รักได้ไหม .... ถ้าหัวใจไกลกัน

ถ้าทุกอย่างสามารถกับไปเริ่มต้นใหม่ได้....ฉันก้อไม่ทำ
"นี่...หวาน ตื่นสิลูก วันนี้ต้องไปเอาตั๋วเครื่องบินไม่ใช่หรอลูก"เสียงแม่ชองฉันเริ่มกวนประสาทของฉันที่นอนอยู่บนที่นอนอย่างสงบ
"อืม แปปเดียวแม่  วันนี้รถไม่ติดหรอกน่ะ"พูดจบฉันก้อทำท่างจะนอนต่อ
"ไม่ได้  ลุกเลยน่ะ ไปอาบน้ำ  อีกไม่กี่วันจะบินแล้ว ยังทำตัวเหมือนเด็กอีก  ลุกเร็วลูก  หวาน"แม่ฉันไม่หยุด แถมดูจะตื่นเต้นกว่าฉันที่ต้องเดินทางไปเรียนต่อ ในอีก สามวันข้างหน้า
"ค่ะ ๆๆๆ ไปก้อไป "ฉันกลั้นใจตื่นจากที่นอน และพอตื่นหัวใจของฉันก้อเริ่มทำงาน แต่ทำงานไปในทางที่ไม่ดี ฉันจะบอกกับเขายังไงดี ฉันยังไม่ได้บอกเขาเลย   พี่รันกับฉันคบกันมาประมาณ 2ปี อาจจะดูไม่นานแต่การบอกลา สำหรับฉันแล้วมันช่างแสนยากเย็นและทรมาร
ฉันอาบน้ำไปคิดไป...ว่าวันนี้แหละที่จะบอกพี่รันสักทีเดียวโทรหาพี่รันดีกว่า
"สวัสดีค่ะ...พี่รันหรอ  หวานเอง..พี่รันว่างไหมค่ะวันนี้"ฉันถามเขาอย่างใจเต้นเหมือนคนที่ทำอะไรผิดมาอย่างร้ายแรง
"ว่างสิ..ว่าจะไปรับหวานพอดี .. วันนี้หวานไปไหนล่ะพี่ว่างพอดีเลย"เขาบอกฉันน้ำเสียงแจ่มใส จนฉันมีความรู้สึกหนักอึ้ง
"พี่รันพาหวานไปเอาของอย่างหนึ่งได้ไหมค่ะ...ยังไงอีก1 ชม.เจอกันที่บ้านน่ะค่ะ"ฉันพูดแวงหูไป อย่างไม่รอคำตอบ..ตอนนี้หัวฉันคิดแต่คำบอกลาที่จะทำให้เขาเข้าใจและไม่โกรธฉันที่บอกเขาเป็นคนสุดท้าย...หวังว่าเขาคงเข้าใจ
"หวานทำไมเงียบจังเลย  .. มีอะไรหรือเปล่า "เขาถามฉันอย่างห่วงใย  ฉันรู้และสัมผัสได้
"พี่รันค่ะเดียวจอดตรงหน้าตึกนั้นน่ะค่ะ..รอหวานสัก 5 นาทีเดียวหวานมา"พูดจบฉันก้อลงจากรถเดินไปปล่อยให้เขารอ
เข้ามาในตัวตึกก้อรู้สึกกับอากาสที่เย็นเพราะเปิดแอร์แต่ฉันแทบไม่มีความรู้สึกอะไรเลย  ฉันมานั่งรอที่โต๊ะเพื่อรอให้เจ้าหน้าที่หน้า สวยเรียกเพื่อรับตั๋วเดินทาง
"คุณรพศร อทินากุล ตั๋วได้แล้วค่ะ"เจ้าหน้าที่เรียกชื่อฉันแล้ว
"ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพน่ะค่ะ"เขาอวยพร
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"ฉันตอบเสียงเรียบ ในใจคิดว่ามันไม่ใช่ความฝัน ใช่ไหม เราต้องบอกพี่รันแล้ว ปิดต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะมีฃันจะทำร้าย ทั้งเขาและฉัน
"หวาน ไปเอาอะไรมา นี่มันบริษัททัวนี่นา"เขาถามฉันแต่น้ำเสียงปกติ ฉันไม่อยากทำลายช่วงเวลาที่ดีๆตอนนี้เลยแต่......
"นี่ค่ะพี่รัน...สิ่งที่หวานมาเอา"ฉันยื่นซองสีขาวให้เขาเสียงฉันปรกติ แต่รู้สึกถึงความชื้นภายในตาของฉันได้
"อะไรกันหวาน"เขาถามฉันหลังจากเปิดดู "พี่ถามว่าอะไร หวานตอบพี่เดียวนี้  นี่หวานทำอะไร"
เขาไม่หยุดถามเลย และฉันก้อไม่หยุดร้องไห้
"พี่รันค่ะ หวานขอโทษ ตอนแรกหวาน คิดว่าจะบอกพี่เร็วกว่านี้ แต่หวานไม่กล้า หวานไม่คิดว่ามันจะเลยมานานขนาดนี้ หวานขอโทษ"ฉันก้อพูดไม่หยุดเหมือนกันในใจอยากจะขอโทษเขาสักพันครั้งแต่เสียงที่ออกมามีแค่เสียงสะอื้นเท่านั้น
"หวานทำกับพี่อย่างนี้ได้ยังไง เพราะอะไรหวาน ทำไมหวานต้องไป ในเมื่อหวานก้อเรียนจบแล้ว หวานอยากได้อะไรอีก ในเมื่อหวานมีพี่แล้ว พี่ดูแลหวานได้ หวานตอบพี่สักคำ ได้ไหม"เสียงเขาเริ่มสั่นเหมือนฉันทำอะไรผิดร้ายแรง
"หวานขอโทษ"นี่คือคำที่ฉันใช้แก้ตัว คำที่ทำร้ายเขา คำที่บอกลาเขา  แลเวเราก้อเงียบ ฉันอยากรู้มากว่าภายในใจของเขาคิดอะไร แต่ฉันก้อไม่ถามเพราะกลัวคำตอบที่มันจะทำร้ายใจฉัน แล้วทำให้ฉันทรมาร ฉันร้องไห้ไม่หยุดนานเท่าไรก้อไม่รู้ตัวจน...
"ถึงบ้านล่ะหวาน..ลงเถอะน่ะ พี่อยากอยู่คนเดียว"เขาบอกฉันเสียงเขาช่างเย็นชาห่างเหิน เหมือนเขาจะไกลออกจากชีวิตฉันไปทุกที
"พี่รันค่ะแต่"ฉันเหมือนอ้อนวอน
"ลง"เขาสั่งฉันเสียงเข้ม
"ปัง"เสียงปิดประตูรถที่ฉันก้อไม่แน่ใจว่าจะได้ขึ้นมันอีกไหม เขาขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ฉันทรุดลงกับประตูหน้าบ้าน ร้องไห้จนไม่มีเสียง ไม่อายแม้กระทั่งเด็กแถวนั้นที่มอง เขาไปแล้ว เฃาไปจริงๆๆ ฉันไม่อยากแม้กระทั่งหายใจ อยากหายไปเลยบนโลกใบนี้...ฉันลุกแล้วเดินเข้าบ้าน แน่นอนฉันตรงไปที่นอนแล้วกดโทรศัพท์หาพี่รัน
"ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก"ฉันพอจะรู้ถึงคำตอบของเขา เขาไม่ให้อภัยฉัน เขาไม่ยกโทษให้ฉัน เขาทำไมใจร้าย ทำไมๆๆ ใช่ตอนนี้ฉันเริ่มคิดถึงวันที่รักกัน วันที่มีเขาอยู่ด้วย ฉันจะเลือกอะไรดี ระหว่างความรัก หรือ อนาคต ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องมาเลือก ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสน
ถ้าน้ำตามันทำให้เธอเข้าใจ ฉันจะร้องไห้ให้เธอ อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย  ได้โปรดเข้าใจ เพาะฉันไม่มีทางเลือก หรือถ้าเธอมีทางที่ดีบอกฉัน ทางเลือกที่ดีกว่าการเสียใจหรือร้องไห้อย่างทรมารฉันก้อจะทำ