คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 สวรรค์ส่งนรกสาบให้เรามาเจอกัน 2/2
'Gray long' Mëlődy
บทที่ 2 สวรรค์ส่งนรกสาบให้เรามาเจอกัน 2/2
ในภัตตาคารสุดหรูระดับห้าดาวที่ตั้งอยู่บนยอดสูงสุดของตึกระฟ้า เสียงเพลงบรรเลงคลาสสิกบรรเลงแว่วในโสตประสาท อาหารชั้นดีมากมายเรียงรายบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ มือแกร่งหยิบแก้วไวน์ที่บรรจุด้วยไวน์ชั้นดีราคาแพงขึ้นจิบเล็กน้อยชิมรสชาติที่แผ่ซ่านไปทั่วโพรงปาก ก่อนหันมาจ้องร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่อีกฝั่งตรงข้าม ไม่ยอมจิบไวน์หรือแม้แต่แตะอาหารสักนิด
“อาหารไม่ถูกปากเหรอ ?” ร่างแกร่งเอ่ยถามขึ้นพรางมองดวงหน้าเรียบเฉยแสนงดงามของอีกคน
“ก็เปล่า...” ร่างบางตอบปัดๆ แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ชอบเหรอ ? งั้นเราเปลี่ยนร้านกันเดี๋ยวนี้เลยก็ได้นะ” ร่างแกร่งชักสีหน้าไม่สู้ดีเมื่อเห็นดวงหน้างดงามของร่างบางแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
ร่างบางเงยหน้าเรียบเฉยขึ้นมองร่างแกร่งตรงหน้าด้วยดวงตายั่วเย้าอีกฝ่าย ริมฝีปากยกยิ้มน้อยๆ ขับให้ใบหน้าสวยดูเอาแต่ใจและเย่อหยิ่ง แต่กับน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก
“เราอย่าเจอกันอีกเลยเถอะ....”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ร่างแกร่งเบิกตาสีมะกอกจ้องมองร่างบางที่เอ่ยประโยคไม่น่าเชื่อ ร่างแกร่งยันตัวลุกพรวดขึ้นอย่างแรง จนเก้าอี้หงายหลังกระแทกกับพื้นกระเบื้อง
“หมายความ...ว่า...ว่า..ยังไง..?” ร่างแกร่งถามออกไปด้วยเสียงที่เค้นออกมาได้มากที่สุดแล้วในตอนนั้น
“ก็หมายความอย่างที่ได้ยินนั้นเหละ ต่อไปนี้เราอย่ามาเจอกันอีกเลย เราจบกันแค่นี้เถอะ”
ร่างบางยืนขึ้นจากเก้าอี้เชื่องช้าพรางเดินเข้ามาใกล้ร่างแกร่งตรงหน้าที่ยังตกตะลึกกับคำพูดนั้นยังไม่หาย ยกมือบางขึ้นสัมผัสหน้าอกแกร่งผ่านเสื้อเชิดสีขาวแนบเนื้อไล่สูงขึ้นสัมผัสใบหน้าที่หล่อเหล่าและดูดีของอีกคน ยันตัวขึ้นใช้ริมฝีปากบางอมชมพูแตะเบาๆที่ริมฝีปากหนาของร่างแกร่ง เบาๆแล้วผละออก ยกยิ้มเจ้าเร่ที่มันช่างขัดกับใบหน้าสวยและแสนหวานซะเหลือเกิน
“ทำไมละ !” ร่างแกร่งถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็นายทำฉันเบื่อ” ตอบคำถามออกไปอย่างไม่ยีหละ
“เบื่อ.. ? เบื่อตรงไหนบอกสิเดี๋ยวผมจะเปลี่ยนใหม่หมดเลย นะๆอย่าเพิ่งพูดแบบนั้น ผมขอร้อง.....” ร่างแกร่งทรุดลงบนพื้นกุมมือบางพรมจูบอย่างอ้อนวอน
ร่างบางแสร้งทำท่าคิดหนักก่อนตอบกลับด้วยประโยคที่แสนร้ายกาจทิ่มแทงลึกลงไปถึงขั้วหัวใจของคนฟัง “ทุกอย่าง”
ร่างบางดึงมือออกจากการเกาะกุมของร่างแกร่ง ก่อนเดินจากร่างแกร่งที่นั่งนิ่งอย่างไม่อยากเชื่อในคำพูด ริมฝีปากหนาเอื่อนเอ่ยคำบางคำด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและแหบพร่า
“ซินเซีย...........”
ซิน ไม่แม้แต่จะหันไปมองร่างแกร่งที่เขาทิ้งมา เพราะไม่คิดจะสนใจตั้งแต่แรกแล้วที่ยอมคบด้วยก็เพราะเห็นเป็นลูกชายคนโตของตระกูล วงศ์พิทักษ์ ที่เป็นเจ้าของตึกระฟ้าที่สูงที่สุดในกรุงเทพ ก็นึกว่าจะทำให้เขาสนุกแต่ที่ไหนได้กับทำให้น่าเบื่อยิ่งกว่าเดิมซะอีก หน้าตาหล่อบ้านรวยเป็นคนดีแต่ไม่มีสีสัน น่าเบื่อจริงๆ ร่างบางคิดพรางก้าวขึ้นรถแลนด์โรเวอร์สีแดงสด รถยนต์นำเข้าจากประเทศสเปนที่มีเพียงแค่ 10 คันเท่านั้นบนโลก ร่างบางเหยียบคันเร่งจนมิดเพิ่มความเร็วจนเกือบถึงขีดสุด มุ่งหน้าไปสู่จุดหมายที่ๆเขาจะได้เจอกับ รุ่นพี่ที่แสนรักแสนแค้น
ณ ผับ S
“เสร็จแล้วเหรอวะ ?” โอเอ่ยถามนัท ที่ทรุดนั่งลงตรงข้ามเขาหลังจากหายไป 10 กว่านาทีได้
“เออ” นัทตอบห้วนๆพรางหยับบุหรี่ออกมาจุดสูบ
“ทำไมเร็วนักวะไอ้นัท ” โอถามอย่างสงสัย เพราะปกตินัทไม่น่าจะกลับมาเร็วแบบนี้ แค่ 10 นาทีรูดสิบกางเกงยังไม่ทันเลย
“พอดีกูไม่ได้ทำ” ควันบุหรี่พวยพุ่งออกจากริมฝีปากและโพรงจมูก
“ไม่ได้ทำ ?”
“เออ”
“อะไรของมึงวะ ปกติกูเห็นเสร็จทุกราย แถมรายนี้สวยโคตร”
“สวย...กูเบื่อแล้ววะ อย่างกูมันต้องนู่น”
โอมองตามสายตานัท ไปเจอเข้ากับคนร่างบาง ผมยาวดัดรอนอ่อนๆดูเซ็กซี่ยั่วยวน ผิวขาวแม้จะอยู่ในผับที่มีแสงไปสลัวแต่ก็เห็นได้ชัด กางเกงขายาวรัดรูปสีแดง เสื้อแขนยาวสีดำบางแนบเนื้อคอเสื้อตกไหล่ ใบหน้าหวานมีเสน่ห์ ร่างบางที่กำลังเต้นอยู่ท่ามกลางคนมากมายที่ห้อมล้อม สายตาทุกคนในนี้ดูเหมือนจะหยุดอยู่ที่เดียวกันหมด
“สวยวะ...” โอหลุดปากพูดออกมาอย่างห้ามไม่ได้ สายตายังคงจดจ่ออยู่ที่ร่างบางไม่วางตา
“มองได้แต่อย่าคิดจีบนะโว้ย คนนี้กูจองแล้ว” นัทพูดก่อนยืนเต็มความสูงจี้ก้นบุหรี่บนที่เขี่ย ก่อนขายาวๆจะก้าวตรงไปที่ร่างบางที่ดูเย้ายวนซะเหลือเกินจริงๆ
“ไอ้เหี้ยนัท นี่มึง.....” โอว่าจะพูดอะไรสักหน่อยแต่คนที่เขาอยากให้ฟังมันเดินไปนู่นละ แบบไม่คิดจะหันมาสนใจเขาเลย โอปลงตกว่านี่กูมาทำอะไรที่นี้วะเนี่ย มันเรียกกูมาแดกเหล้าเป็นเพื่อน ส่วนมันไปม่อหญิงอยู่นู่น เออเจริญไม่ละกู
นัทเดินตรงมาถึงร่างบางใช้มือหนาโอบเอวร่างบางตรงหน้าที่เต้นพริ้มตามจังหวะเพลง ก่อนที่จะยกยิ้มมุมปาก ร่างบางที่อยู่ดีๆก็โดนกอดเอวไม่แสดงท่าทีรังเกียจแต่กลับใช้สองแขนคล้องคอนัท ก่อนยิ้มยั่วยวนส่งมาให้ นัทชะงังหลังจากมองร่างบางตรงหน้าใกล้ๆ ตอนแรกนึกอยู่ตั้งนานว่าต้องเคยเจอร่างบางที่ไหนมาก่อนแน่ๆ ตอนนี้ได้มาเห็นหน้าชัดๆเขาก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
“ไอ้บ้าหน้าสวย....” นัทพึมพำออกมาเบาๆ แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าเขาจะเมาอยู่ ก็เลยยังจำเขาไม่ได้
พอเห็นแบบนั้นรอยยิ้มเจ้าเร่ก็ผุดขึ้นบนมุมปาก ชักจะน่าสนุกแล้วสิ มือหนายกขึ้นลูบไล้เบาๆที่ข้างแก้มคนมึนเมาก่อนเชยคางมนขึ้นมาประชิดหน้า ก้มลงมอบจูบดูดดื่มให้แก่ร่างบางมือหนาอีกข้างคลึงเบาๆที่สะโพก จูบล้ำลึกเนินนานไม่แคร์สายตาร้อนผ่าวของคนรอบข้างที่กำลังลุกไหม้ พอสมใจก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ่อยอิ่ง ก่อนหันไปยิ้มเยอะอย่างมีชัยกับพวกได้แค่มองทั้งหลาย แล้วกอดเอวร่างบางตรงหน้าที่ซบหน้าลงบนอก พาเดินมานั่งที่โต๊ะที่มีโอมองอย่างเหนื่อยๆ
“จนได้นะมีง” โอมองร่างบางในอ้อมกอดเพื่อนก่อนส่ายหัวปลงๆ
“ฮึ ” นัทพาร่างบางนั่งลงข้างกาย มือหนาอยู่ไม่สุกลูบไล้ไปเรื่อยผ่านเนื้อผ้าบางเบา
“อื้อ.....” ร่างบางหลับตาพริ้มครางเสียงหวาน เรียกความพอใจให้ นัทได้เป็นอย่างดี
“เฮ้ยมึง ไปล้วงไกลๆกูไป” โอขัดขึ้นก่อนที่นัทจะทำอะไรมากไปกว่านี้
“ไม่ต้องห่วง คนนี้ไม่เป็นไรหรอกวะ เพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย” นัทพูดพรางยกยิ้ม
โอมองหน้านัทอย่างไม่เชื่อ “มึงอย่ามาอำกู ไม่ฮาวะ”
“กูไม่ได้อำ กูพูดจริง แล้วคนนี้ก็คือ ไอ้บ้าหน้าสวยที่กูเล่าให้ฟังนั้นไง” นัทหันไปตอบโอ ก่อนยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง
“เฮ้ย ! จริงดิ !” โออ้าปากค้างมองร่างบางในอ้อมกอดไอ้นัท อีกครั้งอย่างจับผิด
“ไง...”
“เหี้ย สวยวะ ยิ่งกว่าผู้หญิงทุกคนที่มึงเคยมั่วด้วยหลายขุมเลยวะไอ้นัท” โอมองร่างบางไม่วางตา พลันความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว “ไหนมึงบอกกูว่าไม่มีอารมณ์กับผู้ชาย ?”
นัททำท่าคิดหนัก ก่อนตอบด้วยคำตอบง่ายๆสั้นๆจบ “แต่ตอนนี้ลูกกูตื่นแล้ววะ”
“ไอ้เหี้ยนัท” โอส่ายหน้าเอือมๆ ก่อนลุกขึ้น “กูว่ากูกลับดีกว่า อยู่กับมึงมากกูอาจเป็นบ้าเข้าสักวัน”
“55555 เออๆๆกูก็ว่าจะกลับเหมือนกัน”
หลังจากแยกกับ โอนัทก็พาร่างบางที่ไม่ได้สติแล้วตอนนี้ขึ้นรถแล้วขับพามาที่ห้องของเขาที่ตั้งอยู่บนชั้นสูงสุดของโรงแรมในเครือธุรกิจของตระกูล ที่พ่อของเขายกให้เป็นของขวัญวันเกิด
นัทอุ้มร่างบางวางบนเตียงนุ่มในห้อง ก่อนคิดที่จะถอดเสื้อผ้าร่างบางออก แต่ก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์เครื่องบางที่หล่นลงมาจากกระเป๋ากางเกงตอนเขาวางร่างบางลง นัทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนกดดูรูปในเครื่อง แล้วก็กดดูเบอร์ ปรากฏว่าไม่มีอะไรเลย
“อื้อ......” ร่างบางพริกตัวทำท่าเหมือนนอนไม่สบาย
“ไม่สบายตัว...? งั้นเดี๋ยวฉันจะทำให้สบายขึ้นแล้วกันนะ” นัทว่าก่อนยกมือหนาสอดเข้าไปในเสื้อตัวบางลูบไล้หน้าท้องแบนราบ แต่ก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น ร่างบางที่หลับไม่ได้สติอยู่ดีๆก็ลุกพรวดขึ้นมา
“ช่วยด้วย !!!! ไอ้โรคจิต !! มันกำลังจะข่มขืนผมแล้ว !!!!!”
“ OoO!! ” นัท
“ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!!”
“เฮ้ย !!”
“ผลัก!! ตุบ ตับ!! โครม เพร้ง !!!”
เขากลับมาแล้ว อิอิ
ตอนนี้เป็น 2/2 จ้า
สั้นๆอีกเหมือนเดิม เออนะเอากับมันสิ
ยังไงก็เม้นได้อีกเหมือนเดิม เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
รูปสมัยเยาว์วัย 
ความคิดเห็น