คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love At Midnight
ความใกล้ชิดกัน ทำให้หลายๆสิ่งเกิดขึ้น
ทั้งแบบที่เรารู้ตัว และไม่รู้ตัว
การเอาใจใส่ใครบางคนมากเกินไป
มากเกินกว่าคำว่า....เพื่อน
แจจุง...ชั้นจะทำยังไงดี...
....................................................................................................................................
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มันเป็นคืนที่หนาวเย็นและเงียบสงบ ราวกับอากาศเป็นใจให้สองหนุ่มได้สารภาพบางสิ่งให้อีกฝ่ายหนึ่งได้รับรู้
' ตึง! ' ฝ่ายคนตัวเล็กกว่าใบหน้าเรียวขาวใสตัดกับผมดำซอยสั้นประบ่า ริมฝีปากแดงระเรื่อถูกคนร่างสูงกว่าใบหน้าได้รูปแฝงไว้ด้วยแววตาจริงจังผลักไปชนกับตู้โทรศัพท์สีแดงที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางพื้นที่โล่งอย่างจงใจ
" แจจุง ทำไมนายถึงไม่เข้าใจถึงจิตใจชั้นบ้าง "
" …นะ นาย พะ พูดถะถะ.... "
" คัท!!! " เสียงตะโกนแหวกความมืดเขย่าโสตประสาทคนได้ยินให้นิ่งอึงก่อนบรรยากาศมาคุจะกลับมาอีกรอบ
" แจจุง!!! " เสียงผู้กำกับตวาดมาอีกรอบ(ที่5)
" มีสมาธิหน่อยสิ นี่มันเทครอบที่5แล้วนะ ฉากง่ายๆอย่างนี้อย่าให้มันหลายรอบแบบนี้สิ ตั้งใจหน่อย จำบทให้ได้!! " ผู้กำกับบ่นอย่างหัวเสียที่หนุ่มน้อยสติเตลิดไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล่นเอาเสียเวลาฉากสวีทไปนานโข ฝ่ายคนถูกว่าถึงกับหน้าถอดสี ทั้งเครียดทั้งกังวล และไหนยังจะเรื่อง... ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะคิดจบ ยุนโฮก็ผลักคนคิดมากไปด้านหลังอีกครั้ง
" แจจุง ทำไมนายถึงไม่เข้าใจถึงจิตใจชั้นบ้าง? "
คนถูกรุกอย่างไม่ทันตั้งตวถึงกับเหวอ
' ผู้กำกับยังไม่สั่งให้แอคชั่นนี่นา ยุนโฮพูดอะไรของมันกัน '
" นายพูดถึงเรื่องอะไรหน่ะ? " แจจุงตอบด้วยสีหน้าขลาดๆปนสงสัย พลางจ้องหน้าเพื่อนร่วมวงด้วยแววตาแปลกๆ ฝ่ายแจจุงนั้นไม่ได้รู้เลยว่ากล้องไม่รู้กี่สิบตัวได้เริ่มถ่ายช็อตเด็ดไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม ฝ่ายยุนโฮได้โอกาสคว้ามือเล็กนั้นไปกุมไว้ที่หน้าอก คนถูกกุมมือเผลอคลายนิ้วที่กำไว้อย่างเผลอไผล แจจุงรับรู้ได้ถึงจังหวะเต้นของหัวใจยุนโฮที่เคลื่อนไหวผ่านฝ่ามือของเขา
" นายหน่ะ...อยู่ในนี้ "
" ..ยุนโฮ.." แจจุงเอ่ยชื่อชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ทั้งสองสบตาซึ้งและก่อนที่อารมณ์จะเตลิดกระเจิกระเจิงมากไปกว่านี้ยุนโฮก็ดึงแจจุงเข้ามากอด พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นกล้องถ่ายหนังที่กำลังถ่ายทำกันอย่างเมามันส์เขาถึงได้สติกอดกลับตามบทที่มันควรจะเป็น แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ยุโฮมักใช้ป็นประจำประกอบกับความอบอุ่นอันน้อยนิดที่สามารถหาได้ท่ามกล่างอากาศอันเหน็บหนาวทำให้แจจุงเพลอตัวกอดยุนโฮแน่น
" คัท!!! " และแล้ววินาทีแห่งความสุขก็จบลงพร้อมกอดที่ค่อยๆคลายออกจากยุนโฮ ทั้งสองเกาหัวแกรกๆแล้วเดินกลับไปที่จอมอนิเตอร์โดยเดินห่างกันเล็กน้อย(อิ-อิ)
" ดีมากๆ ทั้งคู่เลย ได้อารมณ์ดีจริงๆ นายนี่น้ายุนโฮจะเริ่มก็ไม่บอกดีนะเนี่ยที่ถ่ายไว้ทัน เอ้าไปนอนกันได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องถ่ายทำกันแต่เช้าอีก ไปๆๆ " ผู้กำกับไล่ทั้งคู่ก่อนที่จะหันไปสนใจที่หน้าจอมอนิเตอร์ต่อ
' ตกใจหมดเลยยุนโฮเนี่ย นึกว่าจะพูดอะไรแปลกๆ แล้วทำไม...' จุงก้มลงมองมือข้างที่ถูกยุนโฮรวบไว้ที่หน้าอกอย่างมีความหมาย
' ทำไม...'
" ไง!! แจจุง ทำอะไรอยู่น่ะ อะไรติดมือเรอะ " จู่ๆคนที่เจ้าตัวกำลังคิดถึง(!?!)อยู่ก็โพล่พรวดมาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง แถวยังไม่ทักเปล่ายังคว้ามือเรียวเล็กนั้นขึ้นมาดูอีกด้วยแหนะ
" ยุน ยุนโฮ!! ทำอะไรน่ะ " แจจุงว่าพลางชักมือกลับ ใบหน้าเริ่มร้อนๆชอบกลทั้งๆที่อากาศออกจะหนาวนะเนี่ย
" แจจุงนายไม่สบายรึเปล่าน่ะ หน้าดูแดงๆยังไงไม่รู้ ปะ รีบกลับไปนอนกันเถอะ ท่าทางจะไม่สบายนะเนี่ยนายอะ " ยุนโฮพูดไปพลางดึงมือไปทางที่พัก แจจุงเหลือมองคนร่าเริ่งอย่างหมั่นไส้แกมเจ็บปวดอย่างไม่มีเหตุผล
" ทำไมนายนั้น ยังยิ้มได้อยู๋อีกนะ ทั้งที่เราใจเต้นแทบตาย ฮึ้ย! " คนใจเต้นพึมพำอยู่ฝ่ายเดียว
" ไม่ใช่ซักหน่อย " ยุนโฮชะงักฝีเท้ากึกแล้วหันมายิ้มให้ " มันไม่ใช่ทางนี้ซะหน่อยนี่นา แฮะๆ ท่าทางชั้นจะพานายมาผิดทางหน่ะแจจุง โทดทีนะ มันไปทางไหนว้า ซับซ้อนจริงๆ... " คนนำทางผิดลอบยิ้มขำๆกับสีหน้านิ่งอึ้งปนตกใจก่อนจะกลายเป็นแววตาโมโหและเจ็บปวดที่รู้สึกเหมือนโดนแกล้งแบบนี้
" นายมันบ้า!ยุนโฮ! นั้นมันทางไปห้องอาบน้ำตั่งหาก ห้องพักมันทางนี้เว้ย!!! " แจจุงตะโกนเสร็จก็หมุนตัวกลับตั้งหน้าวิ่งไปอีกทางหากแต่โดนอีกฝ่ายซึ่งทั่งตัวสูงกว่า แรงเยอะกว่ารวบตัวเอาไว้
" นายจะไปไหนหน่ะ ใจเย็นๆก่อนสิ ชอบวิ่งไปแบบนั้นเนี่ยแหละถึงได้ล้มบ่อยนัก " คนพูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงที่คนฟังได้ยินจนเคยชิน แต่คราวนี้มันกลับทำให้หนุ่มน้อยแจจุงปั่นป่วน
" นาย...นี่นายจะทำอะไร ปล่อยชั้นสิ "
" ก็...กอดกันในฐานะ...เพื่อนไง ไม่ได้เหรอ? " ยิ้มกรุ่มกริ่มจากริมฝีบางบางนั้นยื่นมาใกล้เล่นเอาคนตัวเล็กในอ้อมกอดหนาส่ายหน้าหนีพัลวัล
" เพื่อนกันแล้วจะเอาหน้ามาชิดแบบนี้ทำไมกันเล่า! ปล่อยชั้นสิยุนโฮ!! ปล่อย!! ฮึก..ฮึ "
" เดี๋ยวสิ! อยู่เฉยๆ เฮ้! แจจุงนายร้องไห้!! เป็นอะไรไปแจจุง " ยุนโฮถามอย่างร้อนรน ไม่ใช่เรื่องแปลกนักที่แจจุงจะร้องไห้ แต่การร้องไห้ต่อหน้าต่อตายุนโฮนั้นเล่นเอาคนขี้แกล้งใจอ่อนยวบ
" ขอบโทษๆ ปล่อยแล้วๆ " อ้อมกอดหนาคลายลงแจจุงจึงเลิกดิ้น ยุนโฮได้โอกาสยกมือขึ้นปาดน้ำตาของคนขี้แง
" อย่ามายุ่งกับชั้น!! อ๊ะ.. " แจจุงปัดมืออุ่นๆออกแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นแววตาเจ็บปวดของยุนโฮ คนที่แจจุง...แคร์กว่าใคร
" ขอโทษนะ ชั้นไปนอนล่ะ ราตรีสวัสดิ์ ยุนโฮ "
" แจจุง " คนถูกเรียกชะงักแล้วหันกลับ
" ชั้น เอ่อ...ราตรีสวัสดิ์ แจจุง "
แจจุงยิ้มนิดๆแล้วเดินกลับไปที่พักของตัวเองโดยไม่หันกลับมามอง ยุนโฮได้แต่เงยหน้ามองพระจัทร์ที่สาดส่อง มือข้างที่จับมือนุ่มของแจจุงล้วงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดูพลางถอนหายใจ
" โอกาสดีๆหลุดลอยไปอีกแล้วเรา เฮ้อ.." ยุนโฮแบบมือออกมา บนมือใหญ่นั้นปรากฏแหวนเงินวงเล็กๆนอนนิ่งสะท้อนแสงจัทร์
" หนาวจริงๆแฮะ รีบเข้าไปนอนดีกว่า " ยุนโฮเดินกลับไปทางเดียวกับที่ แจจุงเดินไป หากทว่ากลับไม่มีร่างบางนั้นเดินอยู่ อากาศภายนอกที่ว่าหนาวนักหรือจะเทียบกับความชาเย็นภายในใจของทั้งสองฝ่าย ………………………………………………………………………………………
แฮ่ๆ ช่วยติชมกันหน่อยนะค้า
ใครชอบดงบังก็แอดมาคุยกันได้ที่
to_you_t@hotmail.comน้า
PS.แอบเป๋อไปลงนินายผิดที่ไปหน่อย
ขอบคุณคุณเบญนะค้าที่ช่วยชี้แนะ แฮ่ๆ
ความคิดเห็น