ร้ายนักขอรักสุดใจ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความซวย

โอ้วเย !  ในที่สุดก็ถึงวันนี้ซะที  >o<  วันที่ฉันจะได้กลับเมืองไทย ซึ่งฉันจากมันมาตั้งหลายปีแล้ว      ฉันแทบจะนั่งนับถอยหลังเป็นวินาทีเพื่อให้ถึงวันนี้เลยนะ

แต่ใครจะไปคิดว่าการเดินทางกลับเมืองไทยของฉันในครั้งนี้  มันไม่เป็นอย่างที่ฉันวาดฝันไว้เลย  ตอนนี้ฉันกำลังคิดว่า ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่ต้องไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัยที่เมืองไทย  เพราะอะไรรู้มั๊ย  ก็เพราะว่าฉันต้องเดินทางไปคนเดียว  ขอย้ำว่า  คนเดียว   แค่นั้นยังไม่พอ   ฉันต้องไปพักบ้านอาวิทย์เพื่อนคุณพ่ออีก  แต่ที่สำคัญสุดๆมันอยู่ตรงนี้ต่างหากก็อาวิทย์ดันเป็นพ่อของนายอชิ คู่กัดสมัยเด็กของฉัน แสดงว่าฉันต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกับนายนั่น

แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว ทำไมชีวิตของฉันมันช่างเศร้าอย่างนี้นะ   T^T  

แต่จะว่าไป ฉันก็ไม่เจอนายนั่นมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ฉันย้ายมาอยู่ที่อังกฤษเพราะกิจการของครอบครัว แต่ให้ฉันเดานิสัยกวนโอ๊ยของนายนั่นก็คงเหมือนเดิมแหละ เพราะนิสัยอย่างนั้นมันเป็นความสามารถพิเศษของเขาอยู่แล้วนี่นา    

" เอไม่อยากไปเลยค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ก็รู้ว่า เอ กับ อีตานั่น ไม่ถูกกัน แล้วยังจะให้อยู่บ้านเดียวกันอีก มีหวังกัดกันตายแน่"   ฉัน April หรือ เอมิตรา  วัฒนวิริยะพงศ์  กำลังบ่นอย่างหัวเสียกับเรื่องที่ฉันต้องเผชิญที่เมืองไทย 

-_-^^   ก็ฉันไม่อยากไปนี่นา

"พ่อกับแม่เป็นห่วงเรานะ ไม่อยากให้เราอยู่คนเดียว อีกอย่างโตๆกันแล้ว จะกัดกันเป็นเด็กๆเหมือนเมื่อก่อนได้ยังไง"     คุณพ่อตอบพร้อมส่ายหัวกับความเป็นเด็กของลูกสาว

คุณพ่อไม่รู้หรอกว่าอีตานั่นร้ายขนาดไหน ปากจัด อวดดี จอมเผด็จการ น่ารังเกียจที่สุด

            "แม่ว่ารีบไปดีกว่านะ เครื่องคงใกล้จะออกแล้วล่ะ"     คุณแม่พูด

            "ถ้าอย่างนั้น  เอไปก่อนนะค่ะ แล้วจะโทรมาหาคุณพ่อกับคุณแม่บ่อยๆ "  ฉันพูดพลางกอดลาคุณพ่อ คุณแม่   รู้สึกใจหายยังไงก็ไม่รู้

            "แล้วแม่กับพ่อจะรีบเคลียร์งานตามไปนะจ๊ะ"  คุณแม่พูดขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฉัน

            "แล้วเอจะรอนะค่ะ สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่"           

หลังจากที่ฉันลาคุณพ่อ คุณแม่ เรียบร้อยแล้ว  ก็เตรียมตัวขึ้นเครื่องเพื่อเดินทางไปเมืองไทย  

คิดแล้วก็กลุ้มเหมือนกัน ที่ต้องมาเจอคู่ปรับเก่าอย่างอีตานั่น ก็นอกจากจะมีนิสัยไม่ยอมคนแล้ว ยังเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก แต่ฉันก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆซะด้วย  งานนี้ต้องสนุกแน่  

"เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ  ฮ่า ฮ่า "  ^0^ ฉันหัวเราะอย่างลืมตัว โดยลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่บนเครื่องบิน   o.o รู้สึกว่ามีสายตานับสิบคู่กำลังจ้องมองฉันเหมือนฉันเป็นคนบ้ายังไงยังงั้น

 "อย่าไปเข้าใกล้นะลูก สงสัยจะเป็นคนบ้า" เสียงของคนรอบข้างที่ทำให้ฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนี 

 อะจึ๋ย !!! ซวยแล้ว ทำไงดี    

"มองอะไรกันไม่ทราบ ไม่เคยเห็นคนมีความสุขรึไง -///- " ฉันตอกกลับไปด้วยความใจกล้า หน้าด้าน  ก็จะให้ฉันทำยังไงล่ะ รู้มั๊ยตอนนี้ฉันอยากมีผ้าคลุมล่องหนเหมือนแฮรี่จัง  ก็ฉันอายจนทำอะไรไม่ถูกเลยน่ะสิ

โอ๊ย! ทำไมพระเจ้าต้องเล่นตลกกับชีวิตของฉันด้วย  แล้วต่อไปจะเป็นยังไงเนี้ย ไม่อยากคิดเลย   TToTT