คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : * chapter11 ;
แบคฮยอนรู้ว่าชานยอลคงไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนและแบคฮยอนไม่อยากให้ชานยอลเอะอะโวยวาย เขาผลักชานยอลไปข้างหลังในขณะที่สายตาก็ยังคงมองไปทางกลุ่มอันธพาลที่อยู่ตรงหน้า
“วิ่งสิ ชานยอล” แบคฮยอนกัดฟันพูด ขัดใจที่อีกคนไม่มีทีท่าวาจะขยับเลยแม้แต่น้อย
“วิ่ง!!” แบคฮยอนตะโกนเสียงดังก่อนจะโยนกระเป๋าใส่ไอ้อันธพาลที่ย่างก้าวเข้ามาใกล้ โชคดีที่ชานยอลออกวิ่งทันทีที่แบคฮยอนตะโกน แต่เขาไม่โชคดีเท่าไหร่นักเมื่อวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกพวกมันดึงคอเสื้อไว้ก่อนจะถูกผลักลงกับพื้นอย่างแรง
เขาอยากจะตะโกนบอกให้ชานยอลวิ่งต่อแต่ยังจะไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกเตะเข้าที่ท้องน้อยอย่างแรงจนจุก หลังจากนั้นไม่นานฝีเท้านับสิบก็ร่วมกันประทุษร้ายร่างกายเขา
เจ็บ...เจ็บเสียจนพูดไม่ออก
ชานยอลหยุดวิ่งเมื่อวิ่งมาจนเกือบจะสุดซอยก่อนจะหันไปมองเหตุการณ์ตะลุมบอลด้วยดวงตาเบิกกว้าง สมองบอกให้เขาวิ่งต่อไปและขอความช่วยเหลือ แต่สมองอีกส่วนกลับบอกให้เขาหันกลับไปเพราะแบคฮยอนกำลังตกอยู่ในอันตราย ชานยอลมองไปรอบๆเพื่อหาอาวุธที่พอจะใช้ได้...เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ รู้เพียงแต่ว่าเขาจะต้องช่วยแบคฮยอนให้ได้
“หักขามันเลยดีไหม?” หนึ่งในแก๊งนักเรียนจอนอิลเอ่ยก่อนจะหัวเราะเบาๆโดยมีแบคฮยอนนอนกุมท้องอยู่ที่พื้น มันดึงขาของเขาก่อนจะส่งสัญญาณให้หัวหน้าแก๊งจัดการได้ตามใจชอบ
แบคฮยอนกรีดร้องทันทีที่ไอ้หัวหน้ากลุ่มฟาดไม้หนาสามลงบริเวณเข่าของเขา แม้กระดูกจะไม่ได้หักแต่เขารู้สึกได้ว่าเขาไม่มีทางเล่นบอลต่อได้หลังจากนี้แน่ แบคฮยอนได้แต่กัดฟันรับความเจ็บปวดเมื่อมันฟาดไม้ลงมาอีกครั้ง เขาหลับตาปี๋เมื่อเห็นมันเงื้อไม้ขึ้นเตรียมจะฟาดลงมาครั้งที่สาม
ตุบ!
แบคฮยอนลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของแข็งกระแทกกับอะไรสักอย่างแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ ภาพที่เขาเห็นคือพวกอันธพาลที่วิ่งหนีไป ชานยอลที่ยืนถือก้อนอิฐเปื้อนเลือด กับไอ้คนที่ฟาดเขานอนฟุบอยู่บนพื้นพร้อมเลือดที่ไหลอาบใบหน้าและศีรษะ
ชานยอลทิ้งก้อนอิฐลงกับพื้นทันทีเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองได้ทำอะไรลงไป..
แบคฮยอนมองไปรอบๆก่อนจะเห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งโผล่หัวออกมาจากหน้าต่างชั้นบนก่อนจะโทรแจ้งตำรวจ
แบคฮยอนพยายามลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปทางชานยอลที่ยืนตัวสั่นอยู่ใกล้ๆ
“ช..ชานยอล” แบคฮยอนพูดเสียงสั่น
“..นายต้องออกไปจากตรงนี้นะ ตำรวจกำลังจะมา..หนีไปซะ” แบคฮยอนพยายามจะพูดด้วยเสียงที่นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้คนที่ฟาดเขามันตายรึเปล่า..
ทุกอย่างสายเกินไปเมื่อผ่านไปเพียงไม่กี่นาที เสียงหวอและไฟวิบวับของรถตำรวจใกล้เข้ามา...รถตำรวจสามคันเคลื่อนเข้ามาใกล้ก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายจะวิ่งเข้ามาในจุดเกิดเหตุ ไอ้คนที่ฟาดเขาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ในขณะที่เขาถูกนำตัวไปไว้หลังรถเพราะขาที่บาดเจ็บ ส่วนชานยอล..ชานยอลโดนใส่กุญแจมืออย่างไร้ความปรานี
“อย่าทำเขานะ!” แบคฮยอนตะโกนใส่เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังผลักชานยอลเข้าไปในรถ
แบคฮยอนได้แต่มองในขณะที่ชานยอลถูกค้นตัวและผลักเข้าไปในรถอย่างรุนแรง...
--
“นายกำลังจะบอกว่าพวกนักเรียนจอนอิลทำร้ายนาย และเพื่อนนายคนนี้ก็มาช่วยนายไว้งั้นเหรอ?”
“น้องชายไม่แท้ครับ” แบคฮยอนเอ่ยแก้เบาๆในห้องสอบสวน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาอยู่ในห้องนี้...ขาข้างขวาถูกปฐมพยาบาลเบื้องต้นและพันไว้ลวกๆ
“นักเรียนจอนอิลที่โดนทำร้ายคนนั้นอยู่ในอาการโคม่า กะโหลกร้าวจนต้องเย็บหลายเข็ม พ่อแม่ของเขาจะฟ้องร้องน้องของนาย และฉันไม่สามารถช่วยอะไรนายได้หรอกนะ” เจ้าหน้าที่ตำรวจร่างท้วมเอ่ยขึ้น
“อีกอย่าง...น้องนายเคยมีประวัติขโมยของนี่..”
“แต่เขาเข้ามอบตัวเองนะครับ! เขาแค่พยายามจะช่วยผมนะ คุณตำรวจ..เขาไม่ได้เป็นคนหัวรุนแรงนะครับ ชานยอลไม่มีวันทำร้ายใครได้หรอก” แบคฮยอนเอ่ยอย่างร้อนรน
“แล้วถ้าครั้งหน้ามันเกิดขึ้นอีกล่ะ? ถ้าครั้งหน้าน้องของนายพยายามจะช่วยนายแล้วเกิดฆ่าคนขึ้นมาล่ะ?”
แบคฮยอนได้แต่ปิดปากเงียบ เขารู้ว่าไม่ว่าเขาจะพยายามปกป้องชานยอลเท่าไหร่..ยังไงคนก็จะโทษชานยอลเพราะชานยอลสมองไม่ปกติ สำหรับพวกเขา..ชานยอลเป็นคนสติไม่ดีที่เป็นอันตรายต่อสังคมทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย แบคฮยอนเข้าใจเพราะแบคฮยอนก็เคยดูถูกชานยอลมาก่อน...เคย...
“ไม่มีใครพูดอะไรเพราะพวกจอนอิลบ้านรวยแล้วก็เกรดดีงั้นสินะครับ...เพราะพวกเขาเป็นที่ยอมรับของสังคมอย่างนั้นสินะ ไม่มีใครสนใจว่าชานยอลเป็นคนที่ถูกกระทำเพราะคนแบบคุณมองว่าชานยอลสมองไม่ปกติ คุณไม่ให้โอกาสชานยอลได้แก้ตัวด้วยซ้ำ...” แบคฮยอนเอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับน้ำตาที่ใหลลงมาเงียบๆ
“ผมเข้าใจแล้วคุณตำรวจ...แบบนี้สินะที่คุณเรียกว่าความยุติธรรม..” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะแค่นยิ้ม
--
“นี่คือเบอร์ของพ่อแม่ผู้เสียหายนะครับคุณนายบยอน.. เดี๋ยวเราจะดูแลเรื่องที่เหลือเอง”
“ขอบคุณค่ะ” แม่ของแบคฮยอนเอ่ยก่อนจะถอนหายใจ
ทันทีที่แบคฮยอนออกมาจากห้องสอบสวน..คนเป็นแม่ก็วิ่งเข้าไปกอดลูกชายทันทีด้วยความเป็นห่วง ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ
“เป็นอะไรมากไหมลูก..” คนเป็นแม่กอดแบคฮยอนแน่น
“แล้วชานยอลล่ะแม่?”
แม่ของแบคฮยอนเงียบไปสักพักก่อนจะฝืนยิ้มทั้งๆที่น้ำสีใสคลอเต็มเบ้าตาทั้งสองข้าง
“ชานยอลจะไม่เป็นไรนะลูก..แต่ชานยอลยังออกมาไม่ได้ คุณตำรวจต้องคุมตัวชานยอลไว้อีกสักพัก..”
“ทำไมล่ะครับ? ชานยอลไม่ได้ทำอะไรผิดนะ!” แบคฮยอนตะโกนเสียงดัง
“ไอ้พวกตำรวจงี่เง่าต้องสอบสวนไอ้พวกจอนอิลสิ พวกมันถือไม้หน้าสามเดินไปมาแล้วตำรวจก็ปล่อยพวกมันอย่างนั้นเหรอ? พวกมันควรต้องถูกสอบสวนสิ เหตุผลที่นัมอูฮยอนบาดเจ็บก็เพราะพวกมันไม่ใช่เหรอ? ทำไมล่ะ? เพราะชานยอลสติไม่ปกติอย่างนั้นเหรอ? แล้วไงล่ะ? ชานยอลผิดปกติแล้วมันผิดมากเหรอไง? มันผิดกฏหมายหรือไง?” แบคฮยอนขึ้นเสียงก่อนจะหอบเบาๆ ตำรวจนายหนึ่งพยายามจะเดินมาบอกให้แบคฮยอนนั่งลงแต่ร่างเล็กก็ผลักออกด้วยความโมโห
ทั้งสถานีตำรวจเงียบสนิท..ในขณะที่แบคฮยอนรอให้ชานยอลออกมาจากห้องสอบสวน
สองชั่วโมงต่อมา..แบคฮยอนก็ได้เจอชานยอลอีกครั้ง แต่ชานยอลกลับก้มหน้าก้มตาไม่เหมือนชานยอลคนเดิม แบคฮยอนจึงเดินออกมาจากสถานีตำรวจเงียบๆ ทั้งสามคนนั่งแท็กซี่กลับบ้านโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปแม้แต่น้อย
แบคฮยอนได้พูดสิ่งที่เขาอยากจะพูดไปหมดแล้ว..
--
“เราไม่มีเงินจ้างทนายหรอกนะ แบคฮยอน”
แบคฮยอนและคนเป็นแม่ออกมานั่งคุยกันข้างนอกหลังจากส่งชานยอลเข้านอนแล้ว
“ถึงเราจะจ้างทนายได้แต่เราก็ไม่ชนะคดีหรอก เราอาจจะโดนฟ้องร้องเป็นหนี้มากมายนะลูก” คนเป็นแม่ถอนหายใจก่อนจะหยิบบุหรี่ออกมาจุด แบคฮยอนหยิบบุหรี่ก่อนจะปาลงพื้นอย่างโมโห
ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นแม่สูบบุหรี่คือตอนที่แม่สารภาพว่าพ่อซ้อมแม่..เขาจะไม่ยอมให้แม่สูบบุหรี่อีก
“แล้วให้ชานยอลทำอย่างอื่นทดแทนไม่ได้เหรอครับ?”
“เขาไม่ได้กังวลเรื่องที่ชานยอลทำร้ายร่างกายคนอื่นนะลูก แต่เขากลัวว่าชานยอลอาจจะทำร้ายคนอื่นอีกในอนาคต..พวกเขาคิดว่า..คิดว่าชานยอลอาจจะป่วยเกินไปที่เราจะดูแลไหว”
“หมายความว่าไงครับแม่..”
คนเป็นแม่ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าเขาก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“พวกเขาให้เวลาเราตัดสินใจอาทิตย์นึง”
ศูนย์บำบัดผู้ป่วยทางจิต “โซล”
โรงพยาบาลสำหรับผู้ป่วยมี่จิตไม่ปกติ
(040-820-1192)
--
ยิ่งแบคฮยอนพยายามจะเถียงไม่ให้คนเหล่านั้นเอาชานยอลไปมากเท่าไหร่..เขาก็ยิ่งลังเลมากขึ้นเท่านั้น เขารู้สึกว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างชานยอล เขารู้สึกเหนื่อยกับการพยายามจะทำให้คนอื่นเชื่อว่าชานยอลไม่ผิด
แบคฮยอนเดินกระเผลกไปที่ห้องชานยอลก่อนจะเห็นร่างสูงของคนเป็นน้องนอนขดตัวอยู่บนพื้นโดยมีผ้าห่มผืนบางกองอยู่ตรงปลายเท้า
ชานยอลยังคงใส่ชุดนักเรียน แขนทั้งสองข้างกอดตัวเองเนื่องจากอากาศข้างนอกเริ่มหนาวเย็นลง
แบคฮยอนล้มตัวลงนอนข้างๆชานยอลก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมตัวคนเป็นน้อง นี่เป็นครั้งแรกที่เขานอนข้างชานยอลแบบนี้ เสียดายที่ชานยอลไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นมัน น้องต้องดีใจมากแน่ๆ
ร่างเล็กหลับตาลงก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปประทับริมฝีปากลงบนแผลเป็นบริเวณหลังหูของอีกคนเบาๆ ในใจก็ได้แต่อธิษฐานต่อพระเจ้าว่าอย่าใจร้ายจนเกินไป
“ได้โปรด...อย่าให้คนไม่ดีเอาน้องชายผมไปเลยนะครับ”
[TBC].
--
A/N: ช่วงนี้ขยันอัพมาก555555
หวังว่ารีดเดอร์จะขยันเม้นเช่นกัน-..-
ตอนนี้ก็แปลไปหน่วงไป คือสงสารทั้งคู่..
แต่รับรองเลยตอนต่อๆไปได้เสียน้ำตาแน่ค้าบ
คือแค่นี้ยังเด็กๆ..มันจะหน่วงกว่านี้ จะดราม่ากว่านี้!
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า *สะใจไป*
ยังไงก็ไปสกรีมกันได้เด้อ อยากอ่านๆ
#ฟิคบบบ
✱ Bachelor
ความคิดเห็น