คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
สายลมตอนเช้าช่างดูสดชื่น ชวนให้จิตใจผ่อนคลาย หมู่วิหคโผบินออกหากินยามรุ่งสาง ไม่ต่างกับร่างบางที่กำลังเดินออกจากโบสถ์พร้อมตะกร้าใบเล็กๆในมือ ก่อนจะมุ่งหน้าเดินเข้าไปในป่าเพื่อเก็บผลไม้มาไว้ เสียงร้องของเหล่านกที่ประสานกันเป็นจังหวะทำให้บาทหลวงหนุ่มอารมณ์ดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ ตลอดเวลาที่อยู่คนเดียวในโบสถ์กลางป่ามาตลอดนั้น
ก็มีแค่เหล่านกและธรรมชาติพวกนี้เท่านั้นที่เป็นเพื่อนได้...
เรือนผมสีกาแฟถูกมัดรวบไว้หลวมๆอย่างไม่ตั้งใจนัก ใบหน้าขาวนวลสวยหวานเหมือนกับเด็กผู้หญิง ถ้ามองจากภายนอกแทบจะไม่มีใครเชื่อเลยว่าเป็นผู้ชาย
แต่แน่นอนความจริงก็คือความจริง บาทหลวงเอแคลร์ เป็นผู้ชาย...
ผลไม้ลูกสวย หลากหลายลูกถูกเก็บใส่ตะกร้าไว้อย่างดี ร่างเล็กฮัมเพลงคลอไปเบาๆ พลางเก็บผลไม้อย่างมีความสุข โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครกำลังจ้องมองตนอยู่จากบนต้นไม้ จนกระทั่งคิดว่าได้จำนวนมากพอแล้วจึงตั้งใจจะกลับแต่ทว่า!..
มีบางสิ่งบางอย่างพุ่งมาจากต้นไม้ลงมาหยุดอยู่ข้างหลังของเด็กหนุ่ม พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนที่โผล่ห้อยหัวลงมาจากต้นไม้!
“หวา!!” เอแคลร์ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ก่อนที่จะก้าวถอยห่างออกไปเล็กน้อยแต่ก็ชนกับใครบางคนเข้า
“ โอย เจ็บ” ร่างสูงพึมพำทำหน้านิ่วเล็กน้อย มือหนาจับไหล่บางๆประคองไว้ไม่ให้ล้มจากทางด้านหลัง
“ ขออภัยที่ทำให้ตกใจนะสาวน้อย” บุคคลบนต้นไม้ยิ้มก่อนจะลงมายืนอยู่บนพื้นแต่โดยดี
เหมือนความประหลาดใจจะยังไม่ทันจางหาย เสียงนุ่มเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า
“ อ..เอ่อ.. พวกท่านเป็นใคร?”
“ฝาแฝด” บุคคลแปลกหน้าตอบพร้อมกัน บาทหลวงเอแคลร์เหมือนจะยังสงสัยอยู่ มือบางจับตะกร้าผลไม้ในมือไว้มั่น
“ แล้วพวกท่านมาทำอะไรในป่านี่กันล่ะ?” เด็กหนุ่มเอียงคอเอ่ยถามอย่างน่ารัก(?)
“ พอดีพวกเราได้กลิ่นหอมๆน่ะ” เสียงทุ้มของโรมิโอเอ่ยก่อนตามมาด้วยเสียงของจูเลียตที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของเอแคลร์
“ เราก็เลยตามกลิ่นมา”
บาทหลวงเงียบไปครู่หนึ่งอย่างครุ่นคิด ว่าฝาแฝดที่ได้พบนี้ช่างประหลาด ตามกลิ่นมางั้นเหรอ? ในป่าแบบนี้ เขาไม่เห็นจะได้กลิ่นอะไรหอมเป็นพิเศษ
“ กลิ่นอะไรงั้นเหรอ?”
“กลิ่นเธอไง” สองฝาแฝดตอบพลางยิ้มหวาน
“ อ..เอ๋..” เอแคลร์เลิกเสียงสูงอย่างประหลาดใจ คำพูดคำจาของอีกฝ่ายชักจะประหลาดเข้าไปทุกที
“กลิ่นหอมหวานของเธอไง” จูเลียตตอบ
“ น่ากินดีออกนะครับ” โรมิโอเสริม มือหนาเชยคางบางๆขึ้นมาทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
“พูดเรื่องอะไรกันน่ะครับ” เด็กหนุ่มถามอย่างไม่เข้าใจ
“ อ้าว..นี่ไม่รู้ตัวหรอกเหรอ?” แฝดหนุ่มยิ้มหวาน
บาทหลวงหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าเบาๆเป็นคำตอบ
“ แหมๆช่างเป็นบาปเสียเหลือเกิน” จูเลียตพูดเป็นเชิงล้อเลียน
“ทั้งๆที่น่ากินขนาดนี้แต่กลับไม่รู้ตัว” ลิ้นอุ่นๆของโรมิโอค่อยๆไล้เลียไปตามแก้มเนียนๆของเด็กหนุ่มอย่างหยอกเย้า ร่างบางสะดุ้งเฮือกกับการกระทำจาบจ้วงก่อนจะพยายามถอยหนี
“ พวกท่านเป็นใครกันแน่..”
“ แวมไพร์/อินคิวบัส” โรมิโอและจูเลียตตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ดวงตาสีประหลาดเบิกโตขึ้นอย่างตกใจ ร่างเล็กสั่นน้อยๆก่อนจะพยายามหาทางหนีไปให้พ้น
แต่ทว่ากลับถูกกอดไว้โดยสองปิศาจฝาแฝด ทำเอาเอแคลร์หน้าซีด
“อย่ามาถูกตัวผมนะ..!” ร่างเล็กทำใจกล้า เอ่ยตวาดใส่สองปิศาจที่กอดตนไว้อยู่
“ เห..? ทำไมล่ะ?” ปิศาจหนุ่มถามย้อนคนในอ้อมแขน
“ ผมไม่ชอบปิศาจ...อย่างพวกคุณ” เอแคลร์ตอบ
“เราไม่ได้จะทำร้ายใครซะหน่อย?” โรมิโอและจูเลียตอธิบาย
“ จริงเหรอ?” เด็กหนุ่มถาม ทำตาแป๋วราวกับเด็กน้อย อันที่จริงเจ้าตัวก็ไม่เคยเจอปิศาจจริงๆเสียหน่อย ได้แต่ฟังเรื่องราวในหนังสือ ว่าปิศาจเป็นสิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายก็เท่านั้น
“ ใช่แล้วครับ”
“เราไม่ได้มาร้ายน้า..”
“ ผมจะเชื่อได้ยังไง?” ร่างเล็กยังไม่ไว้ใจเสียทีเดียว
“ไม่รู้ซี่~~” คำตอบที่ได้ดันเป็นคำตอบกวนประสาทซะอย่างนั้น เอแคลร์ถอนหายใจหน่ายๆ พลางคิดว่าโชคดีหน่อยที่พวกเขาดูไม่ใช่ปิศาจใจร้ายอะไรนัก
“ผมจะกลับแล้วล่ะ พวกคุณปล่อยผมได้แล้ว” เด็กหนุ่มบอก ซึ่งสองฝาแฝดก็ยอมปล่อยร่างบางแต่โดยดี
“โทษทีๆ”
“ขอบคุณครับ..” เอแคลร์ส่งยิ้มบางๆให้เป็นการขอบคุณ ถ้าปิศาจเลือกที่จะไม่ทำร้ายใคร บาทหลวงเช่นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกำจัด หรือทำร้ายปิศาจเช่นกัน
“งั้นก็โชคดีนะซิสเตอร์!~” ปิศาจทั้งสองโบกมือให้เด็กหนุ่มก่อนจะยิ้ม แต่คำว่าซิสเตอร์ทำให้เขาไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก
“บาทหลวงต่างหากล่ะ..” เอแคลร์ตอบ
“ อ้าว บาทหลวง?” อินคิวบัสหนุ่มเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
“ ผู้หญิงทำไมเป็นบาทหลวงล่ะครับ” แวมไพร์หนุ่มกล่าวเสริม ทำให้เด็กหนุ่มที่หน้าตาเหมือนผู้หญิงต้องรีบแก้ต่างโดยด่วน
“ ผู้ชาย ผมเป็นผู้ชายต่างหากครับ!”
จูเลียตกวาดสายตามองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่โรมิโอจะพูดขึ้นมาอย่างขำๆว่า
“ ไม่ค่อยน่าเชื่อเลยนะครับ”
“น..นี่ผมพูดจริงนะ” เอแคลร์บอก
สองฝาแฝดค่อยๆเคลื่อนมือไปจับหน้าอกของอีกฝ่ายเป็นการพิสูจน์โดยที่เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัว
“ว้า..แบนจัง” จูเลียตบอก
“ เป็นผู้ชายจริงๆสินะครับเนี่ย..” โรมิโอเสริม
“ก็ใช่น่ะสิครับ ผมบอกพวกคุณไปแล้วนี่นา” เด็กหนุ่มบอกอย่างหน่ายๆ
“งั้นเชื่อก็ด้ายย” สองปิศาจลากเสียงเล่นๆอย่างอารมณ์ดี
“ ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ..” ร่างบางโค้งให้อีกฝ่ายเล็กน้อยพอเป็นมารยาท
“ กลับดีๆน้า~” ทั้งสองโบกมือหยอยๆให้กับบาทหลวงหนุ่มที่กำลังหิ้วตะกร้าใบเล็กเดินจากไป
ร่างบางค่อยๆเดินกลับไปที่โบสถ์ โดยไม่รู้ว่ามีใครแอบเดินตามมาอย่างเงียบๆ
...
..
..
-----------
kumaขอบคุณธีมสวยๆจาก
ความคิดเห็น