คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทำไมไม่กินยาคุม
อนที่ 1
ทำไมไม่ินยาุม
“อายุารั้รรภ์อนนี้ประมา 5 สัปาห์แล้วรับ”
แพรพลอยนั่รับฟัำวินิัยอุหมอ้วยท่าทีะลึ แม้ะเรียมใมาบ้าแล้วเพราะอาารเบื้อ้นและประำเือนที่าหาย็พอะเาไ้ แ่พอไ้รับารยืนยัน็อะัวลและหวาลัวึ้นมาไม่ไ้
“่วนีุ้แม่้อระมัระวััวเอหน่อยนะรับ อายุรรภ์ยัอยู่ในสภาวะที่เสี่ย่อารแท้ ราวหน้าพาสามีมา้วยนะรับ”
พอไ้ยินอย่านั้นแพรพลอย็แ่นยิ้มออมา ไททัไม่มีทายินีับารั้รรภ์อเธอเป็นแน่ เธออบุหมอและออมานั่รอรับยาและใบนัรั้่อไป
แพรพลอยส่้อวามไปหาไททัเพื่อบอ่าวับเา สำหรับเธอมันเป็นเรื่อน่ายินี เธอำลัะมีลูและเธอะยึเ็น้อยนนี้ไว้เป็นที่พึ่ทาใ เธอหวัว่าไททัอาะมีสำนึในวามเป็นพ่อึ้นมาบ้าแ่พอเห็น้อวามที่เาส่ลับมา หัวใเธอ็ระุวูบ
‘นี่มันเรื่อบ้าอะไรัน’
หิสาวรู้สึพะอืพะอมึ้นมาทันที วามเรียและัวลทำให้เธอรู้สึไม่สบายึ้นมา แพรพลอยลั้นใลุึ้นไปเ้าห้อน้ำ โยไม่ทันระวัเธอเไปนเ้าับายหนุ่มนหนึ่
เธอเอ่ยอโทษเาเบาๆ เาแะแนเธอ หิสาวเยหน้ามอเา เห็นเป็นายหนุ่มสูโปร่ ผิวาวเหลือสะอา วหน้ารูปไ่เลี้ยเลา วาเรียวมริบำลัมอมายัเธอ
“เินไหวไหมรับ” เาเอ่ยถาม้วยน้ำเสียลึัวาน
แพรพลอยพยัหน้าและอบุเาอีรั้่อนะรีบเินไปเ้าห้อน้ำ
ายหนุ่มนเิมยืนมอแผ่นหลัหิสาวไปอย่าเียบๆ เายืนมอเธออยู่อีรู่ให่่อนะเินออไปาโรพยาบาลเพื่อไปยัลานอรถ รถยน์ันหรูอิเรื่ออยู่แล้วและมีายสวมสูทำยืนรออย่านอบน้อม
“ุรามิละไปที่บริษัทเลยไหมรับ”
รามิลมอเลยไปเห็นแพรพลอยเินไปึ้นรถและับออไปัวนเียว เายิ้มมุมปา่อนะพยัหน้าให้ับนสนิท
ห้อทำานที่ั้นบนอลับหรู รามิลนั่อยู่ในห้อทำาน ายหนุ่มนั่ไว่ห้าพลาเอนหลัพิพนัเ้าอี้อย่าสบายอารม์ นิ้วมืออเาเาะเป็นัหวะ แววา้อมอไปยัายอีนที่นั่อยู่ร้าม วาแ็ร้าวเย็นา
“ผม...ผมอโทษรับ ุรามิล”
รามิลถอนหายใ
“ผมไม่อบารอโทษพร่ำเพรื่อ” เาบอพลาโน้มใบหน้าเ้ามาใล้ รอยยิ้มร้ายผุึ้นที่มุมปา
ทันทีที่เห็นรอยยิ้มน่าลัวนั้น ายนเิม็รีบุเ่าล น้ำเสียสั่นลัว
“ผมผิไปแล้วรับ... ผมะไม่ทำอย่านั้นอีแล้ว”
รามิลลุึ้นยืนพลาสาวเท้าเ้าไปใล้ ่อนะยมือึ้นบีบออีฝ่ายโยแร วาอเาวาวโรน์
“หลอเอาเหล้าปลอมมาาย อยารวยทาลัเหรอรับ” เาถามเสียเ้มุัน
อีฝ่ายพยายามิ้นรนพลาอ้าปาับอาาศ
“ผมะปล่อยุไป็ไ้ แุ่ะไม่ไ้ผุไ้เิในวารนี้อีแน่นอน”
ายนนั้นยมือไหว้อย่าน่าสมเพ รามิลปล่อยมือ ายหนุ่มยิ้มพราย
“แ่ผม็้อฝารอยำไว้บ้าล่ะรับ” เาว่าแล้วมอสบาลูน้อที่ยืนอยู่มุมห้อเพื่อรอรับำสั่ “เอาัวไป ไม่้อาย แ่แ่ใ้ีวิลำบา็พอ” เาสั่เสียเหี้ยม
“ไม่นะ...ไม่...อย่า...”
รามิลยับเสื้อสูทอัวเอให้เ้าที่เรียบร้อย แล้วเินไปมอทิวทัศน์ผ่านระห้อทำาน ายหนุ่มย้อมือเพื่อูเวลา ไม่นานลูน้อนหนึ่็เาะประูและเินเ้ามา
“ุรามิลรับ”
“ไ้เรื่อว่าไ” เาถามทันที
“ใ่รับ ุผู้หินนั้น ื่อแพรพลอย เป็นภรรยาอนายไททั รรภิรมย์ แน่นอนรับ”
รามิลยมือลูบาอย่ารุ่นิ ่อนะยยิ้มมุมปา วาอเาเป็นประายมล้า่อนะโบมือส่สัาให้ลูน้อออไปนอห้อทำาน
“ทำไมถึท้อวะ”
ทันทีที่แพรพลอยเินเ้ามาห้อโถอบ้าน เสียระายหู็ัึ้นทันที แพรพลอยนั้นทำใั้แ่อยู่โรพยาบาลแล้วแ่พอไ้ยินับหู็อะรู้สึวูบโหวในใไม่ไ้ หิสาวสูลมหายใเ้าเพื่อเรียำลัใ่อนะหันไปสบาสามีอัวเอ
“็นอน้วยันไะถึไ้ท้อ”
ไททัปราเ้ามาบีบ้นแนหิสาวโยแร แพรพลอยบสันรามแน่นเพื่อ่มวามเ็บ มออบายหนุ่ม้วยแววาแ็ร้าว
“อย่ามาวนโมโห อย่าิว่าพี่ไม่ล้าทำอะไรแพรนะ”
แพรพลอยมอเาอย่าปวร้าว พอไม่รััน็ทำร้ายิใันไ้นานี้เียวหรือ
“ปล่อย” เธอเ้นเสียบอเา ่อนะออแรสะบั
ไททัเสยผมอย่าหุหิ สีหน้าไม่สบอารม์
“เยบอแล้วใ่ไหม ว่าไม่อยามีลู ไม่อบเ็” เาวา
แพรพลอยมอเาอย่าัพ้อ แม้ว่าีวิู่มันะมื่นนาไหนเสี้ยวหนึ่ในใเธอ็แอบหวัว่าารมีลูอาะทำให้วามสัมพันธ์ระหว่าเธอและเาีึ้น แ่หิสาวิผิถนั!
“เสียเอะอะไรันลั่นบ้าน ไม่อายนรับใ้หรือไ”
แพรพลอยหหู่ใ รับมือับไททั็เหนื่อยแล้วราวนี้ยัมีแม่สามีเ้ามาเสริมอี ุมลาปรายามอเธอและเินไปเีย้าลูาย
“ไปวนโมโหอะไรพี่เาอีล่ะ ทำัวีๆ ไม่ไ้หรือไ” น้ำเสียำหนิอย่าไม่ปิบั
แพรพลอยถอนหายใ
“แม่ แพรท้อ” ไททับอน้ำเสียโมโห
ุหิมลาเบิาโยมือทาบอ
“ปล่อยให้ท้อไ้ไ นี่เธอทำไมไม่รู้ัป้อันัวเอ”
แพรพลอยำหมัแน่นสะลั้นอารม์
“แล้วทำไมุแม่ไม่ถามพี่ทับ้าล่ะะ ว่าทำไมไม่ป้อัน”
ุหิัสีหน้าเมื่อถูย้อน
“ทำไมไม่ินยาุม โ่เ่าริๆ โอ๊ย! เลี้ยเอาเอเถอะ ภาระริๆ” ุหิมลาว่าเสียสะบั ่อนะหันไปลูบแนลูาย “ทัพาแม่ไปเินห้าหน่อย อยู่บ้านน่าเบื่อ” ปลายประโยระแทระทั้น
หิสาวยืนนิ่ัวสั่นเทิ้ม้วยวามโรธ สอแม่ลูออาบ้านไปนานแล้ว น้ำาที่สะลั้นไว้ึไหลรินลมา
แพรพลอยรีบปาน้ำาลวๆ แล้วเินึ้นบันไเพื่อลับไปยัห้อนอนอนเอ พยายามไม่ใส่ใสายาสอรู้สอเห็นอนรับใ้ในบ้าน
ความคิดเห็น