fanfic baramos หัวขโมยแห่งบารามอส โรเวน ฮาเวิร์ด

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท

ปฐมบท

ห้วงความคิดความทรงจำและกระแสเวลาในอดีตที่เริ่มไหลย้อนกลับจากส่วนลึกในจิตใจของกษัตริย์ผู้ที่ถูกเรียกขานว่ามหาราชแห่งเจมิไนที่นั่งคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมาก่อนที่จะเป็นตัวตนของเขาในทุกวันนี้ วันเวลาแห่งความสุข สนุกสนานที่เขาอยากจะย้อนวันเวลาเหล่านั้นให้กับคืนมาอีกครั้ง เป็นความทรงจำที่เป็นกำลังใจทำให้เขาต้องเข้มแข็งยามที่ต้องอยู่เพียงลำพัง บนยอดเขาแห่งเกียรติยศที่เขายึดเป็นจุดมุ่งหมายมาตลอด  ในเวลาที่สงบของค่ำคืนนี้เป็นเวลาอันยาวนานที่เขานั่งรำลึกถึงความหลังด้วยสีหน้าอันสงบนิ่งที่มีเพียงรอยยิ้มในดวงตาและมุมปากเท่านั้นอยู่บนเก้าอี้ตัวงามริมระเบียงที่มีสายลมมากระทบอย่างแผ่วเบากับความเงียบสงบที่ยาวนานราวกับเป็นนิรันดร์เท่านั้น

เงาอดีต....

ใต้ต้นไม้เขียวขจีต้นหนึ่งในสวนกว้างที่ถูกแสงแดดยามสายส่องกระทบต้องลมเย็นอันแผ่วเบาแล้วพลิ้วไหวไปตามแรงลม ท่ามกลางหมู่มวล พฤกษาชาติ และดอกไม้สีสดใส ข้างปราสาทใหญ่สีขาวนวลตาเป็นที่น่าชมนัก และในบริเวณใกล้ๆกันนั้นปรากฏร่างๆหนึ่งที่ชวนมองไม่แพ้กัน เด็กชายเส้นผมสีน้ำเงินสลวยยาวประบ่า หน้าตาคมเข้มคิ้วได้รูปนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเย็นใจ พลางเพลิดเพลินไปกับเสียงนกน้อย ใหญ่ร้องอยู่ในสวน แต่ ฉับพลันก็ต้องชะงักถูกขัดจังหวะ ด้วยเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่ก้าวเข้ามาใกล้

“แกร๊บ”      เสียงที่ดึงความสนใจของเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินให้ต้องเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาใหม่ ผู้มีดวงตาสีน้ำตาลเข้มสนิทเกือบดำ ประดับด้วยคิ้วสีน้ำตาลแดง และสีผมดุจเดียวกัน

“ไง...โรเวน นั่งหลบอยู่นี่เองหาตั้งนาน”     เด็กหนุ่มผู้มาใหม่พูดขึ้นทันทีที่เจอหน้า

“อากาศ เย็น ดีน่ะ แถวนี้   ว่าแต่นายหาฉันทำไม”     ผู้ฟังทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนแล้วก็พูดขึ้นต่ออย่างอ่อนใจ

“โธ่! นี่นายมัวแต่มานั่ง รับลม ชมวิว อยู่เนี๊ยะ!”   “ ลืมเวล่ำเวลาเลยรึไง ใกล้จะเที่ยงแล้วนะ”    เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินได้ฟังแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วส่งสายตาเชิงเป็นคำถามว่า เที่ยงแล้วมันมีอะไร

“ เฮ่อ...  คิดแล้วว่านายต้องลืม” พลางถอนหายใจเล็กๆ ก่อนที่แถลงไขความข้องใจให้กับเพื่อนสนิทที่สูงศักดิ์กว่า แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงระยะห่างของมิตรภาพแม้แต่น้อย

“ฝ่าบาท บอกนายไว้แล้วตั้งแต่เมื่อวันก่อนไม่ใช่รึไงว่าวันนี้ให้เข้าร่วมประชุมช่วงตอนบ่ายด้วยน่ะ”

       “แต่เดี๋ยวเราต้องไปฝึกดาบช่วงบ่าย ไม่ใช่เหรอ”

                “งดฝึกชั่วคราว นี่นายน่ะ จะสนใจฝึกดาบมากไปก็ไม่เป็นประโยชน์เท่าไรหรอก ไปฝึกหลักการปกครองคนดีกว่า รึไม่ก็ไปฝึกครองใจประชาชนให้ได้ดีกว่ามั้งท่านเจ้าชาย”

       เสียงกล่าวกลั้วเสียงหัวเราะเบาๆ ของเด็กหนุ่มผมสีสนิม พลางยิ้มอย่างมีไมตรี ยิ้มที่คนดูแล้วรู้สึกได้ถึงความจริงใจ เปิดเผย ขี้เล่น และช่างแหย่ แต่บางครั้งเขาก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่มีให้กับเขา (แต่ส่วนใหญ่ชอบแหย่เขามากกว่า)

                “เป็นกษัตริย์ถ้าไม่ฝึกจับดาบออกรบไว้ เดี๋ยวใครเขาจะมาหัวเราะเยาะเอาได้ว่า ขี้ขลาดไม่มีปัญญานำทัพ ออกรบกับข้าศึก”

                “โธ่เอ๊ย! นี่โรเวนใจคอนายจะไม่คิดว่า จะมีแม่ทัพที่แสนเก่งกาจ   ฉลาด  มาดแมน  อย่างฉันช่วยนำทัพให้นายเลยรึไง”

“ฮึ  ฮึ  ฮึ.....”    เสียงหัวเราะอย่างขบขันของเจ้าชายหนุ่มน้อยที่ขำให้กับความคิดที่ไม่ค่อยจะเข้าข้างตัวเองเลยสักนิดของเพื่อนสนิท  ที่มีฐานะเป็นองครักษ์ประจำตัวควบคู่ไปด้วย  จริงอยู่ว่าเขานั้นเก่งจริงฝีมือและทักษะการใช้อาวุธที่เก่งมากกว่าเขาหลายเท่า ทั้งยังมีไหวพริบดี ขนาดที่ได้รับเลือกจากบิดาของเขาเอง คิงเสธ แห่งเจมิไน ที่เลือกจากคนมือฝีมือที่เป็นลูกหลานของเหล่าขุนนางและเหล่าอัศวินที่เก่งกาจเป็นจำนวนมาก แต่เขาก็สามารถผ่านการทดสอบมาได้ โดยไม่ยากนัก และมาอยู่เป็นคนสนิทของเขามาได้ห้าปีแล้ว

“งั้นฉันก็ต้องฝากตัวไว้กับนายล่วงหน้าแล้วละมั๊ง พ่อยอดขุนพล ไซรัส  มาเซลล์”

ทันทีที่โรเวนพูดจบเสียงหัวเราะของทั้งสองก็ดังขึ้นพร้อมกันจนดังลั่นกับอนาคตที่วาดฝันที่อาจจะได้กลายเป็นจริงในสักวันหนึ่ง

________________________________________