คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความจริงในใจ
ตอนใหม่มาแล้วจ้า “ บ้าๆๆ บ้าที่สุดเล้ยย!~ “ แจจุงพอกลับมาถึงห้องพักได้ก็ออกฤทธ์อาละวาดขว้างหมอนใส่ผู้เคราะห์ร้ายอย่างบ้าคลั่ง เหยื่อรายนั้นคือ...ชางมิน น้องเล็กสุดนั้นเอง -_-“ “ โอ๊ย!! พี่แจ ใจเย็นๆสิครับ ไปโมโหอะไรเข้าอีกล่ะเนี่ย อะ อ๋อ... ” คนถูกขว้างหมอนใส่ปัดป้องตัวเองพัลวัลแต่เมื่อมองหน้าคนอาละวาดก็รู้ทันทีว่าหัวเสียเพราะอะไร ชางมินซะอย่าง อิ0อิ “ พี่ยุนโฮอีกล่ะ...สินะครั~บ ” ชางมินเสียงอ่อยเมื่อหนุ่มหน้าหวานส่งสายตาอาฆาตมาให้ “ อย่าเอ่ยชื่อไอ้บ้านั้นอีกนะ ฮึ้ย! นึกแล้วมันน่าโมโหนัก! ” “ ค้าบๆเอาเป็นว่าพี่แจนอนก่อนดีกว่านะครับ พรุ่งนี้ก็มีถ่ายแบบต่ออีกเดี๋ยวจะไม่สบายแล้วผมจะอดกินของอร่อยฝีมือพี่ไง แฮ่ๆ ” ชางมินยื่นหน้ามาออดอ้อน เขารู้ดีว่าถึงซักไซ้แจจุงตอนนี้ไปก็เปล่าประโยชน์ แจจุงบทจะอาละวาดก็พาลไปหมดเหมือนเด็กๆ เดี๋ยวถ้าพาลจะไม่ทำของอร่อยให้ชางมินกินเขาก็แย่นะซี่ ^-^” “ อืม...พี่ว่าพี่จะไปนอนแล้วเหมือนกัน มึนๆหัวยังไงก็ไม่รู้ ฝันดีนะ ชางมิน ” แจจุงพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงแต่แล้วก็ต้องล้มฝุบลง “ พี่แจ! เป็นอะไรรึเปล่า เฮ้ย!ตัวร้อนเชียว ทำไงดี ทำไงดี พี่แจ! ” ชางมิน รีบเข้าไปประคองคนล้มพับอย่างเป็นห่วง ความจริงแจจุงเครียดกับเรื่องงานแสดงวันนี้มาหลายวันแล้ว ชางมินรู้ดีเพราะเขาเป็นคนเดียวที่แจจุงไว้ใจมากพอที่จะเล่าสิ่งต่างๆและความรู้สึกทั้งหมดที่เขามีให้ ‘ ยุนโฮ ’ แก่ชางมินฟัง “ พี่ยุนโฮ แกล้งอะไรพี่แจอีกนะ เฮ้ย!พี่นั้นเตียงผม อย่า!เดี๋ยวผมพาพี่ไปนอนที่เตียงพี่เอง อย่ายุ่งบนเตียงโผ้มมม!! ” ชางมินแหกปากลั่นเมื่อแจจุงคลานขึ้นมาทำท่าจะนอนบนเตียงชางมินพลางมือควานสะเปสะปะไปใต้หมอน “ อืมม...ให้พี่นอนนี่เหอะน่า เตียงมันก็เหมือนกันน่ะแหละ ไอ้นี่อะไรน่ะ? ” แจจุงดึงกระดาษใบเล็กๆที่ถูกซุกซ่อนไว้ใต้หมอนของชางมินขึ้นมา “ หืมม...นี่มัน หน้าเหมือนชั้นเลยนี่นา...คร่อก…zzz ” พูดได้เท่านั้นแจจุงคนสวยก็ฟุบหลับไปทันที ปล่อยให้ชางมินนั่งเหวอหน้าแดงอ้าปากค้างไว้อย่างนั้น “ อ๊ากก! ให้ตายเถอะ ทำไมมันเป็นแบบนี้ฟร่ะ หวังว่าตื่นมาพรุ่งนี้คงจะจำอะไรไม่ได้นะ >_< ” ชางมินคว้ารูปใบเล็กจากมือของแจจุงซึ่งบัดนี้หลับไปด้วยพิษไข้ กระดาษใบนั้นเป็นรูปของเขากับแจจุงใบหน้าแนบชิดกอดคอกันถ่ายรูป ....สมบัติล้ำค่าของชางมิน.... อีกด้านของบ้านพัก “ จุนซู นี่ฟุตบอลทีมที่นายชอบใช่ม้า...ฮะๆ ภาพนี้ตลกดีนะ ” “ ไหนๆ เออ! ใช่แล้ว หาเจอหน้านี้ได้ไง ชั้นยังหาไม่เจอเลย ไหนๆเอามาดูสิ ” จุนซูกับยูซอนนั่งพิงกันเปิดนิตยสารฟุตบอลดูพลางคุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่บนเตียงเดียวกัน “ เฮ้! ดูนี่สิ ” จุนซูตาลุกวาวเมื่อเห็นภาพลูกฟุตบอลใบโปรดที่เขาอยากได้มานาน เขารีบก้มลงไปดูจนหน้าเกือบชิดติดกับหนังสือ ( แล้วจะดูรู้เรื่องมั๊ยเนี่ยท่าน : ผู้แต่ง -_-“ ) เป็นผลให้ซอกคอขาวๆที่มีผมทองยาวระลอยเด่นเกือบชิดกับจมูกของยูซอน กลิ่นหอมของยาสระผมทำให้ยูซอนเผลอใจซุกหน้าลงไปแล้วใช้ริมฝีปากบางไล้ซอกคอขาว “ เฮ้ๆ! เล่นทีเผลอนะยูซอน ตาชั้นมั้งสิ ” ไม่ว่าเปล่า จุนซูคว้าหมับเข้าที่ข้อมือทั้งสองแล้วพลักไปชนกับหัวเตียง ‘ ตึง! ’ ‘ ปึง! ’ ทั้งสองสะดุ้งเฮือกเผลอค้างท่าทางที่ชวนเสียวไส้ไว้แล้วมองเป็นตาเดียวไปที่ประตูห้องที่ถูกเปิดออกอย่างกระทันหัน “ พวกนาย... ” ยุนโฮมองพวกนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า เขาพูดเพียงแค่นั้นก็เดินไปที่ห้องของเขาซึ่งเป็นห้องเสริมเปิดประตูถึงกันได้ ก่อนที่จะเลี้ยวลับมุมไป ยุนโฮก็ชะงักฝีเท้าแล้วหันมาพูดต่อว่า “ จะทำอะไรคราวนี้ขอให้เบาๆหน่อยนะ ชั้นจะนอน ” ทั้งจุนซูและยูซอนหันหน้ามามองกันยิ้มๆ “ นี่ยูซอน ชั้นว่าพวกเราอุตส่าห์ส่งเสียงเบาๆแล้วนะ ยุนโฮยังได้ยินอีกเหรอเนี่ย งั้นคราวนี้เรามาแก้ตัวใหม่ดีมั๊ยน๊ะ♡^3^ ” จุนซูยิ้มหวานแต่ยูซอนกลับตีหน้าเครียด “ นี่ไม่เห็นเหรอว่ายุนโฮมันทำท่าคอตกมาแบบนี้น่ะ แสดงว่าไอ้แผนการสวีทกันตอนเที่ยงคืนอะไรนั้นท่าทางจะล้มเหลวแฮะ น่าสงสาร...อุ๊บ!! ” ยังพูดไม่ทันจบคนพล่ามก็โดนปิดปากไปด้วยจูบอันหอมหวาน1ที “ เลิกพูดชื่อชายอื่นต่อหน้าชั้นซะที จูบนั้นถือว่า...เหวอ ” คนถูกรุกอยู่นานได้โอกาสพลักหนุ่มผมทองร่างเล็กกว่าลงแล้วกดไว้กับเตียง ใบหน้ายิ้มเย็น “ ฮึ! ชั้นไม่ยอมให้นายรุกอยู่บ่อยๆหรอกนะ จุนซู ฮึๆๆ ” และแล้วค่ำคืนนั้นก็ผ่านไป โดยมียุนโฮที่ต้องนอนเอาหมอนอุดหูไว้ตลอดคืนอีกตามเคย .............................................................................................................................. รุ่งขึ้น “ ว่าไรนะ! แจจุงไม่สบาย! ทำไมนายไม่ไปปลุกชั้นล่ะชางมิน เกิดแจจุงเป็นอะไรไป...ชั้นที่เป็นหัวหน้าวงก็แย่นะซี่....” ช่วงสุดท้ายของประโยคเจ้าตัวเอ่ยเสียงแผ่วแต่ดังพอที่จะให้คนที่ถูกพาดพิงได้ยิน “ ขอ...แค่กๆ ขอโทษนะ แค่ก ถะ...ถ้าชั้นทำให้นายต้องเดือดร้อน ยุนโฮ แค่กๆ ” แจจุงเดินมาในสภาพเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนโดยมีสต๊าฟคอยช่วยประคองอยู่ข้างๆ “ แจจุง! นายไม่สบายนี่นา จะออกมาเดินตากลมหนาวแบบนี้ได้ยังไง มานี่! กลับที่พัก!“ ยุนโฮปรี่เข้ามาคว้าตัวแจจุงให้ออกห่างจากสต๊าฟ แต่แจจุงขืนตัวไว้ “ ไม่! ปล่อยนะ! ชั้นจะทำงาน ชั้นไม่อยากให้ใครเดือดร้อนอีกแล้ว! ” “ ชั้นไม่ปล่อย! สภาพแบบนี้ยังบอกว่าจะทำงานๆ นี่!ฝากบอกผู้จัดการด้วยนะว่าแจจุงไม่บาย เรื่องถ่ายแบบให้เลื่อนไปวันอื่นก่อน ส่วนชั้นไม่มีงานวันนี้จะคอยดูแลให้เอง ” พูดจบยุนโฮก็ช้อนตัวแจจุงอุ้มขึ้นเดินลิ่วๆไปทางห้องพัก “ โธ่ๆ ชางมินเนี่ยน้า น่าจะตามยุนโฮไปดูอาการซะตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ไหวเล๊ย ฮะๆๆ ” จุนซูกล่าวยิ้มๆแล้วเดินไปอีกทางพร้อมยูซอน ปล่อยทิ้งให้น้องเล็กยืนเท้งเต้งบ่นอุบอยู่คนเดียว “ ฮึ้ย!! ทำไมผมจะไม่ไปตามยุนโฮ ถ้าไม่เพราะกลัวจะเห็นภาพบ้าๆในห้องล่ะก็เคาะเรียกไปนานแล้ว... ” คนบ่นทำท่าแยกเขี้ยวใส่2หนุ่ม จุนซูและยูซฮนที่เดินไป “ ...เฮอะ...แต่ถึงเคาะไปก็คงไม่ได้ยินหรอกมั้ง ก็เล่นส่งเสียงซะดังขนาดนั้นแล้วใครจะกล้าเข้าไปกันล่ะ! ” --------------------------------------------------------------------------- “ นายนอนอยู่แต่ในห้องนี้แหละ ไม่ต้องไปไหน จะเอาอะไรก็บอกเดี๋ยวชั้นหามาให้ ” ยุนโฮค่อยๆวางร่างบางที่บัดนี้อ่อนเปลี้ยและร้อนรุ่มๆด้วยพิษไข้ ถึงแม้เขาจะโมโหขนาดไหนแต่เขาจะไม่มีวันทำร้ายให้ร่างกายนี้อบช้ำเด็ดขาด “ ยุนโฮ แค่กๆ นาย...นายโมโหอะไรหรอ? ” แจจุงถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เขาลืมไปสนิทว่าเพิ่งทะเลาะกันมาเมื่อคืน “ ก็ชางมินน่ะสิ! ทำไมถึงไม่รีบมาบอกชั้นว่านายไม่สบายแบบนี้! ” “ อย่าโกรธชางมินเลยนะยุนโฮ ” หนุ่มน้อยค่อยๆเลื่อนมือบางมากุมมือหนาที่อบอุ่นนั้นพลางยิ้ม “ ชั้นไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย แค่นายเป็นห่วงชั้น แค่นี้ชั้นก็ดีใจแล้ว... ” ทั้งสองสบตากันนิ่งนาน แต่แล้วแจจุงก็เบนสายตาหลบก่อน เพราะความเขินทำให้หน้าที่แดงด้วยพิษไข้อยู่แล้วแดงหนักขึ้นไปอีก “ ..อีก...อีกอย่างนึง ชางมินก็บอกชั้นแล้วด้วยว่าจะไปตามนาย แต่เห็นกลับมาบอกว่าเข้าไปไม่ได้ ไม่รู้ทำไม? ” คราวนี้ฝ่ายคนที่หน้าแดงกลับเป็นยุนโฮซะเอง จริงๆแล้วเรื่องเมื่อคืนที่ไอ้เจ้า2คนนั้นทำอะไรไม่เกรงใจก็มีส่วนทำให้ยุนโฮหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน เพื่อนภาษาอะไรฟร่ะ คนกำลังเศร้าๆดันมามีความสุขอยู่2คน แถมยังเพื่อแผ่มาให้อีกต่างหาก-_-“ “ ช่างเถอะๆ นายนอนพักดีกว่านะ เดี๋ยวชั้นไปเอายามาให้ ” แววจาอบอุ่นพร้อมมือใหญ่ที่มั่นคงแข็งแรงลูบผมที่ปรกหน้าหนุ่มน้อยเบาๆทำเอาคนที่ได้รับสัมผัสนั้นอยากร้องไห้ “ ชั้น...ขะ.... ” “ หืม...นายว่าอะไรนะ? ” เสียงแผ่วเบาที่ขาดเป็นห้วงๆทำให้ยุนโฮได้ยินไม่ถนัดนัก เขาจึงค่อยๆก้มลงไปใกล้แจจุงเพื่อฟังให้ชัดๆ “ ชั้นขอ...โทษนะยุนโฮ ที่เมื่อวาน..ชั้นตะโกนใส่นาย ” พูดไปน้ำตาใสๆเม็ดโตก็รื้นขึ้นมาแล้วค่อยๆร่วงหล่นไปข้างแก้ม แต่ก่อนที่น้ำตาเม็ดที่สองจะผุดขึ้น ยุนโฮก็บรรจงประทับริมฝีปากลงบนเปลือกตาอย่างแผ่วเบา “ อย่าร้องไห้เพราชั้นอีกเลย แจจุง ชั้นต่างหากที่ควรจะขอโทษนายที่พูดอะไรบ้าๆไป...นายนอนซะนะเดี๋ยวชั้นจะไปเอายามาให้ ” ยุนโฮลุกขึ้นทั้งๆที่แสนเสียดายโอกาสที่จะได้ริมฝีปากอิ่มนั้นมา แต่เขาก็ไม่อยากฉวยโอกาสมากไปกว่านี้ ” อย่าเพิ่งไปยุนโฮ! ” แจจุงร้องเรียกส่วนมือขาวนั้นก็รีบกระตุกดึงไว้ไม่ให้คนตัวโตไปไหน “ ชั้นไม่ต้องการยา หรืออะไรทั้งนั้น ชั้นแค่... ” ยังไม่ทันจบประโยคคนถูกรั้งไว้ก็นั่งลงข้งเตียงอีกครั้งพร้อมกับวางนิ้วไว้บนริมฝีปากอวบวิ่มแดงระเรื่อให้เป็นเชิงหยุดพูด “ หยุดพูดเถอะแจจุง ตอนนี้นายกำลังไม่สบายอยู่นะ แล้ว...ชั้นก็ไม่อยากทำอะไรนายตอนนี้ด้วย แค่นี้...นายก็น่ารักจนชั้นทำอะไรไม่ถูกแล้ว -///- ” พูดไปคนพูดก็เขินไป เขาจึงแสร้งหันหน้าไปทางอื่น หากแต่เมื่อมือนุ่มๆเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าของเขา ยุนโฮก็อดหันมามองใบหน้าของเจ้าของมือนั้นไม่ได้ ใบหน้าที่แดงระเรื่อทั้งเพราะพิษไข้และพิษความเขิน ลมหายใจที่หอบกระเส่าและเหงือเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นมาทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าดูเย้ายวนอย่างไม่น่าเชื่อ “ แจจุง...ชั้นรักนาย... ” ในที่สุดคำพูดที่ยุนโฮต้องการบอกมาตลอดก็สื่อถึงคนที่เขารักได้สักที “ ชั้นก็เหมือนกัน...ยุนโฮ ” ชายหนุ่มกุมมือเล็กที่แนบบนแก้มไว้แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาตรงตำแหน่งเดียวกับหัวใจ “ นายหน่ะ...อยู่ในนี้มาตลอด ตั้งแต่เราได้เจอกัน ” ยุนโฮใช้มืออีกข้างเสยผมดำเงาที่ปรกหน้าผากของแจจุงอีกครั้งแล้วค่อยๆโน้มตัวลงมาจุมพิตที่ตรงหน้าผาก “ พักผ่อนซะนะ ชั้นจะอยู่ข้างๆนาย จะคอยกุมมือนี้ไว้ จะรอจนกว่านายจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะฉะนั้นหลับซะนะครับ แจจุง... ” และไม่ว่าจะเพราะรอบจูบอันนุ่มนวล หรือคำพูดที่แสนหวานหูก็แล้วแต่ แจจุงหนุ่มน้อยรูปงามก็หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ซึ่งเป็นภาพที่ยุนโฮอยากจะเก็บไว้ดูคนเดียว... ....ตลอดไป.... ............................................................................................................................
เฮ้อ...เหนื่อยที่สุดในโลกเลยว่าจะงมได้ว่าระบบของ
เว็บนี้เขาโพสกันยังไง
(รู้สึกว่าบ้านนอกมากๆ แฮ่ๆ Y_Y)
..................................................................................................................................
อ๊าคค อยากจะกัดลิ้นตาย
ขอโทดจิงๆนะค้ากับความผิดพลาดที่ไม่น่าให้อภัย
แง้ๆ TT_TT
เอามาเพิ่มแร้วน้า
ความคิดเห็น