หลากความเชื่อ หลายความจริง

ลำดับตอนที่ #3 : สุนัขรักเจ้าของจริงหรือ

สุนัขรักเจ้าของจริงหรือ

                เราหลายคนเป็นคนรักสุนัขนำมาเลี้ยงบ้าง ให้ความเมตตาแก่สุนัขที่เราไม่ได้เลี้ยงแต่พเนจรร่อนเร่ที่อยู่ข้างถนนบ้าง เพราะคนไทยใจดีและมีความเชื่ออยู่ลึกๆอยู่ในใจว่าสุนัขก็มีความคิดเหมือนคนด้วย นั่นก็คือรักเจ้าของอย่างสนิทเสน่หา เหมือนกับที่คนรู้สึกกับคน

                ในประเด็นหลังนี้น่าคิดว่า สุนัขนึกคิดและมีความผูกพันอย่างคนกับคนจริงหรือไม่

                ก่อนอื่นเราต้องทำความเข้าใจก่อนว่า ความรักของสุนัขต่อเจ้าของ หรือที่เราเรียกมันว่าความจงรักภักดีนั้น โดยธรรมชาติแล้วสุนัขเพียงต้องการความเป็นสังคมเท่านั้นเอง การได้อยู่ร่วมกับมนุษย์ก็เปรียบเสมือนได้อยู่ภายในสังคมของมนุษย์ โดยมีมนุษย์ที่เป็นเจ้าของเป็นผู้นำฝูงหรือจ่าฝูง สุนัขจึงมีความเชื่อมั่นและเคารพเชื่อฟังต่อผู้นำ ที่สามารถรับประกันความปลอดภัยจากภยันตรายต่อคน มองในแง่ความรักของคนก็เป็นเหมือนความรักของสุนัขต่อเจ้าของ แต่พฤติกรรมที่แฝงอยู่ คือความจงรักภักดีที่เกิดจากการยอมตามผู้นำฝูงนั่นเอง

                ความรักของสุนัขจึงเปรียบเทียบกับความรักของคนไม่ได้

                นอกจากนั้นสุนัขแต่ละสายพันธุ์มีความฉลาดและความสามารถในการเรียนรู้ที่ไม่เหมือนกัน การรับฟังหรือรับคำสั่งย่อมแตกต่างกัน เพราะต่างละพันธุ์เกิดจากการคัดพันธุ์ของมนุษย์เพื่อวัตถุประสงค์ในการใช้งานที่หลากหลายเรียกว่า ความฉลาดเฉลียวซึ่งจะนำไปสู่ความเคารพเชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งไม่ใช่ด้วยความรู้สึกนึกคิดหรืออารมณ์ภายในอย่างเดียว

                แต่เอาล่ะครับ อะไรก็ตามที่เป็นสื่อสัมพันธ์ที่ดีต่อสิ่งมีชีวิตด้วยกัน ถึงจะแตกต่างไปจากคนซึ่งมีความสามารถทางสมองอีกระดับหนึ่ง ก็นับเป็นเรื่องดีงามเสมอ