คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
หิสาววัยสามสิบปีในุรารีลูไม้สีมพูลีบบัวำลัไล่รววามเรียบร้อยในาน หลับแฟั่นโว์เสื้อผ้าอลเล็ั่นใหม่อเธอ แพรพลอยเป็นีไน์เนอร์เ้าอแบรน์เสื้อผ้า ‘พลอย’
ทุรั้ที่เสื้อผ้าอแพรพลอยอออลเล็ั่นใหม่มัะไ้รับวามสนใาลู้าไฮโมามายและายหมในเวลาไม่นาน เสื้อผ้าอหิสาวะมีวามเ็ี่และบารั้็หวาน่อนเปรี้ยว ึ่ใรๆ่าพูเป็นเสียเียวันว่า ัับบุลิอแพรพลอยเป็นที่สุ
“ุแพระ อย่าลืมไปานปาร์ี้นะะ ราวนี้ห้ามเบี้ยวนะะ พวเราไม่ยอมนะ”
แพรพลอยยิ้ม
“ลัวไม่มีนเลี้ยใ่ไหมล่ะ”เธอถามัอลูน้อ
พวเาหัวเราะ “พวเราแ่อยาใหุ้แพรหายเหนื่อย่ะ เหนื่อยมาหลายเือนานบแล้วแถมผลอบรับ็ี ุแพรยิ้มไ้แล้ว่ะ”
หิสาวพยัหน้า
“ไว้รวูวามเรียบร้อยอีทีะามไปนะ”
แพรพลอยสัา ล้อยหลัหิสาว็ลาเ้าอี้มานั่อยู่ลาห้อเธอมอไปรอบๆอย่าโเี่ยว รอยยิ้มที่แ่ายให้บรรานั่าว ลูน้อ และแที่มาร่วมาน่อยๆาหายไปาใบหน้า
เธอเสยผมยาวสลวยที่ัลอนมาอย่าีอย่าหุหิ่อนะโทรศัพท์หาสามี ไม่มีารอบรับ เธอ่อสายหาเาหลายรั้แ่็ยัให้ผลเ่นเิมนแพรพลอยัใ
“ลับบ้านไปแล้วมั้”
แพรพลอยบ่นพึมพำ่อนะัใลุลับไปยัห้อแ่ัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า หิสาวเินไปามทาเล็ๆึ่เป็นทาลัไปยัห้อแ่ัว
“มีนาแบบยัไม่ลับบ้าน้วยเหรอ เป็นอะไหรือเปล่า”แพรพลอยมวิ้วและเินไปยัห้อที่มีแสสว่าลอออมา
ะำลัะเาะประู เสียที่เธอไ้ยินเป็นเสียหัวเราะิัและเสียร้อรวราอายหิัสลับลอออมา แพรพลอยยืนำหมัแน่นพยายามอย่ายิ่ที่ะสะลั้นอารม์อัวเอ
เสียผู้ายที่ร้อราอยู่นั้นือเสียอสามี ไม่้อเปิประู็รู้ว่านที่อยู่้านในำลัทำอะไรอยู่ หัวใอแพรพลอยปวร้าว้ำแล้ว้ำเล่า หิสาวผ่อนลมหายใ่อนะัสินใเปิประูเ้าไป้านใน
“ว้าย!”
“อะไรวะ เฮ้ย! แพร”
สอนอุทาน้วยวามใและรีบผละออาัน แพรพลอยืนนิ่มอูสภาพเือบเลปือยอทัู้่อย่ารัเีย ไททัและนาแบบสาวนหนึ่ำลัสวมเสื้อผ้าลับเ้าที่
แพรพลอยเินรเ้าไประาแนนาแบบและเื้อมือบเ้าที่ใบหน้าอย่าแร อีฝ่ายเถอยหลันล้ม แพรพลอยรเ้าไปหมายะ้ำแ่ถูไททัึเอาไว้
“หยุนะแพร ะให้เป็นเรื่อ เป็น่าวหรือไ”เาวา
แพรพลอยมอูายั่วหิเลวสอน้วยแววาที่ปวร้าว นาแบบนนี้เป็นแบบให้เสื้อผ้าเธอมาหลายรั้และยัเป็นนที่เธอมอบโอาสให้นมีื่อเสียโ่ัมานถึทุวันนี้
“เอมอโทษ่ะ ุแพร”เอมมาลินเอ่ย
แพรพลอยู็รู้ว่าอีฝ่ายไม่ไ้รู้สึสำนึผิแ่แ่พูเพราะอยาเอาใสามีเธอและีบทผู้หิเียมัวเท่านั้น
“แพรเยอพี่ทัแล้วว่าพี่ะแอบไปมีอะไรับใร็ไ้ แ่อย่ามายุ่ับนใล้ัวแพร”เธอบอเสียสั่น้วยแรอารม์
ไททัเินลับเ้าไปประอนาแบบสาวและระิบบาอย่า อีฝ่ายรีบลนลานออาห้อแ่ัว แพรพลอยำหมัแน่นเพื่อระับโทสะ
ายหนุ่มหันลับมา
“ะััหวะอะไรนัหนาวะ หุหิิบ”เาสบถ
แพรพลอยวัสายามอ
“ทำไมพี่ถึเห็นแ่ัว เอาไม่เลือไม่สนใวามรู้สึแพรเลย”เธอ่อว่า
ไททัยิ้มเยาะ
“นี่เราแ่านันมาี่ปี...สอปีเอ...อย่าทำัวเป็นแม่นัเลย...ทำหน้าที่เมีย็ืืแล้วยัะมาพูมาอี”
“พี่ทั”
สอปีที่ไททัเปลี่ยนท่าทีานสุภาพ ายหนุ่มที่น่ารัแสนีลับลายเป็นผู้ายเ้าู้หยาบายและอารม์ุนเียว่าย นอนนี้วามรัที่เธอมีให้เาเ้าใล้ำว่าเยาเ้าไปทุที
ไททัถอนหายใอย่าหุหิ เาเินเ้ามาระาแนหิสาวให้เ้ามาใล้ วาวาวโรน์้อมอเธออย่าเลียั เาอับเธอ้วยน้ำเสียเย็นา
“เลิทำัวอวีับันพี่สัที ทุวันนี้ถ้าไม่ใ่เพราะวามสสาร พี่หย่าับเธอไปั้นานแล้ว ลืมไปหรือเปล่าว่าอนนี้ ุหนูแพรพลอยน่ะไม่มีสมบัิอะไริัวเลย มีแ่แบรน์เสื้อผ้าเล็ๆอัวเอ”
ำพููถูอเา่าบาลึลไปในิใ เธอเม้มปานเ็บ
“เธอมันเป็นารลทุนที่ผิพลา รู้ัวเสีย้วย ่อไปถ้ายัมาุ้น้านับันระวัะไม่เหลืออะไรเลย”
เาู่พร้อมทั้ผลัเธอให้พ้นทา่อนะเินออนอห้อไป
ใรรู้ว่าแพรพลอยนั้น้อมื่นับีวิารแ่านแ่ไหนารแ่านอแพรพลอยและไททัเิาผลประโยน์ล้วนๆเพราะพ่ออหิสาวในอนนั้นเป็นรัมนรีและมีอำนามามายที่ะเป็นใบเบิทาให้ธุริอรอบรัวายหนุ่มและพ่ออแพรพลอย็้อารนัธุริเพื่อ่วยในารเลือั้สมัยหน้าแ่หลัามีารเลือั้ พ่ออแพรพลอยหลุาทุำแหน่ทาารเมือสิ้นอำนา บารมี ารแ่านับแพรพลอยึเป็นแ่ารลทุนที่ผิพลาสำหรับไททั
แพรพลอยลั้นสะอื้นเพื่อไม่ให้ใรไ้ยิน หิสาวบหน้าลฝ่ามือและร้อไห้ออมาอย่าเียวายอยู่ในห้อ
ความคิดเห็น