คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ดอกเบี้ยแสนสวย
อนที่ 3
อเบี้ยแสนสวย
รามิลลุึ้นยืน้อนรับแที่เ้ามาใหม่ ายหนุ่มยิ้มให้ไททัอย่าเป็นมิรแม้อีฝ่ายะมีท่าทีอ่อนน้อมและริ่เรเา
“ูุไททัะมีเรื่อหนัใ”
เาเริ่น อีฝ่ายหัวเราะลบเลื่อน
“ไม่มีหรอรับ ผมสบายๆ”
ไททับอปัทั้ที่ในใเา็ัวลเพราะวันนี้เป็นวันที่เา้อนำเินมาใ้หนี้ที่ยืมรามิลไป
“็ีรับ ผมไม่ใ่นโหร้ายอะไรที่ะ้อมาลัว ผมะน่าลัวอนเอนไม่รัษาสัา” น้ำเสียทุ้มลึอรามิล่าหนัแน่นนทับนฟันแทบหายใไม่ออ
ายหนุ่มนึเ็บใและโรธแ้นภรรยาอน เาั้ใะเอาสร้อยอมรทออหิสาวมาัอเสียหน่อย แ่ลับถูอีฝ่ายบอปัเสียไ้
ไททัระแอมในลำอเบาๆ พลายับนั่ัวร
“ือ...ผมไม่ไ้ั้ใะผิสัาเรื่อารำระหนี้นะรับ ุรามิล” เาบอ
เิวามเียบึ้นมาอย่ายาวนาน ไททั้มหน้า่อนวามลาลัว หาาเห็นเพียปลายนิ้วมืออรามิลที่เาะเป็นัหวะ้าๆ
ไททัรู้ว่ารามิลไม่ใ่นัธุริธรรมาารที่เาเป็นเ้าอเาะและาสิโนหลายแห่ในเอเียย่อมหมายถึเามีทั้อำนา บารมี และ อิทธิพล
“ุำลัะอโอาสหรือเลื่อนารำระหนี้เหรอรับ”
รามิลเอ่ยถาม้าๆ ไททัลืนน้ำลาย ไม่ล้าสบาับายหนุ่มที่มีแ่รัสีวามน่าลัว
“เรามาุยันสบายๆเถอะรับ ผมไม่ไ้เห็นุศัรูหรอรับ อย่าลัวไปเลย”
พอไ้ยินเาพูอย่านั้น ไททั็รู้สึโล่ออึ้นมาบ้า
“อบุรับ ผมไม่ไ้ะหนีหนี้นะรับ ยัไ็ใ้แน่เพียแ่่วนี้ เี่ยวับบริษัทน่ะรับ”
รามิลเลิิ้ว ่อนะยิ้มพราย
“ผมอยาลทุน้านยานยน์อยู่พอี อยาะอำปรึษา ุไททัะว่ายัไรับ ถ้าผมไ้พบับท่านประธานให่”
ไททัยิ้มื ัวเาเอ็ไม่่อยะเ้าบริษัท อาศัยอเินแม่มาว่า ับพ่อเา็เ้าหน้าไม่่อยะิ แ่เพื่อเอาัวรอ็้อยอม
“อาทิย์ะมีานเลี้ยสมามผู้ประอบารยานยน์รับ ุพ่ออผมเป็นนายสมาม เรียนเิุรามิลไปร่วมาน ผมะแนะนำุรามิลให้รู้ัับุพ่อ”
รามิลยิ้ม วามล้าเป็นประายประหลา
“ีรับ ผมอยารู้ัรอบรัวอุไททัทุน”
ไททัรู้สึแปร่หูับำพูอรามิลไม่น้อย แ่อารม์โล่อที่ยืระยะใ้หนี้ไปอีหน่อยลบวามสสัยไปเสียมิ
หนี้เป็นร้อยล้าน เาะเอาเินาไหน เห็นทีืนนี้้อไปแ้มือที่เิมเสียแล้ว....
“ุรามิลรับ ปล่อยเาไป่ายๆ อย่านั้นเลยหรือรับ”
รามิลยิ้มพรายเมื่อไ้ยิน ารินลูน้อนสนิทเอ่ยถาม ะเห็นว่าไททัมาพบับเาัวเปล่าโยไม่ไ้นำเินมาำระหนี้แม้สับาทเียว ้ำยัลับไปโยสวัสิภาพ
“่วนี้รู้สึอยาะเป็นนใีน่ะ” เาอบ
ายหนุ่มเหลือบามอาริน เห็นอีฝ่ายยืนทำหน้าประหลาใึเอ่ย่อ
“ันแ่ไม่ยัไม่อยาไ้เิน้นอพวรรภิรมย์”
“ุรามิลหมายวามว่ายัไเหรอรับ”
รามิลลุึ้นยืนเ็มวามสู เาเินไปที่ผนัห้อทำ้วยระเ็มบาน มอออไปเห็นทิวทัศน์อรุเทพเ็มาายหนุ่มยิ้มร้าย
“เิน้นไม่้อ แ่ออเบี้ยมา่อน ันะเล่นสนุับระูลนี้นพวมันย่อยยับไป่อหน้า” รามิลหันไปมอาริน “ามูทาโน้น้วยนะ อเบี้ยแสนสวยอัน”
ารินรับำ่อนะออาห้อไป
เมื่ออยู่ามลำพั รามิลลับมานั่ที่ห้อทำาน ายหนุ่มเปิลิ้นัแล้วหยิบผ้าเ็หน้าที่สภาพเ่าามาลเวลาแ่เา็เ็บมันไว้เป็นอย่าี สายาอเามอมันอย่าอ่อนโยนล
ายหนุ่มรีบเ็บมันไว้ในล่อามเิมเพราะลัวว่าวามทรำในอีะทำให้เาอ่อนแอ
สัปาห์นี้แพรพลอยทำานแทบไม่ไ้เพราะหน้ามือยู่บ่อยๆ แ่ใบบัวปิเทอมและำลัเรียมัวะย้ายเ้าหอพัมหาวิทยาลัยึมีเวลาว่าไม่้ออ่านหนัสือเรียมสอบแล้ว ็เลยิสอยห้อยามเธอมาอยู่ที่ร้าน้วยัน บารั้็พาเธอไปหาหมอและ็อยพาไปที่ร้านเสื้อผ้าที่ำหน่ายในห้าสรรพสิน้าสาา่าๆ
“วันนีุ้แพรหน้าีมาเลยนะะ ะไปุยับผู้ัารร้านที่ห้าเหรอะ”ใบบัวถามะเอาน้ำามาเสิร์ฟให้และนั่ลบีบนวา
“แุ่ยานไม่นานหรอ้ะ”
“ใบบัวไป้วยนะะ”เ็สาวอ้อน
แพรพลอยยิ้มอย่ารู้ทัน “อยาไปเที่ยวเล่นน่ะสิเราน่ะ ะว่าไปแล้วบัว็น่าะ้อื้ออใ้ส่วนัว้วยใ่ไหม”
ใบบัวหัวเราะิ เธอทั้อยาไปเที่ยวและอยาูแลแพรพลอย อีทั้ารที่้ออยู่บ้านหลัให่อระูลรรภิรมย์ในานะาฝา็อึอั เธอึอิามมาูเ้านายสาวเสียีว่า
เมื่อมาถึห้าสรรพสิน้า แพรพลอยเ้าไปุยานับผู้ัารร้าน ใบบัวเลยเินูเสื้อผ้าที่เป็นฝีมือารออแบบอแพรพลอย
ูไป็เอาทาบลอับัวเอเป็นาร่าเวลา เธอยืนหมุนไปหมุนมาและพูุยับพนัานในร้านอย่าสนุสนาน หัวเราะันเสียันผู้ัารและแพรพลอย้อมาปรามเพื่อไม่ให้รบวนลู้า
ะนั้นใบบัวสัเเห็นใรนหนึ่ที่ยืนอยู่ในมุมลับา เา้อมอเ้ามาในร้านและเมื่อไล่สายาไป เห็นว่าเาำลัมอไปที่เ้านายอเธอ
ใบบัวึเ็บเสื้อผ้าไว้ามเิมและเินุ่มๆ ไปยัที่ายนนั้นยืนอยู่ เ็สาวมายืนมอเา พอมอใล้ๆแล้ว ายหนุ่มนนี้ท่าทาูีทีเียว
“มีอะไรหนู”
ใบบัวหน้า้ำ
“ุมออะไร”
ารินหัวเราะในลำอ
“อโทษทีนะ ันะมออะไรมันเี่ยวับหนูรไหน”
ใบบัวร้อิ๊๊ะในลำอ “ุมอผู้หิ้าในทำไม”
ท่าทีอายหนุ่มรหน้า่าูยียวนนน่าหมั่นไส้ ้ำสรรพนามที่ใ้เรียเธอ็ฟัูน่ารำา
“ันมอไปเรื่อย หนูิมาระวัะแ่เร็วนะ”
ใบบัวาโ
“ันไม่ไ้ิมา ุทำัวน่าสสัยริๆนี่นา อยูนะ ันะแ้รปภ.”
อีฝ่ายหัวเราะในลำอ่อนะเินาไป ใบบัวมอามหลัเาอย่าหุหิ
“ใบบัวออมาทำอะไร”แพรพลอยเินมาถาม
เ็สาวั้ท่าะฟ้อแ่เธอ็เห็นหิสาวนหนึ่เินเ้ามาหาแพรพลอย ร่าสูระหแ่หน้าแ่ายูแฟนี
“สวัสี่ะ ุแพร” เสียหวานเอ่ยทัทาย
เธอเห็นเ้านายอเธอทำหน้าาเย็นาและไม่ไ้เอ่ยอะไร
“ไม่ไ้เอุแพรั้นาน เอมิถึัเลย่ะ”
แพรพลอยถอนหายใ่อนะอบลับ
“็นานเหมือนัน ั้แ่ับไ้ว่าเอมเป็นเมียน้อยอุไททั”
ใบบัวยมือปิปา เมื่อไ้ยิน ภายนอนมัะมอว่าุแพรหัวอ่อนและไม่่อยสู้นเพราะบุลิูเป็นสาวหวาน แ่ใระรู้ว่าเ้านายสาวอเธอแ่อ่อนโยนแ่ไม่อ่อนแอให้ใรมารัแไ้่ายๆ
เอมมาลินหน้าึ
“ุแพร”
แพรพลอยเลิิ้ว
“ทำไมล่ะอายเหรอ หรือไม่ใ่เรื่อริ หรือว่า.....านะเมียน้อย็ไม่ไ้เป็นเพราะไททัยำแหน่แ่นาบำเรอให้ันล่ะ”
นาแบบสาวัฟัน่มอารม์่อนะเินเ้ามาใล้แพรพลอย ใบบัวเ้ามาวาแ่แพรพลอยแะ้นแนเบาๆเป็นเิห้าม
“ุแพรไม่รู้ัวว่าุทัเาเบื่อุแพรนาไหน ระวัเอาไว้นะอีไม่นานเาะเี่ยทิ้ ถ้าไม่ใ่เพราะื่อเสียอรรภิรมย์ แบรน์เสื้อผ้าอุแพระมีใรมาอุหนุน อหอ อั้อยู่บนฟ้าไม่นานหรอ่ะ”
แพรพลอยรับฟัวาาเือเือนหัวใอย่านิ่สบ ่อปา่อำับเอมมาลินไป็ไม่มีประโยน์ผู้หิแบบนี้อีไม่นานไททั็เี่ยทิ้่อนเธอเสียอี
“เ็บไว้เือนัวเอบ้า็ีนะ นาบำเรอน่ะอายุารยาวว่าโสเภีนิเียว”แพรพลอยย้อน
“อีแพร”เอมมาลินเื้อมือึ้นสุ แ่ถูายนหนึ่ว้าแนไว้และผลัออโยแร
ใบบัวมออย่าุน แพรพลอยเอ็ไม่่าัน
“นาแบบสาวื่อัทำร้ายร่าายนอื่น ไม่ลัวหมาย ไม่ลัวเป็น่าวหรือรับ”
เอมมาลินร้อฮึฮัแล้วสะบัหน้าเินลับไป
“เป็นอะไรไหมรับ” เาหันมาถาม
“อบุ่ะ....เอ...ันุ้นหน้าุ”แพรพลอยเอ่ย สมอพยายามนึ
ายหนุ่มยิ้ม
“เราเยเอันที่โรพยาบาลไรับ อนนั้นุูไม่่อยสบาย”
แพรพลอยยิ้ม
“ราวนีุ้็่วยันไว้ ันื่อแพรพลอย่ะ ส่วนนนี้น้อสาวอัน ใบบัว”
ใบบัวไหว้ทัทาย
“ผมื่อรามิล”เาบอสั้นๆ
รู่่อมาเธอเห็นผู้ายที่แอบมอแพรพลอยเินมาสมทบ เ็สาว้อมอเาอย่าับผิ ายหนุ่มนนี้้อมศีรษะทำวามเารพรามิล
“ผมอัว่อนนะรับ แล้วพบันใหม่”
แพรพลอยยิ้มให้่อนะหันมามอใบบัวที่ยืนมวิ้ว
“เป็นอะไรบัว”
ใบบัวย่นมู “บัวไม่ไว้ใพวเา่ะ เาะพบเราอีไ้ไะ ในเมื่อไม่ทิ้่อทาิ่อไว้ แล้วอนทีุ่แพรุยับผู้ัารในร้าน นที่ท่าทาเหมือนลูน้ออะ่ะ เา้อุแพร บัวว่าน่าสสัย”
แพรพลอยหัวเราะน้อยๆ
“ูหนัสืบสวนมาไปหรือเปล่า เา็พูามมารยาทไปอย่านั้น เราไม่มีทาะเอพวเาอีหรอ้ะ”
แพรพลอยับทและเินนำใบบัวไปยัลานอรถ
ความคิดเห็น