คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Prologue -
Title: Anterograde Tomorrow
Pairing: Jongin x Kyungsoo
Rating: R (currently PG-13)
PROLOGUE
แสงแดดส่องสว่างเข้ามาในห้วงความฝันของโดคยองซู กลิ่นคลื่นทะเล ผืนทราย และสัมผัสของลมทะเลที่พัดเข้ากับผิวหน้าช่างคุ้นเคย แต่แล้วเขากลับนึกไม่ออกว่าเขาไปทะเลตอนไหน และไปกับใคร?
ร่างเล็กขยับเปลือกตาเบาๆอยู่บนเตียงแคบ ผืนทรายและลมทะเลในความฝันได้หายไปแล้ว...หายไปพร้อมกับความทรงจำของโดคยองซู
เขาลุกขึ้นนั่งก่อนจะพยายามซัมซับบรรยากาศคุ้นเคยทว่าแปลกตา...ห้องเช่าแคบๆที่ทรุดโทรม ผนังทั้งสี่ด้านเต็มไปด้วยโพสอิทสีเขียวจนไม่เหลือพื้นที่ว่าง เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเอาเวลาไปแปะโพสอิทเหล่านี้ตอนไหน...อาจจะเมื่อวานหรือเมื่อวานซืน
แต่ที่สะดุดตาเขาที่สุดคงจะเป็นโพสอิทสีเหลืองนีออนที่แปะอยู่ประปราย ข้อความที่อยู่บนโพสอิทสีเหลืองเหล่านั้นถูกเขียนด้วยลายมือแปลกตา เขามั่นใจว่ามันไม่ใช่ลายมือของเขา
ไวเท่าความคิด มือเล็กเอื้อมไปหยิบโพสอิทสีเหลืองแผ่นแรกที่ถูกแปะอยู่บริเวณหัวเตียง
พี่ชื่อโดคยองซู พี่ความจำเสื่อม ชื่อโรค ante-อะไรสักอย่างที่ผมไม่ได้ใส่ใจจำ พี่คงจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นแต่ผมจะเป็นคนบอกพี่เอง
ร่างเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหยิบโพสอิทใบที่อยู่ข้างๆกันขึ้นมาอ่าน
เมื่อคืนผมนอนข้างๆพี่ ไม่ใช่สิ...เมื่อคืนพี่นอนอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมชื่อคิมจงอิน ผมเรียกพี่ว่าฮยอง เมื่อวานพี่รักผมและวันนี้...ผมจะทำให้พี่รักผมอีกครั้ง
ตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างขึ้นไปอีกเมื่ออ่านจบ ร่างเล็กลุกออกจากเตียงอย่างรวดเร็ว ปลายเท้าเหยียบถูกอะไรบางอย่างดัง“แกรบ”...โพสอิทสีเหลืองอีกใบ
พี่ถอดเสื้อของผมตรงนี้...
และอีกใบที่แปะอยู่ไม่ห่างกันนัก
ส่วนผมถอดเสื้อของพี่ตรงนี้
คยองซูไล่หยิบโพสอิทสีเหลืองที่แปะอยู่ทั่วห้องทีละใบๆ
ผมดันที่ชิดกำแพงตรงนี้และจูบพี่ ในตอนนั้นเราต่างก็คิดว่าเราควรมีอะไรกัน
บนโต๊ะ ... พี่นั่งห้อยขาอยู่บนโต๊ะตัวนี้ ผมแตะเข่าของพี่เบาๆ...จากนั้นพี่ก็โน้มตัวลงมาจูบผม
บนกล่องที่อยู่ปลายเตียง ... เราคุยกันเรื่องบัลเล่ต์ พี่ฮัมเพลงเสียงหวานในขณะที่ผมแสดงบัลเล่ต์ให้พี่ดูด้วยนิ้วของผม ผมไล้นิ้วไปมาบนแขนเล็กๆของพี่ พี่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มบางๆเท่านั้น
บนประตูห้องนอน... ผมยืนพิงประตูบานนี้ในขณะที่อ่านโพสอิทสีเขียวของพี่...มันดูเหมือนผืนหญ้าที่ว่างเปล่า มันดูน่าเบื่อนะ...ผมเลยตัดสินใจเพิ่มสีเหลืองเข้าไป เหมือนเป็นการเพิ่มดอกเดซี่ให้ผืนหญ้าสีเขียว พี่ชอบไหม?
ร่างเล็กเอื้อมมือไปเปิดประตูก่อนจะชนเข้ากับร่างสูงของเจ้าของโพสอิทสีเหลืองเหล่านั้น
โพสอิทสีเหลืองอีกหนึ่งใบถูกยื่นมาให้...คยองซูเอื้อมมือสั่นๆไปหยิบมัน
ผมคือคิมจงอิน...ทักทายยามเช้าครับ
คยองซูไล่สายตาจากคอ ผิวสีแทนจนขึ้นไปถึงสันกราม... ความจริงเขาควรจะรู้สึกกลัว เขาควรจะโทรไปแจ้งตำรวจเนื่องจากมีผู้ชายแปลกหน้าในห้องของเขา อีกทั้งยังเขียนโน้ตความหมายก้ำกึ่งเหล่านั้นอีก
แต่เมื่อเหลือบไปเห็นดวงตาวิบวับคู่นั้นและรอยยิ้มฝืนๆที่ถูกส่งมา...ความรู้สึกไม่ไว้วางใจก็อันตรธานหายไป
“สวัสดีครับฮยอง” จงอินเอ่ย รอยยิ้มค่อยๆจางลง...เสียงทุ้มต่ำคุ้นเคยที่คยองซูจำไม่ได้ แต่มั่นใจว่าเคยได้ยิน
“สวัสดี” คยองซูตอบออกไปโดยไม่ต้องคิด เหมือนเป็นการกระทำที่ทำจนชิน เหมือนเคยทำมาแล้วเป็นร้อยครั้งพันครั้ง
มันเหมือนกับว่าการที่เขาต้องเปิดประตูมาเจอจงอินนั้นเป็นสิ่งที่เขาทำอยู่ทุกวี่วัน...แม้สมองจะจำไม่ได้ว่าเขาเคยพบเจอจงอินมาก่อน แต่ใจของเขาบอกว่าจงอินคือคนพิเศษ พิเศษที่สุด...
[TBC.]
ความคิดเห็น