คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : * chapter1 ;
“ชิบ สายแล้ว!”
ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงสิบนาที รถบัสได้แล่นผ่านหน้าบ้านเขาไปสิบนาทีที่แล้วและออดโรงเรียนกำลังจะดังในอีกยี่สิบนาทีข้างหน้า ซึ่งก็หมายความว่าแบคฮยอนแทบจะไม่มีเวลาเหลือในการไปถึงโรงเรียนให้ทัน เขากำลังไปสายมากๆ และจะโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเขาเอง
ร่างเล็กถีบผ้าห่มออกไปให้พ้นตัวก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว คำสบถหลายคำหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง
“ชิท!” ร่างเล็กสบถเสียงดังลั่นเมื่อเท้าสะดุดกับอะไรสักอย่างก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้
ชานยอล น้องชายไม่แท้ของเขาคงออกจากห้องของตัวเองมานอนข้างเตียงของเขาอีกแล้ว...
ถ้าให้พูดตามความจริง..มันออกจะน่ารำคาญสักเล็กน้อย บยอนแบคฮยอนไม่เคยจำได้เลยว่าชานยอลมักชอบหนีออกจากห้องตัวเองมานอนอยู่ข้างเตียงเขาเสมอๆ
แบคฮยอนคิดว่าเขามีแผลบนหัวเข่าจากการสะดุดชานยอลมากกว่าการเล่นบอลที่โรงเรียนซะอีก
แต่ไม่ว่าเขาจะอยากให้เจ้าน้องชายร่างยักษ์นั่นออกไปจากห้องเขามากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถต่อว่าชานยอลได้เพราะแม่มักเข้าข้างชานยอลเสมอ แม่เข้าข้างชานยอลจนบางทีแบคฮยอนก็แอบสงสัยว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกแท้ๆของแม่ เพราะแม่ปกป้องชานยอลตลอดแม้ว่าบางทีคนผิดจะเป็นชานยอลก็ตาม
เขาเข้าใจว่าพ่อของชานยอลเพิ่งจะเสีย เป็นเหตุให้ชานยอลต้องย้ายมาอยู่ที่นี่อย่างถาวร..แต่เขาสงสารตัวเองมากกว่าที่ต้องมาทนอยู่กับไอ้น้องชายปัญญาอ่อนที่คอยตามเขาต้อยๆ
เพราะการมีน้องชายสมองไม่ปกติน่ะ...มันเป็นอะไรที่น่าอายจะตาย
“แม่! ชานยอลมันมานอนห้องผมอีกแล้วอ่ะ!” แบคฮยอนแหกปากลั่นก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแม่เขาคงออกไปทำงานหาเลี้ยงพวกเขาทั้งสามแต่เช้า
การมีชานยอลเพิ่มเข้ามาในชีวิตได้เปลี่ยนอะไรๆหลายๆอย่างสำหรับแบคฮยอน ตอนแรกเขาก็ไม่คิดว่าการมีน้องชายมันจะแย่อะไรนักหรอก จนกระทั่งเขารู้ว่าสมองของชานยอลมีอายุเท่ากับเด็กสามขวบและต้องการการดูแลจากผู้ใหญ่ตลอดเวลา
ยังไงก็ตาม บ้านเขาฐานะไม่ดีพอที่จะจ้างพี่เลี้ยงหรืออะไรเทือกๆนั้น และตัวเขาเองก็ไม่ได้ว่างมาดูแลน้องชายปัญญาอ่อนตลอดเวลา เขามีเรียนและซ้อมบอลในทุกๆวัน สอบเอ็นทรานซ์ก็กำลังจะเกิดขึนในเดือนพฦศจิกายนและนี่มันก็กันยายนเข้าไปแล้ว...
ถ้าเขาเข้ามหาลัยดีๆไม่ได้นะ...บยอนแบคฮยอนจะโทษปาร์คชานยอลคนเดียว
แบคฮยอนวิ่งลงมาจากชั้นบนก่อนจะเปิดตู้เย็นอย่างรวดเร็วเพื่อหาอะไรลงท้องก่อนที่เขาจะเหลือบเห็นชานยอลเดินตามลงมาด้วยใบหน้างัวเงีย ผมชี้ไปคนละทิศคนละทาง
“พอดีฉันไม่มีเวลาทำอะไรให้นายกินน่ะ กินนี่ไปก่อนแล้วกันนะ” แบคฮยอนพูดรีบๆก่อนจะวางแอปเปิ้ลไว้บนโต๊ะก่อนจะลงมือทำแซนด์วิชแฮมให้ตัวเอง
ยังไงชานยอลก็ไม่มีสิทธิ์เถียงเขาอยู่ดีว่าอยากจะกินอะไร
แบคฮยอนมัวแต่จัดกระเป๋าโดยที่ไม่ได้สนใจชานยอล พอหันไปอีกทีน้องชายไม่แท้ของตนก็กำลังเดินเข้ามาหาเขาตามด้วยของเหลวบางอย่างที่เจิ่งนองเต็มพื้น
“นายฉี่รดกางเกงอีกแล้วเหรอ ปาร์คชานยอล!!” แบคฮยอนตะโกนลั่นก่อนจะกุมขมับ
“นายรู้ไหมว่ากางเกงที่นายใส่อยู่มันกางเกงบอลตัวโปรดของฉันน่ะ!”
การฉี่รดที่นอนตอนเด็กๆมันก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ แต่เวลชายหนุ่มที่ตัวโตขนาดนี้ทำน่ะ..มันน่าขยะแขยงจะตาย
แบคฮยอนเห็นภาพอาจารย์ประจำชั้นของตัวเองบ่นเรื่องเขามาสาย แล้วจะให้แบคฮยอนแก้ตัวยังไงล่ะ? มัวแต่เปลี่ยนกางเกงให้น้องชายปัญญาอ่อนอยู่น่ะเหรอ?
ชานยอลเองก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เหมือนทุกครั้ง ร่างสูงมองกางเกงที่เปียกแฉะของตัวเองก่อนจะทำหน้ารู้สึกผิด
“ขอโทษนะแบคฮยอน..ยอลม..ไม่..ไม่ได้ตั้งใจ” ชานยอลพูดตะกุกตะกักก่อนจะดึงกางเกงลงกลางห้องนั่งเล่น
“ให้ตายเถอะชานยอล!ใครให้นายถอดตรงนี้?” แบคฮยอนตะโกนขึ้นอีกครั้งก่อนจะยกมือปิดตาสองข้างด้วยความรังเกียจ
เขาโยนผ้ากันเปื้อนสีชมพูให้ชานยอลสวมชั่วคราวก่อนจะหยิบกางเกงเจ้ากรรมที่เปียกแฉะไปทิ้งไว้ในห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะหยิบแว่นสายตาของชานยอลออกมาด้วย
แบคฮยอนเขย่งปลายเท้าขึ้นไปสวมแว่นให้ชานยอล เพราะนอกจากชานยอลจะสมองไม่ปกติแล้ว...เจ้าน้องชายไม่แท้ของเขาก็ยังสายตาสั้นอีกด้วย
เขาสวมกางเกงตัวใหม่ให้ชานยอลก่อนจะหยิบเชือกมาห้อยคอน้องชายไม่แท้ของเขา ปลายเชือกมีโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่า รายชื่อในโทรศัพท์มีเพียงเบอร์แม่และเบอร์ของแบคฮยอนเท่านั้น
“เบอร์ฉันคืออะไร?” แบคฮยอนถามเผื่อชานยอลไม่รู้จะเลื่อนเข้าไปดูรายชื่อในโทรศัพท์ยังไง
“030-8729-3004” ชานยอลตอบก่อนจะยิ้มกว้าง มันเป็นสิ่งเดียวที่ชานยอลจำได้...เพราะแม้แต่ที่อยู่ของตัวเอง ชานยอลเองก็จำไม่ได้
“ดี ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ แต่อย่าโทรมาตอนฉันเรียนอยู่ล่ะ” แบคฮยอนทิ้งท้ายไว้ก่อนจะสะพายเป้เดินออกจากบ้านไป นี่ก็เลยเวลาเรียนมาห้านาทีแล้วแต่จะให้แบคฮยอนบอกอาจารย์ว่าเขาต้องดูแลน้องชายปัญญาอ่อนเลยมาสายอย่างนั้นเหรอ? ไม่มีทางหรอก..มันน่าอายจะตาย
“บ๊ายบาย แบคฮยอน” ชานยอลโบกมือให้เขาจากหน้าต่างด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ร่างเล็กแสร้งยิ้มตอบก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ในเมืองเล็กๆของจอนจูนั้นไร้ความวุ่นวายและไร้คนพลุกพล่าน บ้านที่แบคฮยอนอาศัยอยู่ก็ได้ต่อมาจากบรรพบุรุษหลังจากที่ครอบครัวของเขาไม่สามารถทนจ่ายค่าเช่าแพงๆในโซลได้อีกต่อไป แบคฮยอนย้ายโรงเรียนมาสี่ครั้งแล้ว แต่เขาชอบที่นี่มากที่สุด...ชุดเครื่องแบบดูดีและที่นี่ยังมีโปรแกรมฟุตบอลดีๆอีกด้วย
มันเป็นสาเหตุที่แบคฮยอนตัดสินใจสมัครและถูกเลือกให้เป็นกัปตันของทีมฟุตบอล ใช่แล้ว..เขาเป็นหนึ่งในเด็ก “ป็อปปูลาร์” ที่ใครๆต่างก็คิดว่าเขารวยเพราะเขาย้ายมาจากโซล
แบคฮยอนก้าวเข้ามาในรั้วโรงเรียนหลังจากเลยเวลาเข้าเรียนมาสามสิบนาทีเต็ม เขาพยายามจะเข้าห้องเรียนให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของอาจารย์ไปได้
“ขอโทษครับจารย์..พอดีผมตื่นสาย” แบคฮยอนยกมือก่อนจะเอ่ยขึ้นแก้ตัว
...มันเป็นข้อแก้ตัวที่แบคฮยอนใช้ทุกครั้งที่มาสาย
“เฮ้ยแบค..วันนี้กูไปบ้านมึงได้ป้ะวะ? อยากให้ช่วยการบ้านเลขว่ะ” จงแดเอ่ยขึ้นก่อนกอดคอแบคฮยอนอย่างสนิทสนม
“เอ่อ..พอดีคืนนี้กูมีนัดนิดหน่อยว่ะ”
“จริงดิ? เสียดายว่ะ แล้วงี้กูไปได้วันไหนวะ?”
“แป้ปนะมึง” แบคฮยอนพูดขณะที่มือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกรอกตาอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็น32สายที่ไม่ได้รับ
ประมาณยี่สิบสายก็คงเป็นชานยอลที่โทรมากวนส่วนอีกสิบกว่าสายก็คงเป็นแม่เขาที่โทรมาถามเรื่องชานยอลล่ะมั้ง
แต่จู่ๆแบคฮยอนก็นึกขึ้นได้..ตาเรียวเบิกโตขึ้นอย่างตกใจ
“เชี่ย..เมื่อเช้ากูล็อคประตูบ้านป้ะวะ..”
“กูจะไปรู้เหรอวะ?” จงแดส่ายหัวงงๆ
เพราะความรีบมากเมื่อเช้า แบคฮยอนเลยจำไม่ได้ว่าตัวเองได้ล็อคประตูบ้านหรือไม่ เขามีซ้อมบอลต่อในอีกครึ่งชั่วโมง จะให้เขากลับบ้านไปเช็คคงไม่ทันแน่
มือเรียวต่อสายไปหาชานยอลอย่างรวดเร็ว ในหัวก็ได้แต่คิดว่า ขอร้อง อยู่บ้านเถอะนะชานยอล ได้โปรดอยู่บ้านเถอะ...
[TBC].
--
A/N: มีใครจำไรเตอร์ได้อยู่ไหม...
อ้าก ไรเตอร์ขอโทษ ไรเตอร์หายไปหลายเดือนมากๆ ;_;
จะบอกว่ายุ่งก็ไม่เชิง ไรท์ขี้เกียจเองแหละฮือ
อีกสองเรื่องดองไว้ก่อนนะแจ้ะ
เห็นคนเรียกร้องเรื่องนี้เยอะเลยมาอัพให้
ขึ้นปี2014แล้ว ไรเตอร์จะพยายามอัพให้ทุกคนนะ!
สวัสดีวันปีใหม่รีดเดอร์ทุกคนจ้า.
อีกเรื่อง..ใครจะสกรีมในทวิตโปรดติดแท็ก
#ฟิคบบบ
✱ Bachelor
ความคิดเห็น