้องออกไปทำการทดสอบในวันนี้...เขาถอนหายใจ ถึงขัดขืนไปก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี เขาจึงยอมเดินตามผู้ช่วยของคริสออกไปเงียบๆ

ลู่หานเจอซูโฮระหว่างไปทำการทดสอบ ซูโฮหยุดก่อนจะยิ้มให้เขา

“สบายดีไหม?” ซูโฮถามคำถามที่ทำให้ลู่หานแปลกใจ คริสไม่เคยถามว่าเขาสบายดีหรือเปล่า...

“ก็..ดีขึ้นกว่าครั้งที่แล้วที่คุณเห็นผม...” ลู่หานตอบไปตามความจริง

“ดีแล้ว...ดีแล้วที่นายสบายดี” ซูโฮยิ้มก่อนจะเดินหายไปอย่างรวดเร็วจนลู่หานไม่มีโอกาสได้บอกลา

ลู่หานเดินเข้ามาในห้องทดสอบก่อนจะเผชิญหน้ากับคริสที่นั่งรออยู่อย่างใจเย็น

“วันนี้ไม่ต้องวิ่งบนลู่” คริสอธิบายและมันทำให้ลู่หานรู้สึกดีใจ

“วันนี้ไม่ต้องยกอะไรหนักๆแล้วก็ไม่ต้องกลั้นหายใจใต้น้ำด้วย” ลู่หานขมวดคิ้วอย่างสับสน ...งั้นเรียกเขามาทำอะไร?

“วันนี้ฉันมีเรื่องต้องทำเยอะเลยจะทดสอบแค่อย่างเดียวเท่านั้น...” คริสเอ่ยก่อนจะโยนลูกแก้วมาทางลู่หานด้วยความเร็วสูง

ลู่หานหยุดลูกแก้วไว้กลางอากาศก่อนจะวางมันลงบนพื้นอย่างนิ่มนวล...คริสยิ้มเมื่อเห็นดังนั้น

“ให้ฉันทำอะไรกับมันล่ะ?” ลู่หานถาม ขยับลูกแก้วทุกวันจนเบื่อจะแย่อยู่แล้ว...

“โยนมันข้ามห้อง” คริสพูดขึ้นก่อนจะนั่งมองลู่หานเงียบๆ

ลูกแก้วลอยขึ้นจากพื้นก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าลู่หาน...เขากำลังทำความคุ้นเคยกับสัมผัสและน้ำหนักของมัน ดูท่าทางลูกนี้จะหนักกว่าลูกอื่นๆที่เขาเคยขยับมา

“ใช้มือได้..แต่ห้ามสัมผัส” คริสพูดขึ้น

ลู่หานยื่นมือออกไปก่อนที่ลูกแก้วจะลอยมาหาเขาอย่างง่ายดาย มันลอยอยู่เหนือมือของเขาเล็กน้อย...ลู่หานพยายามใส่แรงเข้าไปที่ลูกแก้วเพิ่มเพราะน้ำหนักมันไม่ใช่น้อยๆเลย

ลู่หานบังคับลูกแก้วขึ้นเหนือหัวเหมือนเวลาจะโยนลูกเบสบอลก่อนจะใช้แรงทั้งหมดโยนลูกแก้วไปทางอีกมุมหนึ่งของห้อง...แต่ลูกแก้วกลับขยับเพียงแค่ไม่กี้นิ้วเท่านั้น มันตกลงใกล้ๆเท้าของลู่หานก่อนจะกลิ้งต่อไปอีกนิดหน่อย

“เอาใหม่” คริสสั่งเสียงเข้ม

ลู่หานพยายามลองใหม่อีกครั้งแต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม...ลูกแก้วตกลงกับพื้นก่อนจะกลิ้งต่อไปอีกนิดหน่อย

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ...ลู่หานกลัวเกินกว่าจะพูด

“เกิดอะไรขึ้นกับนาย...การทดลองหมายเลข420?” คริสถามก่อนจะถอนหายใจ

“มันก็คงดีกว่านี้ถ้านายเรียกชื่อฉัน..” ลู่หานจ้องกลับด้วยความไม่พอใจ

“ได้...ฉันจะยอมเรียกชื่อนายถ้านายโยนมันข้ามห้องได้ ว่าไง?” คริสถาม...ลู่หานพยักหน้าตกลงทันที เขาจะต้องทำให้คริสเลิกเรียกเขาเป็นสิ่งทดลองซักที

ลู่หานบังคับให้ลูกแก้วลอยขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้...ลู่หานรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่แท้จริงของมัน มันทำให้ไหล่ของเขาปวดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขายกมันขึ้นเหนือหัวก่อนจะลองโยนอีกครั้ง...ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังคงเหมือนเคย ล้มเหลว

ลู่หานมองไปที่คริสซึ่งกำลังยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองอย่างปวดหัว

“ฉันไม่มีเวลาทั้งวันนะ” คริสพูดก่อนจะยืนขึ้น...ลู่หานมองคริสอย่างหวาดกลัว เขาไม่รู้ว่าคริสจะทำโทษเขาหรือผลักดันเขาด้วยวิธีไหน

คริสชะงักก่อนจะหันมายิ้มมุมปาก

“บางทีถ้ามีตัวช่วยเล็กๆน้อย..” ทันทีที่คริสพูดขึ้น ลู่หานก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ...ไม่เอานะ ไม่

“ไม่..ไม่นะ! ให้ฉันลองใหม่อีกครั้งเถอะนะ” ลู่หานเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน

ผู้ช่วยของคริสกรูกันเข้ามาก่อนจะลากเขาไปอีกห้องหนึ่ง...ลู่หานสั่นเทาด้วยความกลัว เขาไม่รู้จริงๆว่าคริสคิดจะทำอะไร

เขาโดนผลักเข้ามาในอีกห้องหนึ่งจนเสียหลัก...โชคดีที่มีมือของใครบางคนจับแขนเขาไว้

ลู่หานจำได้ทันที...มือนี้...ของคนๆนั้น ใช่แน่ๆ

ลู่หานเงยหน้าขึ้นก่อนจะเบิกตากว้าง...ใช่...คนๆนี้ที่ลู่หานเฝ้าดูแลมาตลอดหลายวัน คนๆนี้ที่กอดเขาไว้เมื่อคืน คนๆนี้ที่สัมผัสเขาด้วยความรัก คนๆนี้แหละ...

แต่ทันทีที่สบตากัน...ลู่หานก็รู้เลยว่า คนๆนี้ไม่ปลื้มเท่าไหร่กับการได้พบเขาในครั้งนี้...

[TBC].




--
A/N: เฮ..มาอัพแล้ว ตอนนี้แอบสั้นเบาๆ -..-
แต่มีตัวละครใหม่โผล่มาแล้วนะฮ้าบ น้องหมินกับม๊าเลย์ของเรา <3
เอ็นซีมาอีกแล้วด้วย แต่ไม่เรตมากเลยไม่ได้ตัดออก..
หวังว่าคงไม่โดนแบน มันสั้นมากจริงๆนะ T T

จะบอกว่าเม้นน้อยจัง น้อยใจอ่ะ มันไม่สนุกหรา?
เอ็นซีมันแปลยากนะจะบอกให้ แปลไปเขินไป ฮือ -/-

เพราะฉะนั้นอยากอ่านต่อก็เม้นกันนะ เข้าใจ๊?


B B