คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - | CHAPTER # 4 |
- #4 -
แบฮยอนเินไปที่เาน์เอร์่อนะสั่เรื่อื่มประำ วาเรียววาไปรอบๆเพื่อยืนยันว่าานยอลอยู่ที่นี่ริๆ ร่าสูำลันั่อยู่ที่มุมเิม..ใบหน้าูอิโรยนิหน่อยนแทบูไม่ออ แบฮยอนสั่าแฟอีแ้ว่อนะ่ายั์และยืนรอเรื่อื่มทั้สอแ้วอย่าใเย็น
นี่เป็นารเ้าหาเป้าหมายเร็วว่าที่ิไว้มาเพราะปิเวลานี้านยอละไปประุมที่นั่นที่นี่ แ่เพราะเหุาร์เมื่อเ้า..ูเหมือนาราอร่าสูะถูปรับเปลี่ยนไป
แบฮยอนรับาแฟสอแ้วมา่อนะเินไปทาปาร์านยอลทันที ปิเาะมีแผนารเ้าหาที่แนบเนียนว่านี้มา แ่รั้นี้มันะทันหันไปหน่อย เพราะะนั้นเา้อพึ่สเน่ห์อัวเอและหวัว่าปาร์านยอละอบผู้ายัวเล็ๆาี่ๆแบบเาล่ะนะ
แบฮยอนวาแ้วาแฟลรหน้าานยอล่อนะแสร้เบือนหน้าหนีเินๆเมื่อานยอลมอมาที่เา้วยสายาๆ ร่าเล็เาแ้มเล็น้อย่อนะแย้มยิ้มบา
“หวัว่าุไม่ถือสา..พอีผมเห็นุเมื่อเ้าน่ะรับ หวัว่าผมไม่ไ้ำผินนะ”
แบฮยอนรอให้านยอลพูอะไรบาอย่าในระหว่าทีุ่นมยอนะโน่น่าเาอยู่ผ่านเรื่อมือสื่อสารเพราะเาไม่ไ้รอแบบทีุ่นมยอนสั่ พอานยอลไม่อบ..แบฮยอนึทำท่าะเินลับไปที่โ๊ะอัวเอ
“อโทษที่รบวนนะรับ ทานาแฟให้อร่อย”
“เี๋ยว่อน” านยอลเอ่ยรั้ไว้
“?”
“ริๆแล้วไม่ไ้รบวนหรอรับ ุรู้ไ้ยัไว่าผมอบินาแฟแบบนี้?”
แบฮยอนยิ้มว้าโว์ฟันที่เรียัวสวย วาเรียวหยีเล็ลไปอี
“ผมเป็นน่าสัเน่ะ ุูเหนื่อยๆ..ผมเลยถือโอาสเลี้ยเอ หวัว่าาแฟะ่วยใหุ้ีึ้นนะรับ”
“่วยไ้มาเลยรับ อบุนะ” านยอลผายมือให้แบฮยอนนั่ลฝั่ร้าม
“ริๆเมื่อเ้ามีเรื่อนิหน่อยน่ะรับ ยัไ็อบุอีรั้นะ”
“อ่า..หวัวาะเป็นเรื่อที่ไม่ร้ายแรมานะรับ” แบฮยอนเอ่ย่อนะยาแฟอัวเอึ้นิบน้อยๆ
“เ้าที่ไม่สใสอาทำให้อารม์ไม่ีไ้นะรับ”
านยอลพยัหน้าเห็น้วย แบฮยอนึใ้โอาสนี้สำรวนรหน้าที่เาิามมาเป็นเวลาสออาทิย์เสียเลย รูปในแฟ้มทีู่โฮแนบมาเทียบอะไรไม่ไ้เลยับัวริที่นั่อยู่รหน้าเ้าในอนนี้ ผมสีำสนิทที่ปรหน้าเล็น้อย สันรามบที่ัับลำอแร่ ไหนะรอยยิ้มเห็นฟันนั่นอี ปาร์านยอลเป็นนหล่อ หล่อนแบฮยอนปิเสธไม่ไ้เลย แ่มีสิ่หนึ่ที่ไม่สามารถรอพ้นสายาอแบฮยอนไปไ้ นั่นือสายาอานยอล..สายาอนที่มอเห็นอะไรมามาและผ่านอะไรมามานนับไม่ถ้วน สายาเียวันับแบฮยอนนั่นแหละ
“ผมมีเพื่อนร่วมานที่ีน่ะ เลยไม่เป็นปัหาเท่าไหร่หรอรับ” านยอลอบยิ้มๆ
“ีแล้วล่ะรับ? ุทำานอะไรเหรอ?”
“ธุริเี่ยวับารเิน่าประเทศน่ะรับ” แบฮยอนรู้ว่ามันเป็นเรื่อโหแ่็รู้สึประหลาใอยู่ีที่ำโหูแนบเนียนและเป็นธรรมาิเหลือเิน
“ริๆแล้วมัน่อน้าน่าเบื่อ แ่ารเป็นประธานบริษัท็มี้อีเหมือนัน”
“ุูเ็มาเลยนะรับสำหรับารเป็นประธานบริษัทน่ะ”
“ธุริอรอบรัวน่ะรับ พอพ่อผมเสีย..ผมเลย้อรับ่ว่อ” วาอร่าสูหม่นลเล็น้อย แ่เพียแ่รู่เียวเท่านั้นมัน็ลับมาเป็นเหมือนเิม
“เสียใ้วยนะรับ” แบฮยอนหลุบาล้วยใบหน้ารู้สึผิ แ่แบฮยอน็ยัอยารู้อยู่ีว่าทำไมานยอลถึมาอยู่ที่นี่แทนที่ะไปประุมเหมือนทุวัน
“ไม่เป็นไรหรอรับ อนนี้ทุอย่า็เ้าที่ีแล้ว” านยอลยิ้มเห็นฟันอีรั้
“อนนี้ธุริำลัไป้วยสวยเลยล่ะรับ”
“ั้น..ุประธานบริษัท่วยบอผมหน่อยสิรับ ทำไมถึมาอยู่ที่นี่แทนที่ะไปทำานล่ะ?” แบฮยอนเลื่อนหน้าเ้าไปเท้าาลับโ๊ะ่อนะเอียอถาม้วยวามสสัย
านยอลหัวเราะเสียัเมื่อไ้ยินันั้น
“อย่าที่ผมบอน่ะรับ..ผมมีลูน้อและเพื่อนร่วมานที่ี รอประธานำลัทำานแทนผมวันนี้ หลัามีปัหาเมื่อเ้า..ผมิว่ามันเหมาะสมว่าถ้าะให้เารับ่ว่อแทน”
“รอประธานที่ว่าน่าะเป็น ิ้าวหลามั” เสียอุนมยอนัมาามสายนแบฮยอนเือบสะุ้ ลืมไปเลยว่าุนมยอนและนอื่นๆำลัฟับทสนทนานี้อยู่
“น่าอิาันะรับที่มีน่วยเยอะไปหม” แบฮยอนเอ่ยยิ้มๆ่อนะ้มลิบาแฟอีรั้
“มัน็ีแหละรับ” านยอลพยัหน้ารับ
“แ่ผมไม่อยาเล่าเรื่อัวเอแล้วล่ะ มาที่เรื่ออุีว่า ผมว่าีวิอุน่าื่นเ้นว่าผมแน่ๆ”
“...”
“ใ่ไหมรับ แบฮยอน?” านยอลเหลือบมอื่อที่เียนอยู่บนแ้วาแฟ่อนะเอ่ยเรียมันอย่าไม่ลัเล
“ไม่เลยรับ” แบฮยอนอบ่อนะหัวเราะเบาๆ
“ผมไม่เยเอพ่อ ัวผมเอ็้อรอปเรียนหลัาที่แม่ป่วย พอแม่เสีย..บิล่าใ้่ายทุอย่าเลยลายเป็นวามรับผิอบอผม ทุวันนี้ผมเลยทำานอยู่ที่เบเอรี่เพื่อหาเินมาใ้หนี้น่ะรับ”
มันเป็นเรื่อโหที่แบฮยอนเล่านิน ทุนในเอ็โ่า็มีเรื่อโหเป็นอัวเอแ่เรื่ออแบฮยอนะ่อน้าละเอียเพราะเา้อใล้ิับเป้าหมายมาว่านอื่นๆ แบฮยอนเล่าเรื่อนี้บ่อยเสียนเือบะเื่ออยู่แล้วว่ามันเป็นวามริ
“ลำบาน่าูเลยเนอะ..แล้วอนเรียน เรียนอยู่ะอะไรเหรอรับ”
“นรีรับ..ผมเล่นเปียโนน่ะ” แบฮยอนเอ่ยอบ นี่เป็นเรื่อเียวที่แบฮยอนไม่ไ้โห..เาเล่นเปียโนเป็นริๆ แ่เป็นเพียานอิเรยามว่าเวลาไม่ไ้ำลัไล่่าน็เท่านั้น
านยอลอ้าปาเรียมะพูอะไรบาอย่าแ่โทรศัพท์อร่าสูันัึ้นเสีย่อน านยอลเหลือบมอื่อนที่โทรเ้ามา่อนะเบ้หน้าเล็น้อย
“อโทษนะรับ..านน่ะ เี๋ยวผมมา”
ร่าสูอัวออไปุยโทรศัพท์ในะที่แบฮยอนไ้แ่มอามนอีนละสายาไป ร่าสูในุสูทูีไม่หยอเลย
“RM เป็นบ้าเหรอวะ? ทำไมู่ๆ็เ้าไปแบบนั้น?” เสียที่ัมาามสายไม่ใ่เสียอุนมยอน ุนมยอนอาะหัวเสียับเานไม่อยาุยันแล้ว็เป็นไ้
“ใเย็นๆน่าเิน ันเอาอยู่” แบฮยอนับ้อไปที่ประูร้านเผื่อานยอลลับเ้ามา่อนะเอ่ยเบาๆ
“ริๆแล้วหมอนั่น็เป็นนุย่ายี”
“ุนมยอนำลัโมโหนายมาเลยนะ มันโทรเรียลู่หานมาเป็นผู้สัเาร์ให้นาย้วยเนี่ย เี๋ยว็ไปถึแล้ว”
ายยาริๆ..ทันทีที่เินพูบ ลู่หาน็เินเ้ามาในร้านทันที ร่าโปร่แ่ัวเหมือนมาเท วาหวานเลิ่ลั่เหมือนนำลัประหม่า ู็รู้ว่าำลัเล่นละร..ลู่หานน่ะอบเล่นละรเสมอน่ะแหละ
“บอูโฮ้วยว่าันน้อยในะ ไม่เห็น้อประ้วยารส่ลู่มาเลย” แบฮยอนเอ่ย่อนะรีบทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้นเมื่อานยอลเินลับเ้ามา
“อโทษทีนะ พอีเลาโทรมารายานเรื่อเมื่อเ้าน่ะรับ”
“ทุอย่าเรียบร้อยีนะรับ?”
“เรียบร้อยแล้วล่ะรับ” านยอลยิ้ม่อนะระาแฟที่แบฮยอนื้อมาให้นหม วาายแววสะใแปลๆ
“อืมมมม..ุยันมาั้นาน ผมยัไม่รู้ื่อุเลยนะ ทั้ๆทีุ่รู้ื่อผมแล้ว” แบฮยอนเอ่ยออมา้วยน้ำเสียน้อยใ
“ริ้วย ใ้ไม่ไ้เลย..ปาร์านยอลรับผม” านยอลเอ่ย่อนะยื่นมือให้อีน
แบฮยอนยิ้มาหยี่อนะเอื้อมไปับมืออีนเย่าเบาๆ
“บยอนแบฮยอนรับ”
“ผมไม่อยาทำลายเทอเราเลยรับแบฮยอน แ่ผม้อลับไปทำานแล้วล่ะ” ร่าสูพู้วยใบหน้าเสียาย่อนะหยิบนามบัรออมาาระเป๋าและยื่นให้อีน
“ผมิาแฟุอยู่แ้วนึ หวัว่าพรุ่นี้อนเ้าโมเ้าเราะไ้เอันอีนะรับ?”
แบฮยอนรับนามบัรมา่อนะพลิู มันเป็นนามบัรส่วนัวอปาร์านยอล..พร้อมเบอร์โทรศัพท์ส่วนัวที่ถูเียน้วยมืออยู่้าหลั
“ไ้รับ..เ้าโมเ้านะ” แบฮยอนอบรับ้วยรอยยิ้มอผู้นะ
#ฟิบ
TALK:
ฮัลโหล ลับมาแล้ว
เพิ่หายไ้ ;-;
เาเอันแล้วนะะทู้น
แ่เอันแล้วยัไ่อ้อิามอน่อไป
เลิ้บทุนที่เม้นและสรีม
ไว้พบันใหม่.
ความคิดเห็น