คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกันอีกครั้ง
'Gray long' Melody
การพบกันอีกครั้ง
"เพียงเธอนั้นใส่ใจกันเบาๆ พอให้สองเรา ได้ทำอะไรมากมายในตอนนี้ .........."
เสียงดังโหวกเหวกน่ารำคาญจากโทรศัพท์มือถือเครื่องสีแดงสุดหรู ดังขึ้นเป็นครั้งที่ร้อยกว่าได้ในเช้าที่แสนจะ
อากาศน่านอนเช่นนี้ เลยทำให้ร่างสูงร่างกายเปลือยเปล่าที่นอนอยู่บนที่นอนขนาดใหญ่ต้องจำใจลุกขึ้นมารับ
โทรศัพท์น่ารำคาญนี้อย่างเสียไม่ได้
"โทรมาทำเหี้ยไรวะแต่เช้า !" ยังไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายที่โทรมาเป็นใคร ร่างสูงที่รับโทรศัพท์อย่างจำ
ใจก็อดไม่ได้ที่จะต่อว่าคนที่กล้าโทรมาปลุกคนอย่างเขาแต่เช้าแบบนี้
[ไอ้เหี้ย นัท ! นี่กูแค่โทรมาหามึง มึงด่ากูเลยเหรอมึง !!] ปลายสายโพรงออกมาอย่างหงุดหงิดที่อยู่ดีๆก็
โดนด่าซะอย่า
นั้น
"แล้วมึงจะโทรมาทำไมวะแต่เช้า ไอ้ โอ" ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งอยู่ที่ขอบเตียงแล้วใช้ผ้าที่พาดอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
มาคาดเอวไว้หลวมๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำหวังจะชำระร้างร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการดื่มหนักเมื่อคืน
[แล้วถ้ากูไม่โทรมาปลุกมึง มึงจะรู้ไม่คับไอ้เหี้ยนัท ว่าวันนี้วันเปิดเรียนเว้ย !!]
"เปิดเรียน ! เหี้ยไรวะเนี้ยทำไมกูไม่รู้วะ !!"ร่างสูงโพรงขึ้นด้วยเสียงที่ถ้าใครได้ฟังไม่มีใครที่ไม่มีอาการหูดับ
เพราะตอนนี้โอได้หูดับไปเรียบร้อยแล้ว
[กูว่าแล้วว่ามึงต้องลืมชัวร์]
"กี่โมงแล้วเนี้ยไอ้โอ"
[เที่ยงเป็นที่เรียบร้อยแล้วคับไอ้คุณนัท]
"เที่ยง !! ชิบหายแล้วกู ทำไมมึงโทรมาช้านักวะ เหี้ยนี่ !!!"
[โทรไปช้า สัตว์เลยมึงกูโทรไปตั้งแต่แปดโมงแล้วไม่เชื่อมึงดูได้เลย มึงนั้นละที่ไม่รับสายกู] โอพูดขึ้นอย่าง
เหลืออดและเอือมละอากับไอ้ นัท เพื่อนตัวดีของเขาซะเหลือเกิน
"เออ ! งั้นกูวางก่อนนะโว้ยเดี๋ยวอาบน้ำ 5 นาทีกูถึงเลย !!" ร่างสูงว่าพรางโยนโทรศัพท์เครื่องหรูลงบนที่นอน
อย่างไม่กลัวเลยว่ามันจะล่วงหลนลงพื้นและแตกเป็นชิ้นๆ ก็นะเขามันลูกคุณหนูโทรศัพท์แค่นี้ ซื้อใหม่เมื่อไหร่ก็ได้
ร่างสูงใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาม.ดังเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ร่างสูงหยิบโทรศัพท์กับ
กระเป๋าตังใส่กางเกงแล้วคว้าเอาพวงกุญแจรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีแดงคันหรู รีบออกจากห้องมุ่งหน้าไปมหาลัย
"เหี้ยโอกูมาทันไมวะ !"ร่างสูงตะโกนเสียงดังมาแต่ไกลหลังจากที่บึ่งรถมาถึงมหาลัยภายในเวลาแค่ไม่ถึง 10
นาทีด้วยซ้ำแล้ววิ่งมาด้วยความเร็วสูงมาหาเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงม้าหินอ่อนที่ประจำของพวกเขา
"ไม่ทันแล้ววะนัท" คชา เจ้าของดวงตาสีดำกลมโตน่ารักกับผมสีน้ำตาลอ่อนเอ่ยขึ้น ทั้งๆที่ปากก็ยังเต็มไปด้วย
ขนมที่ยัดเข้าไปซะล้น
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ! มึงมาสายขนาดนั้นมันจะทันได้ไงวะใช่ไมคชา" เต๋า เพื่อนแสนกวนอีกคนของกลุ่มเอ่ยขึ้น
แล้วหันไปถามคชา คนตัวเล็กที่กินยังกับยัดนุ่นอยู่ข้างๆ
"อืมๆๆๆๆ" คชาพยักหน้าเห็นด้วยหลังจากยัดขนมปังไส้ครีมอีกชิ้นลงท้อง
"ชิ ! แล้วกูพราดอะไรไปมั้งวะ" นัท ถามขึ้นหลังจากนั่งลงข้างเต๋าแล้วแย่งน้ำในมือของเต๋าที่กำลังยื่นให้คชา
กมกินซะเอง
"ไอ้เหี้ยนัท อยากแดกมึงก้ไปซื้อดิว่าขวดนั้นกูให้คชาเว้ย !!" เต๋าโพรงขึ้นอย่างเหลืออดพรางยกมือขึ้น
กระชากคอเสื้ออีกคน
"เต๋า ! อันธพาลอีกแล้วนะ นิสัยไม่ดีเลย" คชามองเต๋าด้วยสายตาดุพรางบอกให้อีกคนรู้ว่าเขาไม่ชอบการ
กระทำแบบนั้นของอีกฝ่ายเอาซะเลย
"แม่ มึงห้ามละ ที่นี้ปล่อยกูได้ยัง" นัทพูดขึ้นพรางใช้มือข้างที่ว่างจากการถือขวดน้ำแกะมือ เต๋า ออก
"นัท เป็นไรไมอะ ?" คชารีบปรี่เข้ามาดู นัทที่ถูกกระชากคอเสื้อจากไอ้คนใจร้อนอย่างเป็นห่วงเป็นใย
"ชาอะ TT สนใจมันทำไมไม่เอานะเต๋าไม่ยอม" คนตัวสูงเข้ามากอดเอวคนตัวเล็กแล้วเอาหน้าถูกับท้องของ
คนตัวเล็กไปมา
"เต๋าอะ อย่าดิชาหายใจไม่ออก" คชาว่าพรางผลักหน้าเต๋าให้ออกไปห่างๆ
"เฮ้ย ! มึงอย่ามาสวีทกันตอนนี้ได้ปะ ? " นัทพูดขึ้นอย่างเหลือทน ก็ไอ้เพื่อนเขาสองคนนี้ดิ มันสวีทกันได้
ทุกวีทุกวัน ไม่รู้เกินเลยคำว่าเพื่อนกับไปจนถึงขั้นไหนละ
"ไม่มีบ้างก็อย่าอิจฉาเหอะวะนัท" เต๋าพูดขึ้นระหว่างที่ยังกอดคชาแน่นไม่ยอมปล่อยสักที
"แล้วเนี่ยใครจะบอกกูได้ยังว่ากูพราดอะไร นอกเรื่องกันจริงพวกมึง" นัทหันไปถาม โอ คนที่เขาคิดว่า
น่าจะพึ่งได้ที่สุดในตอนนี้ละ
"ก็ไม่มีไรมาก ก็แค่อาจารย์เขาพูดถึงเรื่องตารางเรียน แล้วก็อบรมอีกนิดหน่อย รวมไปถึงการับน้องแล้วก็เข้า
ค่ายอาสาเพื่อน้องเดือนหน้าแค่นั้นละ"
"เข้าค่ายอาสาเพื่อน้อง เหี้ยไรวะ ?" นัทถามขึ้นอย่างสงสัยซะเต็มประดา
"ก็ไปสร้างห้องเรียนให้น้องๆที่ต่างจังหวัดไง เขาก็บอกไปแล้วเมื่อก่อนปิดเรียน อย่าบอกนะว่าไม่รู้อีก" โอ
ถามนัทด้วยความสงสัย ว่านี้ไอ้เพื่อนคนนี้มันไม่รู้อะไรเลยจริงๆเหรอวะเนี่ย
"เออ กูลืมวะ !" นัทยิ้มแหยๆพรางเกาหัวแบบ ก็กูลืมจริงๆนี่หว่า
"เฮ้อ ! กูเหนื่อยวะ กูเพื่อนมึงนะโว้ยทำไมกูต้องมาอธิบายเรื่องที่ใครๆเขาก็รู้ให้มึงฟังด้วยวะ ไอ้นัท"
"ก็มึงเป็นเพื่อนกูไง หลงมาเป็นเพื่อนกูละมึงอย่าหวังว่าจะหนีลอด หึๆๆๆๆๆ" นัทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วน่า
กระโดดถีบสองขาให้หน้าไถกับดินซะนี้
"เออ !!! กูเองละที่ผิดมึงโง่หลงมาเป็นเพื่อนมึงเนี่ย กูไปละมีนัดเดี๋ยวสาย ไปนะเว้ยไอ้เต๋า คชา"
"เออ" เต๋า
"บายๆๆๆ" คชา
"ไปดีเพื่อน อาเมน" นัท
"ไอ้เหี้ย !!!" โอ
อาเมน มันเป็นเพื่อนกันยังไง
"ไอ้นัทกูไปก่อนนะเว้ย กูจะพาคชาของกูไปดูหนัง" เต๋าพูดขึ้นหลังจากกอดนัวเนียกับคชาอยู่นานสองนาน
"เออ รีบไปสวีทกันต่ออะดิ" นัทถามไปอย่างเอือมๆ
"แหมๆๆๆ ก็คชาบอกเบื่อกูเลยว่าจะพาไปเที่ยวดูหนังฟังเพลงสักหน่อยอะ" เต๋าพูดไปด้วยโอบเอวคชาที่ตอนนี้ก็
ยังง่วนอยู่กับการกินอมยิ้ม ที่ได้มาจากโอ
"อืม นัทไปด้วยกันไม" คชาละจาการกินอมยิ้มหันมาเอียงคอถามนัท
"ไมละไปเหอะ ไม่อยากเป็นก้าง"
"โฮ๊ะๆๆๆๆ รู้ตัวนี้หว่า" เต๋าเอ่ยขึ้นหลังจากโอบเอวคชาแล้วเดินออกจากโต๊ะไม่หินอ่อนจนลับสายตานัท ที่
ตอนนี้นั่งอยู่คนเดียวโดดเดียว
เอาไงวะกูกลับบ้านไปนอนต่อดีกว่า นัทคิดได้แบบนั้นก็ออกเดินกลับไปที่จอดรถเพื่อกลับบ้านไปนอนต่อให้อิ่ม
เพราะขี้เกียจไปที่อื่นเพราะอากาศวันนี้ค่อนข้างร้อนมากถึงมากที่สุด แล้วรถก็ติดคนก็เยอะอีกต่างหากน่ารำคาญ
ในขณะที่เดินอยู่นัทไม่ทันได้ระวังเพราะกำลังเหม่ออยู่นิดๆก็เดินไปชนกับอะไรบางอย่างเข้าอย่างแรกจน ไอ้
ของที่เขาชนล้มลงไปนั่งเหมะอยู่บนพื้นถนน
"โอ้ย !"
"เป็นไรมากไม เจ็บตรงไหนไม ?"
ร่างสูงรีบก้มลงไปพยุงร่างบางที่ดูตัวเล็กกว่าตนมากโขขึ้นมาด้วยความตกใจ เพราะดูเหมือนเมื้อกี้เขาจะชนไป
แรงมากเหมือนกัน
"ก็เจ็บนะสิถามได้ เดินประสาอะไรเนี่ย !!"ร่างบางสะบัดมือของร่างสูงตรงหน้าออกแล้วใช้มือข้างซ้ายที่ถนัด
เสยผมยาวที่ลงมาปิดหน้าขึ้นอย่างลวกๆ
"เฮ้ยนี่คุณ ! ผมพูดดีๆด้วยแล้วนะ !!!" ร่างสูงขึ้นเสียงบ้างหลังจากตกตะลึงเล็กน้อยกับวิธีการพูดชวนหาเรื่อง
ที่มันช่างขัดกับใบหน้าสวยๆตรงหน้าซะนี่กะไร
"ยังไงเนี่ยคุณ เมื่อกี้คุณเป็นคนเดินมาชนนะ !" ร่างบางใช้ตาสีดำสนิทดูแล้วน่าหลงใหลคู่นั้นจ้องมองร่างสูง
อย่างหาเรื่อง แบบเห็นได้ชัด
"คุณก็เห็นอยู่ว่าผมไม่ทันเห็นแล้วทำไมไม่รู้จักหลบ" ตอนแรกเขาก็กะว่าจะขอโทษร่างบางตรงหน้าแล้วก็แสดง
ความรับผิดชอบ แต่พอได้ยินคำพูดไม่เป็นมิตรจากร่างบางร่างสูงก็เลยยัวะขึ้นมาซะดื้อๆ
"ยังไงเนี่ยคุณ เนี่ยเหรอคำพูดของคนที่เดินมาชนคนอื่น ไม่ขอโทษแล้วยังมาโยนความผิดให้คนอื่นอีก หน้าตา
ไม่ดีแล้วนิสัยยังห่วยพอๆกับหน้าตาผิดกฎหมายนั้นอีกนะ" ร่างบางก็ไม่ยอมเหมือนกัน เพราะเขายิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
ด้วย แล้วยังต้องมาเดินชนกับไอ้หน้ามาเฟียนี่อีก ยิ่งทำให้อารมณ์ที่เสียอยู่แต่แรกบูดซะงั้น
"อะไรวะนี้ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะ ผมชกคุณปากแตกหน้าทิ้มดินไปแล้ว หน้าอย่างผมหล่อขนาด
พระเอกแถวหน้ายังชิดซ้าย กล้าดียังไงวะ มาว่าหน้าหล่อๆพ่อแม่ให้มาว่าผิดกฎหมาย" นัทพูดขึ้นเสียงใส่ร่าง
บางอย่างเหลืออด
"ผู้หญิง..........."
"ตัวสั่นเชียว กลัวอะดิ ยัยผู้หญิงไม่สวย" นัทเห็นร่างบางตรงหน้าสั่นเทาจึงคิดไปว่ามันมาจากเพราะเกรงกลัว
ต่อตัวเขาเลยถือโอกาสข่มร่างบางตรงหน้าซ้ำเติมซะเลย
"ผัวะ !!!" หมัดเล็กๆของร่างบางตรงหน้าพุ้งตรงใส่หน้าผิดกฎหมายของนัทเข้าอย่างจัง ไม่ใช่ว่าหลบไม่ได้ มัด
แค่นั้นสบายอยู่แล้ว แต่ที่โดนต่อยก็เพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะกล้าต่อยเขา เลยทำให้นัทตะลึกไปชั่วอึดใจได้
"จำใส่หัวสมองน้อยๆของคุณเอาไว้เลยนะ ว่าผมคนนี้เป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง !!!" ร่างบางตะหวาดร่างสูง
ตรงหน้าแล้วเดินกระแทกไหล่ ร่างสูงออกไปด้วยความหงุดหงิด ที่อยู่ดีๆก็มาถูกไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาหาว่าเขาเป็น
ผู้หญิง แถมเดินชนก็ไม่ขอโทษอีก มันน่าเจ็บใจจริงๆให้ตายเหอะ !
สิบกว่านาทีผ่านไป
"ผู้ชาย......."
"ยัยบ้านั้นเป็นผู้ชาย........." นัทที่ตอนนี้ไม่สนใจแล้วว่ามุมปากที่โดยต่อยไปเมื่อกี้มีเลือดไหลออกมานิดๆ และ
ร่างบางที่ทำให้เขาตะลึกแบบโลกแตกเมื่อกี้ได้เดินจากไปแล้ว เพราะตอนนี้เขายังประมวนผลเรื่องราวเมื่อกี้ยังไม่
ละเอียดพอที่คนอย่างเขาจะเข้าใจ
"งั้นยัยบ้าเมื่อกี้ก็ต้องเป็น ไอ้บ้าหน้าสวยอะดิ !!!!!!!"
นี่ตกลงว่าเรื่องที่ประมวนผลอยู่นานมันคือเรื่องนี้ใช่ไม ? - -'
อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างก็ช่วยโหวด แล้วก็ คอมเม้นกันด้วยนะคะ
เพื่อกำลังใจที่จะแต่งผลงานให้ทุกคนได้อ่านเรื่อยๆนะคะ ^^
อันนาไรฟิวร์คนนี้หวังว่าทุกคนที่หลงเข้ามาจะชอบเรื่องนี้กันเนอะ อิอิ
เราก็แต่งนิยายมาหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน แต่ว่าเป็นนิยายธรรมดามิใช่ ฟิค
คราวนี้เราเลยถือโอกาสมาแต่งฟิคซะเลย เพราะว่าเราทนจิ้นซินนัทต่อไปไม่ไหวแล้ว กรี้ดดดดดดดด >/////////<;;
ป.ล. ซิน นัท จงเจริญ ฮิ้ว ววววววววววววววว !!!
ความคิดเห็น