Love at first sight รักหมดใจนายขี้อ่อย

วันนี้เป็นวันแรกในการเปิดเรียนที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในประเทศอังกฤษ ทำให้เซฮุนและลู่หานต้องมาอยู่หอโดยอยู่ในห้องเดียวกัน

         เมื่อเซฮุนเดินทางมาถึงที่มหาลัยเขาก็นำของของเขาขึ้นไปเก็บบนห้อง เซฮุนเป็นคนที่ไม่ชอบจัดข้าวของให้เรียบร้อยสักเท่าไหร่ มีอะไรก็โยนๆไว้ วันนี้ก็เช่นเคย "โอ้ยยย~ง่วงอ่า เหนื่อยด้วย นอนดีกว่า ของไว้ค่อยเก็บล้ะกัน" และเซฮุนก็นอนลงไปที่เตียงนุ่มๆ หัวของเขาตั้งอยู่บนหมอนที่นุ่มและสบายมาก ตอนนั้นเซฮุ่นได้รับความรู้สึกที่เหมือนนอนบนปุยนุ่นที่นุ่มมากๆๆๆๆๆ

         "ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! สวัสดีฮ่ะ มีใครอยู่รึป่าวว"
ไม่มีเสียงตอบรับอะไรเลย

          "งั้นผมขอเข้าไปน่ะครับ"

            และแล้วเมทผู้น่ารักก็ไขกุญแจเข้ามา เดินเข้ามาด้วยความเกรงใจเพราะเขารู้ทาก่อนแล้วว่ามีเมทเขาเข้ามาก่อนเขาแล้ว เขาได้หันไปเห็นคนนอนอยู่บนเตียง

            "เอ่อ~ขอโทษน่ะครับ ผมชื่อลู่ห่าน คุณชื่ออะไรครับ"

             เซฮุนลืมตาขึ้นแล้วหันหน้าไปมองลู่หานแล้วก็หลับต่อ เพราะเขาคิดว่าจะใครก็ชั่งตอนนี้ฉันง่วงอย่ามาปลุกรำคาญ

              ชายผู้ใสซื่อไร้เดียงสาพูดออกไปด้วยความอยากรู้ "คือว่า ขอโทษน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ"

              เซฮุนลืมตาอีกครั้งคราวนี้แววตาเขาไม่เหมือนเดิม "เอ๊ะ! นายนี่มันยังไงน่ะ ไม่เห็นรึไงว่าฉันนอนอยู่ นายจะทำอะไรก็ทำไปสิ อย่ามากวนฉัน น่ารำคาญ!!!!!!"

              เซฮุนนอนลงอีกครั้งอย่างอารมณ์เสียจนถึงขีดสุด

          ลู่หานตกใจเป็นอย่างมาก เขายืนหน้าซีดอยู่ที่ปลายเตียงของเซฮุน "ผ ผ ผ ผมขอโทษครับ" และก็เดินไปจัดของ

              เมื่อลู่หานจัดเข้าของของเขาเข้าตู้เรียบร้อย แล้วเขาก็ได้จัดเสื้อผ้าของเซฮุ่นเข้าตู้อย่างเรียบร้อยเช่นกัน ทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อ ไม่รู้ว่าเซฮุนจะให้เป็นเพื่อนด้วยรึเปล่าแต่เขาก็จัดของอย่างสุนกไม่แคร์อะไรเลย

              "ห้าวว~~~~นั่นนายทำอะไรกับเสื้อผ้าฉัน?" เซฮุนหันไปถามลู่หานที่กำลังจัดผ้าอยู่

              "อ๋อ ผมเห็นคุณเหนื่อยอ่าผมเลยจัดของให้  แล้วคุณชื่ออะไรครับ? ผมจะได้เรียกชื่อถูก ผมชื่อลู่หานครับ" เขายังคงอยากรู้ชื่อรูเมทที่หน้าตาหล่อเหลาคนนี้อยู่

               "อ่อ ฉันชื่อโอเซฮุน"

               "อ๋อครับคุณโอเซฮุน"

               "555นายเรียกฉันว่าเซฮุนเฉยๆก็ได้"

               "อ๋อครับ คุณเซฮุน คุณเซฮุน คุณเซฮุน......" เขานั่งพึมพำอยู่สักครู่หนึ่งแล้วพูดว่า     "ผมจัดเสื้อผ้าเสร็จแล้วไปกินข้าวกันมั้ยครับ" ขณะพูดเสียงท้องเขาร้องดังออกมา

               "555 นายเนี้ยอ่ะน่ะ รู้ว่าหิวก็ไม่ไปกินก่อนยังมาจัดผ้าให้ฉันอีก นายนี่มันยังไงกันแน่เนี้ย ไปเดี๋ยวฉันพานายไปเลี้ยงข้าวเอง ตอบแทนที่นายจัดเสื้อผ้าให้ฉัน"

          ทำไมเซฮุนดูยิ้มแย้มไม่เหมือนตอนแรก
ที่เจอเลยหรือเพราะว่าตอนนั้นเขากำลังง่วงอยู่น้าาาาาาา ลู่หานสงสัยมากเพราะเขาไม่สามารถปรับตัวตามอารมณ์ของเซฮุนได้เลย
 
           เมื่อถึงร้านข้าวลู่หานก็ได้ยินเสียงพูดขึ้นว่า "นายจะกินอะไรอ่า วันนี้ฉันเป็นเจ้ามือเอง"

            "ฮ่ะ ผมเอาข้าวผัดไข่ไม่ใส่ผักครับ"
            
            "อ่อ โอเค ข้าวผัดไข่ไม่ใส่ผัก ทำไมไม่กินผัก"

            "ครับ?"  ลู่หานหันมาแล้วทำน่างุนงง

            "ทำไมไม่ชอบกินผักอ่า" เซฮุนเอียงหน้าขึ้นมามองลูหาน

             "อ๋อ ผมรู้สึกว่าผักมันขมอ่าครับ แล้วมันก็เหม็นด้วย ผมไม่ชอบอ่า"

             ลู่หานพูดตอบอย่างรู้สึกผิดและเสียใจมากต่อการกระทำคือการไม่กินผักของเขา

             สักครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงตรบมือแบบเบาๆ เซฮุยหลบหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมองดูคนตรงข้ามเขา "เย้ ข้าวมาแล้ววว หิวจังเลยย" ลู่หานนั่นเองที่ตรบมือ เมื่อเซฮุนรู้ว่าเสียงตรบมือมาจากที่ไหนเขาก็ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ต่อไป

            "นี่ๆ คุณเซฮุนครับ ข้าวของคุณเซฮุนมาแล้วน่ะครับ ไม่ทานหรอ" เสียงถามขึ้นทั้งๆที่ในปากนั้นมีข้าวอยู่เต็มปาก

             "อื้อ" เซฮุนตอบโดยไม่ได้มองหน้าลู่หานเพราะกำลังหมกมุ่นกับโทรศัพท์อยู่

ลู่หานกินข้าวจนหมดแล้วยกมือไหว้ขอบคุณข้าวแล้วนั่งรอเซฮุนกินข้าวอย่างเงียบๆแต่ขณะนั้นเซฮุนยังไม่ได้กินข้าวเลยสักคำ

เมื่อเซฮุนได้ยินเสียงวางช้อนก็เงยหน้าขึ้นมองดูลู่หาน "เอ้า! กินเสร็จแล้วหรอ พี่ครับๆ เอาข้าวจานนี้ใส่กล่องให้ผมด้วยครับ" เซฮุนยื่นจานข้าวของตนเองให้พนักงานเสิร์ฟ

"ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ"เซฮุนถามพนักงานเสิร์ฟที่นำข้าวที่ใส่กล่องของเขามาให้ "ทั้งหมด 100 บาทครับ"

เซฮุนยื่นเงินให้พนักงานแล้วพูดขึ้นว่า "ไปเที่ยวสวนสนุกกันเถ่อะ"

"ฮ่ะ คุณเซฮุนว่าอะไรน่ะครับ" ลู่หานไม่ค่อยได้ยินสิ่งที่เซฮุนพูดเท่าไหร่นัก

"ไปสวนสนุกกัน" เซฮุนหันมามองหน้าลู่หานมีสีหน้าร่าเริงและอมยิ้มเล็กน้อย"

"แต่..." "เท็กซี่ๆๆ" เสียงตะโกนเรียกรถอย่างตื่นเต้น

 เซฮุนนั่นเองที่เรียกรถ ลู่หานทำหน้าช็อกมากเพราะเขาไม่คิดว่าคนที่หน้าตาเคร่งขรึม น่ากลัวเมื่อเช้าจะเป็นคนที่ยิ้มน่ารักขนาดนี้

"ขึ้นมาๆ เร็วสิลู่หาน"

"อ่อ ครับๆ"

"จะเล่นอะไรดีน้าา~ รถไฟเหาะ ทอร์นาโด หรือเฮอริเคน หรือ............" เซฮุนนั่งคิดเครื่องเล่นที่ตนเองอยากเล่น

"คุณเซฮุนเหมือนเด็กเลย 55555^^" ลู่หานคิดในใจ เขาชอบที่เซฮุนเป็นแบบนี้มากกว่าที่จะทำหน้าโหดใส่เขา

"ถึงแล้วครับสวนสนุก" คนขับเท็กซี่หันหน้ามาบอกทั้งคู่

"ครับ นี่เงินครับ" เซฮุนยื่นเงินให้แล้วรีบลงจากรถทันทีทันใด

"ไปกันเถ่อะ" เซฮุนคว้ามือลู่หานมาจับไว้จนแน่นแล้วกระชากตัวลู่หานจนลู่หานเกือบจะล้ม

"เดี๋ยวครับคุณเซฮุน คุณเซฮุนครับ ผมวิ่งไม่ทัน ช้าๆหน่อยเถ่อะครับ" ลู่หานตะโกนเสี้งดังแต่เปล่าประโยชน์เพราะในหัวของเซฮุนตอนนี้คือทอร์นาโดยักที่ตั้งตระง่าอยู่ตรงหน้าเขา

"ไปกัน"
"ครับ?"
"ไปเล่นไอนี่กันเถ่อะ"
"ห้ะ!!แต่ว่า...โอ้ย!" ลู่หานไม่ทันได้พูดจบเซฮุนก็กระชากไปนั่งที่นั่งบนเครื่องเล่นซะงั้น
 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียงผู้คนส้งเสียงเมื่อเรื่องเล่นเริ่มเหวี่ยง "หวู่!!555 สนุกจังเลย เอาอีกๆ555" เสียงเซฮุนตะโกนสุดเสียงโดยไม่สนใจใครเลย

 "คุณเซฮุนครับผ ผ ผ ผมกลัว หื้อออ~ ว๊ากกกก หื้อ~ พาผมลงเถ่อะครับ" ลู่หานพูดทั้งน้ำตา

เมื่อได้ยินแบบนั้นเซฮุนก็ขยับเข้าใกล้ลู่หานแล้วเอามือตนเองโอบลู่หานเอาไว้อยางเบาๆ ขณะนั้นลู่หานตัวแข็งทื่อเพราะเขิน แก้มเราแดงมาก

"ทำไมหัวใจเต้นแรงขนาดนี้น่ะ ร่างกายก็รู้สึกร้อนมาก หูผมก็ด้วยทำไมกันน้าา~" ลู่หานคิดในใจทั้งๆที่มีมือนุ่มๆโอบไหล่เขาอยู่ ขณะนั้นเขาไม่รู้สึกกลัวอะไรอีกแล้วต่อให้มีคนเอาปืนมาจ่อตรงหน้าเขาก็ตาม เขารู้สึกอบอุ่นมาก

"โอ้ยยย~สนุกมากเลยเน้อะ นายว่าม้ะลู่หาน" เซฮุนหันหน้ามายิ้มให้ลู่หานอย่างร่าเริง

"กลับหอกันเถ่อะ"

"ครับ แต่ผมขอไปซื้อไอติมก่อนน่ะครับ"

"อื้อ ได้สิ ฉันรอตรงนี้น่ะ" เซฮุนพูดพรางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"ครับ" ลู่หานรีบเดินไปซื้อไอติมมาสองโคน

"นี่ครับ" ลู่หานยื่นไอติมให้เซฮุนแล้วอมยิ้มเล็กน้อย

"อ่อ ขอบใจน่ะ" เซฮุนทำหน้าเฉยชาแล้วหยิบไอติมจากมือลู่หานพร้อมทั้งยืนขึ้นจากที่นั่งที่เรานั่งอยู่

"ไอติมนี่อร่อยจัง คุณเซฮุนว่ามั้ยครับ" ลู่หานหันมาหาเซฮุนแล้วยิ้ม

"อ้ะ!" เสียงอุทานจากปากลู่หาน

"อ่ะ เสร็จล้ะ นายนี่โตแล้วน่ะ กินไอติมปากยังเลอะอีก ไม่ไหวเลยนายนี่" เซฮุนเช็ดไอติมออกจากริมฝีปากชมพูบางๆของลู่หาน

ตึก ตึก ตึก ตึก "อะไรกันน่ะ ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไร หัวใจเต้นแรงไปแล้วน่ะ" ตอนนี้ลู่หานสับสนมากเพราะเขารู้สึกหวั่นไหวกับเซฮุนซะแล้ว

"เห้อ~ถึงหอสักที นายไปอาบน้ำก่อนสิ" เซฮุนหันหลังมาบอกลู่หาน แล้วก็รีบหันหน้ากลับ แล้วเดินตรงไปที่ที่นอนของตน พร้อมกับทิ้งตัวลงที่นอนอย่างคนหมดแรง

"เอ่อ..ครับ" ลู่หานพยักหน้าแล้วก็ไปหยิบเสื้อผ้าเพื่อไปเปลี่ยนแล้วก็เข้าห้องน้ำไป

"อ้าว! อาบเสร็จแล้วหรอ"

"คร้าบ" ลู่หานแปลกใจมากเพราะพอออกมาจากห้องน้ำที่นอนและสภาพห้องดูเรียบร้อยมาก ที่นอนถูกปูอย่างดี อย่างกับในโรงแรม

"หลีกสิ ฉันจะเอาเสื้อผ้า" เซฮุนใช้มือผลักแขนลู่หานเบาๆ แล้วแรกตัวเข้าไปเอาผ้าขนหนู แล้วเขาก็เอามาห่อมที่เอวไว้และก็ถอดเสื้อออก เห็นกล้ามหน้าท้องที่สวยมาก เนื้อขาวๆอย่างกับกระดาษ เมื่อถอดเสื้อเสร็ดก็ถอดกางเองออกเผยให้เห็นเรียวขาที่ขาวและเรียวสวย เกิร์ลเจ็นเนอเรชั่นชิดซ้ายเลย

"เห้ย! ทำไมคุณเซฮุนไม่ไปถอดในห้องน้ำหล่ะครับ ถอดทำไมตรงนี้" ลู่หานเอามือของเขาขึ้นมาปิดตาเขาเอง

"ทำไมอ่า นายเขินฉันหรอ นี่! นี่! นี่! หุ่นฉันเซ็กซี่ใช่ม้ะ?" เซฮุนเดินมานั่งข้างลู่หานแล้วเอื้อมหน้าเข้าไปหาลู่หานปลายจมูกเกือบชนกัน

"เอ่อ..พอครับๆ ไปอาบน้ำเถ่อะครับ" ลู่หานขยับออกจากเซฮุนอย่างรวดเร็ว หน้าตาเขาแดงกว่าเดิมอีกคราวนี้

"ใช่ นายต้องเขินฉันแน่เลย นายหน้าแดงด้วย ดูสิ 555 ไปอาบน้ำแล้ว55555" เซฮุนลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วหันกลับมาใหม่ "นายเขินฉันใช่มั้ย?555"

"เปล่าน่ะครับ ไปอาบน้ำเถ่อะครับ"

เซฮุนยืนมองหน้าลู่หานแล้วยิ้มเล็กน้อยแล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

"นี่!ฉันยังไม่รู้ที่มาของนายเลย นายเป็นใครมาจากไหนหรอ" เสียงตะโกนขึ้นจากประตูห้องน้ำ ทำให้ลู่หานสะดุ้งเพราะตกใจ

"ครับ!! อะไรน่ะครับ" ลู่หานรีบพูดขึ้นมา

เซฮุนขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นว่า "นายเป็นลูกเต้าเหล่าใคร? มากจากที่ไหน?" 

"อ๋อ ผมมาจากโซลครับ ผมเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน"

"อ่อ" เซฮุนพยักหน้าแล้วถามต่อ "นายเรียนคณะอะไรหรอ? ได้ทุนมานี่เก่งจัง"

"ผมเรียนแพทย์ครับ"

"โห เก่งอ่า นายนี่เก่งชะมัดเลย แล้วจบแล้วนายวางแผนไว้จะทำงานที่ไหนหรอ?"

"คุณพ่อกันคุณแม่ให้ผมกลับไปทำงานที่บ้านครับ"

"อย่าบอกน่ะว่าบ้านนายเปิดโรงพยาบาล?" เซฮุนแทรกพูดขึ้นมาอย่างดัง

ลู่หานตกใจและรีบพูดไปว่า "ครับ ใช่ครับ"

"นายนี่ครบสูตรเลย ทั้งเก่ง ทั้งหล่อ ทั้งรวย สุดยอด" เซฮุนยกนิ้วให้

ลู่หานนั่งเขินหน้าแดงอยู่บนปลายเตียง แล้วถามเซฮุนว่า "แล้วคุณเซฮุนเรียนคณะอะไรหรอครับ?" ลู่หานเองคือเล็กน้อยและทำสีหน้าสงสัย

"ฉันเรียนวิศวะคอม" เซฮุนตอบแบบเบื่อๆ

"โหดีจังครับ ผมอยากเรียนมากเลย ผมว่าเท่..." ลู่หานยิ้มอย่างตื่นเต้น

ลู่หานพูดไม่ทันจบประโยชน์เสียงพูดเบาๆก็แทรกขึ้น "นอนกันเถ่อะ ง่วงแล้ว"

"นอนเหรอครับ โอเคคร้าบบ" ลู่หานเอี่ยงหัวลงบนหมอน และเซฮุนก็เอื้อมมือไปปิดไฟด้านหลังลู่หาน แล้วทั้งคู่ก็หลับไป