คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : * chapter10 ;
ชานยอลอาการดีขึ้นมากจนแทบจะหายเป็นปกติ คุณหมอจุนมยอนจึงตัดสินใจอนุญาติให้ชานยอลกลับบ้านได้โดยไม่ลืมเตือนแบคฮยอนให้รักชานยอลให้มากๆ
หลังจากคืนก่อนที่แบคฮยอนหนีออกมาจากห้องตอนที่ชานยอลกำลังร้องไห้…แบคฮยอนก็ไม่สามารถคุยกับชานยอลเหมือนเดิมได้ แม้ชานยอลจะกลับมาร่าเริงและพูดเยอะเหมือนเดิม..แบคฮยอนเองไม่สามารถลืมเรื่องราวในคืนนั้นได้ น้ำตาของชานยอลในคืนนั้นทำให้เขาคิดอะไรได้หลายๆอย่าง และมันทำให้เขาเจ็บปวดเพราะต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดมันมาจากเขาเอง
--
“แม่ น้องบอกว่าวันนี้น้องจะไม่ไปโรงเรียน” แบคฮยอนเอ่ยเสียงเรียบในขณะที่กำลังสวมชุดนักเรียน
“ทำไมล่ะลูก? ชานยอลชอบไปโรงเรียนจะตาย” คนเป็นมารดาถามขึ้นอย่างแปลกใจ
“...”
“ลูกไม่ได้ทะเลาะกับน้องอีกแล้วใช่ไหม? แม่บอกแล้วไงให้ทำตัวดีๆกับน้องน่ะ ลูกก็รู้ว่าอีกไม่นานชานยอลก็จะไม่-“
“ไม่ได้เรียนน่ะเหรอครับ? ผมรู้...” แบคฮยอนเอ่ยเบาๆ
เขาได้ยินแล้วที่แม่เขาคุยกับครูใหญ่เรื่องชานยอลน่ะ ว่าชานยอลฉลาดไม่พอที่จะเรียนในห้องพิเศษที่โรงเรียนจัดให้...เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมโรงเรียนถึงไม่ให้โอกาสชานยอลนะ...
แบคฮยอนก้มลงผูกเชือกรองเท้าเตรียมออกจากบ้าน ในขณะที่มีเสียงโครม!ดังขึ้นภายในบ้าน...หลังจากนั้นไม่นานชานยอลก็วิ่งออกมาด้วยสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ชุดนักเรียนยับยู่ยี่ และใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อ้าว ชานยอล...เรียนให้สนุกนะลูก แล้วก็อย่าลืมไปดูแบคฮยอนซ้อมบอลด้วยล่ะ” แม่ของแบคฮยอนเอ่ยเสียงสดใสก่อนจะลูบหัวชานยอลด้วยความเอ็นดู
แบคฮยอนออกเดินโดยไม่คิดจะรอ จะบอกว่าเขาอิจฉาที่แม่เขาดูรักชานยอลมากกว่าเขาก็ได้...แต่เขาเบื่อที่ทุกคนคอยประคบประหงมชานยอลตลอดเวลา ถ้าทุกคนคอยทำแบบนี้...แล้วน้องจะโตได้ยังไงล่ะ?
แบคฮยอนเดินโดยไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าชานยอลได้วิ่งตามมาจนทั้งสองเดินเคียงข้างกัน ไม่ใช่ชานยอลเดินตามแบคฮยอนเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้ว...ทั้งสองเดินเคียงข้างกันเงียบๆจนถึงโรงเรียน
--
ในช่วงพัก..นักเรียนทุกคนก็ออกจากห้องมานั่งพักอยู่ข้างนอกหลังสอบย่อยเสร็จ แบคฮยอนและกลุ่มเพื่อนก็ออกมานั่งข้างนอก พวกเขากำลังนั่งกินช็อคโก้พายกันในระหว่างที่กำลังเทียบคำตอบของข้อสอบที่เพิ่งทำไปเมื่อครู่
“เฮ้ แบค..ข้อสิบสี่กาอะไรไปวะ?” จงอินถาม
“ห้ะ..อ๋อ กูกาข้อ ค.ไปมั้ง” แบคฮยอนตอบงงๆ
“เชี่ย จริงป้ะ? กูเปลี่ยนคำตอบนาทีสุดท้ายว่ะ” เซฮุนเอ่ยก่อนจะทำหน้าเสียดาย
คนอื่นได้แต่ตบไหล่ก่อนจะหัวเราะเยาะเซฮุนแบบไม่ซีเรียส
แบคฮยอนนั่งเคี้ยงช็อคโก้พายในขณะที่สายตาก็กวาดมองไปรอบๆ...ชีวิตของนักเรียนไฮสคูลก็น่าสนใจดีนะ ทุกคนต่างมีกลุ่มมีพวกของตัวเอง
แบคฮยอนมองผ่านอี้ชิง เด็กนักเรียนจีนที่ย้ายมานั่งแต่ป.1...เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอี้ชิงหรอก รู้แค่ว่าอี้ชิงเขียนเรียงความเข้าประกวดได้ที่สองในขณะที่เขาได้ที่สาม
เขามองเลยผ่านไปทางพวกผู้หญิงที่ปากก็กำลังคุยกันเรื่องดารา อีกมือหนึ่งก็ยกกระจกขึ้นมาแต่งหน้า ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ...ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ
“คริสกำลังพยายามคุยกับลู่หานน่ะ” มินซอกเอ่ยก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
ลู่หาน? ลู่หานจากห้อง3/3? ลู่หานที่ใครๆต่างก็เลื่องลือกันว่าจีบยากนักหนาน่ะเหรอ? ลู่หานที่หน้าตาหวานเหมือนผู้หญิงน่ะสินะ? ลู่หานที่ไม่ว่าใครจะพยายามยังไงก็จีบไม่ติด โดนปฏิเสธมาหมดทุกรายน่ะเหรอ?
เริ่มน่าสนใจซะแล้ว....
แบคฮยอนกอดอกมองลู่หานและคริสอย่างสนใจ เห็นได้ชัดว่าลู่หานไม่ได้ชอบคริสเลยแม้แต่น้อย เจ้าของใบหน้าหวานขมวดคิ้วมุ่นในขณะที่คริสกำลังเล่าอะไรสักอย่างด้วยรอยยิ้มกว้าง
“มันคิดว่ามันเป็นใครวะ? ฮ่าๆๆ” จงอินเอ่ยก่อนจะตีจงแดเบาๆ
แบคฮยอนได้แต่หัวเราะตามน้อยๆ
ในขณะที่พวกเพื่อนของเขากำลังพนันกันว่าคริสจะสามารถจีบลู่หานได้หรือไม่ แบคฮยอนก็เหลือบไปเห็นชานยอลซึ่งกำลังเดินไปทางลู่หานด้วยรอยยิ้ม...
...และลู่หานก็กำลังยิ้มตอบเช่นเดียวกัน
“ว่าไง ชานยอล?” ลู่หานโบกมือก่อนจะยิ้มหวาน
“ลู่หาน!” ชานยอลเรียกอย่างตื่นเต้นก่อนจะหลุบตาลงอายๆ
“...”
“ข..ขอบคุณที่ให้ยืมหนังสือนะ ยอลชอบมากล..เลย” ชานยอลเอ่ยในขณะที่นักเรียนคนอื่นได้แต่ซุบซิบกันอย่างตกใจ
คนอย่างปาร์คชานยอลเนี่ยนะกำลังคุยกับลู่หาน?!
“อื้อ..ไว้วันหลังอยากยืมอีกก็บอกนะ” ลู่หานพยักหน้ายิ้มๆ
ชานยอลพยักหน้ารับก่อนจะโบกมือให้คริสซึ่งกำลังยืนมองทั้งสองด้วยท่าทีงงๆ และเดินเข้าห้องพิเศษที่อยู่ห่างจากห้องเรียนปกติไม่ไกลนัก
“เมื่อกี้มัน...ปาร์คชานยอล??”
--
“อะไรเข้าสิงน่ะบยอนแบคฮยอน? นี่มันก็ใกล้การแข่งขันเข้าไปทุกที แต่รับลูกแค่นี้ นายทำไมไม่ได้งั้นเหรอ?”
แบคฮยอนได้แต่ก้มหน้ามองพื้นในขณะที่โค้ชตะโกนใส่หน้าเขา...คนอื่นๆทั้งเหนื่อยและร้อนหลังจากการซ้อมที่หนักหน่วง หนึ่งในผู้เล่นของเขาข้อเท้าพลิก..เพราะฉะนั้นทุกคนเลยต้องซ้อมหนักขึ้นสามเท่า
“จงอิน นายต้องคอยอยู่ขวาของแบคฮยอนสิ! อย่าลืมแผนสิ! ถ้าพวกนายยังเล่นไม่ได้กันแบบนี้ล่ะก็...ฉันจะให้พวกนายและคนอื่นๆวิ่งรอบสนามสิบรอบ!” โค้ชตะโกน
--
“โค้ชจังโหดกับมึงเพราะการแข่งขันที่กำลังใกล้เข้ามาน่ะแหละ อย่าไปเครียดเลยนะ แค่อย่าแพ้ไอ้พวกอันธพาลจอนอิลก็พอ” จงอินเอ่ยก่อนจะตบไหล่แบคฮยอนเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ ร่างสูงเดินกระเผลกไปสะพายกระเป๋าของตัวเองด้วยความยากลำบาก
แบคฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะคิดไปถึงไอ้พวก “อันธพาลจอนอิล” ที่แบคฮยอนเจอเมื่อไม่กี่วันก่อน..และก็นึกไปถึงจื่อเทาที่มาช่วยเขาไว้ได้ทันท่วงที เขาอยากจะเล่าให้จงอินฟังแต่ก็เปลี่ยนใจ..มันคงไม่สำคัญขนาดนั้นหรอกมั้ง
“แล้ว..อูฮยอนข้อเท้าพลิกได้ไงวะ? มันตกบันไดเหรอ?” แบคฮยอนถามปนขำ
“เออ กูพยายามจะโทรหามันแล้วนะ แต่มันไม่รับสายน่ะ...กูว่าท่าจะเจ็บหนักว่ะ แม่มันโทรมาด่าโรงเรียนด้วย บอกว่ามันบาดเจ็บในรั้วโรงเรียนน่ะ”
“มึงไปได้ยินมาจากใครวะ?”
“ก็ได้ยินมาจากเซฮุนที่ได้ยินมาจากจงแดอีกทีนึง..”
แบคฮยอนกรอกตา...เป็นแค่ข่าวลืออีกแล้วสินะ
เขาได้แต่คิดว่ามันออกจะแปลกไปสักหน่อยที่อยู่ๆอูฮยอนจะมาตกบันไดเอาตอนนี้ เขารู้ว่าอูฮยอนเป็นคนไฮเปอร์และโผงผางแต่เขามั่นใจว่าอูฮยอนไม่ใช่คนซุ่มซ่าม เอาเข้าจริงแล้ว..อูฮยอนเป็นผู้เล่นที่ฝีเท้าเร็วที่สุดในทีมเลยทีเดียว เขาและอูฮยอนต่างก็แข่งขันกันเพื่อเป็นกัปตันทีมซึ่งเขาเอาชนะมาได้อย่างฉิวเฉียดด้วยคะแนนโหวต ถ้าให้เขายอมรับจริงๆ...เขาว่าอูฮยอนเหมาะกับการเป็นกัปตันมากกว่าเขาซะอีก
แต่ตอนนี้อูฮยอนกลับมาบาดเจ็บซะได้...เขาชักไม่มั่นใจซะแล้วว่าจะแข่งกับพวกจอนอิลได้หรือไม่
--
“แบคฮยอน..เล่นบอลเก่งมากๆ!” ชานยอลยิ้มก่อนจะยกนิ้วโป้งขึ้นทั้งสองข้าง
ตอนนี้ทั้งสองกำลังเดินเคียงข้างกันในระหว่างทางกลับบ้าน..แบคฮยอนรู้ว่าชานยอลพยายามเดินช้าๆเพราะเห็นว่าเขาเหนื่อยกับการซ้อมบอลมากแค่ไหน
“ขอบคุณนะ” แบคฮยอนเอ่ยยิ้มๆ...รู้สึกดีขึ้นมาหลังจากได้ยินคำชมจากชานยอลเพียงไม่กี่คำ
เขาเหลือบมองชานยอลเล็กน้อย..ชานยอลกลับมาเป็นชานยอลคนเดิมที่เขารู้จัก ชานยอลที่ยิ้มกว้างเสียจนตากระตุก ชานยอลที่ผมสีน้ำตาลหยักโศก ชานยอลคนเดิม
“ชานยอล...นายยังอยากไปโรงเรียนอยู่ไหม?” แบคฮยอนถามด้วยความลังเล..เขาไม่อยากเห็นน้ำตาขอชานยอลอีก
ชานยอลพยักหน้ารับสองทีก่อนจะยิ้มกว้าง
“ล..แล้ว..แบคฮยอนอยากเป็นนักฟุตบอลเหรอ?”
แบคฮยอนพยักหน้ารับโดยไม่ได้ตอบอะไรเพิ่มเติม
“แบคฮยอนคงจะเป็น..น..นักบอลที่เก่งมากๆ..” ชานยอลเอ่ยก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“...”
“แต่..ยอล..ยอลยังไม่รู้เลยว่ายอลอยากเป็นอะไร..”
“นายอยากเป็นคุณครู..นั่นคือความฝันของนาย” แบคฮยอนเอ่ยเสียงเบาก่อนจะแย้มยิ้มเศร้า
--
เพราะคุยกันจนเพลิน..แบคฮยอนเลยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเดินมาบริเวณทางลัดที่ครั้งก่อนได้มามีเรื่องไว้อีกครั้ง
แบคฮยอนชะงักกึก..ก่อนจะสะกิดให้ชานยอลหันหลังและเดินกลับอีกทางแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นชุดยูนิฟอร์มสีเหลืองมัสตาร์ดที่คุ้นตา
ครั้งนี้พวกมันมากันเจ็ดคน..ทุกคนต่างก็มีไม้หน้าสามอยู่ในมือ
“เจ้าชายขี่ม้าขาวของมึงไปไหนซะแล้วล่ะ หืม?” หนึ่งในคนที่แบคฮยอนคุ้นตาเอ่ยขึ้น
แบคฮยอนผลักชานยอลไปข้างหลังก่อนจะตะโกน
“ชานยอล...วิ่ง!”
[TBC].
--
A/N: เกร้ดดดดด เรื่องกำลังเข้มข้นเลยง่า-..-
สัญญาว่าจะอัพบ่อยๆก็พยายามจะอัพบ่อยๆให้แล้วน้า
แต่รีดเดอร์เนี่ยสิ ไม่มีมาเม้นหรือสกรีมในทวิตเลย น้อยใจจริง ._.
ไรท์จะรีบอัพเพราะช่วงนี้ว่าง เดี๋ยวหมดสงกรานต์..ไรท์ก็จะไม่ค่อยว่างอีกแล้ว:(
เพราะฉะนั้นรีดเดอร์..ถ้าอยากอ่านก็ขยันเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยเด้อ
มันกำลังจะหน่วงแล้ว กำลังจะเข้มข้นแล้ว มวะฮ่ะฮ่า!
สกรีมในทวิตโปรดติดแท็ก
#ฟิคบบบ
✱ Bachelor
ความคิดเห็น