คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ' C H A P T E R 2 '
ลู่หานนั่งบนเก้าอี้ในอีกห้องหนึ่งตรงข้ามกับคุณหมอหน้าดุที่เรียกตัวเองว่าคริส ร่างกายของเขายังร้าวระบมจากการทำร้ายของชายใส่หน้ากากเมื่อสักครู่ และมันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากโดนฉีดยาและหลับไปแบบที่โดนทำบ่อยๆ แต่เขาต้องการคำตอบจากคริส และคริสสัญญาว่าจะตอบเขา
หมออีกคนที่ชื่อซูโฮได้เดินออกไปแล้ว...ลู่หานได้ยินคริสไล่ให้ซูโฮไปดูแลผู้ชายที่ใส่หน้ากากคนนั้น
“ฉันสัญญาว่าจะตอบคำถามนาย...แต่แค่ข้อเดียวนะ” คริสนั่งพิงเก้าอี้สบายๆก่อนจะยิ้มมุมปาก
ลู่หานมองคริสด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“ฉันจะตอบอีกข้อหนึ่ง...ถ้านายสามารถทำให้ลูกแก้วขยับได้อีก”
ลู่หานไม่รู้ว่าทำยังไงลูกแก้วถึงจะขยับได้...เขารู้สึกกลัวตัวเองด้วยซ้ำเมื่อรู้ว่าเขาสามารถทำอะไรแบบนี้ได้ เขาผิดปกติอย่างนั้นเหรอ? แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่? ลู่หานต้องการรู้แค่นี้...แต่เขารู้ว่าคริสไม่มีทางยอมตอบเขาจนกว่าเขาจะแสดง “ผลลัพธ์” ที่น่าพอใจ
ลู่หานเลือกที่จะถามคำถามที่อยากรู้มากที่สุดในตอนนั้น
“ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่?”
คริสมองเขาอยู่นานก่อนจะตอบ
“เพราะโลกต้องการนาย”
“นั่นไม่ใช่คำตอบซักหน่อย” ลู่หานขมวดคิ้ว เมื่อการได้ยินคำตอบทำให้เขาสับสนมากขึ้นไปอีก
“มันคือคำตอบ...มันคือความจริง” คริสพูด
ลู่หานต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่ยกลูกแก้วตรงหน้าขึ้นและโยนใส่หน้าคริส คำตอบบ้าอะไรกัน? มันไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจอะไรมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย ทำไมโลกถึงต้องการเขา? คนอย่างลู่หานเนี่ยนะ?
“เอาล่ะ...ตอนนี้นายต้องทำการทดสอบ”
ลู่หานมองหน้าคริสตรงๆ เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? ทดสอบ? หลังจากอะไรๆที่เขาเพิ่งเจอมาน่ะนะ?
“การทดสอบ? ทดสอบอะไร?” ลู่หานถามเบาๆอย่างหมดแรง ประตูห้องๆหนึ่งเปิดขึ้นเผยให้เห็นผู้ชายใส่หน้ากากสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆลู่วิ่ง
“เราจะทดสอบความเร็วก่อน” คริสอธิบายก่อนจะส่งสัญญาณให้คนใส่หน้ากากสองคนนั้นมาลากลู่หานไป
“ผมทำไม่ได้...ผมเหนื่อย” ลู่หานเถียงแต่คริสไม่สนใจและเดินไปเตรียมเครื่องวิ่งต่อ ลู่หานเดินไปที่ลู่วิ่งอย่างจำยอม
แต่มันไม่ใช่แค่การทดสอบวิ่งธรรมดาแบบที่ลู่หานเข้าใจ...
เขาไม่รู้ว่าเขาได้ทำการทดสอบไปกี่อย่างแล้วแต่มันมากเกินไป คนเหล่านี้จับเขาวิ่งบนลู่วิ่งสามรอบ จับเขาโยนสิ่งของที่มีน้ำหนักและรูปร่างต่างกัน จับเขากดน้ำเพื่อจับเวลาว่าเขาจะอยู่ใต้น้ำได้นานเท่าไหร่ และพอลู่หานขัดขืน...คนเหล่านี้ก็ใช้เครื่องช็อตทำร้ายเขา
ลู่หานยอมแพ้หลังจากถูกบังคับให้วิ่งเป็นครั้งที่สี่ บางส่วนของร่างกายเลือดออกจากการทำร้าย ขาทั้งสองข้างไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนอีกต่อไป...ลู่หานทรุดลงกับพื้นและรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่พวกนั้นใช้ช็อตเขา ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงจะรีบลุกขึ้นมาวิ่งอีกครั้งแต่ตอนนี้เขาไม่ไหวแล้ว เขาเหนื่อย...เขาเหนื่อยเกินไป
ลู่หานนอนคว่ำอยู่กับพื้น เสียงหอบหายใจแรงๆดังขึ้นในห้องที่เงียบสนิท ไม่มีใครแตะต้องเขาสักพักและนั่นทำให้เขารู้สึกขอบคุณ เขายังคงมีสติแต่มันเลือนรางเต็มที...เขารู้สึกได้ถึงเงาของใครบางคนที่มองลงมา เขารู้ทันทีว่าคนๆนั้นคือคริส
“พอเขากลับไปที่ห้อง...และพาเขากลับมาที่นี่ในสภาพที่ดีกว่านี้ภายในสิบห้านาที” คริสพูดขึ้น
ลู่หานรู้สึกว่าสิบห้านาทีมันเป็นเวลาที่ไม่มากเอาซะเลย...แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้พักล่ะนะ...
--
ลู่หานตื่นขึ้นในอีกห้องหนึ่ง สายอะไรต่อมิอะไรเชื่อมกันอยู่บนร่างกายของเขา...เขาไม่รู้ว่าสิบห้านาทีได้ผ่านไปหรือยัง แต่เขารู้สึกดีขึ้นมาก...แม้กล้ามเนื้อจะปวดจากการทดสอบก่อนหน้านี้ก็ตามที
เขาลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปที่สายระโยงระยางที่เชื่อมกับตัวเขา...เขาดึงมันออกท่ามกลางเสียงแย้งของผู้ชายใส่หน้ากากคนหนึ่ง
คริสเดินเข้ามาในห้องก่อนจะมองหน้าเขา เขาพยายามที่จะไม่กลัว...พยายามที่จะไม่แสดงออกทางสีหน้าว่าเขาอ่อนแอแค่ไหน แต่คริสฉลาดพอที่จะมองออก
คุณหมอคริสดึงเก้าอี้มาตัวหนึ่งก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงของเขา
“ดีขึ้นแล้วนี่...ทีนี้ก็ทำให้มันขยับซะ” คริสพูดขึ้นพร้อมกับยื่นลูกแก้วที่ลู่หานเกลียดที่สุดมาให้เขา
ลู่หานจ้องไปที่ลูกแก้วด้วยความขัดใจ เขาแอบหวังลึกๆขอให้ลูกแก้วระเบิดใส่หน้าคริสแต่มันก็ไม่เกิดขึ้น ลู่หานถอนหายใจเบาๆเมื่อลูกแก้วไม่มีทีท่าว่าจะขยับเลยแม้แต่น้อย
“ผมทำไม่ได้...ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง” ลู่หานพึมพำเบาๆอย่างหมดหวัง
“ทำไมนายถึงยังไม่พัฒนาสักทีนะ? ทั้งๆที่คนอื่นก็ดูจะมีพัฒนาการกันทุกคน..” คริสส่ายหัวอย่างผิดหวัง
“...มีคนอื่นด้วยอย่างนั้นเหรอ?” ลู่หานจ้องหน้าคริสด้วยความสนใจ
เขาสงสัยว่าคริสเก็บคนเหล่านั้นไว้ที่ไหน...แล้วคนเหล่านั้นจะโดนแบบที่เขาโดนไหมนะ? เขาเหล่านั้นก็โดนบังคับให้ขยับลูกแก้วเหมือนกันงั้นเหรอ?
“นายจะไม่ได้เจอพวกเขาหรอก...จนกว่านายจะมีพัฒนาการ” คริสเอ่ยเสียงเรียบ
ลู่หานมองไปที่ลูกแก้วอีกครั้ง เขาเข้าใจความหมายที่คริสพยายามจะสื่อ เขาต้องแสดงผลลัพธ์ที่น่าพอใจถ้าเขาอยากจะหลุดออกไปจากห้องบ้าๆนี่ แต่ไปไหนล่ะ?...แล้วเขาจะได้เจอคนอื่นๆจริงๆน่ะเหรอ?
ลู่หานเพ่งจิตไปที่ลูกแก้ว พยายามอย่างมากที่จะทำให้มันขยับ...เขาต้องการคำตอบเพราะฉะนั้นเขาต้องขยับมันให้ได้ ลู่หานรู้สึกได้ถึงขมับที่เริ่มปวดตุบๆเนื่องจากเพ่งจิตมาเกินไป หลังจากผ่านไปสักพัก...ลู่หานก็ยอมแพ้ เขาไม่สามารถทำให้มันขยับได้
คริสดูผิดหวังก่อนที่จะเรียกผู้ชายใส่หน้ากากสองคนมาลากลู่หานกลับไปที่ห้องๆเดิมที่เขาตื่นมาในวันแรก ห้องที่มีแสงไฟริบหรี่ห้องนั้น
ลู่หานเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
--
ไม่มีใครเข้ามาเยี่ยมลู่หานอีกแล้วและนั่นทำให้เขากังวล ไม่มีใครลากเขาออกมาทำการทดสอบ ไม่มีใครบังคับให้เขาทำให้ลูกแก้วขยับ แต่เขารู้ว่าคริสยังคงคาดหวังอะไรบางอย่างจากเขา...ตอนนี้ในห้องเขาเต็มไปด้วยลูกแก้วนับร้อยๆลูกที่คนเหล่านี้นำมาให้
เขากลับมาโดดเดี่ยวและสับสนอีกครั้ง...เขารู้สึกทนไม่ได้และพยายามจะทุบกำแพงและตะโกนขอความช่วยเหลืออยู่บ่อยครั้งแต่มันไม่เคยได้ผล
ทันใดนั้นประตูก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างๆหนึ่งที่ถูกผลักเข้ามาในอ้อมแขนของลู่หาน ลู่หานรีบประคองคนๆนั้นไว้อย่างตกใจก่อนจะก้มมองร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง
คนๆนี้เป็นผู้ชาย...ที่น่าจะอายุเท่าๆเขาหรือน้อยกว่าเขา คนๆนี้ดูเหนื่อยล้าและอ่อนแรงจนลู่หานต้องประคองเขาไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี เด็กหนุ่มเอื้อมมือสั่นๆมาประสานมือกับลู่หาน... เขาจำได้ในทันที ผู้ชายคนนี้คือผู้ชายคนนั้นที่เขามีอะไรด้วยในคืนแรก ผู้ชายที่อ่อนโยนคนนั้น
ไม่..ไม่ใช่ผู้ชายที่ใส่หน้ากาก ไม่ใช่ผู้ชายที่พยายามจะขืนใจเขา เขามั่นใจว่าไม่ใช่...คนๆนี้คือคนอ่อนโยนคนแรก คนที่กระทำกับเขาด้วยความรัก
ลู่หานรับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นกับคนที่เขาประคองอยู่ตอนนี้เป็นคนๆเดียวกัน...แต่ตอนนี้ผู้ชายคนนี้ช่างผอมบางเหลือเกิน ลู่หานประคองร่างสูงกว่าไปที่เตียงก่อนจะห่มผ้าให้อย่างอ่อนโยน ลู่หานอยากดูแลคนๆนี้ทั้งที่เขาไม่มีอะไรที่จะช่วยเด็กหนุ่มคนนี้ได้เลย เขามีเพียงน้ำและเสื้อผ้าสีขาวเท่านั้น
ลู่หานดูแลคนๆนี้ทุกวัน...เขากอดคนๆนี้ทุกๆคืนและทุกๆเช้า ขอบคุณที่ใครก็ตามส่งคนๆนี้เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนลู่หาน ถึงคนๆนี้จะนอนอยู่ตลอดและไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยก็ตาม
บางทีคนๆนี้จะพลิกตัวและร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด...ลู่หานทำได้เพียงจับมือใหญ่ไว้และกระซิบเบาๆว่า “ฉันจะไม่ปล่อยให้นายเป็นอะไร”...
ลู่หานไม่รู้ว่าคนๆนี้เป็นอะไรและมันทำให้เขากลัว...เขากลัวว่าคนๆนี้จะจากไปในอ้อมกอดของเขา
วันหนึ่ง...ผู้ชายใส่หน้ากากสองคนเข้ามาในห้องและบอกเขาว่าเขาจะต้องออกไปทำการทดสอบอีกครั้งแต่เขาขัดขืน เขาไม่อยากทิ้งเด็กหนุ่มคนนี้ไว้ในห้องคนเดียว เขากลัวว่าเด็กหนุ่มจะหายไปตอนเขากลับมา
เขาโดนบังคับให้ทำให้ลูกแก้วขยับอีกครั้ง...แต่เขาทำไม่ได้
คริสโกรธที่เขาทำไม่ได้และตะโกนใส่เขา บอกให้เขาเลิกเล่นและขยับมันซะ
“ฉัน-ทำ-ไม่-ได้” ลู่หานเน้นอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน
คริสจ้องเขาสักพักก่อนจะลากเขากลับไปที่ห้องของเขาเอง...ลู่หานถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ
ทันทีที่คริสเห็นดังนั้น...คริสก็ก้าวไปที่เตียงก่อนจะลากร่างผอมลงมาจากเตียง
“คุณทำอะไรน่ะ?” ลู่หานถามอย่างตกใจ ทำไมถึงทำได้ลงคอ? คนๆนั้นป่วยอยู่นะ!
คริสเอื้อมมือไปกำรอบคอของร่างผอมดังกล่าวๆก่อนจะบีบเบาๆ เสียงไออย่างทรมานดังขึ้น...
“หยุดนะ!” ลู่หานตะโกนก่อนจะพยายามห้ามแต่ก็โดนคริสผลักออกมา...ลู่หานได้แต่มองคริสทำร้ายคนๆนั้น ลู่หานกลัวว่าคริสอาจจะฆ่าร่างผอมโดยที่ไม่รู้ตัว
“แสดงผลลัพธ์ที่น่าพอใจก่อนสิ แล้วฉันจะหยุด” คริสเอ่ยอย่างท้าทาย
“ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง...ได้โปรด...ปล่อยเขาเถอะนะ คุณกำลังฆ่าเขานะ..”
คริสยิ้มมุมปากก่อนจะกำรอบคอของอีกคนแน่นขึ้น
ลู่หานโกรธ...โกรธที่คริสไม่ยอมฟังเขา โกรธที่คริสทำร้ายผู้ชายที่เขาเฝ้าดูแลมาตลอดหลายวัน โกรธที่คริสทำร้ายคนที่เขารู้สึกผูกพันด้วยมากที่สุด
เขาเกลียดคริส...เขาเกลียดที่คริสควบคุมชีวิตเขาและปฏิบัติกับเขาเหมือนเขาเป็นแค่สิ่งทดลอง เขาเกลียดที่คริสบังคับให้เขาทำในสิ่งที่เขาทำไม่เป็น
เขาอยากให้คริสหยุดแต่เขาทำอะไรไม่ได้...ลู่หานกำมือแน่นก่อนจะจ้องพื้นอย่างโมโห
คริสกำมือรอบคอของอีกคนแน่นขึ้นไปอีก...แต่เมื่อลู่หานเงยหน้าขึ้นมา คริสกลับยิ้ม
คริสปล่อยมือออกก่อนที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะทรุดลงกับพื้น...ลู่หานมองคริสด้วยความไม่เข้าใจ
“หันไปมองสิ” คริสพูดขึ้น
ลู่หานร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ลูกแก้วนับร้อยลูกที่เคยวางอยู่บนพื้น...บัดนี้มันกลับลอยอยู่กลางอากาศ เขา...เป็นคนทำมันอย่างนั้นเหรอ?
“ยินดีด้วยนะ การทดลองหมายเลข420” คริสพูดขึ้นแต่ลู่หานกลับไม่สนใจ เขาสนใจเด็กหนุ่มคนที่กำลังนอนทุรนทุรายอยู่บนพื้นมากกว่า
ลู่หานทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างผอมก่อนจะกอดร่างดังกล่าวไว้แน่น...เด็กหนุ่มไอถี่ๆก่อนจะหอบหายใจอย่างแรง
“อย่าเป็นอะไรเลยนะ...ได้โปรด...” ลู่หานพูดเสียงเบา
เด็กหนุ่มยังคงหอบหายใจแรงๆและมันทำให้ลู่หานเจ็บปวด...
“นายทำให้ลูกแก้วขยับอีกครั้ง...ฉันจะตอบคำถามอีกหนึ่งข้อ” คริสเอ่ย
ลู่หานเงยหน้าเปื้อนน้ำตาไปมองคริส เขามีคำถามมากมายที่อยากจะถาม เขามีคำตอบมากมายที่เขาต้องการจากคริสแต่ในตอนนั้นเขากลับคิดอะไรไม่ออก เขากลับเลือกที่จะถามคำถามที่สำคัญสำหรับเขาที่สุดในตอนนั้น... ลู่หานมองไปที่เด็กหนุ่มในอ้อมแขนของตัวเองก่อนจะเอ่ยถามเสียงสั่น
“...เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”
[TBC].
--
A/N: กรั้กๆ ในที่สุดก็อดมาต่อให้ไม่ได้
เพราะยอมรับเลยว่าเรื่องนี้แปลสนุกมาก ชอบ
5555555 -..- ก็เลยมาต่อให้นะรีดเดอร์ทุกคน
คนอาจจะยังติดเรื่องนี้ไม่เยอะแต่บอกเลยว่ามันเจ๋งมาก.
ลองมโนหนุ่มอซ.มีพลังเหมือนในเอ็มวีมาม่าดู มันส์กระจาย #จิ้นไปใกลละ
ใครอยากเจอตัวละครอื่นๆออกมาเร็วๆก็เม้นเพื่อความรวดเร็วในการอัพนะฮ้า
แล้วเดี๋ยวเราจะมาเปิดเผยว่าใครคือเด็กหนุ่มที่ลู่ดูแล? และใครคือชายใส่หน้ากากที่ปล้ำลูลู่ของเรา? -.,-
B B
ความคิดเห็น